in de benen

De paashaas heeft ook ons huis bezocht. Simon had de eieren al gevonden voor we begonnen waren met zoeken. Jullie begrijpen hoe de dag begon. Zo gezellig dat eieren zoeken......

Bij het ontbijt is iedereen al een beetje misselijk van de chocola. Mijn woorden dat ze zelf mogen kiezen wanneer ze hun chocolade haas opeten worden letterlijk genomen. Zoveel mogelijk haas wordt in korte tijd verorberd. Dat dat niet meer dan een halve haas is verbaast mij niets. Onze kindjes snoepen zo weinig dat ze zich al van drie snoepjes onpasselijk voelen.....

Na alle chocola, pannenkoeken, hot cross buns en liters thee willen onze benen wandelen. We hebben nog steeds de huurauto voor dit weekend en Cape Shanck staat op het menu van de dag. De kinderen hebben helemaal geen zin, maar na twee dagen thuis geweest te zijn moeten ze uitgelaten worden, anders is er geen houden aan. Zin of niet, we stoppen een picknick in een tas en we gaan. Cees en Mientje vinden alles leuk en gezellig dus wij kiezen de route en de wandeling.

En oh wat het is mooi Met het gedonder van de oceaan ver beneden ons lopen we naar Bushrangers Bay. Door sprookjesachtige Ti tree tunnels, langs velden en kliffen en over een dichtbegroeid riviertje. De humeuren knappen op met iedere stap die gezet wordt. Bij de baai aangekomen is iedereen in opperbeste stemming. De foto's zijn het bewijs :-).

Vrolijk Pasen!

Geen onderschriften meer met namen, dan kunnen de foto's ook niet gevonden worden op internet ;-).

terug in de tijd

Een collega van mijn werk heeft de sleutel gegeven van haar beach house op Philip Island. We halen een huurauto op om u, ik doe samen met Bink paasboodschappen voor het hele weekend terwijl Bud de beddenspullen verzamelt, de tassen inpakt en de kinderen in toom houdt. Een uur later dan geplanned vertrekken we naar het "vakantiehuis". Bink vooraan, hij is onze reiziger en kan niet wachten tot we vertrekken.
Het vakantiehuis staat op een prachtige lokatie. Echter, het is al tijden niet bezocht en het is oud. Echt oud. Spinnen kruipen door het bad, hangen van de plafonds en kijken ons bozig aan van onder de bedden. We kijken elkaar aan. Isis is de eerste die het zegt. Hier blijven we niet. EN dan volgen wij. Hier blijven we niet. Definitief. Simon is in tranen. Nu kunnen we niet naar de pinguins, en daar had hij zich vreselijk op verheugd. Bink heeft het niet echt in de gaten, hij vindt het allemaal prima, en Tom gaat waar wij gaan.
Ik zet mijn flexibele humeur op en stel voor om aan een oceaanstrand de helft van de boodschappen in de vorm van en picnic te verorberen, dan nog even aan het strand te spelen voor we weer naar huis gaan. Niet iedereen is in dat flexibele humeur. "NEE!" wordt er in koor geroepen. Cees en MIentje roepen overigens niet mee, die vinden alles prima. Het is duidelijk dat onze kinderen erg verwend zijn.....
Philip Island loopt over van de mensen die een lang weekend gaan verblijven. Een stroom van auto's rijdt op de toegangsweg. Mijn flexibele humeur verslechterd, ondanks pogingen er het beste van te maken.
Churchill Island dan maar, daar is het altijd goed toeven.
We zetten door, ookal zien we in de verte de rijen auto's op de parkeerplaats staan. Er is blijkbaar iets feestelijks aan de hand.  Ik kan Bud niet zien, die zit in de andere auto, maar ik hoor hem in gedachten brommen. Niets aan te doen, het is al 14u, we hebben nog niet gelunched, Simon huilt nog steeds.

Natuurlijk wordt het hartstikke leuk. We eten poffertjes bij een Nederlandse poffertjeskraam, en we gaan 50 jaar terug in de tijd. De werkpaarden vereniging heeft een open dag hier en wij zijn allemaal dol op paarden, dus we kijken onze ogen uit. Binnen een kwartier is het suikernivo weer op peil en is iedereen weer vrolijk. Het is een onverwacht leuke middag.

En wat heerlijk om weer in ons eigen frisse huis te komen. We vinden het niet erg. Behalve Bink, die het uitschreeuwt van teleurstelling als we onze eigen straat weer inrijden aan het begin van de avond. Hij wil naar een vakantiehuis en blijft stug in de auto zitten. Ik vind het sneu voor hem dat hij niet had begrepen dat we weer naar huis zouden gaan. Maar onze fanatieke uitleg over alle spinnen in het vakantiehuis overtuigt hem dat het beter is om in zijn eigen bed te slapen.

