het festival

Het is broeiend heet. De hele dag hangt er onweer in de lucht.
We gaan naar een Food and Music festival in Mordialloc, een suburb niet ver bij ons vandaan. De echte reden dat we gaan is dt ik finalist en geworden in een fotowedstrijd en het canvas met de foto hangt in een expositie. De burgemeester van City of Kensington komt de prijs uitreiken en de jury houdt een praatje.
De grote kinderen en Bud gaan me om mij te supporten, en Bink gaat mee voor de muziek. Het eten laten we links liggen, op een noodzakelijke kleine lunch na, daar hadden we thuis geen tijd meer voor. De prijs win ik niet, maar dat geeft niet. De winnaar heeft een prachtige foto en het is welverdiend. Ik vind het al geweldig dat er een plaatje van mij bijhangt. Bovendien gaat de xhibitie reizen voor twee maanden en kan het publiek ook stemmen. Dus er is nog een tweede kans.

Op het festival komen we veel mensen dtegen die we kennen, we zijn weer helemaal op de hoogte, het was echt leuk.

De rest van de middag brengen we door bij 35 graden met uziek en we sleuiten het af op de minikermis. Iedereen mag 1 ritje, want o wat is het duur. En nog erger, het is vreselijk armoedig. Ik gun het de mensen van harte dat ze zoveel mogelijk ritten verkopen. Zelfs tegen deze prijs.....

Het was een feestelijke, en warme, dag.
We eten left overs van de bbq gisteren. En vertellen verhalen van vroeger aan tafel en vergelijken met hoe het nu is. Een gigantische onweersbui luidt het einde in van deze dag. :-)

stout

Tom is stout geweest op school.

We hebben een lang gesprek thuis en morgen moeten we op gesprek op school.
Ik laat Tom weten dat het niet goed is wat er is gebeurd. Maar dat we hem gaan helpen om het weer in orde te maken en ervoor te zorgen dat dit soort dingen niet weer gebeuren. Hij is boos en zegt dat hij geen gesprek wil. Helaas kunnen we daar geen van allen onderuit. Ik leg hem dat uit. En ook dat je je daar op voor kan bereiden. Bijvoorbeeld door alles wat je niet meer gaat doen vast op papier te zetten. En ook alles wat je anders gaat doen. Een plan. En excuses. En de hoop dat je excuses geaccepteerd worden. Een gedegen voorbereiding met de hoop op een goede afloop.

Hij stopt met woedend zijn, en dan is hij heel verdrietig. Ook dat wordt beter en hij droogt zijn tranen. Werk aan de winkel. Hij gaat aan tafel zitten met een vel papier en gaat aan de slag. Met een pen in 1 hand, een appel in de andere.

Prachtige regels schrijft hij. De pen is knalpaars. En wat hij niet wilde vertellen, verschijnt in woorden op papier. Alles wat hij niet meer gaat doen, en alles wat hij anders gaat doen. De excuses. En dan het hoogtepunt "I will try to do the best I can"...... Met daarna de dramatische slotwoorden {THE END}, in grote krullende letters.

Het mag niet maar ik moet een beetje lachen. Zo ken ik hem weer. Tom.

Vanaf morgen een brave Tom. Of, "een zo goed mogelijke brave Tom".

voorlezen zonder dat je er iets van begrijpt

Simon heeft een boek uit de bibliotheek meegenomen. Dat is niet ongewoon, Simon verslindt boeken.  Van alle soorten ook. Vorige week lazen van Two Wolves, een spannend kinderboek over goed en kwaad. We lezen het met elkaar, het valt niet mee om niet al stiekem een bladzij vooruit te lezen. Soms leest Bud voor en mis ik een hoofdstuk, maar dan word ik bijgepraat en soms andersom. En vaak leest Simon een stuk voor ons voor.
Two Wolves is uit en het is goed afgelopen. Gelukkig.

Nu heeft hij een cricket boek geleend.  Over een beroemde cricketer, Don Bradman. Het is een dagboek van een jongen die schrijft over cricket, zijn idool Don Bradman en het leven tijdens de depressie in Sydney in de jaren 30. Over hoe de sport de aandacht afleidde van werkloosheid en armoede. Simon huilt stilletjes als het verdrietig is. Dat is maar af en toe. De meeste tijd zit hij te glimmen. En dat is de tijd dat ik geen idee heb wat ik eigenlijk aan het voorlezen ben. Er wordt jargon gebruikt waar ik geen touw aan vast kan knopen. Vandaag vertelde ik dat aan Simon, dat ik weliswaar de zinnen lees, maar geen idee heb waar het over gaat. Hij vindt dat prachtig en intrigerend. Hij begrijpt het technische deel van het verhaal wel. Hij heeft een streepje voor op mij. En wat is er mooier voor een kind, dan meer te weten dan zijn moeder :-).

paper planes

Een aantal weken geleden gingen we naar de bioscoop. Een kinderfilm, Paper Planes, (https://www.youtube.com/watch?v=jWalF3BXJn8). Sindsdien is het bij ons in huis niet meer hetzelfde.

