isis gaat naar de chinees

Als je hier naar de Chinees gaat betekent dat niet automatisch dat je eten gaat halen of gaat eten. Het aantal Chinezen hier is aanzienlijk. Het heeft geen zin om te zeggen dat je naar de Chinees gaat omdat niemand dan weet wat je bedoelt. Het kan betekenen dat je naar een massagesalon gaat, een natuurlijke geneeswijzen winkel, een winkel van sinkel waar letterlijk alles te koop is, een manicurezaak, een toko, een restaurant, een autowasbedrijf, een rondrijdende hondenwas service of naar de kapper. En ongetwijfeld nog veel meer waar wij geen weet van hebben.

Isis gaat naar de kapper.

De Chinese kapper. Vlak bij in de straat, dezelfde kapper die Simon al eens zonder blikken of blozen op 2mm met de tondeuse gekortwiekt heeft. Maar ook de kapper die na het knippen een pot met chocolaatjes heeft klaarstaan. Omdat ze naar de kapper moet om kort haar te krijgen kiest ze voor de beste optie, de kapper met chocola. Al weken is ze er mee bezig dat haar haar eraf moet, maar alleen op een moment dat zij het wil. En vanochtend was het zover. Na het zwemmen moeten de haren gewassen worden. Thuis wordt er uitgebreid gekamd en geborsteld. Er wordt niet ontbeten want Isis heeft bedacht dat wij dat samen gaan doen, naar de kapper. Ok, gezellig plan. 

De kapperszaak is niet van deze tijd. Oude leren stoelen, rood. Oudbollig, hoog krulspeldengehalte, een cheffin die vooral rondcommandeert maar zeker niet zelf knipt. Dames uit de buurt die er voor hun wekelijkse opknapbeurt komen en natuurlijk om bij te praten over het weer, de laatste kwaaltjes en de buurvrouw. Als je niet geknipt wilt worden kan je ook wat snuisterijen kopen zoals een kinderparaplu, oud Chinees porcelein, koperen beeldjes, pauwenveren...

Isis maakt het allemaal niet uit. Ze zet de blik op oneindig, zegt tegen de kapster dat ze het net zo wil hebben als haar vriendin Caroline in Nederland en gaat dan in haar damestijdschriftje zitten lezen dat ze heeft meegenomen. Angelina ballerina. 

De Chinese dame die Isis knipt neemt de tijd. Zo'n jonge blom heeft ze al jaren niet meer in de stoel gehad en ze gaat er eens uitgebreid voor zitten. Weten we zeker dat we niet wat krulspelden willen, of een half uurtje droogkap? Ja dat weten we zeker! Ik vraag om wat luchtigs en krullerigs. Zij knipt een keurige boblijn, alles op gelijke lengte. Ik vraag na het fohnen om het haar zo te laten, zij kamt het nogmaals zolang dat er geen sprietje meer uitsteekt. Als het klaar is rekenen we af, een schijntje in vergelijking met de "gewone" kapper en Isis straalt. Ze voelt zich 5 jaar ouder en loopt ook zo de zaak uit. Direkt door naar koffie en ontbijt, mevrouw wil toast met een gebakken ei en een sprite. Zo gezegd zo gedaan. Daarna mag ze een klein kadootje uitkiezen uit de kinderwinkel. Drie keer raden wat ze kiest. Een make-up setje en een poederdoos. Ze is erg trots op zichzelf en wij op haar!

een feestje

Vorige week kregen Isis, Simon en Tom een uitnodiging voor een feestje. Hun vriendje Ross wordt 5. We krijgen een uitnodiging voor een space feest. Zoals de meeste feesten hier, op lokatie. Of je ook asjeblieft sokken mee wil nemen. We komen, zoals het hoort, keurig 5 minuten voor aanvang aan, tegelijk met de jarige job en zijn ouders. De lokatie bevindt zich in een hal op een industrieterrein en is bij menigeen welbekend. Behalve bij ons ;-). De hal is enorm.  Wij mogen doorlopen, wij zijn hier tenslotte voor een feest. We gaan naar een spacekamer, waar de tafels klaarstaan voor eten, limonade en taart. Het is een van de 5 kamers waar verjaardagen worden gevierd. Een paar moeders en hun kinderen wachten op de jarige. Maar de jarige zien we natuurlijk allang niet meer. Die zit al op de space glijbaan. Net zoals Simon en Isis en de andere 8 kinderen die uitgenodigd zijn. Ookal is het niet een feest voor ouders, krijg ik toch een lekkere kop koffie. Buiten het arrangement.....

Ik heb het gezellig met de ouders van Ross, die inmiddels goede bekenden van ons zijn geworden. We praten bij en drinken een koffie terwijl het kroost zich uitleeft in het space paradijs. Na een uurtje is er eten en drinken. Pizza, frietjes, fairybrood, worst, chipjes en kannen vol heftig gekleurde limonade.  Na het eten duurt het even voor de vriendelijke assistente de taart komt brengen, geen haast. De kinderen kunnen zo lang niet wachten en zijn alweer gevlogen. Als de taart komt en we de kinderen van de sterren en uit de spaceshuttle hebben geplukt zingen we, blazen kaarsen uit en de kindjes eten een klein stukje taart. En lollies. En snoep. En en en.... Dan worden in sneltreinvaart de kado's uitgepakt en is het afgelopen. We gaan we weer naar huis. Keurig zoals gepland, om 12.50u. En de rotzooi, die blijft daar. Helemaal zo gek nog niet een feest op lokatie. 

Isis heeft zich opgetut

Taartmoment

Groot!

Tom is tevreden met de zak snoep die hij mee naar huis krijgt

trots

Vandaag kregen wij onze waterrekening. Hier in huis is dat een hoogtepunt omdat we het "ik ben zuinig met water" beleid voeren. Er is in Victoria een grootscheepse campagne bezig die ervoor moet zorgen dat je niet meer dan 155 liter water per persoon per dag verbruikt. Wij hebben netjes het zandlopertje in de douche gehangen dat we kregen, de kindjes vinden het inmiddels een sport om korter te kunnen douchen dan de zandloper aangeeft (4 minuten). Douche aan, emmer eronder (voor de plantjes), zandloper omdraaien.  Als de douche op temperatuur is, snel eronder en natmaken. Dan douche uit en zandloper stilzetten. Inzepen, haren wassen, beetje spelen. En dan weer de douche aan en afspoelen maar. Klaar! Snel de zandloper weer stilzetten om te laten zien dat je het heel goed gedaan hebt.......

