koken en kunst

Simon en ik hebben ruzie gehad. Het duurde een paar dagen. We wijn allebei eigenwijs en daardoor duurt het lang voor we het goedmaken. Het goedmaak proces begint als Simon aanbiedt om mee te helpen met koken. een beetje brommerig in het begin, maar met de minuut gaat het beter. Hij maakt op woensdag taco's met wortelsalade en ik krijg een knuffel. Donderdag snijdt hij groenten en maakt pinda saus, en hij stelt 100 vragen over het exacte bereidingsproces. Want zo is Simon, hij wil graag aanwijzingen hebben, dan voelt hij zich op zijn best. Tegen het eind van donderdagavond mag ik weer op zijn bed zitten en hebben we het goedgemaakt. Het gezamenlijk koken heeft ons weer bij elkaar gebracht ;-). Moeten we vaker doen. 

Nu alles weer goed is is het ook gezelliger. Ik probeer meteen of Simon misscien ook mee wil naar de Art Gallery in de stad, waar een prachtige tentoonstelling is van Andy Warhol, maar daar kan hij niet warm of koud van worden. Dus ga ik alleen met Tom, die graag de Weeping Woman van Picasso wil zien en voor mij ook wel langs de Andy Warhol tentoonstelling wil. Op school wordt een film geproduceerd waar de hele klas aan meedoet. Het is een soort "Night in the Museum" maar dan met beroemde schilderijen die levend worden zodra de museum bewaker afsluit voor de nacht. De hele productie heeft het creatieve in Tom losgemaakt en alle kunstboeken zijn uit de kast gehaald. Hij weet van Rodin, Monet, Picasso, Roberts en inmiddels ook van Warhol en Wei Wei. De schilderijen in de National Art Gallery worden met interesse en open mond bekekenen een het langst staat Tom stil bij een reproductie van "De Denker".

Waar koken Simon en mij dichter bij elkaar bracht, was het kunst en de National Art Gallery die Tom en mij een vrolijke middag opleverden. 

Het zijn misschien kleine dingen maar zo belangrijk. 

Helemaal in het licht van de gebeurtenissen in de afgelopen maand waar we direct mee in aanrakingen komen. Een 14-jarige jongen die een straat verderop woont brak zijn nek met het springen van de pier bij Half Moon Bay, een strand hier vlakbij. Hij is voor de rest van zijn leven vanaf zijn nek verlamd.  Zijn jongste broertje zit bij Bink in de klas. Een broertje van een vriendje van Tom in de klas overleed afgelopen zaterdag aan kanker. Hij werd 7. 

Wij houden de kinderen nog eens extra stevig vast. We hebben het over het nieuws in de wereld en de gebeurtenissen dicht bij huis. En we genieten nog een beetje extra van de kleine  dingen die het leven zo mooi maken. Een bloem op tafel, een kus bij het thuiskomen, een lach bij het kietelen voor het naar bed gaan......

De maaltijd van Simon  1 - Taco's

De maaltijd van Simon  2 - Noedels en pinda saus

Vrije kunst - Free Birds  (National Art Gallery Victoria)

"Muurbloemen" (National Art Gallery Victoria)

Weeping woman met het verhaal. (National Art Gallery Victoria)

wennen

Wow. Helemaal vrij vandaag. Pianoles met Bink voor school. Een koffie met een vriendin om de dafg te beginnen. Huis opruimen. Wassen. Bloemen halen. En dan ben ik helemaal vrij. Wat nu? Ik moet er ontzettend aan wennen. Mijn voornemen is om niet te werken op mijn vrije dagen. 

Dus ik pluk alle vijgen uit de boom waar ik bij kan. De bovenste laat ik zetten voor de papagaaitjes die de hele dag gezellig in de boom zitten te kwetteren en zitten te snoepen. De onderste laat ik hangen voor de duifjes die rondlopen en niet zo handig zijn. Maar wat er over is in de boom puk ik. Drie kilo. Ik zoek een recept op internet, voor Australische vijgen. Als die bestaan tenminste....

