zitten

Voor het eerst in 5 weken heb ik een avond vrij. Nou ja, vrij..... Ik doe even niets. Vandaag stuur ik mijn werk uit voor een cursus die ik schrijf voor apothekersassistenten. Klaar :-). Vorige week waren de foto's af voor school. Check :-). Van de sollicitatieronde waar ik nog steeds in zit is afgelopen vrijdag het derde interview geweest. Daar kan ik nu niets meer aan doen. Af :-). De eerstvolgende milieucommissievergadering is aanstaande vrijdag pas. Met de voorbereiding kan ik nog wel tot morgen wachten :-). Het is heerlijk om wat dingen af te kunnen strepen.

En probeer even niet te denken aan mijn lijstje dat altijd klaarligt. De lunchboxen van de kinderen die nog in hun tassen zitten, het feest van de kindjes in Nederland waar ze vaak naar vragen maar waar ik nog niets voor geregeld heb. Het oplossen van de kleine dagelijkse uitdagingen. Onze telefoonlijn heeft sinds zaterdag al een storing waardoor we nauwelijks internet hebben, de bank die een verkeerde overboeking heeft gedaan, de zorgverzekeraar die wil dat ik een formulier nog een keer stuur (waarom????), de school die plastic flessen en schoenendozen voor een project nodig heeft, Isis die nog geen zwemformulier heeft ingeleverd, Tom die al maanden een extra inenting moet halen, Bud die geen geen schone witte t-shirts meer in zijn kast heeft liggen. En wanneer moeten we ookal weer ons Australische rijbewijs aangevraagd hebben? Ha ha ha, wij vervelen ons nooit :-).

Hoe doen andere mensen dat toch allemaal zonder slag of stoot, zien ze er fantastisch uit, hebben geen snotvlekken op hun schone broek, geen vette vingers op hun bril en geen haar dat eigenlijk al twee weken gleden geknipt had moeten worden. En dan hebben ze ook nog tijd om tussendoor koffie te drinken, hard te lopen en keurig iedere avond met hun kinderen huiswerk te doen.

Ik zet het van mij af. Ik heb tenslotte een avond vrij. Ik heb al hockey gekeken en cross country paardrijden. En nu ga ik vroeg naar bed. Voor de verandering. Lekker slapen omdat ik zoveel hou van de vroege ochtend. Vroeg op, een sterke kop koffie, even door de tuin lopen om frisse lucht op te snuiven, en dan weer vrolijk verder waar we gebleven waren. Afstrepen van dingen van de lijst.

sportfanaten

Nu de Olympische Spelen zijn begonnen hebben de kinderen geen leven meer. De vragen "Wanneer is er sport, wanneer wordt het uitgezonden, hoeveel mogen we kijken" vullen het grootste deel van de dag.

Vanavond, na het eten was het zo ver. De eerste wedstrijden.
Schreeuwend moedigen ze de Australische roeidames aan, die glansrijk de 2000m winnen. Ze denken dat het komt door de aanmoedigingen dus bij de volgende wedstrijd die wordt uitgezonden, een heren 8 boot schreeuwen ze nog harder. De teleurstelling als die van de Amerikanen verliezen is van hun gezichten af te lezen.
Als de mannen gaan fietsen door Londen, en er een groep Nederlanders in beeld komt is het enthousiasme mogelijk nog groter.

Het laatste dat we zien voor de kindjes naar bed gaan is 400m zwemmen van Michael Phelps. Simon houdt het bijna niet van de spanning omdat Michael zij aan zij gaat met een andere zwemmer. Dat Phelps een Amerikaanse zwemmer is maakt hem niet uit. Nationaliteit is plotseling niet meer belangrijk, hij wil gewoon dat Phelps wint.

Sport is sport en is per definitie spannend en mooi. We zijn voor de besten. Maar ook voor de Australiërs en vooral ook voor de Nederlanders. Ik ben vooral benieuwd wie er aangemoedigd worden als er Australiërs en Nederlanders tegen elkaar uitkomen........

Wordt vervolgd.

eindelijk

Eindelijk heb ik de foto's af die verkocht gaan worden om geld in te zamelen voor een nieuwe schoolspeeltuin.

Het was ontzettend lastig kiezen. Niets vond ik goed genoeg.
En als ik een foto had gekozen, kon ik geen fotograaf vinden die het mooi kon printen. Of de lijst klopte niet..... Of de kleur was fout. Er was altijd wel iets.
Weken hebben de verschillende foto's hier op de kast gestaan om er een goed gevoel bij te krijgen.