Wij hebben de afgelopen drie maanden gemiddeld 69 liter per persoon per dag verbruikt, en dat was inclusief  7 weken bezoek! Vanavond als beloning dus maar een keer extra lang douchen?

eindelijk!

Wat eindelijk? Wat hebben we al die maanden nog niet gedaan? En wat stond boven aan de verlanglijst? Maar waarom was het nog steeds niet gebeurd? Vragen Vragen Vragen. 

Laat ik er niet langer omheen draaien. We zijn naar het kantoor van Bud geweest. In de stad! We konden er steeds niet heen omdat Bud nog niet de mooiste plek had. Inmiddels heeft hij die wel. Voor we weggaan halen we eerst Simon op van zijn schooltje, waar hij met een grote lach op zijn gezicht mee zit te zingen en met z'n handen zit te draaien. Hij heeft getekend, heeft in de zandbak gespeeld en hij vertelt trots dat hij Engels heeft gesproken, en de juf bevestigt dit. 

Zingend zitten de drie op de achterbank te kijken welke route Bud iedere dag met de auto neemt. Zijn we er al, wat is Bud aan het doen, hoe ziet Angela (Bud's baas) eruit, zijn daar ook wc's, heeft Bud een computer, waar kan hij wat eten? De stroom vragen die ze hebben is onuitputtelijk. Tom zegt steeds dat Bud in een call zit en dat we dus zachtjes moeten doen. 

Na een half uur zijn we op plek van bestemming. Het duurt dan nog een kwartier voor we ons de parkeergarage in kunnen wurmen. Om deze tijd (17.15u) gaan de meeste mensen naar huis en rijden de garage uit. Aangezien de garage angstaanjagend smal is duurt het dus even voor wij naar binnen kunnen. We zetten de auto maar niet op de plekken waar je dubbel moet parkeren. De parkeerwachter waar je dan je sleutels moet inleveren is namelijk al weg. Bud werkt op de 9e verdieping van een aan de buitenkant zwart spiegelend gebouw. Tussen wat keurig geklede mensen staan wij zo stil mogelijk in de lift naar boven. Glazen deuren met een groot trots bord PPD AUSTRALIA. Ik slik even ontroerd. Hierdoor is het toch maar mogelijk geweest om te verhuizen. Een vriendelijke dame laat ons binnen in een enorme kantoortuin. Of Coert-Jan er is? Coert-Jan?????? O ja, bedenk ik mij, hier heet hij CJ (CiJe). Uiteraard is CJ er, die is er tenslotte altijd! Als we Bud zien zijn we onder de indruk van zijn werkplek.  Hij kijkt uit over Albert Park, in de verte zijn ze de Formule 1 aan het voorbereiden. Donderdag en vrijdag over een paar weken zijn de testrondes. We zullen Bud de camera meegeven. En we gaan natuurlijk kijken of we de F1 life kunnen meemaken vanuit het kantoor. Op het meer in het park zijn zeilwedstrijden, een schitterend gezicht. De kinderen zijn vooral geinteresseerd of hun tekeningen er hangen (ja!) en of Angela op kantoor is (Ja!). Als beide zijn gechecked ontdekken ze de M&M automaat en zijn daar niet meer weg te slaan totdat ze een zakje krijgen. Het is een geweldig avontuur en we genieten allemaal. Bud gaat met ons mee naar huis, we maken nog een poseerfoto voor de ingang van het gebouw en wurmen ons dan weer de garage in en uit. Een hele geruststelling dat we nu weten waar hij al die tijd uithangt en met wie.......

Morgen het avontuur van vanochtend, een verjaardagsfeest op lokatie ;-)

Op weg naar kantoor, Nepean Highway

Tussen de gebouwen door wurmen richting de parkeergarage, op Queenslane

Wow, dus hier zit Bud de hele dag naar te kijken......

De tekeningen hangen er!

Wat doe je de hele dag Bud?

Tevreden verlaten we het pand.

Sorry Bud, ik vind het toch leuk om deze poseerfoto ook te laten zien!

De garage moet je over de ramp binnenlopen, er is geen plek voor een voetpad.

bericht van Simon over voetbalplaatjes

Omdat we zoveel vragen hebben gekregen over welke plaatjes we nog nodig hebben voor de Albert Heijn Eredivisie verzameling heb ik samen met Marit gekeken wat we nog nodig hebben om het boek te vullen. Ik heb ook een paar plaatjes om te ruilen maar niet zoveel. Misschien wil iemand een leuke tekening in plaats van plaatjes terug?

Hier komen ze:

Ik kan deze ruilen (lichtgrijs is al weg)

16

26

95

100

101

115

125

142

173

204

207

240

252

Ik heb deze nog nodig (lichtgrijs krijg ik al):

1

3

5 t/m 6

9 t/m 11

13 t/m 15

17 t/m 20

22 t/m 23

25

27

32 t/m 38

40 t/m 43

45 t/m 47

49

53

56

58 t/m 65

67 t/m 69

73 t/m 74

76 t/m 79

81 t/m 82

85 t/m 86

89 t/m 91

93 t/m 94

97 t/m 98

102

104

106 t/m 107

109 t/m 110

113 t/m 114

118 t/m 119

122

126

128

131 t/m 135

137 t/m 139

141

145

148 t/m 149

152 t/m 153

155 t/m 156

158

161 t/m 162

164 t/m 165

167

170

172

174 t/m 176

178 t/m 179

182 t/m 185

187 t/m 188

191 t/m 193

195

197 t/m 198

200 t/m 202

208

210

212 t/m 213

215 t/m 216

218 t/m 219

221

223 t/m 226

227 t/m 232

234 t/m 235

237 t/m 239

241 t/m 243

245 t/m 249

253 t/m 254

256 t/m 257

262

264 t/m 265

269

druk?

