Ooit waren het hoge stoelen, maar in de trendy jaren zestig waren hoge stoelen uit en werden genadeloos de poten er afgezaagd. De hogere stoel werd een fauteuil, jaren stond hij bij mijn oma in de woonkamer. Onze stoel kwam in mijn bezit toen mijn oma naar een aanleunwoning verhuisde.
Onze stoel heeft een tweelingstoel. Die staat bij mijn zus Inne. Exact hetzelfde. Het geeft mij een gezellig gevoel. Had overgrootvader Otto ooit gedacht dat de stoelen gescheiden zouden worden er er 1 naar Australië zou verhuizen?
Op de stoel zit een oude ribstof. Heel oud. Groengeel gekleurd. Afgesleten. De krabsporen van Kikki, de poes die 17 bij mijn oma woonde, zitten er nog in. Het is een stoel met een verhaal, het gaat mij aan mijn hart dat ik er iets aan ga veranderen. Maar het is nodig.
Een aantal blokken bij ons vandaan zit een klein meubelmaker-, bekleder- en restauratiebedrijfje. Bijna iedere dag loop ik er langs als ik Bink ophaal van het kinderdagverblijf. Deze week loop ik binnen om te kijken of dit bedrijfje "steolwaardig" is. Ik word onthaald met open armen. "Ja we kennen jou wel, je loopt altijd voorbij met een fietsje onder je arm...." Ik kom terecht in een wereld van oude meubels en stoelen, duizenden stoffen en twee mensen met een passie voor hun vak. En dat allemaal op 18m2.
Hier wil ik de stoel brengen.
En zo gebeurt het. In 20 minuten kies ik de stoffen die ik wil. Oranje, groen, stippen, strepen. Klassiek met een knipoog. Stijl met een ribbeltje. Duurzaam maar ook lollig. Mijn overgrootvader zou het vast heel leuk gevonden hebben als hij had gezien met hoeveel liefde en plezier de stoel bedekt werd met all kleuren en soorten stoffen. Hoe liefdevol er over de armleuningen werd gestreken. Hoe voorzichtig de onderkant uit de stoel werd getild. Hoe trots de stoel werd uitgestald voor het schuurtje, tentoongesteld voor iedereen die langsloopt.
De stoel. Ik ben er opnieuw blij mee. Hier vast een voorproefje.
