Isis gaat naar Pre-School

Vrijdag was een speciale en vooral spannende dag. Isis voor het eerst naar Pre-School/Kindergarten. Gespannen gezicht, mooie kleren aan, zelf uitgezocht. De nieuw aangeschafte lunchbox en drinkfles staan te blinken op het aanrecht. 's Ochtends vroeg nog snel even wat woorden oefenen. Wat is boterham, hoe zeg ik het als ik genoeg heb, hoe moet ik zeggen dat ik naar de wc moet, hoe weet ik wanneer we een snack (tussendoortje) gaan eten, moeten we ook in de kring zitten, denk je wel dat ik iets kan verstaan? Heel veel vragen van een onzekere grote meid die nu plotseling ook weer even heel klein en kwetsbaar is. Gewapend met Beertje, de koeienrugzak en goede moed in de auto. Isis zag de school al eerder dan ik. En was boos dat ik er langs reed en moest draaien. Bang dat iemand dat had gezien......er mogen op dit belangrijke moment geen fouten worden gemaakt. Op school een warme ontvangst. Aanwezigheid intekenen in het grote boek en meteen opschrijven wie haar straks weer komt halen. Dit herkennen we inmiddels als een van de vele "safety first" procedures. Een mooi lokaal, overal geordende speelhoekjes, tafeltjes, leesplekken, en zelfs een bouwhoek vergelijkbaar met die op school in Nederland. 24 kinderen in een klas, drie alleraardigste juffen om de klas te begeleiden. Een eigen haak met naam en foto, een eigen handdoekje aan de haak voor na het handenwassen. Aan de muur regels voor het Slip, Slap, Slop beleid. Verantwoord omgaan met de zon is hier bijna een heilige missie. Verder vrijheid om te spelen waar je wil. Creativiteit staat op de eerste plaats en de kinderen mogen alles maken. Er is een houtbewerkingstafel, een chinese nephapjes tafel compleet met kommetjes en stokjes, een kettingrijg tafel, twee schildersezels met alle mogelijke verfspullen. Er liggen plankje waar je op kan springen en dan vliegen er zakjes met bonen door de lucht, er is een enorme kast met boeken en puzzels. En misschien wel het allerbelangrijkste, er is een enorme tuin met klimrekken, zandbakken en een trampoline. Ik en de jongens kunnen Isis met een gerust hart achterlaten, dit komt helemaal goed en dat denkt ze zelf ook. Simon is nog steeds verdrietig dat hij niet mag blijven, dus wij gaan bloemen kopen en ergens koffie drinken en uiteraard ook naar een speeltuin. Als ik Isis om 14.45u kom ophalen zie ik een geconcentreerd koppie met warrige haren. Ze probeert in de groep mee te zingen en de juiste bijbehorende bewegingen te maken. Als ze ons ziet begint ze te stralen. Ze heeft het gered en ze is trots. Als extra bonus krijgt ze voor het weekend een studietas mee naar huis met daarin twee boeken over haaien en krabben en allelei plastic soorten zeedieren. Opdracht is om daar dinsdag wat over te vertellen. Dit weekend staat dus voor ons allemaal in het teken van het huiswerk want Isis kennende moet de opdracht tot in de puntjes voorbereid en uitgevoerd worden.

fotoupdate

Tom blijft onder alle omstandigheden zichzelf

Kadopakket uitpakken bij het kartonnen kinderhuis, dank je wel Anouk en JEROEN!!!!

Poetsen Poetsen Poetsen

Onze eerste avond op de "Camping"

Simon en Isis wachten vol spanning op hun tweede zwemles

Isis bereidt zich voor op de duikles

Uitzicht gisteren, eind van de middag

Het laatste nieuws

Afzien

Het was even afzien. Wat was afzien? Het verhuizen? Geen koelkast en wasmachine gedurende drie dagen? Enorme zwarte vegen op de prachtige witgeverfde muur omdat de koelkast de draai net niet kon maken? De volautomatische garagedeur met afstandsbediening die het begaf terwijl wij zondagochtend met de drie kindjes vrolijk naar de zwemles wilden? Slapen op matjes? Pannenkoeken bakken met een schuimspaan omdat we geen pannenkoekenmes hebben? Al 5 dagen zonder televisie? 

Nee.