Werk zoeken is hartstikke veel werk! Bellen, brieven schrijven, sollicitatieprodedures snappen, onderzoek doen, referenties aanschrijven. Tussendoor de gewone dingen natuurlijk. Ik kan niet geloven dat er alweer 4 dagen voorbij zijn sinds de laatste blog. De tijd gaat zo snel. Donderdag sportdag (hockey dit keer). Isis naar school brengen, naar huis, sportspullen halen, naar de sporthal, opwarmen, rekken, hockeyen, afkoelen, stickers plakken, naar huis fietsen, lunchen, jongens rusten - ik bel en schrijf voor werk, boodschapjes, Isis ophalen, eten, kindjes in bad, verhaal, naar bed. Afwassen, bellen, opruimen, pfffff. Vrijdag gaan de jongens naar de opvang dus is er meer sollicitatietijd en een luxe uurtje sporten!  Vrijdagmiddag word ik door de juf gebeld. Isis is uit het klimrek gevallen en er mag niemand bij haar in de buurt komen, dan begint ze te gillen. Oeps. Jongens uit bed, op de fiets naar school racen. Tref Isis spierwit, trillend en overstuur aan met een stukje hout in haar knie. Juf is ook wit om haar neus en weet niet goed raad met de situatie. Buiten probeert de halve klas te zien wat binnen gebeurt. Ik loop naar Isis, zie het stukje hout en trek het in 1 keer uit haar knie. Isis is zo geschrokken dat ze bijna flauwvalt. Zodra het wat beter gaat neem ik haar mee naar de fiets. Tot het hek worden we gevolgd door bezorgde kinderen die allemaal wat willen dragen. Haar hoed, haar tas, haar drinkfles. Ze houden het hek open. Geven Simon een handje. Zijn oprecht ook geschrokken. Maar behalve de schrik is er niets aan de hand. Thuisgekomen zit Isis als een prinses op de bank, ijs op hare zere knie, chipjes op schoot, Simon er zorgzam naast, DVDtje kijken. Na een half uurtje loopt ze weer rond. Alles weer goed. Gelukkig maar want met de post komen er voetbal plaatjes en een voetbalboek. Feest. Als eerste worden alle pakjes opgetrokken om te kijken of het team van Feijenoord compleet is. En dat terwijl Bud nog niet eens thuis is! Helaas ontbreken er nog kaartjes. Dus als iemand nog voetbalstikkers heeft van de Albert Heijn aktie houden we ons aanbevolen!

Zaterdagochtend vroeg sporten. Daarna (08.00u) zwemmen  voor de kindjes. Dat wordt om 7.45u afgebeld, er is een "chloordump" in het zwembad, een technisch probleem en er kan niet gezwommen worden. Jammer zeggen de kindjes. Zullen we dan maar naar de Southland gaan? Bud en ik kijken elkaar aan, hebben we daar wel zin in? Nou vooruit, kunnen we meteen alle boodschappen doen en Isis moet eigenlijk nieuwe schoenen hebben. Boodschappen doen. Dan schoenen kopen met twee zeer jaloerse jongens die ook keurig op het bankje zitten te wachten tot hun voeten opgemeten worden. Volgende keer jongens!

s' Middags doen we het rustig aan. En 's avonds ga ik uit met Lindy, mijn vriendin. Terwijl Bud samen met de kinderen spaghetti met bolognese saus kookt stap ik in de trein naar  South Yarra, het uitgaanscentrum van Melbourne. Op de heenweg zie ik nog niet veel van het hippe uitgaansleven waar de wik om bekend staat. Wel veel leuke winkeltjes, dus je hebt ze toch! Ik had ze alleen nog niet gevonden. We gaan wat drinken en wat eten. Heel lekker, heel gezellig. Op de terugweg, om 23.00u, weet ik niet wat ik zie. Ik voel me stokoud en helemaal uit de mode met mijn witte wijde broek. Overal waar ik kijk zijn jonge mensen die een avond gaan stappen. Het is een kleurig geheel van meiden met hele korte jurkjes (geen uitzonderingen!), lang haar, enorme zonnebrillen (het is donker!) en open schoenen met hoge hakken. De jongen allemaal met het haar recht op hun hoofd, donkere t-shirten (billabong, quicksilver of ripcurl) en strakke spijkerbroeken. Is dit hip en jong Melbourne? Tijdens mijn wandeling naar het station kijk ik mijn ogen uit en wordt binnen 10 minuten bijgespijkerd over de laatste modetrends van deze zomer. Ik ben bang dat ik binnenkort toch ook een jurkje moet aan gaan schaffen ;-)

Zondag. Ga ik het halen, vandaag is de sluitingsdatum van een sollicitatie waar ik een brief en mijn CV voor op wil sturen. CV aanpassen gaat wel maar de brief is zo lastig. Er zijn 16 key selection criteria die je moet beantwoorden. Je moet per criterium aangeven wat je ervaring is en je competentie ten aanzien van het criterium. Wat een klus! Vanmiddag gedachten verzet, we gaan met onze buren fietsen naar Rickets Point om te lunchen. Isis fietst het hele stuk, heel heuvelachtig, zelf heen en terug. En zegt als ze doodmoe thuiskomt. Ik heb van mezelf gewonnen, ik dacht dat ik het niet kon halen en nu ben ik er toch! Tom slaapt op het stuur en Simon moet halverwege van de aanhangfiets in het stoeltje gehesen worden anders valt hij van de fiets van moeheid. Wat er nog over is van de middag wordt besteed aan voetbalplaatjes plakken (we zijn klaar, het boek is nog niet vol), krummelen. 

En morgen begint alweer een nieuwe week. 

Bud aan het werk. Isis naar school, de jongens naar de creche, ik heb een interview met een recruiter. Verder de gewone dingen. De berg was, de vette handen op de muren die nodig schoongemaakt moeten worden. Over een week is er een inspectie van het huis........of we het wel netjes bewonen........ Hm 

Tom slaapt op de terug weg naar huis vanaf Rickets Point

Iedereen maakt zich klaar om te gaan fietsen.

Op  het strand met smartiekoeken. 

Plakken!

Het leed is geleden. De knie is allang weer over.

pizza

Frustratie. De eerste functie die ik ben tegengekomen en waar ik ongelooflijk veel zin in had is stukgelopen op mijn gebrek aan leidinggevende ervaring in een ziekenhuis. De functie was ook wel erg ambitieus maar sprak zo aan en had zoveel raakvlakken met wat ik wel heb gedaan, dat ik toch ontzettend teleurgesteld ben. Gelukkig zitten er nog veel meer sollicitaties in de pijplijn en heb ik al interessante gesprekken gehad. 

Vandaag was er niet veel tijd om er verder over te balen. Er was bezoek, en er was een hoop heen en weer gefiets om de kinderen op verschillende tijden en afspraken te halen, te brengen, weer te halen en weer te brengen.....8 keer heen en weer in totaal. Met de continue hoogteverschillen en een pittige sportsessie van gisteren in de benen was ik echt moe aan het eind van de dag. Dus tijd om wat leuks te doen. En dan is het ook luxe om nog niet aan het werk te zijn. We gingen zelf pizza bakken. Je kan de kinderen geen groter plezier doen dan ze hun eigen gemaakte pizza geven als avondeten. De foto's spreken voor zich. De chaos was natuurlijk weer compleet. Maar het was het plezier meer dan waard. 

