Het is een rare avond. Eigenlijk zou ik meerijden met Bud. Soms doen we dat. Hij werkt vlakbij en dan haalt hij mij op, we praten bij in de auto. Vandaag kon hij niet bij de ophaalplek komen vanwege het verkeer. Terwijl ik sta te wachten stijgt er een helikopter op voor het ziekenhuis, een altijd machtig gezicht zo recht boven de weg.
Ik loop door binnendoorweggetjes naar het station waar er geen trein te zien is. Als er uiteindelijk een trein komt zit deze zo vol dat er zich Indiase taferelen voordoen. Deuren kunnen niet dicht, mensen willen toch nog mee, als hangen in een ton staan mensen opeengepakt in een veel te warme trein.
Ik kan er niet meer bij, samen met 20 andere mensen die besluiten zich niet in te vechten. Het is meteen een beetje gezelliger op het station, mensen praten met elkaar (normaal staat iedereen op zijn telefoon te turen). Twee minuten later komt de volgende trein, en natuurlijk is er nu plek genoeg.
Het is inmiddels laat en afgelopen weekend had ik maar voor twee dagen vooruit gekookt. Dus ik bel Bud die inmiddels thuis is ge-arriveerd en vertel hem dat ik hem zie bij Hobsons, ons lokale eetcafé. We zijn er al in geen tijden geweest. Ik vind het heerlijk om niet te hoeven koken, geen afwas vanavond, geen late lunchboxen maken om weer
We komen bij aan de groezelige tafel. Een curry van de Indiase kok voor Bud en mij, een "cone of chips" voor de kinderen. Vooruit dan maar. Een avondje makkelijk moet af en toe kunnen.
En zo komt het dat de lange weg naar huis toch nog leidde tot een vroege avond en zelfs nog even tijd voor een blogje :-).
Als ik aan het eind van de dag naar buiten loop stijgt er net een helikopter op van het platform.
\
Achteraf binnendoor weggetje naar het station, vroeger, voor het riool werd aangelegd, reed hier de rioolwagen (tot ca 1965). De stad is vol met dit soort straatjes.
Het station met de mensen die niet meer in de trein pasten. Nu ik naar de foto kijk viel het eigenlijk best mee ;-)
Even rust en een knuffel bij Hobsons. Fijn.
