plumpudding en horsemanship

Kerst dit jaar wordt gevierd bij de buren. We zijn uitgenodigd door de buurvrouw. Samen met een groep andere mensen die te ver van familie zijn om met elkaar te kunnen vieren. Juist deze dag is het 37 graden, warm dus. Er zijn teveel mensen om in huis te kunnen zitten, dus de tafel wordt gedekt onder de bomen in de tuin. Buurvrouw werkt bij de tweedehandswinkel, dus aan tafelkleden, bestek, borden etc. geen gebrek :-). Onze taak is om groenten mee te nemen voor een traditionele Australische kerstlunch. Ik informeer bij Australiërs, google op internet, bezoek de winkels om een idee te krijgen wat ik dan precies moet maken. Het blijkt dat iedereen een eigen idee heeft bij wat "traditioneel" betekent en buurvouw maakt het niet uit. Doe maar wat is de opdracht. 

In ons huis waar we inmiddels de airconditioning hebben aangezet is het bijna heter dan buiten. De oven staat op volle toeren te draaien, en buiten staat de BBQ aan. Geroosterde groenten, gevulde champignons, geroosterde minibietjes en groene boontjes, dat gaat het worden..... Tom maakt aardappelroosjes. Simon speelt intussen piano bij de buurvrouw terwijl de andere kinderen haar tuin versieren. 

Om 1pm gaat het feest beginnen. Iedereen is er. De meeste mensen met grote hoeden van kangoeroeleer, informele kleding en de dames kerstbellen om hun nek. De koelboxen zijn tot de rand gevuld met wijn en bier. En gelukkig is de kraan geduldig met het water, het zweet gutst van onze ruggen. Het is heel leuk. De christmascrackers worden getrokken, de kroontjes opgezet, de grappen voorgelezen. Ik begrijp er niet veel, maar het is zo komisch dat ik net zo hard mee lach als de rest. De kalkoen is enorm.....ik kan niet aanzien hoe hij in de keuken met een gigantisch mes in honderd stukken wordt gesneden. De experts vertellen mij dat het heerlijk is.....

Uiteraard komt er een traditionele plumpudding toe. Al gemaakt in oktober, op zijn best met kerst, rijkelijk overgoten met brandy en vol met munten. De kinderen koelen zwetend met kleine hand ventilatortjes hun gezicht. Lezen de boeken die voor ze onder de tuinkerstboom lagen. 

We hebben echt een leuke dag. De jongens gaan afkoelen op het strand, ik speel met Isis een potje sjoelen. En dan is het voorbij. Kerst 2016. 

De rest van de tijd blijft het heet. Tom gaat op tweede kerstdag naar het cricket. Hij ziet er keurig uit, onder groot protest. Hij heeft echter geen keus, als hij mee wil moet hij een shirt met een kraagje aan, hij gaat met mensen die lid zijn van de Melbourne Cricket Club en daar hoort een dress code bij.... gympen mag. Een nette korte broek ook.....

We werken iedere dag met het leasepaard en proberen het horseman ship onder de knie te krijgen. Het paard moet respect tonen zonder halster, op basis van lichaamstaal zachte stem moet het luisteren. We werken hard en beginnen het onder de knie te krijgen. Gaat Isis lopen, dan gaat het paard achter haar aan lopen. Staat Isis stil, dan moet het paard ook stilstaan, met een respectvolle afstand van een halve meter. Wijst Isis naar links, dan moet het paard naar links. Wijst ze naar rechts, dan moet het paard direct voorlangs draaien en naar rechts gaan. Het werkt. Ik ben vol bewondering en vindt het fantastisch hoe ik nu door Isis meer leer over paarden dan ik ooit heb geweten. Horsemanship wordt hier door bijna iedereen toegepast. Als je dat niet beheerst, wordt er niet gereden.......

