Je vraagt je natuurlijk af waarom Tom met zijn handen voor zijn oren zit. Dat heeft te maken met het Ficifolia Festival in Drouin waar Mieke ons voor had uitgenodigd en waar we vandaag naartoe zijn geweest. Een beetje bezorgd weliswaar omdat w niet wisten of we veel van de branden zouden zien langs weg ernaartoe. Even op de brandweer website gechecked of het veilig is om te gaan. Er waren vanochtend nog 12 branden ongecontroleerd, maar het is windstil en waar wij naartoe gaan is alles veilig. Dus we kunnen onderweg.
Omdat de wind gisteren is gaan liggen begint de rook van de branden zich over de stad te verspreiden. Je ziet het hier aan de zonsondergang van gisteravond. Vreemd diffuus licht. 
We zijn blij dat we de stad uit kunnen. Vanochtend vroeg zagen we veel rook en roken we een doordringende brandlucht. Onheilspellend. De rook van de branden ten noordoosten van de stad daalt op de stad neer. Er wordt afgeraden om te sporten. Gelukkig hadden wij sportschool en zwemles om 8.30u afgerond en hoeven we geen inspanningen meer te leveren. Het zou meer schade dan gezondheid opleveren. We rijden door de rook naar Peter en Mieke in Drouin waar het jaarlijkse ficifolia festival wordt gevierd. De ficifolia is de bloem van de eucalyptus boom die in dit jaargetijde (hoog zomer) volop bloeit in witte, rode en roze tinten.
We weten niet goed wat we moeten verwachten. Praalwagens met bloemen? Een soort carnaval? Duizenden mensen op de been? Niets van dat alles. Het is een typisch Australisch gezellig lokaal festival. We zijn precies op tijd. Om 12.00u begint volgens het programma de optocht en om exact 1 voor twaalf komt de eerste auto in zicht. De plaatselijke harmonie blaast zich de longen uit het lijf met vrolijke muziek. Dan komen vooraan in de optocht de brandweer van Warragul en Drouin voorbij. Ze krijgen luid applaus. Dit zijn de helden van de natie. En dat merk je aan het enorme respect dat ze krijgen van het publiek langs de kant van de weg. e brandweer laat luid en duidelijke van zich horen. Dat is de reden dat Tom met zijn handen over zijn oren in de rugzak zit.
Dan volgen er een heleboel andere auto's die allemaal een club, school of vereniging in Drouin representeren. Van lagere scholen, naar de picnic raceclub (paardenracen voor kinderen) tot de lokale buikdanseressen vereniging.
En dan vergeet ik bijna de oude auto club die trots de net opgepoetste museumstukjes laat zien, inclusief traktoren. De kinderen trillen van spanning en genieten. Wij kijken vrolijk mee en laten ons bijpraten door Mieke die vertelt over wat er in Drouin allemaal gebeurt.
Na de optocht is er feest in het park. Iedereen snelt er naar toe. Het is een bonte verzameling van tentjes waar vooral aan fondsenwerving wordt gedaan. Op een paar commerciele standjes na, staan de meeste mensen hier om geld te verdienen voor goede doelen. Het gesprek van de dag is natuurlijk de brand en het Bush Fire Appeal (er is inmiddels meer dan 100 miljoen dollar gedoneerd). We lopen langs de sizzles (worstjes op de BBQ) naar het luchtkasteel. De kindjes willen springen! Ze zijn inmiddels helemaal gewend aan het weer. Het is 30 graden maar dat vinden een "lekker temperatuurtje vandaag he mam? Fijn om even te springen, mogen wel onze hoeden af?" Een kleine 45 minuten later storten ze oververhit neer en willen niets meer behalve liters drinken, schaduw en een worstje.
Als iedereen weer opgeknapt is ontdekken Isis en Simon een stand waar je gratis mag schilderen. Huppekakee, in de rij dan maar. Natuurlijk mogen jullie schilderen. Simon kiest de eenhoorn omdat die op Rosalie lijkt, het paard van Isis.