Er wordt gevouwen, gediscussieerd, gegooid. Verlepte papieren vliegtuigen liggen op straat, op het dak, steken in het plafond. Buro's en tafels liggen vol met vliegtuigen in alle soorten en maten.

Vandaag is Tom in training :-), niet altijd even succesvol. Maar... de aanhouder wint!

stoel

De stoel die mijn overgrootvader Otto ooit maakte is nodig aan een opknapbeurt toe. Hij maakte de stoel in Amstelveen, op zolder van een huis van mijn oma, aan de Catherina van Clevepark, helaas weet ik niet precies wanneer, maar ik denk zeker tussen de 60 en 80 jaar geleden. Mijn overgrootvader heb ik nooit gekend, maar ik was vaak op de zolder waar hij ooit werkte lang lang geleden. In een apart hokje achter de zolder hingen nog altijd zijn houtbewerking gereedschappen. Het rook er naar vroeger. Het was stoffig en mysterieus. IJskoud in de winter, heet in de zomer.

Ooit waren het hoge stoelen, maar in de trendy jaren zestig waren hoge stoelen uit en werden genadeloos de poten er afgezaagd. De hogere stoel werd een fauteuil, jaren stond hij bij mijn oma in de woonkamer. Onze stoel kwam in mijn bezit toen mijn oma naar een aanleunwoning verhuisde.

Onze stoel heeft een tweelingstoel. Die staat bij mijn zus Inne. Exact hetzelfde. Het geeft mij een gezellig gevoel. Had overgrootvader Otto ooit gedacht dat de stoelen gescheiden zouden worden er er 1 naar Australië zou verhuizen?

Op de stoel zit een oude ribstof. Heel oud. Groengeel gekleurd. Afgesleten. De krabsporen van Kikki, de poes die 17 bij mijn oma woonde, zitten er nog in. Het is een stoel met een verhaal, het gaat mij aan mijn hart dat ik er iets aan ga veranderen. Maar het is nodig.

Een aantal blokken bij ons vandaan zit een klein meubelmaker-, bekleder- en restauratiebedrijfje. Bijna iedere dag loop ik er langs als ik Bink ophaal van het kinderdagverblijf. Deze week loop ik binnen om te kijken of dit bedrijfje "steolwaardig" is. Ik word onthaald met open armen. "Ja we kennen jou wel, je loopt altijd voorbij met een fietsje onder je arm...." Ik kom terecht in een wereld van oude meubels en stoelen, duizenden stoffen en twee mensen met een passie voor hun vak. En dat allemaal op 18m2.

Hier wil ik de stoel brengen.

En zo gebeurt het. In 20 minuten kies ik de stoffen die ik wil. Oranje, groen, stippen, strepen. Klassiek met een knipoog. Stijl met een ribbeltje. Duurzaam maar ook lollig. Mijn overgrootvader zou het vast heel leuk gevonden hebben als hij had gezien met hoeveel liefde en plezier de stoel bedekt werd met all kleuren en soorten stoffen. Hoe liefdevol er over de armleuningen werd gestreken. Hoe voorzichtig de onderkant uit de stoel werd getild.  Hoe trots de stoel werd uitgestald voor het schuurtje, tentoongesteld voor iedereen die langsloopt.

De stoel. Ik ben er opnieuw blij mee. Hier vast een voorproefje.

weer compleet

Terug van kamp! Na vier dagen zonder signaal is ze eindelijk terug. Ze heeft nog geen stap gezet uit de bus of Simon hangt om haar nek, Bink komt aangerend en laat haar hand niet meer los, Tom geeft een grote knuffel. Omringd door ons wordt ze als een koningin begeleid naar de auto.
Thuisgekomen slaakt Isis een diepe zucht. Fijn! We praten, luisteren naar de avonturen en bekijken de foto's. We krijgen allemaal een kadootje. Iedereen is blij dat we compleet zijn.
En dan. Douchen en naar bed. Het heerlijkste wat er is volgens Isis.

En het kamp. Dat was leuk. In Australie gaan alle kinderen uit de zesde klas lagere school (de laaste klas) naar Canberra voor een bezoek aan het Parlementsgebouw en om te leren over de Australische regering. Ze krijgen rondleidingen en lezingen over de Australische constitutie, de rol van het hoger huis en lager huis, wat de regels zijn in het geval van conflict.

We hebben wat geleerd.

Heerlijk dat ze weer thuis is. Compleet.

een piraat en kamp

Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd. We hebben het weekend besteed aan opruimen en spullen de deur uit aan iedereen die het wilde hebben, de ouders van een vriendje, de buurvrouw, een wildvreemde in de straat. De rest gaat naar de tweedehands-winkel en in de gemaakte ruimte zetten wij een allerliefst boekenkastje dat we op een garage sale aanschaffen.

Sommige dingen die ik met moeite weg, andere dingen verhuizen van plek, en onder streng toeziend oog van de kinderen komen een aantal dingen gewoon weer terug op een oude plek.