Het missen van een lijn naar de andere kant van de wereld, dat was afzien. Ook even rustig om geen internet te hebben, maar we hebben het vooral erg gemist. Maar vanaf nu zijn we gelukkig weer online. Met trots online, want het heeft twee dagen geduurd voor we uit hadden gevonden wat er in het laaste, helaas ontbrekende, hoofdstuk van de "doe het zelf maar, ook u kunt het" internet installatiegids had moeten staan. 

Laatste nieuws

Het laatste nieuws? We zijn over! En het is een geweldige plek. We kijken uit over zee. We slapen op de benedenverdieping op luchtbedden en matjes onder geleende slaapzakken en dekbedden. Een verdieping hoger zijn de woonkamer, keuken, "laundry" en tweede kamer. In de woonkamer twee kleine aan elkaar geschoven opklaptafeltjes met tafelkleed. Eromheen een geleende kinderstoel, 3 visserskrukjes (helaas net te laag voor de kinderen om boven hun bord uit te kunnen kijken) en een wat ze hier noemen een Captains Chair. Met biernetje in de armleuning, speciaal voor Bud. i-pod en boxjes, een doos knutselspullen en wat boeken. In de tweede kamer staat het huis van de kinderen, zelf gebouwd van de doos van de koelkast. Helemaal boven wonen we nog niet, daar zitten we alleen op het terras van het uitzicht te genieten, als het weer het tenminste toelaat. We horen van iedereen dat het de ergste winter is die ze ooit hebben meegemaakt. 

Het weekritme

We komen langzaam in het ritme, de vakantie lijkt echt voorbij. Zondags allemaal naar zwemles. Isis is dinsdag voor het eerst naar dansles geweest. Zoals ze het zelf vol verbazing aan Bud vertelde gisteravond: "Het leek eerst wel een vuilnisbelt, maar toen we erom waren gelopen was het toch een danszaal." Ze vond het ontzettend spannend maar heeft zelf de formulieren ingeleverd voor de rest van het seizoen, ze gaat door en vindt het erg leuk.  

Vrijdag gaat Isis voor het eerst naar Kinder (kleuterschool) voor twee dagen in de week. Alleen maar plezier maken, knutselen en spelen. Het serieuze werk begint in januari als ze naar primary school gaat. Simon is jaloers, tot 3 jaar zijn de kleinjes hier vooral nog baby. Op de oefenochtend op school voor Isis konden ze niet geloven dat hij nog drie moet worden, hij had razendsnel een slinger in elkaar geknutseld om te laten zien dat hij ook best naar school kan.... Voor hem en voor Tom gaan we nu zo snel mogelijk een day care zoeken.

Simon en Isis hebben allebei hardloopschoenen gekregen en zijn zwaar in training gegaan. Zaterdag gaan we met z'n drieeen ons eerste rondje rennen. Ze strepen af hoeveel nachtjes dat nog is.  

De straat

Wij wonen aan de weg die langs het strand loopt. En direct achter ons is het centrum van onze suburb. Het postkantoor is op de hoek, dan drie koffiecafees, een Charcoal Chicken, Italiaan en Maleis. Aan de overkant van de winkelstraat zit een prachtige wijnhandel, 3 makelaars, een deli en een bakker. Een blok verder is het station, Bud heeft het al een keer uitgeprobeerd en het is een ideale verbinding naar kantoor. Nog een blok verder zit een grote supermarket. Daartussen kleine winkels met van alles en nog wat, van katoenen mop tot krant en meer. Ideaal als je geen tweede auto hebt (zoals wij).

De boot

Inmiddels is bevestigd dat afgelopen vrijdag de boot aangekomen is in Melbourne haven.  De verwachting is dat als alles normaal verloopt wij eind volgende week onze spullen hebben. Een heerlijk vooruitzicht. 

Volgende keer weer foto's!

 

Kapper

Degenen die al langer deze blog volgen kan ik geruststellen. Ook in Melbourne kan je naar de kapper. Termen als Princess, Wonderful, Just one more, Sweet Baby worden voortdurend gebruikt terwijl de kapster geduldig probeert de haren te knippen van Simon (huilt en wil niet) en Tom (ondergaat het geduldig). Isis legt ondertussen alles zelfverzekerd vast  met de camera, zij hoeft tenslotte niet. Daarna schuimbloemen eten op een bankje en raggen in de speeltuin om af te reageren. 

's Middags naar de Southland shopping mall voor een paar boodschappen in voorbereiding op de verhuizing van morgen. Let vooral op het gezellige samenzijn van de moeders die de Southland gebruiken als meeting point terwijl de kinderen zich uitleven in de speeltuin. 

