mindful

Waar rent de tijd met ons naartoe vraag ik mij wel eens af. Dinsdag luister ik naar een sessie over "mindfulness". Wat min of meer betekent dat je je bewust bent van wat je doet of wat je denkt. Je wordt beter en efficienter in wat je doet, en je wordt er vooral ook gelukkiger van. Interessante presentatie. Hoe "mindful" zijn wij, ben ik? Als ik meer zou concentreren op wat ik doe zou ik in ieder geval minder vaak de fietssleutel kwijtraken. Of vaker mijn koffie drinken als hij heet is. Ik vraag mij vooral af of er meer tijd in een dag is als je mindful bent. En of er genoeg tijd is om mindful te zijn….

De week is voorbij gevlogen. Op mijn werk  begint alles af te lopen. Ik hoor er niet echt meer bij. En dat doet zeer, maar het is een eigen keus. Het is ook niet het werk dat het probleem was. Maar de tijdelijkheid van het contract en dat ik niet opnieuw op de functie mocht/ kon solliciteren. Ik wilde het niet uitzitten. Het heft in eigen handen houden. Het ene moment denk ik dat dat goed was, het andere moment heb ik twijfels. Ik houd van het ziekenhuis, ik houd van het werk. Gelukkig ben ik gevraagd voor een andere functie. Ook in het ziekenhuis. Daar ga ik 11 maart mee beginnen. En zo gaat er onverwacht een nieuwe deur open, terwijl ik de andere net had dichtgedaan.

Dinsdag ga ik naar een kapper in Prahran. Dat is de wijk waar ook het ziekenhuis staat. De wijk staat bekend als uitgaansgebied en is alternatief. De kapper in Prahran is een hele ervaring en brengt mij met beide benen op de grond. Er is ook een ander leven dan werk en de logistiek thuis.  Terwijl buiten in straat een fotoshoot plaatsvind met een aantal prachtige mannequins, begint mijn knipbeurt met nekmassage met een mintolie. Daarna mag ik op een massagestoel die ik zelf kan bedienen, en terwijl mijn haar wordt gewassen masseert de stoel rug en benen. Het klinkt heel heerlijk, maar ik ben nogal lang en het is een onrustig geheel omdat mijn benen uitsteken…….iedereen die langsloopt breekt bijna zijn of haar nek…. Het moet wel een heel grappig gezicht zijn. Mijn haar wordt goed geknipt. "Lekker modern" verzucht de jonge flitsende kapster terwijl ze de zijkanten van mijn haar heel kort knipt en de bovenkant lang laat…… Dat is mij toch iets te modern, ik ben tenslotte al 42, en dat is zelf in Prahran oud voor een modern kapsel. Ze punt het wat bij en nu ben ik tevreden. Waarna ik het op een rennen moet zetten om de trein te kunnen halen zodat ik op tijd ben om de kinderen op te halen.

Woensdag is er de school algemene jaarvergadering en daar moet ik rapport uitbrengen over de milieucommissie. Ik heb geen rapport, daar was ik even niet aan toe gekomen. Maar ik moet toch wat uitbrengen. Blijkbaar zijn ze tevreden want ondanks het feit dat ik niet wil, word ik toch opnieuw verkozen om het nog een jaar te doen. Ik weet nog niet hoe. En ik draag het zo snel mogelijk over aan iemand anders. Ik weet gewoon niet hoe andere mensen dat soort dingen met zoveel overgave naast hun drukke levens kunnen bolwerken.

Donderdag gaan we uit eten met werk ook in Prahran. Een ongelooflijk leuke plek met een wat agressieve naam "the Revolverupstairs" http://revolverupstairs.com.au/colonel-tans/. We eten voor de halve prijs want het is "locals" night en omdat wij in het ziekenhuis werken worden we als "local" geaccepteerd. Ik kijk mijn ogen uit. Kunst en kitch, oud en nieuw, 70's en nu, water en drank, super eten op kitche kleedjes, 40 lampenkappen aan het plafond. We kunnen elkaar nauwelijks verstaan maar de charme van de plek maakt dat helemaal goed. Ik ben toch niet zo'n prater, dus ik vind het eigenlijk wel prima. Ik ben wel de enige met thuis een gezin en ga op tijd weg. Ik ben ook de enige die op vrijdag vrij is, ha!