Maar het moest af. Vandaag. Een goede oefening in besluitvaardigheid.

Dit zijn ze geworden, vijf lijsten. Ik heb ze nog even snel gefotografeerd voor ze ingepakt werden.

Ze zijn goed bevonden door het organisatie comité.

Ik ben blij :-). Ook als ze niet verkocht worden. Dan houden we ze zelf. Het is moeilijk voorspellen wat iemand mooi vindt. Over smaak valt niet te twisten.

Het was erg leuk om te doen. Dat het zo moeilijk was keuzes te maken, dat had ik niet verwacht.

Drie augustus is de veiling tijdens het grote schoolgala. Spannend!

warrnambool

Van een weekend aan zee krijgen wij nooit genoeg. Dit weekend hadden we geplanned om walvissen te gaan kijken in Warrnambool. Iedere winter tussen juni en septmeber komen de grote Southern Right Whales naar Logans Beach in Warrnambool om hun jongen te krijgen. Drie jaar geleden hebben we een aantal walvissen in de baai gezien. Dit keer hadden we minder geluk. De laatste keer dat er een walvis was deze winter was op 15 juli en daarna is er geen meer geweest.
Dit neemt niet weg dat we een fantastisch weekend hadden. Warrnambool ligt in het zuiden van Victoria, aan dezelfde kust waar de 12 Apostles liggen, langs de Great Ocean Road.
We hadden een 6 persoons cabin gehuurd in een vakantiepark langs de kust. Het enige dat schoon was aan de cabin waren de lakens op de bedden, daar was alles mee gezegd.....ik denk niet dat we dat nog een keer doen. Wat de rest betreft zouden we ieder weekend wel in Warrnambool willen zijn. Het is er prachtig langs de kust. We krijgen niet genoeg van de gigantische golven en het gedreun. Een wandeling langs de kust brengt ons naar Thunder Point, een naam die de plek met eer draagt. Het gedreun van de enorme golven maakt een donderend lawaai.
We zien geen levende walwissen. Wel een aangespoelde jonge walvis die al op zee doodgegaan is, daarna aangevreten is door de haaien en vervolgens in een storm op de rotsen terecht is gekomen. Het is een treurig gezicht, maar we gaan toch even kijken. Het gebeurt maar 1 keer in de 10 jaar dat er een walvis aanspoelt. We zijn allemaal diep onder de indruk van de aanblik. Ik zal jullie de details besparen.....
We gaan vijf keer naar Logans Bay om naar walvissen te speuren. Geen straf. Het strand is prachtig, de zee ruig, wij allemaal uitgelaten. We waaien uit. Alle stadslucht verdwijnt uit onze longen en hoofden. We frissen helemaal op. Een paar spetters regen op zijn tijd dragen daar ook aan bij :-).
Vanochtend heel vroeg in Lady Bay, een ander strand in Warrnambool werden er racepaarden getrained. Achter een roeiboot. Dat heb ik nog nooit gezien, het was zo mooi en indrukwekkend. Ik maak een praatje met de trainer die een van de paarden, ("Can Do" voor de kenners) uit het water haalt.  Het is een schitterend gezicht. Het afgetrainde, alerte en vrolijke paard dat vol vertrouwen de trainer op de voet volgt. De trotse trainer die al jaren in het vak zit en iedere stap van het paard kan voorspellen. Het tweede paard, "Shiny Button", die getrained wordt is in opkomst. Hij is vorige week in Caulfield tweede geworden verteld de trainer glimmend van trots. Volgende week rent het paard in Adelaide, of we asjeblieft willen kijken......... Natuurlijk doen we dat :-).

We verlaten zo vroeg mogelijk de cabin die we gehuurd hebben en gaan na een walvissencheck wandelen bij Port Fairy, 30km verderop. Ook daar is het prachtig, Er zijn surfers die de huizenhoge golven bedwingen. Er zijn veel vogels. We zien kangoeroes. Eten hier en daar een blaadje bush spinazie uit de struiken. Heerlijk.

Lady Bay, Warrnambool zaterdagochtend vroeg 

Golven bij Thunder Point.

