Het vakantiehuis staat op een prachtige lokatie. Echter, het is al tijden niet bezocht en het is oud. Echt oud. Spinnen kruipen door het bad, hangen van de plafonds en kijken ons bozig aan van onder de bedden. We kijken elkaar aan. Isis is de eerste die het zegt. Hier blijven we niet. EN dan volgen wij. Hier blijven we niet. Definitief. Simon is in tranen. Nu kunnen we niet naar de pinguins, en daar had hij zich vreselijk op verheugd. Bink heeft het niet echt in de gaten, hij vindt het allemaal prima, en Tom gaat waar wij gaan.
Ik zet mijn flexibele humeur op en stel voor om aan een oceaanstrand de helft van de boodschappen in de vorm van en picnic te verorberen, dan nog even aan het strand te spelen voor we weer naar huis gaan. Niet iedereen is in dat flexibele humeur. "NEE!" wordt er in koor geroepen. Cees en MIentje roepen overigens niet mee, die vinden alles prima. Het is duidelijk dat onze kinderen erg verwend zijn.....
Philip Island loopt over van de mensen die een lang weekend gaan verblijven. Een stroom van auto's rijdt op de toegangsweg. Mijn flexibele humeur verslechterd, ondanks pogingen er het beste van te maken.
Churchill Island dan maar, daar is het altijd goed toeven.
We zetten door, ookal zien we in de verte de rijen auto's op de parkeerplaats staan. Er is blijkbaar iets feestelijks aan de hand. Ik kan Bud niet zien, die zit in de andere auto, maar ik hoor hem in gedachten brommen. Niets aan te doen, het is al 14u, we hebben nog niet gelunched, Simon huilt nog steeds.
Natuurlijk wordt het hartstikke leuk. We eten poffertjes bij een Nederlandse poffertjeskraam, en we gaan 50 jaar terug in de tijd. De werkpaarden vereniging heeft een open dag hier en wij zijn allemaal dol op paarden, dus we kijken onze ogen uit. Binnen een kwartier is het suikernivo weer op peil en is iedereen weer vrolijk. Het is een onverwacht leuke middag.
En wat heerlijk om weer in ons eigen frisse huis te komen. We vinden het niet erg. Behalve Bink, die het uitschreeuwt van teleurstelling als we onze eigen straat weer inrijden aan het begin van de avond. Hij wil naar een vakantiehuis en blijft stug in de auto zitten. Ik vind het sneu voor hem dat hij niet had begrepen dat we weer naar huis zouden gaan. Maar onze fanatieke uitleg over alle spinnen in het vakantiehuis overtuigt hem dat het beter is om in zijn eigen bed te slapen.
We eindigen de dag met warme applecrumble en chocolade eieren. En een versierd huis.
Morgen is het Pasen. In eigen huis. Heerlijk.