Morgen verhuizen we naar ons nieuwe huis. Omdat we niet weten of de "ADSL self installation kit" dan al ge-arriveerd is kan het zijn dat we een aantal dagen uit de lucht gaan. Tot later!

Van Isis

Lieve  allemaal,

Dank jullie wel voor alle foto's, kaarten en lieve briefjes. Dit is mijn briefje voor jullie. 

Wij hebben nog steeds vakantie, het duurt wel LANG. En verder gaat IEDEREEN hier nu naar school. Maar binnenkort gaan we naar "Kinder" en "Day Care" om de taal te leren. We kunnen het al een beetje, dat leren we in de speeltuin, in de winkel en natuurlijk op zwemles. 

Zwemles is hier anders dan in Nederland. Wij zitten alledrie in groepjes van 5 kinderen met twee juffies. En we moeten HEEL goed luisteren, ze zijn hier heel STRENG en alle kinderen luisteren heel goed. Iedereen kan hier al ONDER water zwemmen en duiken, maar dat hoeven wij nog niet, we mogen eerst oefenen. We zwemmen met- en zonder kurk. Die kurk, dat is net een rugzakje, ha ha ha. En ik moest zwemmen met een badmuts en een zwembrilletje en ik moest ook ringen op mjn hoofd doen en die mochten er niet afvallen. Met duiken heeft juffie mij geholpen.  Ik vond het heel LEUK en Simon ook, maar Tom niet, die was net een aapje en hield zich heel stevig vast aan mamma Marit. Maar hij mag ook heel rustig aan doen, ze zijn hier heel lief.

Ik ben naar mijn nieuwe school geweest om even te kijken. Ze dragen hier een UNIFORM. Ha ha ha. Iedere school heeft een ander uniform en ik kijk overal op straat of ik kinderen met uniformen zie. De kinderen gaan hier naar school als ze 5 zijn geworden voor april van het jaar waarin ze jarig zijn. Dus ik moet wachten tot januari, als het nieuwe schooljaar hier begint. En weet je, goed luisteren, ik heb iets heel GEKS ondekt. De kinderen met uniform doen NOOIT hun schoenen dicht. Snappen jullie dat nou. Ik denk dat het komt omdat ze zo streng zijn hier, alles is ZO NETJES en ZOVEEL regels. Maar stiekum doen ze dan niet hun schoenen goed dicht, de juffies zien dat niet.  SSSSSST, niet vertellen hoor!

Zaterdag gaan wij in ons nieuwe huis wonen. Heel leuk want we mogen dan op matjes slapen en met slaapzakken. En we hebben hele leuke gekleurde bekers geleend zodat we ook iets hebben om uit te drinken. VRIJDAG komt de boot met ONZE spullen maar dan duurt het nog zeker twee weken voor we de spullen hebben. Dat is ook fijn want ik pas al bijna niet meer in mijn kleren en ik mis mijn fiets. Je kan hier fietsen maar iedereen moet een HELM op, ook MAMMA. hi hi hi. En als we in het nieuwe huis wonen krijg ik een nieuw ROZE PAARD!!!

Niet leuk is dat ik morgen een prik moet, in Australie krijgen de kinderen meer prikken dan in Nederland. En Tom krijgt een prik tegen waterpokken maar nu denken we dat hij de waterpokken nu al heeft. Hij heeft koorts en overal kleine bultjes. En dat vinden ze hier een heel ENG, dus misschien mogen we dan niet op straat. ECHT NIET LEUK. 

Nog een heel gek verhaal en dan moet ik even mijn tekening gaan afmaken voor oma Karin want die is BIJNA jarig. Vanochtend gingen we koffie drinken bij een cafeetje want dat hadden we verdiend. Ik was namelijk ASSEPOESTER en ik moest heel hard werken in ons huis. We hadden gisteren een KAKKERLAK ontdekt. En niet zo'n leuke zoals ZaZa die appelschilletjes eet, nee, HELEMAAL NIET LEUK. Een hele GROTE, en kakkelakken eten alles, zelfs HUIZEN en kleren.  

Natuurlijk geef ik ook werkopdrachten aan broer Tom

Het gekke verhaal is dat de meneer die voor ons drinken had gebracht en iets lekkers, ZELF ook aan een tafeltje ging zitten om koffie te drinken. IN ZIJN EIGEN CAFE!!!! Nou ja. 