En dan, na dagen hitte barst er een enorme storm los. Eindelijk water, de temperatuur daalt meteen12 graden naar een aangename 24 garden. Bink is niet te houden en springt door de plassen in de tuin. Bud gaat later met de jongens door enorme plassen rijden met de auto, maar dat durf ik niet vast te leggen.....stel je voor dat mensen denken dat we expres het water 2 meter op laten spuiten in onze keurige buurt.....

kerstmis

Lieve allemaal, 

De dagen voor kerst hier zijn hectisch. Kerstborrels, laatste sportwedstrijden, paardrijden. Afgelopen dinsdag is de vakantie begonnen. Ik moest een dagje naar Sydney met Isis en Tom naar Sydney om bij de Nederlandse ambassade onze paspoorten te verlengen. Een heerlijk onverwacht uitje.

Kerstmis in Sydney

Tom op de ferry naar Manly.

Persoonlijk houd ik meer van de stille stranden in de National Parks, maar het was heel leuk om te zien dat stranden ook vol kunnen zijn. 

Kerstversiering in Manly. 

Onweer in Darling Harbour....

In Melbourne is het weer is heet en zonnig. Vandaag gaan we Australisch kerstmis vieren bij de buren. Het is 37 graden, de BBQ staat aan en de wijn vloeit rijkelijk. Natuurlijk zijn mijn aardappelroosjes mislukt.... maar dat wordt vast onzichtbaar naarmate de gasten meer wijn ophebben.

Zoals ieder jaar missen we onze familie in Europa. We denken aan jullie. 

We wensen iedereen een fijne kerst!! 

Bloemen voor kerst. 

Isis in een trial voor een lease paard.

Bink heeft plezier op de manege.

Kerstavond.

Wie zegt dat wij geen witte kerst kunnen hebben?

zomer

Met de zomer voelbaar aanwezig beginnen we nu dan echt in de kerstsfeer te komen. Het weekend is gevuld met jong spul dat af en aan loopt, de hamburgers zijn niet aan te slepen.....Terwijl Simon achterin de tuin de tent opzet om buiten te kamperen met zijn vrienden, verzorgt Tom met vrienden voor de muziek....Headbangend zitten ze aan tafel, wie goed kijkt ziet dat door al het geweld de ronde piek van het kerstboompje is gevallen.....

Op zondag heeft Isis haar jaarlijkse circusvoorstelling en ik sta doodsangsten uit als ze ondersteboven naar beneden komt zeilen uit de "silks". Silks zijn een soort lange gordijnen waar je ingewikkelde acrobatische toeren mee kan doen..... Isis straalt, en wij ook. 

Maandag gaan we in de hitte naar de jaarlijkse schoolkerstavond. Ik help mee om worstjes van de BBQ te verkopen. We verkopen er 700 binnen een uur, phew! En dat bij 37 graden.......Bink kan dit keer niet zo goed tegen de hitte en houdt het zingen maar nauwelijks vol. Wat ongebruikelijk is voor hem. Vandaag was hij nog steeds niet lekker en heb ik hem thuisgehouden. Het huis potdicht tegen de hitte, slapen, koekjes bakken voor kerst, muziek luisteren. Hij vindt het heerlijk, en ik ook :-). 

Als de "cool change" eindelijk inzet aan het begin van de avond kunnen onze tijdelijke "gasten" even naar buiten. Isis heeft ongeveer 50 wandelende takken mee naar huis genomen van school, om te verzorgen tijdens de zomervakantie. Inmiddels hebben Tom en Bink "Curly" en "Potatoe Joe" ge-adopteerd en weggehaald uit de grote bak. Curly en Joe wonen nu in en grote vaas in hun kamer. De eucalyptustakjes zijn geplukt, ze eten maar 1soort eucalyptus. Ik laat het aan Isis over om de bomen te lokaliseren die aan de eisen voldoen. Alle takken die ik tot nu toe mee heb genomen waren niet goed..... De Stringy Bark - Nee. De Silver Princess - Nee! Een tak van de grote Citroen Eucalyptus aan de overkant - Nee!!! "Laat de huisbaas dit allemaal niet zien" waarschuw ik,  "en ook niet de gemeente" - huisdieren mogen wij niet hebben en met ontbossing om 50 wandelende takken van eten te voorzien zijn ze vast niet blij......

Simon komt net binnen van een avond uit naar de Christmas Carols van Bayside. Samen met 20.000 anderen in een park hier in de buurt is hij gaan luisteren naar muziek, gaan spelen met vrienden en is kijken naar het vuurwerk. Hij liever dan ik! 