Vrijdag ga ik met Bink naar de markt om bloemen te kopen. Onderweg naar huis stoppen we ergens omdat ik iets af moet geven. Achter ons stopt een auto. Er stapt een prachtig geklede oudere vrouw uit, een vermoeid uitziende jonge man en tenslotte een jonge vrouw in een nachtjapon. Dan wordt voorzichtig de vierde deur van de auto opengedaan en daar komt een piepklein bundeltje naar buiten. Een pasgeboren baby. Ik zie aan de kersverse moeder dat ze heeft geleden. Ze kan nauwelijks lopen. Maar ze wil zelf haar grote trots naar haar huis dragen. Langzaam loopt ze voorop, grootmoeder alles in de gaten houdend. Vader sjouwend met grote tassen. Ik aarzel geen moment. Ik heb een grote bos bloemen in mijn hand en geef die aan de moeder. Allebei laten we ge-emotioneerd een traan. Ik wens haar veel geluk en ben verbaasd over de korte en onverwachte verbondenheid. Ik heb deze mensen nog  nooit gezien. En zij mij niet. De kans is heel klein dat ik ze ooit nog tegenkom. Maar dat moment, dat zal ik nooit meer vergeten.

En nu is het weekend. Ligt iedereen moe in bed na zwemlessen, pianolessen, cricket partijen en trampoline sprongen. De jongens hadden vanavond een nep ijskar opgezet. Simon staat om 9uur nog aan straat rare gezichten te trekken naar automobilisten, tot er iemand stopt….De possums rennen over de electriciteitsdraden. En de bloemen die ik niet heb weggegeven staan groots op tafel.

Bud zit amechtig op de bank.

Weekend. Ik ga proberen het mindful door te brengen en laat jullie het resultaat weten :-).

Fijn weekend allemaal.
xM

white night

Het seizoen begint te veranderen. We voelen herfst in de lucht. De vijgenboom hangt vol met bijna rijpe vijgen dus we plukken bakken vol. Tom en Simon zijn continu in de weer met cricket, het stukje pad dat door het gras loopt leent zicht heel goed voor het bowlen van de bal. Ze voelen zich thuis. Bink blaast bellen met Isis. Circusschool zit weer in de dagelijkse routine.

Dit weekend is er kunst en cultuur in de stad. Sinds 2013 heeft ook Melbourne een White Night. Geinspireerd door de Parijse "Nuit Blanche". Na een weekend vol praktische dingen besluit ik op het laatste moment dat ik ook wil gaan. Gewapend met fototoestel, een lijst met dingen die ik wil zien op mijn iphone en een goed humeur neem ik de afgeladen trein naar de stad.

Het centrum van Melbourne is afgesloten voor het verkeer. Er lopen meer dan 300.000 mensen rond om te kijken naar lichtprojecties, kunst en muziek. Het is heerlijk om eruit te zijn. Om zoveel verschillende mensen te zien. Waarom de stad er niet iedere dag zo uit kan zien….maar dan zonder al die mensen……

Tot slot bereiken we vandaag een mijlpaal in volwassen worden. We hebben een echte, hele mooie, zelfgekochte (en niet "pre-loved") buiten tafel gekocht. En wat schets onze verbazing, als hij wordt afgeleverd vanavond staat er groot en duidelijk op de doos dat hij uit Breda, NL komt. De man die hem aflevert zegt dat de allerbeste buiten meubelen uit Breda komen. En hij begint een heel verhaal over het drogen van bomen kernen, het bewerken van hout en de luchtvochtigheid in bepaalde streken. We hebben een echte Apple Bee. Oh wat zijn we trots.

Dus met de herfst op komst, kunnen we nu de binnentafel ook echt naar binnen verhuizen. Het werd tijd :-)

mandarijn

Het is 8 uur. Ik zit op het bankje buiten voor de klas van Simon te wachten op zijn leraar. Een kennismakingsgesprek. Een prachtige Chinese mevrouw loopt langs, haar handen vol met tassen. Dat is onze juf van de Chinese les fluisteren de jongens vol respect. En ik herinner mij plotseling dat we afgelopen week met z'n allen hebben zitten zweten op het oefenen van het schrijven van Chinese cijfers.

Sinds dit jaar is de tweede taal Italiaans vervangen voor Chinees. Mandarijn Chinees. Ik ben diep onder de indruk. Voor het eerst kan ik de kinderen niet helpen met hun huiswerk. Chinese kalenders hangen in hun kamer en voor de grap groeten ze ons regelmatig in het Mandarijn.

