lacrosse

Na opnieuw huizen kijken gisteren, in een buurt die meer betaalbar is, maar te ver om voor de kinderen naar dezelfde school te gaan, wil ik even een pauze van huizenjacht. De makelaarpraatjes, de druk, de continue dreiging dat als je nu niet koopt je de mogelijkheid verliest om een van de beste locaties te wonen........ We beginnen ervaringsdeskundigen te worden, en ik wil even een korte pauze om een strategie te bedenken over wat we gaan doen.
Keuzes. Fantastisch om ze te hebben, maar het maakt beslissingen soms ook moeilijker.

Vandaag ga ik weer helpen met de schoolsport. Dit keer is het een Lacrosse toernooi tussen de lokale lagere scholen. Ik heb nog nooit van Lacrosse gehoord, laat staan dat ik weet wat de regels zijn. Gelukkig is het team van 11-jarige jongens dat ik moet coachen goed op de hoogte van de regels en de opstellingen. Ons doel is aan het eind van de dag een dreamteam te hebben en te kunnen winnen.
De 9 jongens juichen als ze horen dat ik hun team manager ben voor het toernooi en mijn hart groeit een beetje.

Lacrosse is in mijn ogen een hele ouderwetse sport, en ik denk dat het balspel dat in Harry Potter's films wordt gespeeld (Quidditch) hierdoor geïnspireerd is. De jongens spelen 5 wedstrijden en zijn aan het einde van de dag helemaal kapot.

Het spel gaat erom dat je zoveel mogelijk goals scored. Er zijn 7 spelers in het spel, allemaal met een stok met een netje. Hiermee wordt de bal gegooid en gevangen. De regels zijn eenvoudig en het spel is razendsnel. Ik denk de regels snel onder de knie te hebben maar als ik als enige sta te juichen als wij een goal scoren, blijkt dat ik toch een aantal details heb gemist....je moet de bal drie keer naar elkaar spelen voor je mag scoren....

De jongens doen het fantastisch, ondanks het feit dat ze maar 1 wedstrijd winnen (met het dreamteam!). Ze glimmen van trots. Na iedere wedstrijd veranderen we met elkaar wat aan de opstelling, wisselen we verschillende spelers en bespreken de tactieken van de tegenstander en of we daar wat van kunnen leren. We leren snel. Met resultaat.

Het was een heerlijke dag. Mijn stem is weg. Met gezicht een beetje verbrand (hoed vergeten...).
Dit soort dagen maakt het steeds moeilijker om hier misschien weg te moeten gaan.

Isis heeft een sponsorship gekregen om trombone te kunnen blijven spelen op school. Tom is voortdurend bij vriendjes die hier in de buurt wonen,  of ze zijn allemaal hier. Simon is ontzettend gehecht aan school, Bink verdient geld met drummen op straat. Judy de buurvrouw heeft ons uitgenodigd voor een Australische kerst, zodat ik dit jaar niet zo'n heimwee hoef te hebben. Voor de andere buren gaan wij zaterdag hun nieuwe hond van het vliegveld halen, die wordt uit Darwin ingevlogen. Morgen ga ik naar Audrey, de oude dame met dementie om vrolijke verhalen op te halen uit de tijd dat ze nog jong was en iedere cricketer uit het Australische dreamteam persoonlijk kende. Morgen maak ik ook het kookboek af voor de jonge vrouw met terminale kanker. Het is haar laatste wens om een kookboek met haar eigen kunst als illustraties gepubliceerd te krijgen.

Voor het eerst in 8 jaar voel ik mij geïntegreerd in de buurt, en de gedachte om weer opnieuw te moeten beginnen in een buurt 30km verderop, zo vlakbij maar toch te ver, maakt mij onrustig.

Met al die gedachten in mijn hoofd fiets ik terug van Lacrosse naar huis. Waar even later de deurbel gaat. De overburen. Ze komen bedanken dat we voor hun tuin hadden gezorgd tijdens hun vakantie. We praten over het dilemma van  de huizenjacht. En hoe graag we hier in dit huis willen blijven. Het blijkt dat ze de eigenaar van ons huis goed kennen en voor ons een goed woordje willen doen....wie weet...wie niet waagt, die niet wint.....

