UITZICHT VANAF HET BOVENTERRAS VAN ONS NIEUWE HUIS
Het is wat. Alweer meer dan een week voorbij en niets laten zien op de blog. Hoe kan dat nou? Na zoveel eerste belevenissen en avonturen. Het antwoord is heel simpel. De twee kleine jongens bij ons in huis denken allebei technisch te zijn, en zijn dol op de computer. Skype bijvoorbeeld vinden ze natuurlijk leuk, omdat ze dan de mensen zien en spreken die ze missen. Maar nog leuker vinden ze het om op het rode knopje te drukken om het gesprek te beeindigen. Of om met hun hand over het touch screen te gaan om het licht van de computer feller te laten branden. En dat doen ze dus ook heel graag zonder dat er iemand aan de telefoon is, of bij de computer staat. Simpel antwoord dus, een week niet bloggen omdat de kleine kindervingers de computer zodanig hadden ingesteld dat een aantal functies geblokkeerd waren, de weergave op het display nauwelijks meer te zien was. Na een aantal uren zoeken, proberen, mopperen, opnieuw proberen is het net gelukt het ding weer normaal aan de praat te krijgen. Afgelopen week is gebleken dat wij de computer en internet ABSOLUUT niet kunnen missen. Hoe deden mensen dat vroeger?
En dat brengt ons op het volgende punt. Computers en technologie in Oz. Het lijkt alsof we terug zijn in de tijd. Een ziektekosten deklaratie inleveren kost je een paar uur. Je moet zo vroeg mogelijk naar een kantoor met je bonnen onder je arm. Nummer trekken, in de rij staan. Wachten. Wachten. Wachten. Dan naar de bank omdat je voor het betalen van de borg voor het huis niet via internet bankieren geld mag overmaken. Je hebt een cheque nodig. Naar de balie, nummer trekken. Wachten. Wachten. Wachten. Daarna in de auto, in de spits. Check wegbrengen naar makelaar. Helaas, vandaag wat eerder naar huis gegaan. No worries mate, dan komen jullie morgen toch nog een keertje langs? Leuk gezegd, maar morgen staat voor de vierde keer de telefoon en internet aansluiting op het programma. Er zijn hier 3 opties, mobiel internet met een simkaart, high speed internet via de kabel, en ADLS via de telefoonlijn. Een echte snelle verbinding gaat via de kabel, ondanks het feit dat wij er wel een hebben in ons nieuwe huis, is er geen internet bereik op die kabel (????). En nee, internet zonder een vast telefoonnummer, dat kan niet. ADSL via de telefoon, ja dat kan. Maar u heeft een Mac en een PC, mmmm moeilijk moeilijk. Uiteindelijk denk ik dat het gelukt is. De 23ste zal het blijken....
Dan kleuterschool regelen. Ja mevrouw, ik snap dat uw zoon naar Kinder wil (kleuterschool vanaf 3 jaar), maar dan had u zich echt moeten inschrijven tussen 1 mei en 30 juni. Nee nu kan het niet meer, wacht nog maar een jaartje tot 2010........ Dat willen we natuurlijk niet. Dus in ons mooie pak, met mooie brieven en alle nodige certificaten naar de gemeente. Overal hangen bordjes "!AT ALL TIMES KEEP YOUR CHILDREN UNDER SUPERVISION!". Maar de kinderen zijn er allang klaar mee, de hele week van hot naar her van rij naar rij. Bij de gemeente zijn ze echt niet van plan nog te wachten. Tom neemt vrolijk een hap uit de prachtige brief, Simon voetbalt met zijn immunisatie certificaat waar we twee weken geduldig op hebben gewacht en Isis overschrijdt de rode lijn van de "Artgallery". Zucht.
En ondanks de kleine praktische tegenvallers zijn we helemaal op onze plek. Vrijdag hebben we een tocht door Gippsland gemaakt om Papagaaien en Wombats te bekijken. Die waren er niet vanwege de regen, maar uiteraard was wel weer een speeltuin. Dit keer in de plaats Lang Lang onderweg. En het leukste van de dag? Een bezoekje bij de McDonalds samen met Mieke in Warragul. Bij Mieke spullen geleend in voorbereiding op ons kampeeravontuur in ons nieuwe huis volgende week. Pannen, borden, bestek, matjes, slaapzakken, opklaptafeltjes. De kindjes helpen mee inladen en uitladen en zijn teleurgesteld als we het niet al meteen gaan gebruiken.
LANG LANG
WARRAGUL
GELEENDE SPULLEN
SIMON SJOUWT KUSSENS NAAR BINNEN
En dan vandaag iets nieuws. Zwemles! De Ozzies vragen zich echt af uit "welke grot wij gekropen zijn". De kinderen van 18 maanden zwemmen hier zonder bandjes 2 meter onder water van de juf naar de ouders, en terug..... Voor ze kunnen lopen springen ze al van de kant het water in. Wij hebben dus nog heel wat in te halen en hebben dar vandaag een moedige start mee gemaakt. Volgende week de foto's van het zwemfeest.
Wordt vervolgd
....als de twee jongens het password van de computerbeveiliging tenminste niet kraken :-)....