Morgen komen de rapporten naar huis. De kinderen zijn allemaal een beetje zenuwachtig. Ookal weten ze allemaal dat ze over zijn. En dan nog een paar dagen tot het zomervakantie is. Oh Yeah!!

 Headbangen op ACDC

Isis in de silks, generale repetitie.

Publiek mag het podium op, Tom grijpt zijn kans!

X-Mas Carols, Bink heeft als enige met een Aussie hoed. 

Zoekplaatje...Tom en Simon....

Samen koekjes bakken. Buiten is het 38 graden, dus dan maar binnen een muts op.....

Een van de 50 wandelende takken........

afsluiting van het jaar

Het loopt tegen het einde van het jaar. Het loopt ook tegen het einde van het schooljaar. En het muziekjaar. Het zwemjaar. Het cricketjaar. December is de drukste maand van het jaar. Rapportgesprekken, uitvoeringen, taarten, surprises voor Sinterklaas, Graduation van het eerste schooljaar van Bink..... 

Intussen is eindelijk ook de verwarming/ airconditioning in ons huis gemaakt, lekken de kranen niet meer en doen bijna alle lichten het weer. Toch wel handig om thuis te zijn......

 Kerststol

Tom tijdens de piano matinee

 Simon tijdens de piano matinee

Het eerste jaar dat we surprises doen met Sinterklaas, een groot succes!

Gedichten, in het Nederlands. Nog steeds....

Surprises

Het Hemapak van 8 jaar geleden wordt nog steeds gebruikt. 

Bink aan het wachten tot hij wordt geroepen om zijn diploma in ontvangst te nemen. 

Simon na het slaan van een als cricket bal versierd ei met een cricket bat. Tom, die de surprise had gemaaakt was even vergeten dat er ook een kadootje bij had gemoeten. Maar Simon vond de surprise zo geweldig dat hij het kadootje niet nodig vond. 

lacrosse

Na opnieuw huizen kijken gisteren, in een buurt die meer betaalbar is, maar te ver om voor de kinderen naar dezelfde school te gaan, wil ik even een pauze van huizenjacht. De makelaarpraatjes, de druk, de continue dreiging dat als je nu niet koopt je de mogelijkheid verliest om een van de beste locaties te wonen........ We beginnen ervaringsdeskundigen te worden, en ik wil even een korte pauze om een strategie te bedenken over wat we gaan doen.
Keuzes. Fantastisch om ze te hebben, maar het maakt beslissingen soms ook moeilijker.

Vandaag ga ik weer helpen met de schoolsport. Dit keer is het een Lacrosse toernooi tussen de lokale lagere scholen. Ik heb nog nooit van Lacrosse gehoord, laat staan dat ik weet wat de regels zijn. Gelukkig is het team van 11-jarige jongens dat ik moet coachen goed op de hoogte van de regels en de opstellingen. Ons doel is aan het eind van de dag een dreamteam te hebben en te kunnen winnen.
De 9 jongens juichen als ze horen dat ik hun team manager ben voor het toernooi en mijn hart groeit een beetje.

Lacrosse is in mijn ogen een hele ouderwetse sport, en ik denk dat het balspel dat in Harry Potter's films wordt gespeeld (Quidditch) hierdoor geïnspireerd is. De jongens spelen 5 wedstrijden en zijn aan het einde van de dag helemaal kapot.

Het spel gaat erom dat je zoveel mogelijk goals scored. Er zijn 7 spelers in het spel, allemaal met een stok met een netje. Hiermee wordt de bal gegooid en gevangen. De regels zijn eenvoudig en het spel is razendsnel. Ik denk de regels snel onder de knie te hebben maar als ik als enige sta te juichen als wij een goal scoren, blijkt dat ik toch een aantal details heb gemist....je moet de bal drie keer naar elkaar spelen voor je mag scoren....