Ik steriliseer oude jampotten die ik altijd bewaar "voor het geval dat ik een keer tijd heb om iets te maken". De negende van Beethoven op de achtergrond. Jimmie pikt een vijg mee van de keukenvloer. Er is niemand die hem het huis uitjaagt. Ik draai de potten dicht en hang er labels. De labels al tijden in huis, voor het geval dat.

Als de kinderen thuiskomen vinden ze het lekker ruiken in huis. Isis die van schoolkamp thuiskomt vraagt meteen of ik van plan ben een "fundraiser" te gaan doen. 

Ik leg uit dat het was voor de lol, niet met een doel. H

et is voor ons allemaal even wennen, deze vrije dagen.

Als ik later even naar de groentenwinkel ga om wat te eten te halen voor de vrijdagavond zie ik dat de vijgen 2 dollar per stuk zijn.... Nu ben ik helemaal tevreden en mijn tuinvrouwhart is gevuld met trots. Een oogst uit eigen boom. Geen vijg is er verloren gegaan. We hebben er allemaal plezier van, en het kost geen handen vol geld. 

Het gezin weer compleet. De vrijdagavond film gespeeld. De spaghetti bolognaise verorberd, de compote afgekoeld in de potjes, ...het weekend is begonnen. 

:-)

de weg van werk naar huis

Voor het eerst in alle jaren dat we hier wonen moest ik de trein laten gaan vandaag. Het was 40 graden, er was een ongeluk gebeurd ergens in de stad met een tram, al het verkeer stond vast, de treinen waren overbelast.

Het is een rare avond. Eigenlijk zou ik meerijden met Bud. Soms doen we dat. Hij werkt vlakbij en dan haalt hij mij op, we praten bij in de auto. Vandaag kon hij niet bij de ophaalplek komen vanwege het verkeer. Terwijl ik sta te wachten stijgt er een helikopter op voor het ziekenhuis, een altijd machtig gezicht zo recht boven de weg.

Ik loop door binnendoorweggetjes naar het station waar er geen trein te zien is. Als er uiteindelijk een trein komt zit deze zo vol dat er zich Indiase taferelen voordoen. Deuren kunnen niet dicht, mensen willen toch nog mee, als hangen in een ton staan mensen opeengepakt in een veel te warme trein.

Ik kan er niet meer bij, samen met 20 andere mensen die besluiten zich niet in te vechten. Het is meteen een beetje gezelliger op het station, mensen praten met elkaar (normaal staat iedereen op zijn telefoon te turen). Twee minuten later komt de volgende trein, en natuurlijk is er nu plek genoeg.

Het is inmiddels laat en afgelopen weekend had ik maar voor twee dagen vooruit gekookt. Dus ik bel Bud die inmiddels thuis is ge-arriveerd en vertel hem dat ik hem zie bij Hobsons, ons lokale eetcafé. We zijn er al in geen tijden geweest. Ik vind het heerlijk om niet te hoeven koken, geen afwas vanavond, geen late lunchboxen maken om weer

We komen bij aan de groezelige tafel. Een curry van de Indiase kok voor Bud en mij, een "cone of chips" voor de kinderen. Vooruit dan maar. Een avondje makkelijk moet af en toe kunnen.

En zo komt het dat de lange weg naar huis toch nog leidde tot een vroege avond en zelfs nog even tijd voor een blogje :-).

Als ik aan het eind van de dag naar buiten loop stijgt er net een helikopter op van het platform. 

\

Achteraf binnendoor weggetje naar het station, vroeger, voor het riool werd aangelegd, reed hier de rioolwagen (tot ca 1965). De stad is vol met dit soort straatjes. 