We eindigen de dag met warme applecrumble en chocolade eieren. En een versierd huis.
Morgen is het Pasen. In eigen huis. Heerlijk.

ze zijn er!

Wat een stralende koppen allemaal. Met minstens 10kg drop en een handgemaakt Nederlands koffiezetapparaat onder hun arm komen Cees en Mientje hier trots en vrolijk binnenstappen. De kindjes zijn meteen op, Bink laat het huis zien, Isis straalt, Simon is stil en zijn gezicht spreekt boekdelen. Alleen Tom kan niet wakker worden en mist het kleine feestje dat zich hier afspeelt aan de grote tafel, tussen het inpakpapier en de chips.
We zijn blij.

raadsel

Drie keer raden wie er vanavond aankomen.........We zijn de hele avond in de weer geweest de logeerkamer in orde te maken, de tekeningen klaar te leggen en de zenuwen van de kindjes te bedwingen. Het is bijna zo ver. 

We krijgen bezoek! Bud staat op het vliegveld. Het vliegtuig is geland. Ik zet thuis koffie en maak de taart af. Het is feest. Cees en Mientje komen logeren.

sterker

Dat er een storm is geweest, dat is duidelijk. Met het ophalen van de kindjes gisteren was het moeilijk om op de fiets te blijven zitten. Helemaal voor Simon die zo licht is als een veertje. Fietsen in het donker vanochtend is een avontuur vanwege alle takken die op het fietspad liggen.

Maar dat er twee tornado's zijn geweest, 300 km ten noorden van Melbourne, dat wist ik niet. We zagen net wat beelden op televisie, het heeft flink huisgehouden. Met de bouwstijl hier vliegen stukken huis en schuur al snel in het rond. Een paar zwaargewonden zijn naar Melbourne gevlogen.

De natuur is sterker dan wij. Vooral Tom kan dat maar moeilijk accepteren.
Hij wil begrijpen hoe stormen ontstaan, donder, bliksem, waarom er wind is en waarom het soms hard en zacht waait. Hoe komt het dat de wind uit een bepaalde richting komt? En kunnen mensen het weer voorspellen? Welke formules gebruiken ze en kunnen we dat ook zelf doen? Tom stelt er duizend vragen over, waarvan ik er maar 500 kan beantwoorden.......

Tom geeft niet snel op. Hij kan niet accepteren dat het weer doet wat het wil en dat wij dat niet kunnen beïnvloeden. We hebben altijd gedacht dat hij astronaut wilde worden, maar met de vragen an de afgelopen dagen beginnen we daar aan te twijfelen. Tom wil sterker zijn dan het weer. Wat moet je daarvoor studeren? En daar besluit hij zijn dag mee.

boek

In de trein heb ik tijd vandaag, want ik moet opnieuw naar de stad voor een conferentie.
Eigenlijk moet ik werken maar ik ben een boek aan het lezen voor onze boekclub en ik kan het niet opzij leggen. Het heet "The reluctant fundamentalist". Het boek houdt mij bezig, maar niet op een vrolijke manier. Het is maar een boek, maar het heeft mij van slag gemaakt.
Het plan voor nu is eerst mijn boek uit te lezen, dan is dat achter de rug. Ik moet nog maar 5 bladzijden doen. En dan ga ik snel een vrolijk boek zoeken, daar kan ik beter mee omgaan.

Verder is iedereen in goede doen. Isis speelt met twee handen piano, Tom heeft alle delen van de "Beast Quest" uit de school bibliotheek geleend, Simon loopt een beetje te snotteren en Bink moet eigenlijk zijn speen wegdoen maar is er teveel aan gehecht. Hij is er nog niet klaar voor. Bud is een held, hij is afgelopen nacht 7 keer opgestaan voor de kindjes die om de beurt wakker werden om onduidelijke reden. Ik sliep als een blok.....

wandeling door de stad

Al vroeg in de ochtend moet ik midden in de stad zijn voor een ontbijt meeting die door een bedrijf wordt georganiseerd. Het gaat over de "7 habits of high performance companies" en ik ben gevraagd om vanuit het ziekenhuis te gaan. Het vindt plaats in de Australian Club, een oud sfeervol pand in de stad. Het is er stampvol met zakenmensen en voor het eerst in lange tijd voel ik mij weer eens "jong". Ik was er vanuit gegaan dat ik niemand zou kennen, totdat ik Nick zag, degene die mij heeft geholpen met solliciteren voor de baan die ik nu heb. Dat was erg leuk en we hebben afgesproken binnenkort een koffie te drinken. Hij is de baas van de Melbourne treinen en is bezig met klant tevredenheid en klant onderzoek. Daar weet ik inmiddels van alles vanaf, dus misschien kan ik nu iets terugdoen voor hem.

