Zes in OZ: nederlands diner

Toen Cees en Mientje hier waren maakte ik een keer gehaktballen en gebakken aardappels en gestoofde appeltjes, met hangop met pruimencompote toe. Hollandse pot, iets wat we eigenlijk maar weinig maken. Tijdens het koken en op van het moment dat de gehaktballen lagen te verbranden in de pan (mijn gebrek aan ervaring was erg duidelijk), en de pruimencompote uit de pan bubbelde, kwam er een Nederlandse vriendin binnenlopen. Ze slaakte oh en ah kreten en vroeg wanneer ze met het gezin ook een keer Hollandse pot mocht komen eten. Ze had acuut heimwee naar vroeger.
Weken gingen eroverheen, Hollandse pot vraagt namelijk tijd en tot voor kort was dat er niet.
Gisteren was het dan eindelijk zover. Aardappels, gehaktballen, sperziebonen, appelmoes en sla. Het schillen, schoonmaken, bakken en braden. Vier pannen tegelijk op een fornuis wat eigenlijk te klein is. Zweet op mijn rug van de zenuwen van zoveel dingen tegelijk die ik eigenlijk maar zelden maak..... Voor elf hongerige mensen, die allemaal uit werk, zwembad op uit school zijn gekomen.
De boontjes zijn te gaar, maar voor de rest komt het goed. En mijn vriendin nam zelfgebakken boterkoek mee als toetje, iedereen heeft zitten smullen. Buiten was het een beetje koud, de kaarsjes waren aan, het Europese servies op tafel. Nederlands sprekend met elkaar. We waanden ons even terug in de tijd.
Maar met Jimmie de Magpy roepend op de achtergrond, Coopers bier uit Zuid Australië, een Pinot Noir van het Mornington Peninsula en de vijgen vers van de boom maakte toch ook een beetje lokaal.

Vandaag zijn we terug in de Australische stemming met de laatste cricketwedstrijd van het seizoen, snags van de barbie om het af te sluiten, en een verkleedfeest voor Simon. De jongens nemen in plaats van een bosje bloemen een bosje verse kruiden mee uit de tuin van een vriendje, waar ze even zijn gaan spelen. Bud heeft een middag vrijgenomen van alle huishoudelijke taken om met ons proefabonnement op Apple Music terug te gaan in de tijd, de tijd dat we nog jong waren en dat we nog naar concerten gingen. De middag is gevuld met muziek en verzoeknummers uit vervlogen tijden.

We voelen ons ouder worden. Vooral als we terug gaan in de tijd.

Gelukkig hebben we gisteren bij ons Nederlandse diner gehoord dat zichtbaar ouder worden tegenwoordig helemaal niet meer hoeft. Voor een habbekrats kan je je een keer per drie maanden helemaal laten bijspuiten met Botox. In Australië, waar je al rimpels krijgt voor de dertigste vanwege de extreme UV straling, wordt schijnbaar de meeste botox gespoten in de wereld. Misschien voelen we ons vanbinnen oud, maar we zijn hier in goede handen als het gaat om onderhoudt aan de buitenkant. Als we dan nu ook nog de Apple Streaming aanzetten met de playlist van de tophits van deze week, ons interieur houden zoals het is (nauwelijks veranderd sinds we studeerden) en een huurhuis aanhouden, kunnen we door als frisse twintigers :-).

Mooi nieuws dat dat allemaal kan....denken we, terwijl we duttend op de bank zitten te wachten tot we Isis en Simon om 10.30pm vanavond van hun feest kunnen ophalen.

;-)