Pietje precies Isis is zorgvuldig bezig aan haar tweede bouwerk terwijl Simon ongeduldig zit te wachten tot zijn stuk eindelijk de oven in kan en Tom liever alles meteen opeet in plaat van te wachten tot de pizza gebakken is ;-)

Tom heeft toch besloten iets op de pizza te doen en niet alles op te eten.

De eerste ronde is klaar, aanvallen!

Eetfoto's zijn nooit echt charmant, maar Simon zit zo ontzettend te genieten.......

Tom pikt feilloos zijn eigen gemaakte stuk uit de schaal en houdt nauwlettend in de gaten dat iedereen uitsluitend eigen pizza eet. 

Sib

Nu ook wij het geboortekaartje hebben gekregen ga ik het eindelijk met jullie delen. We zijn weer tante, oom, nichtje en neefjes geworden van een hele lieve jongen, Sib! Hij is geboren op 4 februari en deelt dus nu voor zijn leven zijn verjaardag met Tom. Dat worden nog veel leuke feestjes! Het is bijzonder om dit op afstand mee te maken. Ookal waren Inne en Maurice heel ver, we hebben door alle telefoontjes toch kunnen meeleven met de perikelen rondom de geboorte en konden we hem al op zijn geboortedag bewonderen via de webcam. Wij zijn ontzettend trots en blij en verheugen ons er op dat we hem in april al kunnen vasthouden. Dan komt hij op visite, de kleine wereldreiziger.  

mam, ik vond het zo fijn op school vandaag!

School is een feest. Isis heeft de tijd van haar leven. De eerste leesvorderingen zijn gemaakt en worden nauwkeurig genoteerd in het  huiswerkschrift. Je moet bijvoorbeeld bijhouden hoeveel boeken je leest. Iedere dag moet je dan ook het totaal aantal boeken dat je gelezen hebt in dit schooljaar opschrijven. Dit weekend is het eerste boek gelezen. Isis is zo fanatiek dat ze het boek drie keer heeft gelezen en dat uiteraard ook in haar boekje wilde schijven bij het aantal boeken dat ze had gelezen. Grote teleurstelling dat het aantal per boek gaat, en niet per keer dat je een boek leest...... 

Vandaag rent ze naar buiten als de bel gaat. "Mam, ik vond het zo fijn op school vandaag!" Op haar hand grote pleisters van de monkeybar (het ijzeren rek waar je aan moet hangen en waar je door aan je handen van stang naar stang te slingeren de overkant kan halen). Ze is dol op de monkeybar maar heeft enorme blaren van het slingeren. Ze vindt dat ze niet goed kan klimmen met haar jurk, dus heeft mij gevraagd een short en een shirt te kopen. Dat ze dan een van de weinigen is die geen jurk draagt kan haar helemaal niets schelen.  Dus morgen maar weer naar de "gearshop" om wat extra uniform attributen te kopen. 

De reden dat vandaag zo fijn was, was dat maandag computerdag is, dat het thema discovery vandaag is begonnen en dat ze huiswerk heeft. Discovery gaat over het ontdekken van jezelf en je omgeving. De week is de klas van Isis ingericht als een wetenschappelijk lokaal waar allerlei experimenten gedaan kunnen worden. Wij als ouders krijgen wekelijks een brief waarin staat wat er geleerd wordt, welke normen centraal staan, wat de doelen zijn en hoe wij daar als ouder aan bij kunnen dragen. Isis doet alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is. 

Ze leert Italiaans (tweede taal van deze school), kent bijna het Australische volkslied uit haar hoofd (wordt dagelijks geoefend zodat de kleintje binnenkort mee kunnen doen aan de woensdagochtend "assembly"), en vraagt zonder blikken of blozen of ze vandaag geld voor een Slurpee mag voor in de lunchbreak. Wij kunnen haar nauwelijks bijhouden, maar zij voelt zich helemaal thuis in dit walhalla van interessante en leuke dingen en ze leert razendsnel.

Voor Simon zijn we gisteren naar de welkomst BBQ geweest op zijn kleuterschool. BYO drinken, picnickleed en eetgerij.  Zo trots als een pauw fietst hij voorop met Bud als we naar school gaan. Bud heeft de school nog niet gezien. Wij ontmoeten nieuwe mensen, de kinderen spelen, en ondertussen zet de schoolcommissie de salades neer (de vrouwen)  en worden er enorme hoeveelheden worstjes  gebakken (de mannen).  De juf komt ook even en in een gesprekje met haar blijkt dat in dit jaar de driejarigen vooral leren over eigen verantwoordelijkheid, keuzes maken en communiceren. Toen ik met Simon de eerste keer naar de school ging kreeg hij een handboekje mee met de regels van de school. Op papier gezet door de driejarigen in de vorm van tekeningen die over de regels gaan! De driejarigen zijn goed in staat aan kennisoverdracht te doen,  Simon kent in ieder geval door dat boekje de regels al van buiten zonder dat wij het daar over gehad hebben. 

Het is een feest om mee te maken hoe het schoolsysteem voor de jonge kinderen hier werkt en hoe ongelooflijk effectief het is. Wij leren zelf ook iedere dag iets bij. Morgenochtend moet ik naar de workshop "numeracy" (rekenen) om te leren hoe kinderen onderwezen worden in het rekenen......ik ben benieuwd. 

Helaas geen foto's, op school mag je niet zomaar fotograferen omdat er dan ook andere kinderen op de foto kunnen staan. Dat is tegen de privacy beschermingsegels.

ficifolia festival

Je vraagt je natuurlijk af waarom Tom met zijn handen voor zijn oren zit. Dat heeft te maken met het Ficifolia Festival in Drouin waar Mieke ons voor had uitgenodigd en waar we vandaag naartoe zijn geweest.

Een beetje bezorgd weliswaar omdat w niet wisten of we veel van de branden zouden zien langs weg ernaartoe. Even op de brandweer website gechecked of het veilig is om te gaan. Er waren vanochtend nog 12 branden ongecontroleerd, maar het is windstil en waar wij naartoe gaan is alles veilig. Dus we kunnen onderweg.

Omdat de wind gisteren is gaan liggen begint de rook van de branden zich over de stad te verspreiden. Je ziet het hier aan de zonsondergang van gisteravond. Vreemd diffuus licht.

We zijn blij dat we de stad uit kunnen. Vanochtend vroeg zagen we veel rook en roken we een doordringende brandlucht. Onheilspellend. De rook van de branden ten noordoosten van de stad daalt op de stad neer. Er wordt afgeraden om te sporten. Gelukkig hadden wij sportschool en zwemles om 8.30u afgerond en hoeven we geen inspanningen meer te leveren. Het zou meer schade dan gezondheid opleveren.

