de "auction"

Al 8 jaar zijn we aan het sparen om een huis te kunnen kopen. En eindelijk hebben we de beslissing genomen om nog een poosje hier te blijven, in Australië. Dat betekent dat we een huis willen gaan kopen. In de suburbs waar wij wonen is dat geen sinecure. Huizen worden hier vooral verkocht door middel van een veiling, die bij het huis wordt uitgevoerd.

Gisteren hebben wij voor het eerst actief meegedaan bij een veiling. Een goede vriend van ons kent alle kneepjes van het vak. Bieden op een huis is een spel. Aan het begin mag je niet te enthousiast zijn.  Je moet lang wachten met je volgende bod. Maar als het eropaan komt, moet je snel en met vertrouwen bieden. Bluffen.
Zenuwslopend. Ik vond het zo zenuwslopend dat ik bij de buren van het huis dat geveild wordt, en die wij goed kennen, op de porch achter een struik ben gaan zitten. Zo hoefde ik het niet te zien, maar kon ik wel horen wat er gebeurde.
Er was een moment dat we dachten dat we het hadden. De veilingmeester ging het huis binnen om te overleggen. Het bleek dat we wel boven de "reserve prijs" zaten, maar nog onder de "on the market" prijs.  Die prijs is van tevoren niet bekend. Nadat de veilingmeester terugkwam met de vraag of echt niemand meer wilde bieden, stak iemand zijn hand op tijdens het "eenmaal, andermaal, verkocht" praatje. Daarna ging het razendsnel en hard tegen hard. Een gezin liep weg, die gaven het op. Wij bleven als laatste over met de andere bieder. Gelukkig hadden we een maximale prijs afgesproken, we wilden en konden echt niet meer uitgeven aan dit huis dan het afgesproken maximum. Het bleek niet genoeg. Op 3000 dollar zijn we het huis misgelopen. We denken dat degene die aan het bieden was veel meer te besteden had dan wij. We hadden het niet kunnen winnen.
Ik was heel erg teleurgesteld, maar ook realistisch. Simon was woedend en heel verdrietig. De anderen vrij laconiek. "We proberen het gewoon nog een keer, maar dan een nog leuker huis". En zo is het ook.

De rest van de middag hebben we bij ons thuis doorgebracht met binnenvallend bezoek en vriendjes van de kinderen die af en aan lopen. Uiteindelijk hebben we 15 mensen te eten gegeven, de koelkast was tot op het laatste ei, en de laatste druppel melk helemaal leeg. Het leidde de aandacht af.

Bink en een vriendje hebben aan straat zitten drummen. Om ook een beetje bij te kunnen leggen voor de volgende veiling. Want ze vonden het allebei toch een beetje jammer dat het niet doorging.

Spannende tijden.