Het station met de mensen die niet meer in de trein pasten. Nu ik naar de foto kijk viel het eigenlijk best mee ;-)

Even rust en een knuffel bij Hobsons. Fijn. 

nederlands diner

Toen Cees en Mientje hier waren maakte ik een keer gehaktballen en gebakken aardappels en gestoofde appeltjes, met hangop met pruimencompote toe. Hollandse pot, iets wat we eigenlijk maar weinig maken. Tijdens het koken en op van het moment dat de gehaktballen lagen te  verbranden in de pan (mijn gebrek aan ervaring was erg duidelijk), en de pruimencompote uit de pan bubbelde, kwam er een Nederlandse vriendin binnenlopen. Ze slaakte oh en ah kreten en vroeg wanneer ze met het gezin ook een keer Hollandse pot mocht komen eten. Ze had acuut heimwee naar vroeger.
Weken gingen eroverheen, Hollandse pot vraagt namelijk tijd en tot voor kort was dat er niet.
Gisteren was het dan eindelijk zover. Aardappels, gehaktballen, sperziebonen, appelmoes en sla. Het schillen, schoonmaken, bakken en braden. Vier pannen tegelijk op een fornuis wat eigenlijk te klein is. Zweet op mijn rug van de zenuwen van zoveel dingen tegelijk die ik eigenlijk maar zelden maak..... Voor elf hongerige mensen, die allemaal uit werk, zwembad op uit school zijn gekomen.
De boontjes zijn te gaar, maar voor de rest komt het goed. En mijn vriendin nam zelfgebakken boterkoek mee als toetje, iedereen heeft zitten smullen. Buiten was het een beetje koud, de kaarsjes waren aan, het Europese servies op tafel. Nederlands sprekend met elkaar. We waanden ons even terug in de tijd.
Maar met Jimmie de Magpy roepend op de achtergrond, Coopers bier uit Zuid Australië, een Pinot Noir  van het Mornington Peninsula en de vijgen vers van de boom maakte toch ook een beetje lokaal.

Vandaag zijn we terug in de Australische stemming met de laatste cricketwedstrijd van het seizoen, snags van de barbie om het af te sluiten, en een verkleedfeest voor Simon. De jongens nemen in plaats van een bosje bloemen een bosje verse kruiden mee uit de tuin van een vriendje, waar ze even zijn gaan spelen. Bud heeft een middag vrijgenomen van alle huishoudelijke taken om met ons proefabonnement op Apple Music terug te gaan in de tijd, de tijd dat we nog jong waren en dat we nog naar concerten gingen. De middag is gevuld met muziek en verzoeknummers uit vervlogen tijden.

We voelen ons ouder worden. Vooral als we terug gaan in de tijd.

Gelukkig hebben we gisteren bij ons Nederlandse diner gehoord dat zichtbaar ouder worden tegenwoordig helemaal niet meer hoeft. Voor een habbekrats kan je je een keer per drie maanden helemaal laten bijspuiten met Botox. In Australië, waar je al rimpels krijgt voor de dertigste vanwege de extreme UV straling, wordt schijnbaar de meeste botox gespoten in de wereld. Misschien voelen we ons vanbinnen oud, maar we zijn hier in goede handen als het gaat om onderhoudt aan de buitenkant. Als we dan nu ook nog de Apple Streaming aanzetten met de playlist van de tophits van deze week, ons interieur houden zoals het is (nauwelijks veranderd sinds we studeerden) en een huurhuis aanhouden, kunnen we door als frisse twintigers :-).

Mooi nieuws dat dat allemaal kan....denken we, terwijl we duttend op de bank zitten te wachten tot we Isis en Simon om 10.30pm vanavond van hun feest kunnen ophalen.

;-)

Bink oefent batten

Einde van het seizoen....

 Bos verse kruiden in een vaasje op het aanrecht

Simon klaar voor zijn feest

huiscompetitie

We leren met z'n allen over de nieuwe die samengaan met de middelbare school. Vandaag zijn er "huis" zwem kampioenschappen. Iedere leerling is ingedeeld in een "huis"op school. Er zijn vier huizen en ieder huis heeft de naam van een Engelse ontdekkingsreiziger in Australie. Phillip, Nepean, Flinders en Mitchell. Door middel van sport competities, speech competities, muziek en kunst kunnen de huizen punten verdienen. Aan het eind van ieder jaar wordt de stand opgeteld en worden de winnaars bekend gemaakt. In het eerste jaar van de middelbare school (year 7) wordt er willekeurig een huis toegekend en daar blijf je bij tot het laatste jaar, year 12. 

