Die verlegenheid, of onzekerheid zorgt er ook voor dat de dingen die ik doe meestal niet heel bijzonder vindt. Of mooi. Wel voor ons, of voor mijzelf, maar niet voor anderen. Ik stuur dus ook niet heel snel een foto in voor een wedstrijd.
Tot pasgeleden. Toen ik voor het werk van Bud werd gevraagd een foto op te sturen voor een wedstrijd. Het thema "Iets van de Australische natuur om aan onze internationale gasten te laten zien." Ik stuurde mijn kangoeroe foto in, waar kangoeroe silhouetten bij de ondergaande zon op een heuvel zitten. De foto heeft gewonnen en hangt nu bij de hoofdingang van het bedrijf. Ik vind het zo leuk dat de gasten nu ook een beetje van de Australische natuur kunnen genieten. Ik ben best een beetje trots.
In Januari stuurde ik weereen foto in, voor een lokale fotowedstrijd hier in Bayside. Ik nam de foto op een speciaal moment. Isis en haar vriendin Anna zijn op het strand. Anna heeft net daarvoor gehoord dat haar 16-jarige broer botkanker heeft en zij logeert een weekend bij ons. Ze weten niet goed met hun emoties raad en wapperen hun haren in stormachtige wind op het strand vlak bij huis......
Het thema van de wedstrijd was dat het een interpretatie van het strand in Bayside moest zijn. En er kan geld mee verdiend worden. Een hoofdprijs gekozen door een Jurie een een publieksprijs, voor de meest favoriete foto. Ik stuurde de foto in voor het geval dat.....dan kan ik met het geld een donatie doen voor de broer van Anna, en voor een kankerfonds dat hij zelf mag uitzoeken.
Nu heeft de foto een finale plaats behaald! Dat vind ik echt leuk. Niet zozeer voor mijzelf, maar dat ik er mogelijk iets mee bij kan dragen. Als de foto wint natuurlijk......... Zodra er gestemd kan worden door het publiek laat ik het weten en mogen jullie meedoen voor het goede doel.
Genoeg fotopraat. Snel lunchboxen maken en naar bed.
Nog 1 dag en dan ben ik vrij! Ik ben weer terug naar 4 dagen werken. Ik kijk er naar uit. EN ik niet alleen.