En we hebben gisteren in huis gedanst op de muziek die mamma Marit heeft gekregen van haar vrienden. Die muziek staat op een MINI-iPod, nee dat geloof je niet. Het lijkt wel een POSTZEGEL. We moesten wel alle deuren en ramen dicht doen want de mensen houden er niet van als we lawaai of muziek maken. Het is hier HEEL stil. Wij niet hoor, ha ha ha. Tafel opschuiven en toen gingen we HEEL MOOI dansen. Ik wil op dansles en volgende week mag ik. Ik moet dan wel een BALLETpakje aan, want ze houden er hier niet van als kinderen jumpen. Maar ik vind BALLET eigenlijk veel leuker dus dat komt dan goed uit. 

Oefenen met dansen in de kamer

 

IK mis jullie wel heel veel en wil graag dat jullie een keer komen spelen bij ons in de speeltuin of op het STRAND. Dat is vlak bij ons nieuwe huis, we gaan nu ook al bijna iedere dag naar het strand. 

DOOOOIIIEEEEE (hier zeggen ze SEEEE YE) ISIS

Knutselen voor Oma Karin

Simon houdt er erg van om naar de zee te kijken

Computers en technologie

UITZICHT VANAF HET BOVENTERRAS VAN ONS NIEUWE HUIS

Het is wat. Alweer meer dan een week voorbij en niets laten zien op de blog. Hoe kan dat nou? Na zoveel eerste belevenissen en avonturen. Het antwoord is heel simpel. De twee kleine jongens bij ons in huis denken allebei technisch te zijn, en zijn dol op de computer. Skype bijvoorbeeld vinden ze natuurlijk leuk, omdat ze dan de mensen zien en spreken die ze missen. Maar nog leuker vinden ze het om op het rode knopje te drukken om het gesprek te beeindigen. Of om met hun hand over het touch screen te gaan om het licht van de computer feller te laten branden. En dat doen ze dus ook heel graag zonder dat er iemand aan de telefoon is, of bij de computer staat. Simpel antwoord dus, een week niet bloggen omdat de kleine kindervingers de computer zodanig hadden ingesteld dat een aantal functies geblokkeerd waren, de weergave op het display nauwelijks meer te zien was. Na een aantal uren zoeken, proberen, mopperen, opnieuw proberen is het net gelukt het ding weer normaal aan de praat te krijgen. Afgelopen week is gebleken dat wij de computer en internet ABSOLUUT niet kunnen missen. Hoe deden mensen dat vroeger?

En dat brengt ons op het volgende punt. Computers en technologie in Oz. Het lijkt alsof we terug zijn in de tijd. Een ziektekosten deklaratie inleveren kost je een paar uur. Je moet zo vroeg mogelijk naar een kantoor met je bonnen onder je arm. Nummer trekken, in de rij staan. Wachten. Wachten. Wachten. Dan naar de bank omdat je voor het betalen van de borg voor het huis niet via internet bankieren geld mag overmaken. Je hebt een cheque nodig. Naar de balie, nummer trekken. Wachten. Wachten. Wachten. Daarna in de auto, in de spits. Check wegbrengen naar makelaar. Helaas, vandaag wat eerder naar huis gegaan. No worries mate, dan komen jullie morgen toch nog een keertje langs? Leuk gezegd, maar morgen staat voor de vierde keer de telefoon en internet aansluiting op het programma. Er zijn hier 3 opties, mobiel internet met een simkaart, high speed internet via de kabel, en ADLS via de telefoonlijn. Een echte snelle verbinding gaat via de kabel, ondanks het feit dat wij er wel een hebben in ons nieuwe huis, is er geen internet bereik op die kabel (????). En nee, internet zonder een vast telefoonnummer, dat kan niet. ADSL via de telefoon, ja dat kan. Maar u heeft een Mac en een PC, mmmm moeilijk moeilijk. Uiteindelijk denk ik dat het gelukt is. De 23ste zal het blijken.... 