Vanuit de stad loop ik naar werk langs St Kilda Road. Het is prachtig, het wordt al herfst. Op zich is het niet ver, 6 kilometer, maar op hakken gaat het toch wat minder snel en minder soepel dan ik dacht. De schoenen kan ik de komende week niet meer aan vanwege de blaren..... Dat maakt voor een kijkje in de stad niet uit. Zie hier een paar foto's van een langzaam herfstig wordend Melbourne.

Loopbrug over de Yarra River 

 Binnenkort komt er een tentoonstelling van de tuinen van Monet.

 Stadsfietsen. Had ik nu maar een helm bij mij!

St Kilda Road. 

 De bladeren beginnen te verkleuren.

 Fawkner Park.

 Daar is het gebouw waar ik werk, ik ben er bijna!

Het laatste stukje. Geen straf om hier te lopen. 

thuis

Bink is nog steeds ziek. Bud nu ook. Dus ik blijf een dag thuis. Heerlijk. Pannenkoeken bij het ontbijt. Kindjes rustig naar school. Een keer kijken bij schoolzwemmen van Tom. Opruimen en mueslirepen bakken. Spelletjes en puzzels doen met Bink. Kindjes op tijd ophalen van school, ze hebben gesmeekt om niet naar after school care te hoeven voor een keer. Een grote pan soep en vers brood als avondeten. Iedereen rustig een verhaal. En het allerbelangrijkste, beterschap in de lucht. Wat een heerlijke dag.

de gp

Vol verhalen zijn ze. Als ze terugkomen van de Grand Prix. Van straaljagers die tussen de hoge gebouwen doorvliegen, en een groot Qantas vliegtuig dat voor het raam van het kantoor van Bud langsvliegt, tot gedetailleerde verslagen van Lotussen en Ferrari's en hoeveel champagne er vergoten is.  Isis heeft wat foto's gemaakt, die zal ik morgen op de blog zetten.

Ik ben thuis met Bink die zo ziek is als een hond. Een buikvirusje dat flink heeft toegeslagen.
Voor het eerst moet ik de plannen voor de week veranderen. Ik ga vrijdag werken in plaats van morgen. Wat fijn om 4 dagen te werken,zodat dit kan zonder al te veel stress.
We verheugen er ons allebei een beetje op.

koude voeten

Een goed teken. Koude voeten. Vandaag is eindelijk de herfst ingetreden. Na een eindeloze zomer met meer dan 14 dagen hele hoge temperaturen horen we eindelijk de planten weer eens zingen. Tussen het geweld van de wind door. Het regent, het stormt. Maar het is nog steeds gelukt, sinds we hier wonen hebben we nog niet een keer binnen gegeten....ook vandaag niet. Morgen misschien? Bink roep luid om zijn vest. Tom wil een jas over zijn vest. Isis wil de buitenkaarsen aan. Bud en ik drinken een glas rode wijn. Simon draagt zijn flanellen pyjama weer. Het zwembad is heel koud. Verandering.
Vanavond slapen we sinds lange tijd weer eens onder een deken. Ik kijk er naar uit!

geluid

Ik wordt eraan herinnerd door het geluid. De trainingen voor de Grand Prix van Melbourne zijn begonnen. Het maakt een hels kabaal. Ik kan mijn fietstocht door Albert Park niet meer maken, de baan wordt bezet door grote en vooral snelle auto's. Een telefoongesprek dat ik even buiten wil doen met mijn mobiel moet ik afbreken, het is niet te verstaan door het loeien van de motoren van raceauto's die sneller gaan dan het licht. Het is ook aar een paar honderd meter achter het ziekenhuis.
Zondagmiddag, als de grote race plaatsvindt, gaan we kijken bij Bud op kantoor. Hij heeft een prachtig overzicht op de baan.  Er komen collega's en hun families. We nemen een "fruitplatter" mee. Het zal me een feest worden! Vooral de jongens zien het helemaal zitten.

gepest

Vandaag komt Isis thuis met een sip gezicht. Ze is gepest op school omdat kinderen foto's van haar op internet hebben gevonden. Op het strand, met een footy, met ons. Koren op de molen van kinderen die dwars willen zitten. Ze heeft mij heel serieus gevraagd de foto's van internet te halen. Ze heeft op school geleerd dat dat haar recht is, en ze maakt daar op een goede manier gebruik van. Ik ben trots op haar dat ze zo voor zichzelf opkomt.