Simon vangt de bal

Snelheid en concentratie

de "auction"

Al 8 jaar zijn we aan het sparen om een huis te kunnen kopen. En eindelijk hebben we de beslissing genomen om nog een poosje hier te blijven, in Australië. Dat betekent dat we een huis willen gaan kopen. In de suburbs waar wij wonen is dat geen sinecure. Huizen worden hier vooral verkocht door middel van een veiling, die bij het huis wordt uitgevoerd.

Gisteren hebben wij voor het eerst actief meegedaan bij een veiling. Een goede vriend van ons kent alle kneepjes van het vak. Bieden op een huis is een spel. Aan het begin mag je niet te enthousiast zijn.  Je moet lang wachten met je volgende bod. Maar als het eropaan komt, moet je snel en met vertrouwen bieden. Bluffen.
Zenuwslopend. Ik vond het zo zenuwslopend dat ik bij de buren van het huis dat geveild wordt, en die wij goed kennen, op de porch achter een struik ben gaan zitten. Zo hoefde ik het niet te zien, maar kon ik wel horen wat er gebeurde.
Er was een moment dat we dachten dat we het hadden. De veilingmeester ging het huis binnen om te overleggen. Het bleek dat we wel boven de "reserve prijs" zaten, maar nog onder de "on the market" prijs.  Die prijs is van tevoren niet bekend. Nadat de veilingmeester terugkwam met de vraag of echt niemand meer wilde bieden, stak iemand zijn hand op tijdens het "eenmaal, andermaal, verkocht" praatje. Daarna ging het razendsnel en hard tegen hard. Een gezin liep weg, die gaven het op. Wij bleven als laatste over met de andere bieder. Gelukkig hadden we een maximale prijs afgesproken, we wilden en konden echt niet meer uitgeven aan dit huis dan het afgesproken maximum. Het bleek niet genoeg. Op 3000 dollar zijn we het huis misgelopen. We denken dat degene die aan het bieden was veel meer te besteden had dan wij. We hadden het niet kunnen winnen.
Ik was heel erg teleurgesteld, maar ook realistisch. Simon was woedend en heel verdrietig. De anderen vrij laconiek. "We proberen het gewoon nog een keer, maar dan een nog leuker huis". En zo is het ook.

De rest van de middag hebben we bij ons thuis doorgebracht met binnenvallend bezoek en vriendjes van de kinderen die af en aan lopen. Uiteindelijk hebben we 15 mensen te eten gegeven, de koelkast was tot op het laatste ei, en de laatste druppel melk helemaal leeg. Het leidde de aandacht af.

Bink en een vriendje hebben aan straat zitten drummen. Om ook een beetje bij te kunnen leggen voor de volgende veiling. Want ze vonden het allebei toch een beetje jammer dat het niet doorging.

Spannende tijden.

intussen in melbourne

Wie had ooit gedacht dat ook als je niet werkt, er zoveel te doen  is. 

We hebben de beslissing genomen om een huis te kopen en dat is een heleboel werk, vooral als je het systeem nog niet goed kent. Hier worden de meeste huizen geveild, je moet sterk in je schoenen staan om je droomhuis aan je neus voorbij te kunnen laten gaan. De prijzen van huizen worden tot grote hoogtes opgedreven. We weten welke hoofdprijs we kunnen betalen, maar willen we dat ook? En kunnen we het ook weer verkopen als we zouden willen? Wat gaat er met de "huizenbubble" gebeuren. Blijft het zo als het nu is, of komt er ook een tijd dat prijzen naar beneden gaan, zoals dat nu in Perth gebeurt? Doen of niet doen? Spannende tijden!