We rijden door de rook naar Peter en Mieke in Drouin waar het jaarlijkse ficifolia festival wordt gevierd. De ficifolia is de bloem van de eucalyptus boom die in dit jaargetijde (hoog zomer) volop bloeit in witte, rode en roze tinten.

We weten niet goed wat we moeten verwachten. Praalwagens met bloemen? Een soort carnaval? Duizenden mensen op de been? Niets van dat alles. Het is een typisch Australisch gezellig lokaal festival. We zijn precies op tijd. Om 12.00u begint volgens het programma de optocht en om exact 1 voor twaalf komt de eerste auto in zicht. De plaatselijke harmonie blaast zich de longen uit het lijf met vrolijke muziek. Dan komen vooraan in de optocht de brandweer van Warragul en Drouin voorbij. Ze krijgen luid applaus. Dit zijn de helden van de natie. En dat merk je aan het enorme respect dat ze krijgen van het publiek langs de kant van de weg. e brandweer laat luid en duidelijke van zich horen. Dat is de reden dat Tom met zijn handen over zijn oren in de rugzak zit.

Dan volgen er een heleboel andere auto's die allemaal een club, school of vereniging in Drouin representeren. Van lagere scholen, naar de picnic raceclub (paardenracen voor kinderen) tot de lokale buikdanseressen vereniging.

En dan vergeet ik bijna de oude auto club die trots de net opgepoetste museumstukjes laat zien, inclusief traktoren. De kinderen trillen van spanning en genieten. Wij kijken vrolijk mee en laten ons bijpraten door Mieke die vertelt over wat er in Drouin allemaal gebeurt.

Na de optocht is er feest in het park. Iedereen snelt er naar toe. Het is een bonte verzameling van tentjes waar vooral aan fondsenwerving wordt gedaan. Op een paar commerciele standjes na, staan de meeste mensen hier om geld te verdienen voor goede doelen. Het gesprek van de dag is natuurlijk de brand en het Bush Fire Appeal (er is inmiddels meer dan 100 miljoen dollar gedoneerd). We lopen langs de sizzles (worstjes op de BBQ) naar het luchtkasteel. De kindjes willen springen! Ze zijn inmiddels helemaal gewend aan het weer. Het is 30 graden maar dat vinden een "lekker temperatuurtje vandaag he mam? Fijn om even te springen, mogen wel onze hoeden af?" Een kleine 45 minuten later storten ze oververhit neer en willen niets meer behalve liters drinken, schaduw en een worstje.

Als iedereen weer opgeknapt is ontdekken Isis en Simon een stand waar je gratis mag schilderen. Huppekakee, in de rij dan maar. Natuurlijk mogen jullie schilderen. Simon kiest de eenhoorn omdat die op Rosalie lijkt, het paard van Isis.
Isis kiest voor een paard met vleugels maar die was er helaas niet meer. Dan maar een zeemeermin, je kan aan haar gezicht zien dat ze teleurgesteld is. In de tijd dat ze schilderen lopen Mieke, ik en Tom langs een paar standjes. Kaarten, zelf geverfde shirts, een draaiorgel uit Antwerpen, een oude man die folk liedjes zingt naast een grote knuffelkoalabeer op batterijen die op de maat meetrommelt. Kinderen mogen een muziekinstrument pakken om mee te doen. Tom staat met zijn rug naar het publiek wild met twee sambaballen te rammelen terwijl er opgewekte liedjes over roo's (kangaroes), billies (theeketeltjes) en walkabouts (lange looptochten) worden gezongen. Hoe Australisch wil je het hebben.......

Aan het eind van de middag is iedereen moe, warm en blij. We halen nog een zak fairy floss (suikerspin) waar ik een uur voor in de rij moet staan "no worries mate, its a beautiful day, aren't we having fun" omdat dit populaire kraampje door een dame alleen wordt gerund, en ze doet dat uiteraard op haar gemak. De mensen die met mij in de rij staan lijkt het niet uit te maken. Ik hoor verhalen over mensen uit de bosbrand gebieden die voor de veiligheid in Drouin logeren. Mensen die praten over vrienden die ze hebben verloren. Of mensen die gewoon een praatje maken, over het festival, de muziek, het weer.

Het is niet in woorden te beschrijven hoe leuk dit kleine festival is. Het is net of we even mogen meekijken in de keuken van het Australische buitenleven. Laagdrempelig, goedmoedig, groots.

Maar, we zien er nog steeds uit als vreemde eenden in de bijt en het wordt ook steeds weer duidelijk dat we de taal nog niet spreken. Ik: "Hi, how're todai?" Kraam: "Good, and yourself?" Ik: "Not too bad at all. Thanks. I'd like 4 hotdogs please, one without sauce, and 4 sprites?" Kraam: "Could you repeat that please?" Ik: "Four hotdogs (terwijl ik mijn hand opsteek en vier vingers laat zien)" Kraam: iets wat lijkt op "the lot?" Ik: "???" Kraam: "And four what?" Ik (begin een beetje onzeker te worden): "Sprite?" Kraam: "onverstaanbaar woord" en dan "Do you mean lemonade?" Ik: "Yes, I think so. Sorry for my English". Kraam: "no worries mate, you've got what you want don't you. Have a great day!" En ik ga weg met 4 in een witte boterham gewikkelde hotdogs, met saus (= the lot) en 4 blikjes lemonade. De kinderen smullen maar aan mijn accent moet duidelijk nog gewerkt worden. ;-)

Als we Drouin uitrijden zien we weer grote rookwolken. We zoeken het thuis nog op op internet. De rook die we gezien hebben is van een "contained fire". Een brand die onder controle is. Gelukkig maar.

We hopen dat de wind nog wegblijft zodat er nog meer branden "contained" kunnen worden. En we houden ons hart vast voor komende week, de wind draait en de temperatuur gaat weer stijgen. Het laatste nieuws is dat er nog 12 grote branden zijn. Er zijn inmiddels 7000 mensen dakloos, er zijn 181 mensen omgekomen, er liggen nog heel veel mensen in de zieknhuizen. 2000 huizen zijn verbrand. Om niet te spreken over alle dieren die verbrand en gewond zijn. En de honderdduizenden hectaren land die weggevaagd zijn of nu nog steeds branden. Er zijn vandaag mensen teruggekeerd naar hun verwoeste huizen. Metgevaar voor omvallende bomen of vrijkomend asbest. Er is een brandstichter (=arsonist) opgepakt die in een steng beveiligde omgeving is ondergebracht omdat er anders gevreesd wordt voor zijn leven. Niemand iemand mag weten wie het is.