Terug naar de ochtend. Ik maak kennis met de mevrouw, ze spreekt gelukkig ook wat Engels. Nieuwsgierig kijk ik naar haar tassen die gevuld zijn met bakken. Ze volgt mijn blik. En een grote lach komt op haar gezicht. "Ik stond vanochtend om 5uur op om voor alle kinderen vegetarische miniloempia's te bakken. Hier, neem er een, ze zijn nog warm".
We nemen er een en proeven allemaal een hapje. Het is heerlijk, deze met liefde en zorg gemaakte loempia, zelfs om 8 uur 's ochtends. Ze legt uit dat ze zo graag wil dat de kinderen van de taal gaan houden. Omdat dat ze helpt om het te leren. Het is een moeilijke taal. Dus iedere dag neemt ze iets speciaals Chinees mee, m het makkelijker te maken.

Iemand met zoveel liefde voor haar oorsprong, taal en de kinderen die ze lesgeeft, dat moet leiden tot Chinees sprekende kinderen aan het eind van de schooltijd.

Mandarijn. Ik wilde dat ik zelf bij de lessen kon zijn!

12 en een half

Bud en ik zijn vandaag 12.5 jaar getrouwd. We kijken elkaar aan. Wallen onder onze ogen. Bud aan mij "vier jij het?". Ik aan Bud "vier jij het"? En dan lachen we heel hard en zeggen NEE!

Ik kook gele soep, voor onze koperen bruiloft en dat vind iedereen een heel feestelijk idee. Daarna begint Simon te spugen, die heeft buikgriep. Isis moet op schoolkamp morgen en er moet nog van alles gepakt worden. Tom heeft te horen gekregen dat hij thuis meer met zijn ouders moet lezen en Bink "kan niet slapen". Bud en ik hebben allebei een berg werk die nog af moet. Er moet nog een briefje naar school, een rekening betaald. En Isis moet morgen om 6.15u in de ochtend op school zijn terwijl ik om 7 uur op mijn werk moet zijn om een workshop te runnen.

Wij hebben helemaal geen tijd om een koperen bruiloft te vieren. Dat we dit allemaal samen kunnen oplossen is feest genoeg. En we zijn onlangs een avond naar de openlucht bioscoop in de Botanische Tuinen geweest. Dat was een feest waar we weer maanden op kunnen teren :-).

12 en een half jaar. Samen staan we midden in het leven. We zijn trots op elkaar.

normaal

De blog gaat weer verder na een lange pauze. Waarvoor excuses.
Internet doet het weer. Heerlijk. Alle Ikea kasten zijn in elkaar gezet. Alle dozen uitgepakt. Behalve mijn boeken, die staan nog in dozen in de schuur. We weten nog niet zeker of e passen…..

Het voelt alsof we een marathon hebben gelopen. Bud en ik zijn moe. Iedere minuut hebben we gebruikt om het huis op orde te krijgen. Geen sinecure tussen werk, kinderen en de gewone dingen in. Maar het is gelukt. Alleen de eettafel staat nog buiten op het terras in plaats van binnen. We gaan een tuinset aanschaffen. En een barbecue. We worden nu echt volwassen. Het wordt tijd :-).

Ik ga niet terugblikken met deze blog. Er is zoveel gedaan en gebeurd dat ik de volgorde niet meer precies weet. We kijken vooruit. Ik ben aan het solliciteren voor een andere baan die op mijn pad is gekomen. Bud is moe maar gaat gewoon door. De kinderen maken het goed en vinden het huis heerlijk. Ze zijn al helemaal gewend. Ik ben trots dat het zo makkelijk is gegaan. Ze voelen zich thuis waar we met elkaar zijn. We moeten nu het feestje voor Tom gaan organiseren, en het verlate feest van Isis. Ze is alweer bijna jarige ….;).

Ik krijg steeds meer respect voor de families waar iedereen werkt en ook nog in staat is van alles ernaast te doen. Bij ons lukt dat niet zo goed op het ogenblik…..

Langzaam maar zeker gaan we weer terug naar normaal. Ik verlang altijd naar avontuur, maar nu wil ik niets anders dan normaal. Saai. regelmaat. Een bosje bloemen en een beetje tijd.

Uitzicht vanuit onze tuin in de vroege avond.

internet

We zijn verhuisd! Bijna alles is uitgepakt, behalve de spullen die in de 500 kg opbergruimte gepakt moeten worden. Maar dat is Ikea spul en om dat 's avonds in elkaar te zetten als je moe bent van de dag, is een beetje lastig. Ik schrijf deze korte blog op mijn telefoon. Zaterdag hebben we pas weer internet. En het blijkt dat we in een "black hole" wonen. Een plek met vrijwel geen netwerksignaal. Dat betekent dat ik nauwelijks kan mailen, laat staan internetten of bloggen.
Het huis is heerlijk, de televisie doet het dus we volgen de winterspelen op de voet.  Zaterdag weer meer nieuws!

beslissingen

Een bewogen week.