 Logans Beach, Simon en Tom

 Logans Beach, Isis en Tom

 Logans Beach, Bink en Isis

 De visserspier, vanochtend vroeg

 Racepaard training achter een roeiboot, Lady Bay

 Shiny Button komt uit het water met trainer

 We gaan voor de vierde keer kijken of er walvissen zijn. De kinderen hebben zoveel geduld!

Gras na een regenbui op Giffith Island, Port Fairy. 

 Bink slaapt inmiddels.

 Surfer.

Isis bij de Griffith Island vuurtoren. 

Nu zijn we weer thuis. En dat is ook weer fijn. We kunnen er weer tegenaan deze week. In onze hoofden horen we nog steeds het geruis van de oceaan. En we moeten terug, want die walvissen, die willen we graag zien dit jaar! 

citroenen

Het is hartje winter.

Vier jaar geleden kwamen wij aan in Melbourne, 18 juli 2008.
In mijn herinnering was het lang zo koud niet als nu. Of dat echt zo is weet ik niet meer, maar ik kan mij voorstellen dat we meer gewend waren aan Nederlandse temperaturen, dus kou misschien op een andere manier beleefden.

Deze dag 4 jaar later is een dag waaraan je herkent dat we hier een plek hebben.
Wat ons toen opviel was de citroenboom in de tuin van het huis dat we huurden in de eerste weken. Vandaag staan hier zakken met in totaal 25 kilo citroenen, sinaasappels en grapefruits die een vriendin voor ons heeft geplukt op de boerderij van haar ouders in het noorden van Victoria.
Ik heb een vrije ochtend genomen en ga met een vriendin en met Bink langs de baai wandelen.
Wendy komt nasi eten tot ieders plezier, en Paul en Alison, onze Engelse vrienden, komen 's avonds de plannen voor het weekend doornemen. We gaan dit weekend walvissen spotten in Warrnambool.
Niets van deze dag was van tevoren afgesproken. En toch gebeurde er van alles.

We kennen mensen. Hebben vrienden. Mensen kennen ons. Dat is een rijk en feestelijk gevoel. Een mooi kado op een dag als vandaag. Het is vier jaar later. En we voelen ons fijn.

vriend

Bink komt vanmiddag thuis van de creche. We eten samen een boterham aan de grote tafel en praten over de ochtend. Het is leuk geweest verteld hij in zijn woorden. Hij heeft in de zandbak geschept, heeft een mandarijn gegeten, op de piano gepingeld en met de trein gespeeld.
Dan vraag ik hem of hij een vriend heeft op de creche.
Hij kijkt mij stralend aan en zegt "Bud mijn vriend!"

mullet feest

Vanmiddag loop ik met de kindjes naar de baai. Waar wij een uitgebreid feestmaal aanschouwen van zeemeeuwen die een school mullets (Nederlandse naam??) verorberen. De meeuwen laten zich als stenen uit de lucht vallen. Ik heb zoiets nog nooit eerder gezien.
Het beeld beweegt wat waarvoor excuses, maar ik vond het toch mooi genoeg om te delen :-).

gesprek

Alsof ik een marathon heb gelopen. Zo voelt het als ik naar buiten kom na het sollicitatiegesprek vanmiddag. Het heeft te maken met de voorbereiding. Ik moet een presentatie geven voor een panel. En vragen beantwoorden. In gesprek gaan. Er staat 45 minuten geplanned, ik er meer dan een uur in diepgaande discussie. Ik denk dat het goed gegaan is. Wat ze al gezegd hebben is dat de enige zorg die ze hebben mijn kwalificatie en ervaring is. Ze zijn bang dat ik overgekwalificeerd ben. Woensdag hoor ik meer.......
Als ik thuiskom kom ik meteen terug tot de orde van de dag. De havermout staat aangekoekt op het fornuis. Het ontbijt half afgespoeld in de gootsteen. Broodstukjes op de grond waar de stoel van Bink staat. Ik heb het huis verlaten zonder mij iets aan te trekken van de rotzooi. Een mens kan uiteindelijk niet alles. Gelukkig maakt het de oppas niets uit. En komen pas om 16.30u de buren met de kindjes om te eten. Ik heb nog even tijd om e.e.a. op te ruimen en een maaltijd in elkaar te draaien van wat er nog over is van de weekboodschappen in de koelkast. Intussen hangt Bink snotterig aan mijn broek, staat Simon met een modderige basketbal in de schone lakens aan de lijn de ballen, ligt Tom uitgeput op de grond op zijn Nintendo te spelen en heb ik Isis nog niet kunnen overhalen om thuis te komen spelen. Redelijk chaotisch. Door mijn hoofd gaat voortdurend het gesprek van de middag. Heb ik wel de juiste antwoorden gegeven? Is de boodschap overgekomen? Was ik niet te enthousiast?
Even iets heel anders doen is goed.
Bezoek, eten, praten. Bezoek weer weg. Opruimen, kindjes in pyjama, gezellig voorlezen bij de kachel. Kusje. Lekker slapen. Vakantie DVDs terug naar de verhuur.
Nu zit ik te werken aan de cursus die ik schrijf en het schiet goed op. Het huis is in rust. Bud zit even footy te kijken op de televisie. De afwasmachine pruttelt op de achtergrond.
Het is goed.
Het weekend is begonnen.