Daaromheen vliegen de weken voorbij.. Kristine is weer vertrokken, we hebben het heel gezellig gehad. De jongens zijn aan het voetballen en cricketen, hebben vriendjes te logeren en zijn druk met hun computers. Isis gaat vrolijk door met paardrijden, weer of geen weer. Geen weer is ook als het 35 graden is...... Het weer wisselt voortdurend. Mensen zeggen liefkozend, "this is so Melbourne" maar wij hebben zo inmiddels wel zin in een paar dagen hetzelfde weer. We springen van 35 graden naar 15 graden en weer terug. Het ene moment smeken de jongens of ze de tuin van de buren water mogen geven om af te koelen, het volgende moment sta ik in de stromende regen fietsen en steppen binnen te zetten.......

De hektiek van kerst is begonnen. EIndejaars voorstelling worden gegeven. Gisteren waren we naar het eindejaars dansconcert van Isis. 

Etalages zijn versierd, overal worden Christmas drinks ge-organiseerd en bijdrages gevraagd voor de juffen, voor de sport teams, de zwem meesters, de piano juf, het bejaardenhuis en zo voorts. 

Ik ben bezig een Steiner kookboek te ontwerpen en in elkaar te zetten voor een kunstenaar en haar schoonzus, het moet af voor ze sterft aan kanker. Ik vind het een eer dat ze me gevraagd hebben, maar de omstandigheden zijn heel verdrietig. 

Een paar foto's. 

Ik met mijn cricket shirt en pet in mijn rol als team manager.......

Simon tijdens de voetbal trials in voorbereiding op het voetbal seizoen van 2017

Bink gaat altijd mee naar trainingen en wedstrijden.

Een cakeje van het recept uit het Steiner kookboek. 

Computertijd in de vroege ochtend.

Paardrijden bij 35 graden. We gaan naar het bos. 

Planten watergeven?????

Bink doet ook goed mee met planten watergeven. 

Isis (met de vlechten) gisteren bij het dansconcert. Zo trots!

soep uit 1948

Dit weekend splitsen we de troepen. Bud gaat met Simon en Tom een mannenweekend housen met veel vrienden, cricket en chips. Ik ga met Kristine, Bink en Isis naar een plek waar "de rivier in de oceaan uitkomt tussen de kliffen". Dat was een wens van de verlanglijst van Kristine. Het heerlijke van bezoek is dat we een excuus hebben om alle plekken die wij zo mooi vinden te gaan bezoeken de plaats waarvan ik zeker weet dat het aan het criterium op de verlanglijst voldoet is Warrnambool.  We laten Bud achter met de huurauto (voor de weekboodschappen ;-)) en wij gaan onderweg naar Warrnambool, ca. 3,5 uur rijden. Het stormt, het giert, het buldert. In Warrnambool aangekomen gaan we eerst op zoek naar een plek om te lunchen. We kiezen een café dat er leuk uit ziet. We nemen onder andere groentensoep (vegetable soup) die eigenlijk maar matig smaakt. Bij het afrekenen maak ik een praatje met de eigenaresse van het café en het blijkt dat het er a sinds 1948 zit en altijd in de familie is gebleven. Met mijn vraag of de soep ook het originele recept is, beantwoordt ze heel enthousiast dat dat inderdaad het geval is. Op de achtergrond hoor ik Kristine benauwd kuchen. Als we naar buiten lopen zegt Kristine dat ze vermoedt dat de soep ook al in 1948 is gemaakt...... Het wordt de grap van het weekend.... Ik heb nog snel een foto van de eigenaresse gemaakt die heel blij vraagt of we een goede recensie op TripAdvisor willen zetten.......ze moest eens weten. Natuurlijk zetten we een goed verhaal neer, het was er heel leuk en de koffie heerlijk. De soep, daarvan melden we alleen iets over hoe bijzonder het is dat nog steeds het originele recept wordt gebruikt ;-). 

Daarna gaan we op zoek naar het leuke wolwinkeltje dat we op internet hebben gevonden en waar Kristine graag wat Australische wol wil halen. Echter, we denken dat ook internet voor het laatst in 1948 is ge-update, want in plaats van een wolwinkel zit er nu een heren kapperszaak. Gesloten. 