Ondanks de leuke dingen die we doen blijven de branden op de voorgrond aanwezig.

ouderavond

Ook hier hebben ze op school "ouderavond". Vanavond was het zo ver. Een informatieavond voor ouders over het lesprogramma, de schoolregels en huiswerk. We zaten allemaal aan de tafels van de kinderen en konden genieten van de hightech presentatie op het interactieve schoolbord. Bij binnenkomst staat het bord al aan, alle namen van de kinderen staan er op. Een voor een moeten we naar voren komen om de naam van zoon of dochter aan te raken.  Er verschijnt een foto van je kindje en dan mag je iets over jezelf vertellen en uiteraard over, in mijn geval, Isis. Het blijkt dat ongeveer 50% van de klas van buiten Melbourne komt, en ca. de helft daarvan van buiten Australia. Een internationaal gezelschap. Van tevoren denk ik altijd dat iedereen elkaar al kent, maar dat blijkt dus niet zo te zijn. Veel ruimte om weer nieuwe interessante mensen te leren kennen. Ze komen uit Schotland, Letland, Zimbabwe, Nieuw Zeeland, Nieuw Guinea. En meer. En zo schijnt het hier overal te zijn. Kan ook niet anders als je bedenkt dat iedereen die je hier ontmoet eerst vertelt waar ze vandaan komen of waar de ouders oorspronkelijk vandaan komen. 

Maar nu de school. Het systeem heet "leren met een reden". Alles dat je leert heeft een reden en de kinderen wordt altijd uitgelegd waarom ze iets moeten leren. En er is binnen dat leren geen specifieke methode. Er worden verschillende methoden door elkaar gebruikt, afhankelijk van wat het beste bij het kind past. Wat mij opvalt tijdens de sessie vanavond is het belang dat wordt gehecht aan sociaal gedrag. Er wordt heel veel tijd besteed aan sociale interactie met de daarmee samengaande interactieve sessies. Wat ik deed op mijn werk om mensen naar elkaar te laten luisteren, zichzelf voor te laten stellen, met elkaar samen te werken, wordt hier vanaf dag 1 geoefend in de klas. 

Er zijn specialisten in taal, muziek, kunst, toneel. Er is een bibliothecaresse, er is een sportleraar. Een verpleegster. Er is Vlad van de kantine, die volgens de "healthy food" richtlijnen kookt en ijsjes verkoopt. En tientallen vrijwilligers die meehelpen in de schoolprogramma's. Dus de lijsten worden binnenkort opgehangen en dan moeten we ons gaan inschrijven voor deelname aan allerlei lesprogramma's, maar ook voor begeleiden van de vele in- en excursies. Of van de zwemlessen met school. Geen wonder dat de kinderen vijf dagen van 9-15.30u naar school moeten om dit allemaal te kunnen doen. En als dat nog niet genoeg is kunnen de kinderen ook naar de naschoolse opvang waar wordt geknutseld, gekookt, gehandwerkt, gesport. Wil je een middagje? Geen probleem. Wil je 5 dagen het hele jaar? Mag ook. Werken je ouders en wil je vanaf 7.30u op school zijn? Prima, zorg dat je je naam even op de lijst zet bij het kantoortje........ En dan maar te zwijgen over alle mogelijkheden die er zijn om je kind mee te laten doen aan karate, tennis, de circusschool. Het is teveel om op te noemen. 

Vanaf morgen krijgt Isis werk mee naar huis. Er moet gelezen worden. Iedere dag. En wat er gelezen wordt, staat in een keurig schrift genoteerd. Aan het eind van dit eerste jaar kan iedereen goed lezen. Leren lezen gaat op basis van woordherkenning en wij als ouders hebben een belangrijke taak in het iedere dag oefenen. Isis heeft over twee weken een reken en een taal test om te kijken hoe ver ze is. Op grond daarvan kan ze kijken wat haar doelen zijn en kijken de taal en reken specialisten hoe ze ondersteund moet worden om haar doelen te kunnen halen. Hoe het precies werkt? Dat weet ik ook nog niet. Daarvoor moet ik naar twee workshops.......

En wat vindt Isis ervan? Die vindt het allemaal prachtig. Ze straalt van plezier als ze hoort dat ze iedere dag leeswerk mee naar huis krijgt. Dat ze het moet bijhouden in een boekje. Ze is heel gelukkig met haar vriendje Tim die haar rots in de branding is. Vandaag heeft ze rechtstreeks dingen in het Engels aan de juf gevraagd, en niet meer alleen via Tim. Daar is ze heel trots op. Ze heeft geld ingeleverd voor de inzamelactie voor de brandslachtoffers. Vanochtend hebben we een kaart geknutseld zodat ze beter snapt wanneer ze welke pauze heeft. (4 pauzes, een fruitpauze (10.00), een playluch (11.00u met snackje), een fruitpauze (12.15) en een luchpauze (13.15u). Het is belangrijk dat je het juiste eet bij de juiste pauze..........Over regels gesproken.

Dat is het voor nu. Steeds denk ik dat we aardig geintegreerd zijn. Maar ik merk dat we nog veel moeten leren. Ook voor ons is deze school heel goed. 

Tom weet hoe het hoort

Over de bosbranden kunnen jullie lezen op "the Age" website en misschien zien jullie ook op het nieuws welke desastreuze gevolgen de branden hebben.. Het geeft ons kippenvel. We slapen er slecht van. We worden gevraagd bloed te geven voor de mensen met brandwonden. En om geld te geven, veel geld. Het zit in ons hoofd, iedereen spreekt erover. De premier Kevin Rudd huilt op het nieuws. Het is verschrikkelijk. 

Ondanks dat doen wij thuis onze normale dingen.  We hebben plezier om Tom die midden in het ontwikkelen van zijn spraak zit. Gisteren bijvoorbeeld speelden de drie "restaurantje" in de speelkamer. Ze hadden het over  hoe je netjes moet eten. Ze hadden placemats geknipt en zaten "deftig" te eten. Heerlijk om te zien wat zij deftig vinden.

Later aan de grote tafel bij het avondeten zet ik nietsvermoedend mijn elleboog op tafel. Waarop Tom ontzet uitroept "Maritje magge niet elleboog op tafel! Is helemaaaaal niet netjes"Bud en ik moeten ons uiterste best doen om het niet uit te proesten. Uiteraard worden gedurende de hele maaltijd  ellebogen op tafel gezet waarop Tom steeds moet roepen dat dat niet mag. En natuurlijk moet er dan ook worden gesmakt, met volle mond gepraat worden en veel  geknoeid....jullie snappen wel hoe het eruit zag aan het eind van de maaltijd. 