Dit weekend ga ik beginnen met opschonen. Eerst de foto's die blijkbaar aan haar naam gelinked zijn. Ik ga ook de blog afschermen. Dat kan geloof ik, ik ga het uitzoeken. Alleen mensen die toegangsrecht hebben kunnen er dan nog op kijken. Moet ik voortaan alleen nog maar neutrale foto's op de blog zetten? Misschien wel. Ik wil absoluut niet dat de kinderen de dupe worden van de verhalen van mij.

whinging

Voor ons is de tijd net als water dat door je handen loopt. Je probeert het vast te houden maar het is nauwelijks mogelijk. Wat een slecht excuus. Een regel op de blog is natuurlijk zo geschreven. Ik voel mij overmand door schuldgevoel.
En ja, ik heb gisteravond op de bank gezeten met een kopje thee. De schone was in een berg naast mij, de weekmaaltijden nog niet gekookt, de blog niet geschreven, mijn milieucommissie beloftes nog niet waargemaakt, een artikel voor werk nog niet gelezen, mijn boekenclub boek nog niet uit. Erger nog, nog niet eens aangeschaft (donderdag is de bespreking....).
Even zitten was echt heerlijk. Zalig. Verrukkelijk. Met mijn benen omhoog. De buitendeuren wijd open, 30 graden, krekels en zoete geur van nachtbloemen.  Midsomer Murders op de televisie.
Maar dan, als het is afgelopen kom ik terug in de realiteit. Was het wel verstandig om even te niksen? Had ik niet beter een paar overhemden kunnen strijken terwijl ik keek?
Zucht.

Genieten van tijd die je eigenlijk niet hebt is niet altijd even leuk.
Vandaag was het labour day, een vrije dag hier. Ik heb geluk. Kan de schade een beetje inhalen, maar ben sacherijnig en loop te mopperen. Terwijl niemand er iets aan kan doen dat ik zelf achterloop met de lijst van taken en activiteiten. Ik baal. Want wil liever een spelletje doen met de kinderen. Of even met ze in het zwembad duiken, het is 38 graden buiten.
Nu heb ik spijt dat ik niet wat meer heb gemaakt van de dag. Ja ik heb gekookt. Ja ik heb een cake gebakken. Het huis gesopt, de schone was opgeborgen, de tassen gepakt voor morgen, een stuk voor de nieuwsbrief geschreven. En nog dertig andere dingen gedaan. Maar als je in mijn hart kijkt zou je zien dat dat niet was wat ik wilde. Ik wilde gewoon gezellige dingen doen. Even de familie zien, een picknick met elkaar zoals iedereen dat hier doet. Ontspannen in mijn pyjama aan het ontbijt. Om 8u in plaats van 6.30u. Tekenen in plaats van opruimen. Voetballen in plaats van grasmaaien. En zo voorts.

Morgen weer aan het werk. Alles loopt zoals gepland, strak in het schema. Maar o wat zou ik soms ook graag willen dat er wat minder vaart in hoefde te zitten. Even tijd om adem te halen. Want dat wordt hier in huis soms wel eens vergeten.

Ookal is dat niet helemaal waar. Ik zou bijna vergeten dat we gisteren naar het strand zijn geweest. Alsof dat niet ontspannen is. Ik word al een rasechte "winger" zoals dat hier heet. Gelukkig ben ik geen POM (=Engelsman), want die staan er om bekend. "Winging POMS", dat zijn de Engelse emigranten..... Wat zouden de Aussies van de Nederlanders zeggen? Ik ga het uitzoeken!

lokaal

Alle jaren dat we hier wonen zijn we er niet geweest. Het jaarlijkse Festival van Brighton. Je gaat er heen om de specialiteiten van de lokale restaurants the proeven, en vooral om veel wijn en bier te proeven en te drinken.

Het is een zonnige dag, vrienden hebben ons uitgenodigd om te gaan, de kinderen hebben er zin in. We gaan met z'n allen op de fiets naar het festival, 5 km verderop, langs het strand.

Het is een drukte van belang. We kennen de helft van de mensen. "Hoi, hallo, hoe gaat het, goed, dag, fijne dag, veel plezier, tot snel" vult 50% van de conversatie. De kinderen vinden het prachtig. Er zijn circusvoorstellingen, ballonnen blazen, schminken, koekjes versieren en live muziek. Sprite uit een blikje. Frietjes en zoete koeken van een servet. Dansen in de zon. Tientallen eettentjes, een kookinstructie tent, en een koffietent met een wachttijd van een uur...... Plastic stoelen en tafels.

Na bijna 5 jaar hier gewoond te hebben behoren wij nu toch ook een beetje tot de "locals", en dan hoor je hier een keer geweest te zijn.

De kinderen krijgen we nauwelijks mee naar huis. Overal lopen hun vrienden en vriendinnen. Zij beginnen socialer te worden dan wij. Isis kan niet eens mee naar huis want die te te warm geworden van de zon, en het slaapgebrek door een feestje de dag ervoor helpt ook niet echt mee ;-).

De rest van de zondag brengen wij in rust thuis door. Met een warm gevoel. Want ookal weet ik niet of we ons volgend weer weer in de drukte zullen wagen, thuis voelden we ons wel.