Internet doet het weer. Heerlijk. Alle Ikea kasten zijn in elkaar gezet. Alle dozen uitgepakt. Behalve mijn boeken, die staan nog in dozen in de schuur. We weten nog niet zeker of e passen…..
Het voelt alsof we een marathon hebben gelopen. Bud en ik zijn moe. Iedere minuut hebben we gebruikt om het huis op orde te krijgen. Geen sinecure tussen werk, kinderen en de gewone dingen in. Maar het is gelukt. Alleen de eettafel staat nog buiten op het terras in plaats van binnen. We gaan een tuinset aanschaffen. En een barbecue. We worden nu echt volwassen. Het wordt tijd :-).
Ik ga niet terugblikken met deze blog. Er is zoveel gedaan en gebeurd dat ik de volgorde niet meer precies weet. We kijken vooruit. Ik ben aan het solliciteren voor een andere baan die op mijn pad is gekomen. Bud is moe maar gaat gewoon door. De kinderen maken het goed en vinden het huis heerlijk. Ze zijn al helemaal gewend. Ik ben trots dat het zo makkelijk is gegaan. Ze voelen zich thuis waar we met elkaar zijn. We moeten nu het feestje voor Tom gaan organiseren, en het verlate feest van Isis. Ze is alweer bijna jarige ….;).
Ik krijg steeds meer respect voor de families waar iedereen werkt en ook nog in staat is van alles ernaast te doen. Bij ons lukt dat niet zo goed op het ogenblik…..
Langzaam maar zeker gaan we weer terug naar normaal. Ik verlang altijd naar avontuur, maar nu wil ik niets anders dan normaal. Saai. regelmaat. Een bosje bloemen en een beetje tijd.
Uitzicht vanuit onze tuin in de vroege avond.
