Gisteren laatste dag van onze vakantie dus tijd voor een toeristische attractie, Puffing Billy. Met de auto van Beaumaris naar Belgrave (ca 40km, 1,5 uur) Met de stoomtrein van Belgrave naar Emerald (ca 10km). En terug. En puffen deed hij. Door de landelijke omgeving net buiten Melbourne, met de stad aan je voeten aan de ene kant van de rails. Aan de andere kant de weilanden, grote houten boerderijen in de heuvels, koeien, bloeiende narcissen en op bosrijke stukken overal eucalyptus en boomvarens. Net een park, maar dan echt. Uiteraard in Emerald een prachtige speeltuin geheel in lijn met de Australische visie "Safety First". Of Tom van al die safety zo gelukkig wordt?
Vandaag hilarische tafrelen om Bud bij zijn werk te krijgen. Met z'n vijven in de auto vanochtend om Bud naar de stad te brengen. Marit rijdt, Bud met de Melway op schoot. In peak hour. Overigens goed te doen in vergelijking met de Nederlandse spits. Maar dan wel verkeer in vier banen. Zit je in de linkerbaan, staan er auto's geparkeerd en wacht je een kwartier voor je erlangs kunt. Zit je in de tweede baan, dan moet je rechtdoor, voor linksaf had je moeten voorsorteren. Zit je in de derde baan, dan kom je nergens meer tussen, en in de meest rechter baan kom je op een of andere manier altijd op een snelweg terecht, waar je niet wil zijn, en waar je ook niet meer afkunt :-). Om een lang verhaal kort te maken, we hebben het gered, zelfs in 1 x. Het enige obstakel was dat Bud uit de nog rijdende auto sprong, tas in zijn hand, omdat we nergens konden stoppen voor het kantoor. En op de borden stond de onvermijdelijke snelweg alweer groot aangegeven. Als je dan niet weet of je voor de snelweg nog ergens af kan slaan... Gelukkig had hij zijn Casual Friday pak aan. En voor diegenen die hem herkend hebben in de prijsvraag is inmiddels duidelijk dat hij bijzonder sportief is ;-)
Marit en de drie behulpzame stemmen achterin de auto "rijden we nog goed mam", "wat is dat voor een stadion", "gaan we nu weer draaien", "kijk achter ons zijn de boten, daar moesten we toch heen?", "peeltuin peeltuin uit uit uit" weer dapper terug naar huis. Met de blik op oneindig, dwars door Albert Park, waar de beroemde jaarlijkse Formule 1 wordt gereden, richting het strand. In 25 minuten stonden wij, weliswaar in de storm en gietende regen, in de favoriete blauwe speeltuin, vlakbij ons huis. Ook weer overwonnen.
Na dit avontuur terug in de realiteit. Aansluitingen regelen voor ons nieuwe huis waar we eind augustus ingaan, Isis inschrijven op school, Simon inschrijven voor Kindergarten, voor Tom Daycare zoeken. En natuurlijk gaat er worden gesport, moeten de kinderen bij de little nippers want dat doet iedereen hier. En vooral belangrijk, we moeten Engels gaan leren. Australisch Engels is voor ons lastig te volgen, vooral door de telefoon. Dus misschien moeten behalve de kinderen, wij ons ook aansluiten bij clubjes om de taal onder de knie te krijgen. Daar hebben we nu tijd voor, de tuin hoeven we tenslotte niet te gaan onderhouden. De grasmaaiers die te huur staan zijn dan ook niet aan ons besteed.
Het nieuwe leven hier houdt ons in ieder geval van de straat. En ook de post die we krijgen. Zie de blijdschap van Simon toen zijn in Zeist vergeten pyama aankwam.