De jongens doen het fantastisch, ondanks het feit dat ze maar 1 wedstrijd winnen (met het dreamteam!). Ze glimmen van trots. Na iedere wedstrijd veranderen we met elkaar wat aan de opstelling, wisselen we verschillende spelers en bespreken de tactieken van de tegenstander en of we daar wat van kunnen leren. We leren snel. Met resultaat.

Het was een heerlijke dag. Mijn stem is weg. Met gezicht een beetje verbrand (hoed vergeten...).
Dit soort dagen maakt het steeds moeilijker om hier misschien weg te moeten gaan.

Isis heeft een sponsorship gekregen om trombone te kunnen blijven spelen op school. Tom is voortdurend bij vriendjes die hier in de buurt wonen,  of ze zijn allemaal hier. Simon is ontzettend gehecht aan school, Bink verdient geld met drummen op straat. Judy de buurvrouw heeft ons uitgenodigd voor een Australische kerst, zodat ik dit jaar niet zo'n heimwee hoef te hebben. Voor de andere buren gaan wij zaterdag hun nieuwe hond van het vliegveld halen, die wordt uit Darwin ingevlogen. Morgen ga ik naar Audrey, de oude dame met dementie om vrolijke verhalen op te halen uit de tijd dat ze nog jong was en iedere cricketer uit het Australische dreamteam persoonlijk kende. Morgen maak ik ook het kookboek af voor de jonge vrouw met terminale kanker. Het is haar laatste wens om een kookboek met haar eigen kunst als illustraties gepubliceerd te krijgen.

Voor het eerst in 8 jaar voel ik mij geïntegreerd in de buurt, en de gedachte om weer opnieuw te moeten beginnen in een buurt 30km verderop, zo vlakbij maar toch te ver, maakt mij onrustig.

Met al die gedachten in mijn hoofd fiets ik terug van Lacrosse naar huis. Waar even later de deurbel gaat. De overburen. Ze komen bedanken dat we voor hun tuin hadden gezorgd tijdens hun vakantie. We praten over het dilemma van  de huizenjacht. En hoe graag we hier in dit huis willen blijven. Het blijkt dat ze de eigenaar van ons huis goed kennen en voor ons een goed woordje willen doen....wie weet...wie niet waagt, die niet wint.....

Simon vangt de bal

Snelheid en concentratie

de "auction"

Al 8 jaar zijn we aan het sparen om een huis te kunnen kopen. En eindelijk hebben we de beslissing genomen om nog een poosje hier te blijven, in Australië. Dat betekent dat we een huis willen gaan kopen. In de suburbs waar wij wonen is dat geen sinecure. Huizen worden hier vooral verkocht door middel van een veiling, die bij het huis wordt uitgevoerd.

Gisteren hebben wij voor het eerst actief meegedaan bij een veiling. Een goede vriend van ons kent alle kneepjes van het vak. Bieden op een huis is een spel. Aan het begin mag je niet te enthousiast zijn.  Je moet lang wachten met je volgende bod. Maar als het eropaan komt, moet je snel en met vertrouwen bieden. Bluffen.
Zenuwslopend. Ik vond het zo zenuwslopend dat ik bij de buren van het huis dat geveild wordt, en die wij goed kennen, op de porch achter een struik ben gaan zitten. Zo hoefde ik het niet te zien, maar kon ik wel horen wat er gebeurde.
Er was een moment dat we dachten dat we het hadden. De veilingmeester ging het huis binnen om te overleggen. Het bleek dat we wel boven de "reserve prijs" zaten, maar nog onder de "on the market" prijs.  Die prijs is van tevoren niet bekend. Nadat de veilingmeester terugkwam met de vraag of echt niemand meer wilde bieden, stak iemand zijn hand op tijdens het "eenmaal, andermaal, verkocht" praatje. Daarna ging het razendsnel en hard tegen hard. Een gezin liep weg, die gaven het op. Wij bleven als laatste over met de andere bieder. Gelukkig hadden we een maximale prijs afgesproken, we wilden en konden echt niet meer uitgeven aan dit huis dan het afgesproken maximum. Het bleek niet genoeg. Op 3000 dollar zijn we het huis misgelopen. We denken dat degene die aan het bieden was veel meer te besteden had dan wij. We hadden het niet kunnen winnen.
Ik was heel erg teleurgesteld, maar ook realistisch. Simon was woedend en heel verdrietig. De anderen vrij laconiek. "We proberen het gewoon nog een keer, maar dan een nog leuker huis". En zo is het ook.

