Zoiets zijn de kinderen van mij niet gewend. Het opent een hele nieuwe wereld. En ze komen erachter dat je zelf dingen kan maken. Dat dat mooier kan zijn dan het kopen.
De interesse is gewekt. Verschillende scenario's zijn aan mijn oren voorbij gegaan. Vragen als "kan je geld verdienen met zelf haken?", "hoe doe je dat eigenlijk?","mam hebben wij ook zo'n naald", "waarom maakt niet iedereen zijn eigen dingen" zijn aan de orde van de dag.
Inmiddels is Kristine aan een strandtas bezig. Waarschijnlijk had ze gehoopt die nog in elkaar te zetten voor het weekend, zodat ze er mee op het strand kan flaneren. Maar het ziet er niet naar uit dat het gaat lukken. Er komt iets tussen......
Bink is degene die na lang aarzelen de knoop doorhakt en Kristine vraagt of hij voor haar een "scarf" mag haken, en of Kristine aan Bink wil laten zien hoe dat moet.
Trots als een aap haal ik mijn wol mand tevoorschijn, ik heb wol en ik heb zelfs een set van drie gloednieuwe, nog in de verpakking zittende, haaknaalden. Bink rommelt wat in het garen, trekt wat lapjes breiwerk uit elkaar en kiest dan voor een bolletje blauw. En een groene haaknaald.
Aan de slag.
Kristine begint en laat zien hoe het moet.
Bink zucht diep en probeert een paar steken.
Hij kondigt aan dat het toch wel erg veel werk is......
Kristine biedt aan om de "scarf" dan af te maken voor het konijntje van Bink.
Maar Bink is niet gek. Hij wil zelf een "scarf". En hij vraagt Kristine er misschien een voor hem te maken?
Dan gaat hij verder met spelen.
Een uurtje later komt hij kijken hoe het gaat met het werk. Is de "scarf" al klaar?
Hij heeft het goed voor elkaar. Wat begint met een kado voor Kristine wordt nu een kado voor hem. De strandtas stond er verlaten bij.
Ik denk dat ik Kristine ook ga vragen mij te leren haken ;-).