Dan kleuterschool regelen. Ja mevrouw, ik snap dat uw zoon naar Kinder wil (kleuterschool vanaf 3 jaar), maar dan had u zich echt moeten inschrijven tussen 1 mei en 30 juni. Nee nu kan het niet meer, wacht nog maar een jaartje tot 2010........ Dat willen we natuurlijk niet. Dus in ons mooie pak, met mooie brieven en alle nodige certificaten naar de gemeente. Overal hangen bordjes "!AT ALL TIMES KEEP YOUR CHILDREN UNDER SUPERVISION!". Maar de kinderen zijn er allang klaar mee, de hele week van hot naar her van rij naar rij. Bij de gemeente zijn ze echt niet van plan nog te wachten. Tom neemt  vrolijk een hap uit de prachtige brief, Simon voetbalt met zijn immunisatie certificaat waar we twee weken geduldig op hebben gewacht en Isis overschrijdt de rode lijn van de "Artgallery".  Zucht. 

En ondanks de kleine praktische tegenvallers zijn we helemaal op onze plek. Vrijdag hebben we een tocht door Gippsland gemaakt om Papagaaien en Wombats te bekijken. Die waren er niet vanwege de regen, maar uiteraard was wel weer een speeltuin. Dit keer in de plaats Lang Lang onderweg. En het leukste van de dag? Een bezoekje bij de McDonalds samen met Mieke in Warragul. Bij Mieke spullen geleend in voorbereiding op ons kampeeravontuur in ons nieuwe huis volgende week. Pannen, borden, bestek, matjes, slaapzakken, opklaptafeltjes. De kindjes helpen mee inladen en uitladen en zijn teleurgesteld als we het niet al meteen gaan gebruiken. 

LANG LANG

WARRAGUL

GELEENDE SPULLEN

SIMON SJOUWT KUSSENS NAAR BINNEN

En dan vandaag iets nieuws. Zwemles! De Ozzies vragen zich echt af uit "welke grot wij gekropen zijn". De kinderen van 18 maanden zwemmen hier zonder bandjes  2 meter onder water van de juf naar de ouders, en terug..... Voor ze kunnen lopen springen ze al van de kant het water in. Wij hebben dus nog heel wat in te halen en hebben dar vandaag een moedige  start mee gemaakt. Volgende week de foto's van het zwemfeest.

Wordt vervolgd 

....als de twee jongens het password van de computerbeveiliging tenminste niet kraken :-)....

 

werk

De werkdag begint om ca. 9.00u. Niet te vroeg, niet te laat. "No Worries".

Na het parkeren van de auto op mijn eigen parkeerplaats met de lift naar de 9e verdieping.

Ik zit bij het raam en kijk uit over het City Business District (CBD). 

Als ik naar links kijk zie ik een gebouw met bovenop drie tennisbanen. De echt belangrijke mensen zitten aan de andere kant van het gebouw en hebben een schitterend uitzicht over de baai en Albert Park.

Hoe is het werken hier? De sfeer is informeel, echter het aantal stropdassen is significant groter dan op kantoor in Nederland. En dus ook de diversiteit. Blauw overhemd, limegroene stropdas, nijlpaardenopdruk, het kan allemaal hier. "No Worries".

‘s Middags halen we soms een broodje, vandaag focaccia met marrokaanse kip. Gisteren twee toast boterhammen met kaas van thuis meegenomen. Mmmmm, heel lekker maar niet echt cosmopolitan. In de lunchauze met collega’s film gekeken in de ‘huiskamer’, vandaag stond Predator met Arnold Schwarzenegger op het programma.

Op vrijdag wordt er in de lunch pauze in het park gevoetbald (soccer wel te verstaan geen Aussie rules) tegen medewerkers van een kantoor op de 6e verdieping. Nog voor mijn eerste werkdag werd ik al gevraagd om mee te doen. Als Nederlander werd ik geacht een welkome versterking te zijn voor het team. De eerste keer heb ik nog verstek kunnen laten gaan maar ik vrees dat ik er binnenkort toch aan zal moeten geloven.

Collega’s zijn vreselijk aardig. Het helpt natuurlijk wel mee dat het hetzelfde bedrijf is en dat een groot aantal collega’s zelf ook hier naartoe ge-emigreerd is; dat schept al snel een band. De projecten waarop ik kom te werken zijn inhoudelijk anders, maar verder  zit je voor je het weet weer in het oude ritme.

Tegen 18.30u weer thuis. Tas, pas en sleutels in de gang. De avond kan beginnen! En eigenlijk zou ik met de voeten op tafel mogen, maar iemand is me voor. 

licht

Wat het hier ook zo bijzonder maakt is het licht, vooral aan het eind van de middag. Hier is een plaatje van Cheltenham, waar een station is. Vlakbij waar we wonen. We aten daar Simons' lievelingstaart tegenover het surrealistisch tafreel op de foto.