expressies

Iedere dag een nieuw woord of een gezegde, we proberen het nog steeds. Wat hebben we gelachen m het uitleggen van "vallen en opstaan" als Nederlandse uitdrukking aan een Australiër. Vandaag leerde ik een hele toepasselijke voor Bud die vanavond laat thuiskwam uit zijn werk. "He looked like death warmed up".........Erg moe dus.

De druk in ons huishouden is hoog. Er is veel te doen. Bink slaapt op het ogenblik 's nachts niet en we moeten er voortdurend uit. Het is koud in huis, de gaskachel kan het maar nauwelijks verwarmen. En dat terwijl de gasrekening al vijf keer zo hoog is als normaal.

Simon is gelukkig vandaag voor het eerst weer de oude maar zo licht als een veertje. Na de sportdag die ze vandaag hadden heb ik de kinderen meegenomen naar een ouderwetse Deli in Brighton. Ze mochten daar bestellen waar ze zin in hadden. Het allerbelangrijkste doel was om Simon aan de calorieen te krijgen. En het is gelukt. Twee schalen patatten, flesjes Fanta en Solo en een enorme cheese cake toe zorgen dat ik ze naar de auto moet rollen. Thuis werken ze nog een schaal fruit weg en dan ben ik tevreden :-).

Onze gast Wendy is vanochtend weer vertrokken. We hebben zondag een heerlijke dag op het Mornington Peninsula doorgebracht. Een beetje sightseeing hoort er natuurlijk wel bij. Helaas waren er geen golven bij Elephant Rock en het Blow hole en lieten de Walvissen die zaterdag te zien waren het afweten. Ondanks dat was het heerlijk om er weer even uit te zijn. En natuurlijk hebben we verteld over de Magpie (en de relatie met Footy), de vuurtoren van Cape Schanck, rock pools, chips uit papier en de koffiecultuur.  Dat het in Australië, en vooral bij ons in huis koud kan zijn, dat wist ze al.......

De kindervakantie begint alweer op te schieten. Morgen komen de kinderen van de overburen en hebben we knutselochtend. Ik moet nog even wat verzinnen om te maken, maar dat zie ik morgen wel. Mijn deadline voor het schrijven van de online cursus komt in de buurt en ik moet nog veel doen.... Vrijdag een sollicitatie voor een hele leuke baan in een groot ziekenhuis in de stad. Ik heb zelfs een kans en heb net de presentatie die ik moest voorbereiden afgerond. Vrijdag gaan de kinderen naar de overburen, het uitwisselingsprogramma werkt goed :-).

Bij ons de drukte in huis af te lezen aan de was. De stapel gewassen en ongevouwen was groeit en groeit. Als we het tot vrijdagavond redden met de kleren die nog in de kast liggen vind ik het best. Er zijn teveel andere prioriteiten......

Onze vakantie naar Europa komt snel dichterbij. Ik kijk er zo naar uit!

 Cape Schank Light House

 Wendy, Isis en Simon op zoek naar zeesterren.

 Koffie (en thee) cultuur

 Chips uit papier

Een brutale magpie

gast

Een vakantie si altijd leuk voor verwachte en onverwachte dingen. Simon is al een paar dagen ziek dus een heleboel geplande dingen kunnen niet doorgaan. Dat geeft eigenlijk ook niet want er is genoeg rondom het huis te doen. We bakken cakejes en versieren die met z'n allen. Het is een chaos van suiker, glazuur, overal spikkels en ruzies over het aantal parapluutjes dat gebruikt mag worden. Maar ze worden mooi en mierzoet dat is het belangrijkste.