Vanochtend. We hebben onze ogen nog geen 10 minuten open. Tom en Simon (die sinds gisteren bij elkaar op de kamer slapen) lopen een beetje rond. Ik loop naar hun slaapkamer om de kleren te pakken voor vandaag, en doe daarbij het licht aan. Nog geen minuut later komt Tom de kamer ingelopen. "Wat is hier aan hand? Waarom is licht aan? Buiten toch licht? Tom magge boos kijken!" En met een boos gezicht loopt hij naar het gordijn en probeert dat open te doen. Dat lukt niet, dan loopt hij toch naar de lichtknop om hem uit te doen. En tevreden zegt hij "zo, en niet meer doen maritje, isse niet nodig"!

Vanmiddag. Ik haal de jongens op bij de creche hier vlakbij. Hoor van een van de leidsters dat Tom Simon heeft getroost toen die verdrietig was. Hij had de knuffelzeehond van Simon uit zijn tas gehaald en aan Simon gegeven daabij zeggend "Maritje komt zo terug" En dat terwijl ik hem bij het wegbrengen precies had verteld wat er ging gebeuren en hij bij iedere zin met een snik in zijn hoge huilstem met "ja" had geantwoord. Hij probeerde bij Simon hetzelfde te doen om hem gerust te stellen. De leidster vond het een aandoenlijk tafreel. 

Vanavond na het eten. Bij de rijst hadden we mango. De absolute favoriet van de kinderen. Inmiddels hangt er een lijst op een keukenkastje wie de beurt heeft om de pit af te kluiven. Tom had  tot zijn grote verdriet vandaag niet de pitbeurt, maar dat maakte niet uit voor het effect op zijn (nieuwe) shirt. Hij zat binnen de korste keren helemaal onder het oranje sap van de mango, rijstkorrels en nog meer..... dus ik deed hem bij tafel zijn shirt uit met de woorden, dat kan boven blijven, dat gooi ik zo meteen in de wasmachine. Waarom Tom heel ongelukkig zegt "Tom wil niet in borst lopen, vind ik niet leuk!" Waarmee hij bedoelt dat hij niet in zijn over "blote bast" wil lopen :-)

Waar Tom zijn spraak enorm oefent, is Simon bezig met trainen voor "zijn sport". Dus nadat Isis vandaag uit school kwam zijn we naar Black Rock gefietst om nog even naar de "blauwe" speeltuin te gaan. Isis en Simon op hun eigen fietsen. Vier kilometer heen over stijgend en dalend fietspad, een uur spelen en dan weer vier kilometer terug. Isis ver vooruit natuurlijk, gespeeld verveeld achterom kijkend waar wij blijven. Simon op zijn kleine crossfiets, woest trappend om de kleine wielen snel genoeg rond te krijgen om de heuvel op te kunnen komen. Hij is vol adrenaline in de speeltuin van de spanning en de trots dat het is gelukt! Hij stuitert van geluk. 

En waar Simon traint met sporten schrijft Isis zich eeltbulten op haar vingers. Deze week is het echte schoolwerk begonnen en moet er lezen en schrijven geleerd worden. Uiteraard oefent Isis thuis. Net zoals ze 1,5 jaar geleden leerde fietsen doet ze dat helemaal alleen. Samen met het telraam met letters dat ze voor haar verjaardag kreeg toen ze 4 werd sluit ze zich op in haar (nieuw) kamer en schrijft brieven en kaarten. Allemaal voor ons en voor zichzelf. Ze vindt dat ze het nog niet goed genoeg kan om weg te sturen. Ze schrijft de prachtigste dingen, allemaal in fonetische taal. Zo schreef ze vandaag: Liefemaritdit is un jongeenunmesje livssisis. En daarbij had ze een tekening gemaakt van een jongen en een meisje die elkaar een hand geven. Ze heeft een foto van zichzelf in haar uniform op haar nachtkastje gezet. Ze is er ontzettend trots op. Ze voelt zich groot en daar past haar eigen kamer heel goed bij. 

Dat was het weer voor nu. Terwijl de kinderen al deze wonderen verrichten doen Bud en ik onze normale dingen. We realiseren ons wat een belangrijke rol wij hebben in het geven van het goede voorbeeld. Wat dat dan ook mag zijn........

Isis en Simon op de fiets in de "blauwe" speeltuin

 

ramp

In Queensland staat het water 15 meter hoog. In Victoria woeden de heftigste branden ooit. Wat is er aan de hand?

Wij hadden vandaag geluk dat het twee keer heeft geregend. De temperatuur is 26 graden gedaald in vergelijking met gisteren. 

De bush fires eisen hun tol. Huizen, dorpen, boerderijen, dieren. 312000 hectare land. We denken aan de inmiddels 84 doden en hun families. We zien dreigende beelden op het nieuws.  We wachten hoopvol op de mededeling dat het vuur onder controle is. Helaas, dat bericht wordt voorlopig nog niet verwacht. 24 branden waarvan 12 nog "raging out of control". En de wind wakkert weer aan......We denken aan onze vrienden die in de buurt van de bush fires wonen. Wij zijn opgelucht dat we hier niet in de vuurzone zitten. De bush fires zijn hier ca. 70 km vandaan. Maar we checken wel ons eigen vuurplan, zoals iedereen dat hier doet.  

Niet leuk. Er lacht niemand in de lens vandaag.

Voor het laatste nieuws kan je op "the Age" link klikken. 

47 graden

16.00u. HEET. We gaan even kijken naar het strand, naar de wind en we willen de warmte voelen. We verlaten het huis een half uur en dat is meer dan genoeg. 47 graden. Het is echt een bijzondere ervaring, vooral omdat de wind schroeiend heet is. We lopen in een fohn met de stand op heet, zo voelt het. 

Gelukkig hoeven wij ons geen zorgen te maken, maar we denken wel aan de mensen die het vuur de baas proberen te worden in Bunyip en omstreken. 

binnenblijven

De airco is al aan, en dat terwijl het pas 11.00u is. Wat je in Nederland aan weerswaarschuwingen zou verwachten bij extreme sneeuwval of ijzel wordt hier gegeven bij extreme temperaturen en harde wind. Het heeft de hele maand nog niet geregend. Het waait. Het is extreem droog en er worden temperaturen verwacht tussen de 44 en 46 graden. Alle brandweer en eerste hulp diensten zijn in hoogste staat van paraatheid gebracht. Als er vandaag ergens een brand ontstaat is het een ramp. Iedereen wordt gevraagd binnen te blijven. Zo weinig mogelijk gebruik te maken van het openbaar vervoer. Als je van plan was erop uit te gaan buiten de stad wordt dat streng afgeraden. Het gevaar voor bosbranden is te groot, je zou in de problemen kunnen komen.  We hebben vanochtend de brandweer al een aantal keer langs zien rijden.......

