voorlezen zonder dat je er iets van begrijpt

Simon heeft een boek uit de bibliotheek meegenomen. Dat is niet ongewoon, Simon verslindt boeken.  Van alle soorten ook. Vorige week lazen van Two Wolves, een spannend kinderboek over goed en kwaad. We lezen het met elkaar, het valt niet mee om niet al stiekem een bladzij vooruit te lezen. Soms leest Bud voor en mis ik een hoofdstuk, maar dan word ik bijgepraat en soms andersom. En vaak leest Simon een stuk voor ons voor.
Two Wolves is uit en het is goed afgelopen. Gelukkig.

Nu heeft hij een cricket boek geleend.  Over een beroemde cricketer, Don Bradman. Het is een dagboek van een jongen die schrijft over cricket, zijn idool Don Bradman en het leven tijdens de depressie in Sydney in de jaren 30. Over hoe de sport de aandacht afleidde van werkloosheid en armoede. Simon huilt stilletjes als het verdrietig is. Dat is maar af en toe. De meeste tijd zit hij te glimmen. En dat is de tijd dat ik geen idee heb wat ik eigenlijk aan het voorlezen ben. Er wordt jargon gebruikt waar ik geen touw aan vast kan knopen. Vandaag vertelde ik dat aan Simon, dat ik weliswaar de zinnen lees, maar geen idee heb waar het over gaat. Hij vindt dat prachtig en intrigerend. Hij begrijpt het technische deel van het verhaal wel. Hij heeft een streepje voor op mij. En wat is er mooier voor een kind, dan meer te weten dan zijn moeder :-).