Isis schildert Bink voor een piratendag. En zelf gaat ze op kamp naar Canberra. Met dikke tranen van verdriet. Ze is dol op reizen, op avontuur, op het bezoeken van nieuwe plaatsen. Maar er is geen plek in de wereld waar ze liever slaapt. Thuis. Bij ons. In haar eigen bed.

We hebben geen contact. Telefoons, iPods, niets wordt toegelaten. We gaan ervan uit dat geen nieuws goed nieuws is. We missen haar en Bink telt op een hand de nachten slapen tot ze weer thuis is. Vandaag kwam hij moe uit school en zegt tegen mij "Ik ben in een slaapbui. Als ik nu ga slapen is het sneller morgen en is Isis eerder thuis......"

foto's

Zoals de meesten van jullie weten ben ik aan de verlegen kant. Daarom is foto's maken zo handig, je kan je altijd een beetje verstoppen als het spannend wordt. Natuurlijk doe ik dat niet altijd.

Die verlegenheid, of onzekerheid zorgt er ook voor dat de dingen die ik doe meestal niet heel bijzonder vindt. Of mooi. Wel voor ons, of voor mijzelf, maar niet voor anderen. Ik stuur dus ook niet heel snel een foto in voor een wedstrijd.

Tot pasgeleden. Toen ik voor het werk van Bud werd gevraagd een foto op te sturen voor een wedstrijd. Het thema "Iets van de Australische natuur om aan onze internationale gasten te laten zien." Ik stuurde mijn kangoeroe foto in, waar kangoeroe silhouetten bij de ondergaande zon op een heuvel zitten. De foto heeft gewonnen en hangt nu bij de hoofdingang van het bedrijf. Ik vind het zo leuk dat de gasten nu ook een beetje van de Australische natuur kunnen genieten. Ik ben best een beetje trots.

In Januari stuurde ik weereen foto in, voor een lokale fotowedstrijd hier in Bayside. Ik nam de foto op een speciaal moment. Isis en haar vriendin Anna zijn op het strand. Anna heeft net daarvoor gehoord dat haar 16-jarige broer botkanker heeft en zij logeert een weekend bij ons. Ze weten niet goed met hun emoties raad en wapperen hun haren in stormachtige wind op het strand vlak bij huis......

Het thema van de wedstrijd was dat het een interpretatie van het strand in Bayside moest zijn. En er kan geld mee verdiend worden. Een hoofdprijs gekozen door een Jurie een een publieksprijs, voor de meest favoriete foto. Ik stuurde de foto in voor het geval dat.....dan kan ik met het geld een donatie doen voor de broer van Anna, en voor een kankerfonds dat hij zelf mag uitzoeken.

Nu heeft de foto een finale plaats behaald! Dat vind ik echt leuk. Niet zozeer voor mijzelf, maar dat ik er mogelijk iets mee bij kan dragen. Als de foto wint natuurlijk......... Zodra er gestemd kan worden door het publiek laat ik het weten en mogen jullie meedoen voor het goede doel.

Genoeg fotopraat. Snel lunchboxen maken en naar bed.
Nog 1 dag en dan ben ik vrij! Ik ben weer terug naar 4 dagen werken. Ik kijk er naar uit. EN ik niet alleen.

weer terug

Weer terug.
De kinderen weer naar school.
Cees en Mientje weer thuis.
Bud en ik weer meer thuis na een veel te drukke tijd op werk.
Weer terug op de blog.
Weer terug voor onze vrienden die we maanden niet hadden gezien.
Er staan weer bloemen in huis, neergezet door Cees en Mientje.

Tom is 8 geworden.
Bink heeft zijn eerste letters geschreven.
Ik heb de absurde weken op werk doorstaan en moet nu beslissen hoe nu verder.
Het zilver is gepoetst.
De tuin ziet er uit als een park.
Simon slaapt weer in zijn eigen kamer.
De rakettaart van Tom was niet te eten, maar er was wel veel raketvuur!

Isis is naar de laatste klas van de lagere school
De auto heeft de eerste 30.000km erop zitten
Ik heb een finalistenplaats in een lokale fotowedstrijd
Bud kijkt uit naar de start van het footy seizoen
Bink heeft een pianotest gehaald en mag op les vanaf vrijdag
We hebben vorige week een zak rottende aardappels uit de kast verwijderd
Zo erg was het met de achterstand van mijn werkjes in huis.....

We zijn blij en gelukkig en kijken uit naar een bezoek in Europa
En naar een vakantie
Want oh - een korte pauze van dit tempo kunnen we wel even gebruiken
Aan de andere kant, ik zit weer achter de computer en schrijf een blog
Dat is een goed teken, er is weer tijd.
Er is weer tijd! Wat heerlijk.
Ik ga zoveel mogelijk overgewerkte dagen inhalen
En vrij-nemen wanneer ik kan
Wat een heerlijk vooruitzicht.
Voor iedereen in dit huishouden!

Weer terug.
Dus tot snel!