Het huis van Isis heeft rood als huiskleur. En op competitie dagen ga je in je huiskleur verkleed. Dat levert enorme stress op, want wat moet je aan, hoe gaan de anderen, hebben we nog tijd om spullen te kopen, en als we tijd hebben, waar halen we het dan?

Er gaat een nieuwe wereld voor ons open. Het blijkt dat er winkels zijn die hier volledig op ingericht zijn. Een rode afdeling, geel, blauw, groen, zwart, wit. Met pruiken, brillen, jurkjes, broeken, linten, handschoenen, sokken, mutsen, hoeden. Je kan het zo gek niet bedenken of het is er. Wij vinden uit over het bestaan van dergelijke winkels via de kinderen. Waar ze zijn, tot hoe laat ze open zijn... 9pm in dit geval, dus we kunnen zelfs gaan. 

Hoe Isis naar school gaat vanochtend staat in schril contrast met de strenge toespraak die we afgelopen woensdag op school hadden over de uniform eisen. Zomer en winter uniform, de "uniform pas" die je moet aanvragen voor goedkeuring als je in de winter per ongeluk je zomerjurk aanhebt, de regels voor witte sokken, sportpakken en schoenveters strikken. Vandaag was alles anders. Je mag naar school in huiskleuren, of je sport pak, maar let op, geen spijkerstof!!! ;-)

Overal op school hangen competitieve posters en leuzen. Op een poster staat 's ochtends "Phillips rocks", 's middags staat eronder gekalkt "....and rocks sink". 

Wij zijn zelf niet zo competitief ingesteld. Maar we gaan er van uit dat dit saamhorigheid, teamwork, het leren kennen van mensen buiten je klas en de drive om het heel goed te doen bevordert.Zelfs wij leren hiervan!

Vandaag zijn het zwemkampioenschappen. Misschien ga ik zo wel even kijken om team Nepean (rood!) aan te moedigen......

een zucht

Op woensdag werk ik thuis op het ogenblik. Bink is dan thuis omdat hij op woensdag nog geen school heeft de eerste paar weken. Bink en ik hebben de afspraak dat hij zelf speelt en een film mag kijken, we lunchen samen en ik begin heel vroeg met werken en stop wat eerder. Hij vindt het heerlijk. En ik ook.

Vandaag loopt het iets anders. Bink is snipverkouden en is niet heel lekker. Bovendien komt Simon in de loop van de middag thuis van schoolkamp. Van thuiswerken komt op deze manier niets.
Dus ik neem een middag vrij. En oh de luxe! Bink en ik hebben ons als doel gesteld all knutselspullen, potloden, pennen, papier, stickers, plakboeken, en bureaus op te ruimen. Bink mag all potloden slijpen en stiften testen. Dat komt goed uit want als huiswerk moet hij woorden oefenen. Vellen vol met "I"en "am" schrijft hij. En natuurlijk love-hearts en zijn naam :-).

Als we Simon op gaan halen is Bink zo blij hem te zien dat hij uit de grond van zijn hart zegt "Siem, je ruikt zo lekker dat ik je zo op zou willen eten.....". Simon straalt. Hij heeft het heerlijk gehad met als hoogtepunt een lichtshow in het openluchtmuseum, waarbij de tentjes van de goudzoekers allemaal verlicht zijn en er gespeeld wordt hoe het er in de tijd van de goudzoekers aan toe ging.
Hij neemt voor ons een pot met Rasberry-drops mee, die mij doen denken aan het oude snoepmuseumpje in Utrecht. Alleen daar heb ik ooit dit soort snoepjes gezien. Voor mij heeft hij een zeepje meegenomen. Hij heeft het al in zijn hand als ik hem bij school ophaal, en houdt het in zijn hand als we naar huis lopen.