Het is wennen, deze extreme weersomstandigheden. Zelfs voor hier, waar men toch heel wat gewend is ten aanzien van het weer, is de situatie zorgelijk. Met de vorige hittegolf zijn branden ontstaan door spontaan ontvlammende electriciteitspalen. 

Wij maken het prima en doen de gewone dingen. Eigenlijk merken we er niet zoveel van als we binnen blijven. Vanochtend zijn we uiteraard gaan zwemmen, Bud is even bij de kapper geweest. Alles wat we verder nog doen vandaag is in huis. Ook een keer heerlijk!

Towns under ember attack as fire moves south

• Carmel Egan
• February 7, 2009 - 2:20PM
• Page 1 of 2 | Single Page View

UPDATE 2.28pm: The Country Fire Authority has issued a number of urgent threat messages as fire activity increases throughout the state. More more information, click here.

Labertouche and Labertouche North are under ember attack as the Bunyip Ridge fire moves south driven by strong northerly winds.

The Age reporter Geoff Strong, just outside Labertouche, reports that the flames are now fierce, with embers and spot fires driving the fire southwards.

The Bunyip fire broke containment lines near Pakenham about 3am and has been gathering pace this afternoon, driven by hot north-westerly winds, towards the tiny Gippsland communities of Labertouche, Neerim, and Jindivick.

Bunyip State Park is closed to all vehicles except emergency services and all Gippsland rail services have been cancelled.

The Hume Freeway is also closed from Wallan to Broadford.

It is estimated the fire is burning across 165 hectares.

Should the fire continue in this direction it will also threaten the townships of Drouin and Warragul.

Mr Strong said the fire was "looking really ugly".

Authorities warn that the Princes Highway may be cut off this afternoon.

Lines supplying electricity to Melbourne were also under threat earlier this afternoon.

SP Ausnet spokeswoman Louise Graham said the fire front had now passed through the power line easement.

"We like to keep those areas very closely monitored so they are clean of any possible fuels that might threaten the asset and threaten power supplies," she said.

"We're working very closely with the fire agencies to keep an eye on the situation."

Paul Bird, a spokesman for the electricity market regulator NEMMCO, said there would be sufficient power to Melbourne regardless of the fire outcome.

"We've still got reserve in place and we still believe we'll have it covered this afternoon, but that situation could change," he said. Continued...

dag

Tom is helemaal blij als zijn Grote Liefde Kaat op visite komt (Kaat zit naast hem aan tafel)

Gisteren was een vrolijke dag met de verjaardag van Tom. Hij vindt het prachtig om twee te worden, heeft van iedere seconde genoten en nog het meest van alle kado's en alle aandacht. Met trots heeft hij zijn kaars uitgeblazen. Stralend heeft hij de halve dag zijn kroon opgehad. Uitbundig heeft hij beneden de deur opngedaan als er weer bezoek kwam. Gevochten heeft hij toen hij van mij niet meer de nieuwe spijkerbroek aanmocht die hij zelf had uitgekozen. Veel te warm.....dat vond hij uiteraard niet "deze is helemaal niet mooi maritje, ik wil nieuwe broek!!!!!!!". Hij is vreselijk verwend met de mooiste kado's en kaarten.

Vandaag was alles weer anders.  Een spannende dag natuurlijk omdat Cees en Mientje vandaag weggaan. En omdat Simon voor het eerst naar zijn sportklas gaat waar hij al weken van droomt. Dus vanochtend racen. Er moesten nog wat brieven gemaakt worden die mee naar Nederland moeten. Isis moet naar school met een hele stapel ingevulde toestemmingsformulieren; ja ze mag op de foto, ja ze mag een pleister als ze valt, ja ze mag een traktatie als er uitgedeeld wordt. Isis naar school, snel naar huis om op te ruimen en koffie te zetten voor Cees en Mientje die intussen aan het pakken zijn. Dan racen op de fiets naar de sporthallen voor Simon. Hij vindt het spannend maar is tegelijkertijd heel blij. Hij heeft spiksplinternieuwe sportschoenen, zo wit dat ze bijna licht geven. Hij is zo ontzettend serieus in de les. Hij doet met alles mee en doet vreselijk zijn best. Tussendoor oogcontact zoekend om te kijken of het goed gaat. Ik smelt en loop naast mijn schoenen van trots. In een jaar sporten maken kinderen van 3 tot 5 kennis met 8 sporten. Voetbal, tennis, ozzie rules, tee ball (weet iemand wat dat is?), rugby, hockey, basketbal en golf. De bedoeling is dat de kinderen op hun 5e de basis beheersen van alle acht sporten en dat ze dan kunnen kiezen wat ze willen gaan doen. 

Na het sporten racen we terug naar school om Isis op te halen. We moeten haar formeel uitschrijven voor de dag bij de directrice, regels zijn regels als je je kind eerder ophaalt....

 

Voetballer

Hardloper

Thuisgekomen snel wat drinken en koffers buitenzetten, de maxitaxi komt! 

De sfeer is goed, maar ook een beetje droevig. We hebben een heerlijke tijd gehad. En dat hebben we gisteren tijdens het eten ook tegen elkaar gezegd, en er een glas op gedronken (heerlijk hoor die non vintage Chandon, als je de in Nederland ook kan krijgen raden we hem zeker aan!). Het was wat ons betreft een topvakantie, ook de kinderen hebben genoten van alle extra aandacht, het was eigenlijk voortdurend een vrolijke chaos bij ons in huis. 

Nu zitten Cees en Mientje in het vliegtuig, na een lach en een traan bij het afscheid. In het ruim 47 kilo bagage, meer dan toen ze kwamen...... Een raar idee dat ze over 24 uur alweer aan de andere kant van de wereld zijn.  Ze komen morgen om 06.30u weer op Schiphol aan. 

11.45u, wachten op de taxi

Een lach...

En een traan....

En het leven gaat 5 minuten later weer door, kinderen kijken altijd vooruit!

Thuisgekomen zijn de kinderen doodop. We eten al om 17.00u restjes van de dag ervoor, stoppen de meute in bad, lezen twee verhalen voor en nu is het rustig in huis. Bud is weer aan het werk, ik ga mijn sollicitatie afmaken om morgen de deur uit te doen. En we gaan er eens een keer op tijd in.