Een gewone dag

Maandag, het weekend voorbij. Een hele gewone dag. Door de ogen van Isis, Simon en Tom. En als je je afvraagt waarom er geen bericht is van de andere normale dagelijkse dingen? Die zijn voor de kindjes op dit moment volstrekt irrelevant. Hun leven bestaat nu vooral uit het leven van speeltuin naar speeltuin. En van post naar post. Gezellige slaapkamers. Morgen een nieuwe voetbal kopen want de bal die we hadden meegenomen is lek en is vanochtend op het dak beland. Tekenen en knutselen, waarbij voortdurend herinneringen worden opgehaald. De nieuwe auto van Bud, in twee dagen tijd al twee keer gewisseld. 

Puffing Billy

Gisteren laatste dag van onze vakantie dus tijd voor een toeristische attractie, Puffing Billy. Met de auto van Beaumaris naar Belgrave (ca 40km, 1,5 uur)  Met de stoomtrein van Belgrave naar Emerald (ca 10km). En terug. En puffen deed hij. Door de landelijke omgeving net buiten Melbourne, met de stad aan je voeten aan de ene kant van de rails. Aan de andere kant de weilanden, grote houten boerderijen in de heuvels, koeien, bloeiende narcissen en op bosrijke stukken overal eucalyptus en boomvarens. Net een park, maar dan echt. Uiteraard in Emerald een prachtige speeltuin geheel in lijn met de Australische visie "Safety First". Of  Tom van al die safety zo gelukkig wordt?

Vandaag hilarische tafrelen om Bud bij zijn werk te krijgen. Met z'n vijven in de auto vanochtend om Bud naar de stad te brengen. Marit rijdt, Bud met de Melway op schoot. In peak hour. Overigens goed te doen in vergelijking met de Nederlandse spits. Maar dan wel verkeer in vier banen. Zit je in de linkerbaan, staan er auto's geparkeerd en wacht je een kwartier voor je erlangs kunt. Zit je in de tweede baan, dan moet je rechtdoor, voor linksaf had je moeten voorsorteren. Zit je in de derde baan, dan kom je nergens meer tussen,  en in de meest rechter baan kom je op een of andere manier altijd op een snelweg terecht, waar je niet wil zijn, en waar je ook niet meer afkunt :-). Om een lang verhaal kort te maken, we hebben het gered, zelfs in 1 x. Het enige obstakel was dat Bud uit de nog rijdende auto sprong, tas in zijn hand, omdat we nergens konden stoppen voor het kantoor. En op de borden stond de onvermijdelijke snelweg alweer groot aangegeven. Als je dan niet weet of je voor de snelweg nog ergens af kan slaan... Gelukkig had hij zijn Casual Friday pak aan. En voor diegenen die hem herkend hebben in de prijsvraag is inmiddels duidelijk dat hij bijzonder sportief is ;-)

Marit en de drie behulpzame stemmen achterin de auto "rijden we nog goed mam", "wat is dat voor een stadion", "gaan we nu weer draaien", "kijk achter ons zijn de boten, daar moesten we toch heen?", "peeltuin peeltuin uit uit uit" weer dapper terug naar huis. Met de blik op oneindig, dwars door Albert Park, waar de beroemde jaarlijkse Formule 1 wordt gereden, richting het strand. In 25 minuten stonden wij, weliswaar in de storm en gietende regen, in de favoriete blauwe speeltuin, vlakbij ons huis.  Ook weer overwonnen. 

Na dit avontuur terug in de realiteit. Aansluitingen regelen voor ons nieuwe huis waar we eind augustus ingaan, Isis inschrijven op school, Simon inschrijven voor Kindergarten, voor Tom Daycare zoeken. En natuurlijk gaat er worden gesport, moeten de kinderen bij de little nippers want dat doet iedereen hier. En vooral belangrijk, we moeten Engels gaan leren. Australisch Engels is voor ons lastig te volgen, vooral door de telefoon. Dus misschien moeten behalve de kinderen, wij ons ook aansluiten bij clubjes om de taal onder de knie te krijgen. Daar hebben we nu tijd voor, de tuin hoeven we tenslotte niet te gaan onderhouden. De grasmaaiers die te huur staan zijn dan ook niet aan ons besteed. 

Het nieuwe leven hier houdt ons in ieder geval van de straat. En ook de post die we krijgen. Zie de blijdschap van Simon toen zijn in Zeist vergeten pyama aankwam.