De rest van de middag hebben we bij ons thuis doorgebracht met binnenvallend bezoek en vriendjes van de kinderen die af en aan lopen. Uiteindelijk hebben we 15 mensen te eten gegeven, de koelkast was tot op het laatste ei, en de laatste druppel melk helemaal leeg. Het leidde de aandacht af.

Bink en een vriendje hebben aan straat zitten drummen. Om ook een beetje bij te kunnen leggen voor de volgende veiling. Want ze vonden het allebei toch een beetje jammer dat het niet doorging.

Spannende tijden.

intussen in melbourne

Wie had ooit gedacht dat ook als je niet werkt, er zoveel te doen  is. 

We hebben de beslissing genomen om een huis te kopen en dat is een heleboel werk, vooral als je het systeem nog niet goed kent. Hier worden de meeste huizen geveild, je moet sterk in je schoenen staan om je droomhuis aan je neus voorbij te kunnen laten gaan. De prijzen van huizen worden tot grote hoogtes opgedreven. We weten welke hoofdprijs we kunnen betalen, maar willen we dat ook? En kunnen we het ook weer verkopen als we zouden willen? Wat gaat er met de "huizenbubble" gebeuren. Blijft het zo als het nu is, of komt er ook een tijd dat prijzen naar beneden gaan, zoals dat nu in Perth gebeurt? Doen of niet doen? Spannende tijden!

Daaromheen vliegen de weken voorbij.. Kristine is weer vertrokken, we hebben het heel gezellig gehad. De jongens zijn aan het voetballen en cricketen, hebben vriendjes te logeren en zijn druk met hun computers. Isis gaat vrolijk door met paardrijden, weer of geen weer. Geen weer is ook als het 35 graden is...... Het weer wisselt voortdurend. Mensen zeggen liefkozend, "this is so Melbourne" maar wij hebben zo inmiddels wel zin in een paar dagen hetzelfde weer. We springen van 35 graden naar 15 graden en weer terug. Het ene moment smeken de jongens of ze de tuin van de buren water mogen geven om af te koelen, het volgende moment sta ik in de stromende regen fietsen en steppen binnen te zetten.......

De hektiek van kerst is begonnen. EIndejaars voorstelling worden gegeven. Gisteren waren we naar het eindejaars dansconcert van Isis. 

Etalages zijn versierd, overal worden Christmas drinks ge-organiseerd en bijdrages gevraagd voor de juffen, voor de sport teams, de zwem meesters, de piano juf, het bejaardenhuis en zo voorts. 

Ik ben bezig een Steiner kookboek te ontwerpen en in elkaar te zetten voor een kunstenaar en haar schoonzus, het moet af voor ze sterft aan kanker. Ik vind het een eer dat ze me gevraagd hebben, maar de omstandigheden zijn heel verdrietig. 

Een paar foto's. 

Ik met mijn cricket shirt en pet in mijn rol als team manager.......

Simon tijdens de voetbal trials in voorbereiding op het voetbal seizoen van 2017

Bink gaat altijd mee naar trainingen en wedstrijden.

Een cakeje van het recept uit het Steiner kookboek. 

Computertijd in de vroege ochtend.

Paardrijden bij 35 graden. We gaan naar het bos. 

Planten watergeven?????

Bink doet ook goed mee met planten watergeven. 

