mindful

Waar rent de tijd met ons naartoe vraag ik mij wel eens af. Dinsdag luister ik naar een sessie over "mindfulness". Wat min of meer betekent dat je je bewust bent van wat je doet of wat je denkt. Je wordt beter en efficienter in wat je doet, en je wordt er vooral ook gelukkiger van. Interessante presentatie. Hoe "mindful" zijn wij, ben ik? Als ik meer zou concentreren op wat ik doe zou ik in ieder geval minder vaak de fietssleutel kwijtraken. Of vaker mijn koffie drinken als hij heet is. Ik vraag mij vooral af of er meer tijd in een dag is als je mindful bent. En of er genoeg tijd is om mindful te zijn….

De week is voorbij gevlogen. Op mijn werk  begint alles af te lopen. Ik hoor er niet echt meer bij. En dat doet zeer, maar het is een eigen keus. Het is ook niet het werk dat het probleem was. Maar de tijdelijkheid van het contract en dat ik niet opnieuw op de functie mocht/ kon solliciteren. Ik wilde het niet uitzitten. Het heft in eigen handen houden. Het ene moment denk ik dat dat goed was, het andere moment heb ik twijfels. Ik houd van het ziekenhuis, ik houd van het werk. Gelukkig ben ik gevraagd voor een andere functie. Ook in het ziekenhuis. Daar ga ik 11 maart mee beginnen. En zo gaat er onverwacht een nieuwe deur open, terwijl ik de andere net had dichtgedaan.

Dinsdag ga ik naar een kapper in Prahran. Dat is de wijk waar ook het ziekenhuis staat. De wijk staat bekend als uitgaansgebied en is alternatief. De kapper in Prahran is een hele ervaring en brengt mij met beide benen op de grond. Er is ook een ander leven dan werk en de logistiek thuis.  Terwijl buiten in straat een fotoshoot plaatsvind met een aantal prachtige mannequins, begint mijn knipbeurt met nekmassage met een mintolie. Daarna mag ik op een massagestoel die ik zelf kan bedienen, en terwijl mijn haar wordt gewassen masseert de stoel rug en benen. Het klinkt heel heerlijk, maar ik ben nogal lang en het is een onrustig geheel omdat mijn benen uitsteken…….iedereen die langsloopt breekt bijna zijn of haar nek…. Het moet wel een heel grappig gezicht zijn. Mijn haar wordt goed geknipt. "Lekker modern" verzucht de jonge flitsende kapster terwijl ze de zijkanten van mijn haar heel kort knipt en de bovenkant lang laat…… Dat is mij toch iets te modern, ik ben tenslotte al 42, en dat is zelf in Prahran oud voor een modern kapsel. Ze punt het wat bij en nu ben ik tevreden. Waarna ik het op een rennen moet zetten om de trein te kunnen halen zodat ik op tijd ben om de kinderen op te halen.

Woensdag is er de school algemene jaarvergadering en daar moet ik rapport uitbrengen over de milieucommissie. Ik heb geen rapport, daar was ik even niet aan toe gekomen. Maar ik moet toch wat uitbrengen. Blijkbaar zijn ze tevreden want ondanks het feit dat ik niet wil, word ik toch opnieuw verkozen om het nog een jaar te doen. Ik weet nog niet hoe. En ik draag het zo snel mogelijk over aan iemand anders. Ik weet gewoon niet hoe andere mensen dat soort dingen met zoveel overgave naast hun drukke levens kunnen bolwerken.

Donderdag gaan we uit eten met werk ook in Prahran. Een ongelooflijk leuke plek met een wat agressieve naam "the Revolverupstairs" http://revolverupstairs.com.au/colonel-tans/. We eten voor de halve prijs want het is "locals" night en omdat wij in het ziekenhuis werken worden we als "local" geaccepteerd. Ik kijk mijn ogen uit. Kunst en kitch, oud en nieuw, 70's en nu, water en drank, super eten op kitche kleedjes, 40 lampenkappen aan het plafond. We kunnen elkaar nauwelijks verstaan maar de charme van de plek maakt dat helemaal goed. Ik ben toch niet zo'n prater, dus ik vind het eigenlijk wel prima. Ik ben wel de enige met thuis een gezin en ga op tijd weg. Ik ben ook de enige die op vrijdag vrij is, ha!

Vrijdag ga ik met Bink naar de markt om bloemen te kopen. Onderweg naar huis stoppen we ergens omdat ik iets af moet geven. Achter ons stopt een auto. Er stapt een prachtig geklede oudere vrouw uit, een vermoeid uitziende jonge man en tenslotte een jonge vrouw in een nachtjapon. Dan wordt voorzichtig de vierde deur van de auto opengedaan en daar komt een piepklein bundeltje naar buiten. Een pasgeboren baby. Ik zie aan de kersverse moeder dat ze heeft geleden. Ze kan nauwelijks lopen. Maar ze wil zelf haar grote trots naar haar huis dragen. Langzaam loopt ze voorop, grootmoeder alles in de gaten houdend. Vader sjouwend met grote tassen. Ik aarzel geen moment. Ik heb een grote bos bloemen in mijn hand en geef die aan de moeder. Allebei laten we ge-emotioneerd een traan. Ik wens haar veel geluk en ben verbaasd over de korte en onverwachte verbondenheid. Ik heb deze mensen nog  nooit gezien. En zij mij niet. De kans is heel klein dat ik ze ooit nog tegenkom. Maar dat moment, dat zal ik nooit meer vergeten.

En nu is het weekend. Ligt iedereen moe in bed na zwemlessen, pianolessen, cricket partijen en trampoline sprongen. De jongens hadden vanavond een nep ijskar opgezet. Simon staat om 9uur nog aan straat rare gezichten te trekken naar automobilisten, tot er iemand stopt….De possums rennen over de electriciteitsdraden. En de bloemen die ik niet heb weggegeven staan groots op tafel.

Bud zit amechtig op de bank.

Weekend. Ik ga proberen het mindful door te brengen en laat jullie het resultaat weten :-).

Fijn weekend allemaal.
xM