De rest van de dag begeven we ons in de storm en lopen langs de stranden, zoeken schelpen en luisteren naar het beuken van de golven en het gieren van de wind. Bink en Isis zetten we tussen twee stranden door af bij het hotel, die willen ook chips, net als de jongens, en in alle rust en stilte even tv kijken. Kristine en ik gaan nog even verder, tot het ook ons te gortig wordt. Het is dan al 6 uur en we gaan op zoek naar de lokale fish and chips boer. Als twee vogelverschrikkers komen we binnen. Vol met zeeschuim, natte wandelschoenen en koude blauwe handen. We zijn duidelijk geen locals. Die ons dan ook geen blik waardig keuren. Volgens goed Melbourne's gebruik bestel ik 9$ chips en twee vissen. Dat moet genoeg zijn voor 4 mensen. Maar als ze 10 minuten later de truck laten voorrijden om onze bestelling voor ons af te leveren begin ik te vermoeden dat alles in Warrnambool anders is dan in Melbourne.....

Het is duidelijk dat hier niet alleen de tijd is stil blijven staan, ook de waarde van de dollar is niet veranderd. Voor 9 dollar chips kan je een heel weeshuis te eten geven. Letterlijk. Het is een komisch moment als de vrouw van de winkel ons de 5 pakken overhandigd en ons een fijne maaltijd wenst.....

Zondag rijden we via de Hopkins watervallen richting de Great Ocean Road. De watervallen zijn voor mij het hoogtepunt van de dag. Nooit is er water in de watervallen waar we in de afgelopen jaren zijn gaan kijken. Vandaag worden al onze verwachtingen overtroffen. De watervallen zijn het symbool voor hoeveel water er deze winter is gevallen. Het maakt mij blij. 

De Great Ocean Road is zoals altijd prachtig en indrukwekkend. In Port Campbell picknicken we aan een grote houten tafel bij het strand. We praten met Gert-Jan uit Friesland die alleen op reis is en om een praatje verlegen zit,  en Kristine wordt geïnspireerd door een lokale winkel waar alleen handgemaakte spullen worden verkocht (Spence Australia). Met groot succes. Ik laat aan de eigenaresse de sjaal zien die Kristine voor mij heeft gemaakt en Kristine krijgt meteen een baan voor 3 maanden aangeboden......

Het was echt een heel leuk weekend. Met veel kleine grappige avonturen en mooie momenten.

Ik zou altijd wel kunnen reizen :-). 

bink haakt een "scarf"

Een van de hele leuke dingen van bezoek is de nieuwe dingen die we zien en leren. En helemaal als we ze zien door de ogen van de kinderen. Haken bijvoorbeeld. Kristine die bij ons logeert is een fantastische handwerkster. Het is echt ongelooflijk. Ik kreeg een prachtige zelfgemaakte sjaal van wol, en een omslagdoek. Van de fijnste wol. In de mooiste kleuren. 

Zoiets zijn de kinderen van mij niet gewend. Het opent een hele nieuwe wereld. En ze komen erachter dat je zelf dingen kan maken. Dat dat mooier kan zijn dan het kopen. 

De interesse is gewekt. Verschillende scenario's zijn aan mijn oren voorbij gegaan. Vragen als "kan je geld verdienen met zelf haken?", "hoe doe je dat eigenlijk?","mam hebben wij ook zo'n naald", "waarom maakt niet iedereen zijn eigen dingen" zijn aan de orde van de dag. 

Inmiddels is Kristine aan een strandtas bezig. Waarschijnlijk had ze gehoopt die nog in elkaar te zetten voor het weekend, zodat ze er mee op het strand kan flaneren. Maar het ziet er niet naar uit dat het gaat lukken. Er komt iets tussen......

Bink is degene die na lang aarzelen de knoop doorhakt en Kristine vraagt of hij voor haar een "scarf" mag haken, en of Kristine aan Bink wil laten zien hoe dat moet. 

Trots als een aap haal ik mijn wol mand tevoorschijn, ik heb wol en ik heb zelfs een set van drie gloednieuwe, nog in de verpakking zittende, haaknaalden. Bink rommelt wat in het garen, trekt wat lapjes breiwerk uit elkaar en kiest dan voor een bolletje blauw. En een groene haaknaald. 

Aan de slag.

Kristine begint en laat zien hoe het moet. 