Isis (met de vlechten) gisteren bij het dansconcert. Zo trots!

soep uit 1948

Dit weekend splitsen we de troepen. Bud gaat met Simon en Tom een mannenweekend housen met veel vrienden, cricket en chips. Ik ga met Kristine, Bink en Isis naar een plek waar "de rivier in de oceaan uitkomt tussen de kliffen". Dat was een wens van de verlanglijst van Kristine. Het heerlijke van bezoek is dat we een excuus hebben om alle plekken die wij zo mooi vinden te gaan bezoeken de plaats waarvan ik zeker weet dat het aan het criterium op de verlanglijst voldoet is Warrnambool.  We laten Bud achter met de huurauto (voor de weekboodschappen ;-)) en wij gaan onderweg naar Warrnambool, ca. 3,5 uur rijden. Het stormt, het giert, het buldert. In Warrnambool aangekomen gaan we eerst op zoek naar een plek om te lunchen. We kiezen een café dat er leuk uit ziet. We nemen onder andere groentensoep (vegetable soup) die eigenlijk maar matig smaakt. Bij het afrekenen maak ik een praatje met de eigenaresse van het café en het blijkt dat het er a sinds 1948 zit en altijd in de familie is gebleven. Met mijn vraag of de soep ook het originele recept is, beantwoordt ze heel enthousiast dat dat inderdaad het geval is. Op de achtergrond hoor ik Kristine benauwd kuchen. Als we naar buiten lopen zegt Kristine dat ze vermoedt dat de soep ook al in 1948 is gemaakt...... Het wordt de grap van het weekend.... Ik heb nog snel een foto van de eigenaresse gemaakt die heel blij vraagt of we een goede recensie op TripAdvisor willen zetten.......ze moest eens weten. Natuurlijk zetten we een goed verhaal neer, het was er heel leuk en de koffie heerlijk. De soep, daarvan melden we alleen iets over hoe bijzonder het is dat nog steeds het originele recept wordt gebruikt ;-). 

Daarna gaan we op zoek naar het leuke wolwinkeltje dat we op internet hebben gevonden en waar Kristine graag wat Australische wol wil halen. Echter, we denken dat ook internet voor het laatst in 1948 is ge-update, want in plaats van een wolwinkel zit er nu een heren kapperszaak. Gesloten. 

De rest van de dag begeven we ons in de storm en lopen langs de stranden, zoeken schelpen en luisteren naar het beuken van de golven en het gieren van de wind. Bink en Isis zetten we tussen twee stranden door af bij het hotel, die willen ook chips, net als de jongens, en in alle rust en stilte even tv kijken. Kristine en ik gaan nog even verder, tot het ook ons te gortig wordt. Het is dan al 6 uur en we gaan op zoek naar de lokale fish and chips boer. Als twee vogelverschrikkers komen we binnen. Vol met zeeschuim, natte wandelschoenen en koude blauwe handen. We zijn duidelijk geen locals. Die ons dan ook geen blik waardig keuren. Volgens goed Melbourne's gebruik bestel ik 9$ chips en twee vissen. Dat moet genoeg zijn voor 4 mensen. Maar als ze 10 minuten later de truck laten voorrijden om onze bestelling voor ons af te leveren begin ik te vermoeden dat alles in Warrnambool anders is dan in Melbourne.....

Het is duidelijk dat hier niet alleen de tijd is stil blijven staan, ook de waarde van de dollar is niet veranderd. Voor 9 dollar chips kan je een heel weeshuis te eten geven. Letterlijk. Het is een komisch moment als de vrouw van de winkel ons de 5 pakken overhandigd en ons een fijne maaltijd wenst.....

Zondag rijden we via de Hopkins watervallen richting de Great Ocean Road. De watervallen zijn voor mij het hoogtepunt van de dag. Nooit is er water in de watervallen waar we in de afgelopen jaren zijn gaan kijken. Vandaag worden al onze verwachtingen overtroffen. De watervallen zijn het symbool voor hoeveel water er deze winter is gevallen. Het maakt mij blij. 

De Great Ocean Road is zoals altijd prachtig en indrukwekkend. In Port Campbell picknicken we aan een grote houten tafel bij het strand. We praten met Gert-Jan uit Friesland die alleen op reis is en om een praatje verlegen zit,  en Kristine wordt geïnspireerd door een lokale winkel waar alleen handgemaakte spullen worden verkocht (Spence Australia). Met groot succes. Ik laat aan de eigenaresse de sjaal zien die Kristine voor mij heeft gemaakt en Kristine krijgt meteen een baan voor 3 maanden aangeboden......

Het was echt een heel leuk weekend. Met veel kleine grappige avonturen en mooie momenten.

Ik zou altijd wel kunnen reizen :-).