We hebben een lang gesprek thuis en morgen moeten we op gesprek op school.
Ik laat Tom weten dat het niet goed is wat er is gebeurd. Maar dat we hem gaan helpen om het weer in orde te maken en ervoor te zorgen dat dit soort dingen niet weer gebeuren. Hij is boos en zegt dat hij geen gesprek wil. Helaas kunnen we daar geen van allen onderuit. Ik leg hem dat uit. En ook dat je je daar op voor kan bereiden. Bijvoorbeeld door alles wat je niet meer gaat doen vast op papier te zetten. En ook alles wat je anders gaat doen. Een plan. En excuses. En de hoop dat je excuses geaccepteerd worden. Een gedegen voorbereiding met de hoop op een goede afloop.
Hij stopt met woedend zijn, en dan is hij heel verdrietig. Ook dat wordt beter en hij droogt zijn tranen. Werk aan de winkel. Hij gaat aan tafel zitten met een vel papier en gaat aan de slag. Met een pen in 1 hand, een appel in de andere.
Prachtige regels schrijft hij. De pen is knalpaars. En wat hij niet wilde vertellen, verschijnt in woorden op papier. Alles wat hij niet meer gaat doen, en alles wat hij anders gaat doen. De excuses. En dan het hoogtepunt "I will try to do the best I can"...... Met daarna de dramatische slotwoorden {THE END}, in grote krullende letters.
Het mag niet maar ik moet een beetje lachen. Zo ken ik hem weer. Tom.
Vanaf morgen een brave Tom. Of, "een zo goed mogelijke brave Tom".