De kindjes hebben inmiddels vriendjes in de straat en zijn dus nauwelijks thuis te vinden, De een staat op een trampoline, de tweede is mee naar de film terwijl Simon op het rustbed ligt en ik en Bink een boekje lezen.

Gisteren kregen we een gast op visite. Iemand die we nog nooit hadden ontmoet. Wendy is 4 juli aangekomen uit Nederland, ze komt 6 maanden in Melbourne studeren en kent nog niemand. Via een Nederlandse vriendin die ik weer ken kwam ze hier even langs. Ik haal haar met de jongens op van het station. De jongens zijn een beetje zenuwachtig. Ze kennen natuurlijk Wendy mijn zus en zijn heel nieuwsgierig naar deze onbekende Wendy die ze nog nooit hebben gezien. Hoe gaan we haar herkennen?

We komen een goede vriend van ons tegen die meteen zegt dat het natuurlijk een lang iemand zal zijn. Dat imago hebben wij Nederlanders nu eenmaal. En ja hoor, een lange jonge dame komt uit de trein gewandeld, en we herkennen haar meteen :-).

Nu blijft ze een paar dagen bij ons logeren, voor de gezelligheid. Daarna stort ze zich in het Melbournse studentenleven.

Het is ontzettend leuk om mensen te ontmoeten die je zonder je vrienden nooit tegengekomen zou zijn. Wendy is een schat, de kinderen zijn dol op haar, Wendy vindt chocola tegen het plafond en paardenkalenders bekijken de gewoonste zaak van de wereld ;-).

Een leuke verrassing in de vakantie dus. En voor wie nog plannen had deze week.....de logeerkamer is tijdelijk weer even bezet.

evacuatie

We vergeten onze keurig gesmeerde boterhammen in de koelkast van het vakantiehuis. Oeps. Nu moeten we lunchen op het vliegveld. Dat vinden we helemaal niet erg en de kinderen springen een gat in de lucht als er frieten besteld kunnen worden en een ijzige limonade in een cafe op het vliegveld.

Verder dan de limonade komen we niet. We zitten nog geen 5 minuten of we worden met klem gemaand het cafe te verlaten. We grabbelen onze tassen bij elkaar, de kinderen dragen hun limonades en we verlaten direct de lokatie, tegelijkertijd met tientallen andere gasten. Mijn haren staan overeind. Er is iets ernstigs. We lopen risico. Ik wil hier weg.

Er blijkt een brand in de keuken te zijn die uit de hand loopt. Nog geen minuut later staan we buiten. Het alarm gaat aan. De brandweer arriveert en de terminal moet direct ontruimd worden. Nu gaan alle alarmen af en de rode "evacuatie" lampen beginnen te branden. Bink roept "al goed al goed" en klemt zich vast als een kleine aap, Isis raakt in paniek, Simon houdt de meute bij elkaar en Tom is een geworden met de hand van Bud. De kindjes gooien spontaan allemaal hun felbegeerde limonade in een vuilnisbak terwijl we het terrein verlaten. Limonade is onbelangrijk geworden.

We hebben een vlucht te halen en die vertrekt uit een andere terminal. We omzeilen het ge-evacueerde gebied en gaan naar de terminal. Er wordt omgeroepen dat we "stand by" moeten zijn voor het geval dat..... Mijn hart zegt dat ik weg wil, maar de ratio neemt de overhand en ik vertrouw het personeel. We gaan in de rij staan voor de bagagecontrole. En staan daar nog steeds als het bericht komt dat alles weer veilig is.

Vanaf het moment dat we weg moesten, tot het moment dat het signaal "veilig" wordt gegeven zijn ongeveer 20 minuten verlopen. Voor ons gevoel duurde het een dag.

Gelukkig is er niets gebeurd. En het was heel goed om dit een keer mee te maken. Rust, daadkracht en directe actie zijn het beste in dergelijke situaties. Dat hebben we geleerd.

En de lunch, die was betaald maar zijn we kwijt. Toch is het gevoel van opluchting dat alles goed is gegaan vele malen groter dan het gemis van de frietjes en een lekkere wrap. Voor de kinderen haal ik nog snel een croissant. Bud en ik eten een appel. Als Bud tegen 19u bijna flauwvalt door een suikerdip denken we nog grappend terug aan onze verloren lunch.