Als we vlak bij huis komen slaakt hij een diepe zucht. Hij is blij weer thuis te zijn. Ik zie het aan alles. Simon is niet zo'n prater, maar de zucht vat alles samen. Ik heb tranen in mijn ogen, zo recht uit zijn tenen komt het.

Ik ben blij dat we weer compleet zijn. Dat het huis opgeruimd is. De was gedaan, ruimte in de werkkamer gemaakt. Het was een heerlijke dag. En met Bink vroeg in bed vandaag zal morgen alles weer terug naar normaal zijn.

Ik loop met Isis naar school vanochtend, ze was wat vergeten en komt nu met grote stappen aangestormd......onze straat. 

Voorafgaande de Grote Opruim Actie bladert Bink in het lokale krantje. Er staat een jongen uit zijn klas op de foto en hij probeert te begrijpen waar het artikel over gaat....

Simon, een echte Ozzie, weer thuis van het kamp in het openluchtmuseum Sovereign Hill, in Ballarat. Met een pot snoepjes. Blij!

zondag

Is het al een week geleden dat we op de porch zaten en vijgen aten met Cees en Mientje? Is het al een week geleden dat er twee grote koffers op de voorporch stonden? Cees en Mientje zijn alweer een week weg. We zijn alweer in een week in onze oude routine.

Er zijn mijlpalen gehaald in de afgelopen weken. Isis is naar de middelbare school. Bink is begonnen op de lagere school. Tom werd 9. Simon gaat op zijn eerste schoolkamp, terug in de geschiedenis in het openlucht museum waar hij verkleed rond gaat lopen, waar hij les krijgt in een ouderwets schoollokaal, waar hij met rechts moet schrijven en de kinderen hard "au" moeten roepen als ze alsof met rietjes op hun handen worden geslagen.

De vijgenboom draagt zijn vruchten met overgave en met iedere kilo die ik pluk glim ik van trots. De hele straat is al voorzien, morgen zet ik een emmer buiten en bruine papieren zakjes en kunnen voorbijgangers wat meenemen, het  zijn er teveel voor ons. En ze zijn zalig, het zou zonde zijn als ze wegrotten onder de boom.

We zijn weer in vol bedrijf.

Het is weer stil zonder Cees en Mientje in huis. De kaartspellen liggen verlaten in de boekenkast, de voorporch is verlaten als we thuiskomen uit ons werk. We hebben een heerlijke tijd gehad.

En we gaan ook een heerlijke tijd tegemoet.

De dagen worden minder warm. De groenten en fruit zijn minder duur. Werkuren zijn terug naar normaal. Bink zwemt voor het eerst zelf zonder "bubble" (=kurk?). De kinderen hebben het naar hun zin. Het cricket-spel staat op de eettafel, de jongens kunnen er niet genoeg van krijgen. Simon is aan het voorbereiden op het voetbalseizoen, nu het cricket bijna is afgelopen. De kamer van Isis hebben we omgebouwd naar tienerkamer. Isis wordt op school nu Izzy genoemd, ze heeft gezegd dat ze het tolereert totdat haar naam de andere betekenis niet mee heeft. Gelukkig wordt in Australie iedereen met een andere naam genoemd. Bink is Binky, Simon is Sim, Bud is CJ, alleen Tom en ik hebben onze eigen namen nog gehouden. Vrienden en vriendinnen hebben ook andere namen, Mia is Moz, Oscar is Ozzi, Phoenix wordt Fina genoemd. Onder vrienden heb je altijd een andere naam. Voor Isis komt dat nu goed uit. Maar ze is er ook een beetje verdrietig over.

Woensdag mag ik gaan ontbijten bij Isis op school, om kennis te maken met school en de ouders. Dan kan ik weer veel meer vertellen over de avonturen die we beleven. Iedere dag weer iets nieuws.