evacuatie

We vergeten onze keurig gesmeerde boterhammen in de koelkast van het vakantiehuis. Oeps. Nu moeten we lunchen op het vliegveld. Dat vinden we helemaal niet erg en de kinderen springen een gat in de lucht als er frieten besteld kunnen worden en een ijzige limonade in een cafe op het vliegveld.

Verder dan de limonade komen we niet. We zitten nog geen 5 minuten of we worden met klem gemaand het cafe te verlaten. We grabbelen onze tassen bij elkaar, de kinderen dragen hun limonades en we verlaten direct de lokatie, tegelijkertijd met tientallen andere gasten. Mijn haren staan overeind. Er is iets ernstigs. We lopen risico. Ik wil hier weg.

Er blijkt een brand in de keuken te zijn die uit de hand loopt. Nog geen minuut later staan we buiten. Het alarm gaat aan. De brandweer arriveert en de terminal moet direct ontruimd worden. Nu gaan alle alarmen af en de rode "evacuatie" lampen beginnen te branden. Bink roept "al goed al goed" en klemt zich vast als een kleine aap, Isis raakt in paniek, Simon houdt de meute bij elkaar en Tom is een geworden met de hand van Bud. De kindjes gooien spontaan allemaal hun felbegeerde limonade in een vuilnisbak terwijl we het terrein verlaten. Limonade is onbelangrijk geworden.

We hebben een vlucht te halen en die vertrekt uit een andere terminal. We omzeilen het ge-evacueerde gebied en gaan naar de terminal. Er wordt omgeroepen dat we "stand by" moeten zijn voor het geval dat..... Mijn hart zegt dat ik weg wil, maar de ratio neemt de overhand en ik vertrouw het personeel. We gaan in de rij staan voor de bagagecontrole. En staan daar nog steeds als het bericht komt dat alles weer veilig is.

Vanaf het moment dat we weg moesten, tot het moment dat het signaal "veilig" wordt gegeven zijn ongeveer 20 minuten verlopen. Voor ons gevoel duurde het een dag.

Gelukkig is er niets gebeurd. En het was heel goed om dit een keer mee te maken. Rust, daadkracht en directe actie zijn het beste in dergelijke situaties. Dat hebben we geleerd.

En de lunch, die was betaald maar zijn we kwijt. Toch is het gevoel van opluchting dat alles goed is gegaan vele malen groter dan het gemis van de frietjes en een lekkere wrap. Voor de kinderen haal ik nog snel een croissant. Bud en ik eten een appel. Als Bud tegen 19u bijna flauwvalt door een suikerdip denken we nog grappend terug aan onze verloren lunch.

Een indrukwekkend einde van onze korte vakantie.