Een indrukwekkend einde van onze korte vakantie.

rondje perth

Cottlesloe Beach

Voor mensen die niet gewend zijn om tijdens een vakantie een stad te onderzoeken doen we het best aardig. Perth is echt een fantastische stad. In onze gouden Kia rijden we door de brede straten en wijken. Inmiddels kennen we aardig de weg. Naar alle populaire buurten zijn we geweest en zoals Melbourne grote rivaliteit kent tussen de mensen uit het westen en mensen uit het zuiden, kent Perth grote rivaliteit tussen mensen van langs de rivier en mensen van langs de noordelijke stranden. Uiteraard bekijken wij ze beiden. Wij vinden beiden prachtig en hebben geen voorkeur.

Het meest gecharmeerd zijn we van het oude Fremantle. Daaraan herkennen we onze Europese inslag. Er is geschiedenis, de huizen zijn mooi en statig en er zijn kleine boetiekje, kunstgallerijen en koffiehuisjes afgewisseld met de oude gebouwen van de faculteit geneeskunde en rechten. Mensen spelen schaak op een plein en de kinderen krijgen al snel een paar tafeltennisbatjes om te tafeltennissen. Er zijn oude brouwerijen en scheepvaart musea. De mensen zijn aardig en ontspannen. Nu moet ik ook toegeven dat het weer erg meezit, dat maakt natuurlijk ook een verschil :-).

Cottlesloe en Scarborough vinden we ook heel mooi en sfeervol. Het gedreun van de oceaan hoor je op de achtergrond als je in de wijken bent. In de verte liggen gigantische schepen voor anker. Onder andere de splinternieuwe bijzondere boot die hier gisteren in het nieuws was.

 "The Defence Minister Stephen Smith has unveiled a new customs ship to join the Australia navy Fleet.

The Ocean Shield is the latest ship at Garden Island in Perth, arriving in Australia earlier this month from Norway after numerous sea trials.But the $130 million ship won't be used for border protection, but rather primarily to transport troops and supplies for humanitarian and disaster relief causes."

We rijden door de Swan Valley, een groen wijngebied aan de rand van de stad. Hier zijn oude plaatsen als Guildford te vinden. Echter, een blik richting de stad laat zien dat alles gericht is op exponentiele groei. De suburbs van Perth grenzen al bijna aan de wijngaarden van de Swan Valley. 

We bekijken het grootste stadspark van Perth, Whiteford Park, en bezoeken het kinderbos. We merken dat we verwend zijn. De leukste kabouters in het bos vinden we de kindjes die om iedere hoek stilstaande kabouter poses aannemen. We zijn de hardst lachende groep in het bos........

Vandaag onderzoeken we de noordkant van de stad. We rijden langs de kust omhoog naar Yanchep, waar een national park is. We hebben allemaal behoefte aan rust en natuur. We rijden door surrealistisch gebied. Achter de duinen schittert de oceaan maar wij zien vooral kilometers lang ontgonnen gebied. Hier wordt gebouwd. Overal staan borden dat je land kan kopen, of land met een huis. Het ene bord belooft nog meer paradijs dan het andere. Shopping malls zo groot als 10 vliegtuig hangars schieten als paddenstoelen uit de grond. Op rotondes staan hypermoderne kunstwerken. De wijken zijn nog niet gebouwd, of in aanbouw. Vandaag zien we meer bulldozers, graafmachines en kiepwagens aan het werk dan we in ons hele leven bij elkaar hebben gezien.

In het national park wordt duidelijk dat al dat gebouw in de omgeving effect heeft op de dieren en planten. Maar ook op het park. Het is er mooi. Maar op de achtergrond horen we de Mitchell Highway en we voelen bijna de grote landschuivers die op 1km afstand aan het werk zijn. 

Na een wandeling en een ijsje rijden we nog even naar de azuurblauwe zee om een kijkje te nemen. Maar het jonge volk is het zat. Ze willen terug naar het vakantiehuis om de hele middag te spetteren in het zwembad. En natuurlijk mag dat. 

Morgen gaan we alweer naar huis. 

Het waren heerlijke dagen. 

En Perth, daar komen we zeker nog terug!

Isis in Fremantle.

Verwennerij :-)

Sfeer. Fremantle. 

Langs de Swan River.

Whiteman park.

Op weg naar het noorden. 

Yanchep National Park. Mooi!

Ijsje eten na een wandeling. Yanchep National Park

Onderweg. De infrastructuur is er al, de huizen nog niet. Perth breidt zich uit als een olievlek op een plas water......