Tom is jarig en we eten in alle vroegte chocoladecake met smarties. Hij regelt zijn eigen eest in de avond.

We kamperen in huis, leven tussen de dozen, slapen op matrassen. Vandaag voor het eerst afhaalpizza want de pannen zijn ingepakt en het fornuis is geschrobd.

Ik heb mijn ontslag ingediend. Ik was er ziek van. Doen, niet doen. Ik kies voor doen. Ik wordt ongelukkiger van blijven dan van gaan. Het was een zware beslissing. Maar een goede. Voor ons allemaal.

Simon heeft vandaag een goede uitslag gekregen van zijn kindernefroloog. Hij hoeft niet meer terug te komen. Zijn nieren zijn gegroeid, alles is normaal en op een kleine beschadiging hier en daar na, ziet alles er uitstekend uit. We zijn heel heel blij. Simon ziet bleek van de spanning en opluchting. Met zijn lievelingsmuziek heel hard aan in de auto en de ramen wijd open bij 39 graden rijden we stralend naar huis.

Alles goed dus. Het voelt als een intense en bewogen week.

Morgen om 7.30u staan de verhuizers op de stoep. Nog even snel de wasmachine afkoppelen ;-).

Tot snel, wanneer we weer internet hebben.

tom regelt het wel

De wekker gaat extra vroeg. Het is de verjaardag van Tom. En omdat we een drukke werkdag hebben wordt de verjaardag vroeg gevierd. Heel vroeg. Om 6 uur zingen. Om 6.30u aan de chocoladetaart met kaarsjes. De taart heb ik gisteravond gebakken. Tijdens het schrobben van de keukenkastjes, het invullen van formulieren en het pakken van een laatste doos. De icing maak ik niet zelf, maar komt uit een tubetje. Het moet wat makkelijker vanavond, anders kan het niet.

Vrolijk gaat Tom naar school. Blij met zijn kado's. Een tas vol traktaties die hij zelf heeft uitgezocht.

Bud haalt mij op van werk zodat we de kinderen samen op kunnen halen na school. Als we aankomen bij de naschoolse opvang is Tom druk zijn verjaardag aan het regelen met zijn vienden. Hij spreekt af bij de Sandy, waar hij zijn feesteten wil houden. Ik ben verrast en trots. Maar verwacht niet teveel, het is tenslotte gewoon een doordeweekse dag en we hebben met niemand iets afgesproken.

Thuis drinken we kinderchampagne en proosten we op neefje Sib die ook jarig is. Nette shirten aan en op naar de Sandy voor het diner. Wat schetst onze verbazing als daar 1 van zijn vrienden staat. Met ouders. Wat een leuke verrassing. Tom is in de zevende hemel en bestelt meteen een tafel voor 9 personen. Hij straalt. Het is voor het eerst in 7 jaar dat hij iemand heeft uitgenodigd voor zijn verjaardag, informeel en ongepland, en het heeft gewerkt. Ik ben blij voor hem.

We ebben een leuke avond. De ouders van zijn vriend zijn leuke mensen die veel hebben meegemaakt. Het blijkt dat de moeder van Tom zijn vriend overleden is toen hij 8 maanden was. De vader is 9 jaar lang vader en moeder geweest voor deze jongen. De verhalen zijn hilarisch, maar de geschiedenis is natuurlijk vreselijk verdrietig. Nu heeft hij een nieuwe partner en zij vertelt over hun eerste ruzie die ging over moederdag op school. De vader mocht niet mee, voor het eerst in zijn leven was hij geen moeder meer en vond dat onterecht.

Wat een verhalen. En dat terwijl de kinderen dineren, Daniel de barman een stand-up comedy doet omdat hij ook jarig is vandaag en Bink met zijn rietje fanta over tafel spuit. Ze genieten. Met de armen om elkaar heengeslagen lopen de jongens richting huis. Dikke knuffels bij het afscheid als iedereen zijn eigen weg gaat.

We zijn laat thuis. De kinderen liggen veel te laat in bed. En wij moeten nog aan de slag. Maar het geeft niet. Het was een heerlijke dag. En ik ben zo blij voor Tom. De gewoon zijn eigen ding regelt. Met succes. Zeven jaar. Wow.

sleutel

We hebben de sleutel!
Van een fijn huis.
Met details van vroeger.
Een grote vijgenboom.
Een geheimzinnige schuur.
Glas in lood ramen.
Veel licht.
Het huis omarmt ons alsof we er al altijd hoorden.