Bink zucht diep en probeert een paar steken. 

Hij kondigt aan dat het toch wel erg veel werk is......

Kristine biedt aan om de "scarf" dan af te maken voor het konijntje van Bink. 

Maar Bink is niet gek. Hij wil zelf een "scarf". En hij vraagt Kristine er misschien een voor hem te maken? 

Dan gaat hij verder met spelen. 

Een uurtje later komt hij kijken hoe het gaat met het werk. Is de "scarf" al klaar?

Hij heeft het goed voor elkaar. Wat begint met een kado voor Kristine wordt nu een kado voor hem. De strandtas stond er verlaten bij. 

Ik denk dat ik Kristine ook ga vragen mij te leren haken ;-). 

november

November arriveert en het blijft maar koud. De lente had al lang moeten beginnen. Het doet zeer aan de handen van de jongens om een cricketbal te slaan. Ze willen zich niet met zonnebrand creme insmeren omdat de zon niet warm voelt (maar de UV straling is wel al hoog). De bloemen komen nog steeds niet uit en de citroenbomen blijven citroenen produceren, het seizoen had al voorbij moeten zijn.

Gelukkig komt zondagavond de warmte in huis als Kristine, mijn vriendin uit Belgie zondag arriveert in Melbourne voor een bezoek. Ze komt met Leonidas bonbons die mij zo aan Europa en huis doen denken dat ik steeds even aan de doos moet ruiken....

Kristine en ik gaan maandagochtend wandelen, maar veel vrij heeft ze niet, ze mag meteen aan de slag. Ik heb geen pompoenen gehaald om voor de deur te zetten. Kristine is praktisch en lost het meteen op. Met 10kilo pompoen komen we thuis. Ze gaat meteen aan de lag en maakt een prachtig gezicht en een kunstwerk. Wat eruit komt gaat in een grote pan en we maken er heerlijke pompoensoep van. Halloween gaat vooral om het binnenhalen van snoep en dat lukt de kinderen uitstekend. Dat ze niet spugend naar bed zijn gegaan is een wonder. De kast ligt nu vol met snoep. Zoals het meestal gaat, hoop ik dat het snoep snel wordt vergeten en dat de rest langzaam "vanzelf" verdwijnt richting de vuilnisbak.

Vandaag is het Melbourne Cup dag. De buurvrouw is al langs geweest om haar zelfversierder hoed te laten zien, en de jongens willen kijken naar de paardenrace. Dat is een beetje een probleem. De ace is om 3pm en ik wil er een dag op uit. Bud blijft thuis met de 4 kinderen en ik ga met Kristine onderweg naar het Mornington Peninsula. Het is zoals altijd prachtig. We wandelen, praten, kijken naar de golven en bezoeken de vuurtoren van Cape Shanck. Als we tegen 2 uur moe en voldaan een koffie willen gaan drinken in een plaatsje onderweg gaat net alles dicht. Iedereen maakt zich klaar voor de race. In een winkel is een vrouw al aan de champagne, buiten staan mensen bij hun auto's met de radio aan om "live" te luisteren. Om 3 uur valt het leven in Victoria even stil als de ede begint. Wij negeren alle gewoontes en wandelen rustig door de straat, bewonderen etalages en maken een verlanglijst voor de rest van de vakantie.

Als we naar huis rijden is iedereen weer tot leven gekomen. Mensen gaan naar huis, de meeste hebben gewed. Ik heb nog niet gekeken naar hoeveel geld er is omgezet vandaag in de weddenschappen. Het is onvoorstelbaar hoe sport, en echt niet alleen paardensport, en wedden, hier met elkaar samenhangen. Wij hebben niet gewed, dat is natuurlijk een beetje saai. Maar wij houden het liever in eigen hand en sparen het, dan het risico dat je het verliest zonder er iets voor terug te krijgen.

Morgen weer terug naar normaal. Behalve ik en Kristine. Wij vieren nog lekker even vakantie.

Aan de koffie en thee in Hampton

Pompoen kerven voor Halloween

Buurvrouw met hoed

Port Phillip Bay vanmiddag...

Appel Happen met Halloween