Isis kiest voor een paard met vleugels maar die was er helaas niet meer. Dan maar een zeemeermin, je kan aan haar gezicht zien dat ze teleurgesteld is. In de tijd dat ze schilderen lopen Mieke, ik en Tom langs een paar standjes. Kaarten, zelf geverfde shirts, een draaiorgel uit Antwerpen, een oude man die folk liedjes zingt naast een grote knuffelkoalabeer op batterijen die op de maat meetrommelt. Kinderen mogen een muziekinstrument pakken om mee te doen. Tom staat met zijn rug naar het publiek wild met twee sambaballen te rammelen terwijl er opgewekte liedjes over roo's (kangaroes), billies (theeketeltjes) en walkabouts (lange looptochten) worden gezongen. Hoe Australisch wil je het hebben.......
Aan het eind van de middag is iedereen moe, warm en blij. We halen nog een zak fairy floss (suikerspin) waar ik een uur voor in de rij moet staan "no worries mate, its a beautiful day, aren't we having fun" omdat dit populaire kraampje door een dame alleen wordt gerund, en ze doet dat uiteraard op haar gemak. De mensen die met mij in de rij staan lijkt het niet uit te maken. Ik hoor verhalen over mensen uit de bosbrand gebieden die voor de veiligheid in Drouin logeren. Mensen die praten over vrienden die ze hebben verloren. Of mensen die gewoon een praatje maken, over het festival, de muziek, het weer.
Als we Drouin uitrijden zien we weer grote rookwolken. We zoeken het thuis nog op op internet. De rook die we gezien hebben is van een "contained fire". Een brand die onder controle is. Gelukkig maar.
Dan volgen er een heleboel andere auto's die allemaal een club, school of vereniging in Drouin representeren. Van lagere scholen, naar de picnic raceclub (paardenracen voor kinderen) tot de lokale buikdanseressen vereniging. 
En dan vergeet ik bijna de oude auto club die trots de net opgepoetste museumstukjes laat zien, inclusief traktoren. De kinderen trillen van spanning en genieten. Wij kijken vrolijk mee en laten ons bijpraten door Mieke die vertelt over wat er in Drouin allemaal gebeurt.
Na de optocht is er feest in het park. Iedereen snelt er naar toe. Het is een bonte verzameling van tentjes waar vooral aan fondsenwerving wordt gedaan. Op een paar commerciele standjes na, staan de meeste mensen hier om geld te verdienen voor goede doelen. Het gesprek van de dag is natuurlijk de brand en het Bush Fire Appeal (er is inmiddels meer dan 100 miljoen dollar gedoneerd). We lopen langs de sizzles (worstjes op de BBQ) naar het luchtkasteel. De kindjes willen springen! Ze zijn inmiddels helemaal gewend aan het weer. Het is 30 graden maar dat vinden een "lekker temperatuurtje vandaag he mam? Fijn om even te springen, mogen wel onze hoeden af?" Een kleine 45 minuten later storten ze oververhit neer en willen niets meer behalve liters drinken, schaduw en een worstje. 
Als iedereen weer opgeknapt is ontdekken Isis en Simon een stand waar je gratis mag schilderen. Huppekakee, in de rij dan maar. Natuurlijk mogen jullie schilderen. Simon kiest de eenhoorn omdat die op Rosalie lijkt, het paard van Isis.
Isis kiest voor een paard met vleugels maar die was er helaas niet meer. Dan maar een zeemeermin, je kan aan haar gezicht zien dat ze teleurgesteld is. In de tijd dat ze schilderen lopen Mieke, ik en Tom langs een paar standjes. Kaarten, zelf geverfde shirts, een draaiorgel uit Antwerpen, een oude man die folk liedjes zingt naast een grote knuffelkoalabeer op batterijen die op de maat meetrommelt. Kinderen mogen een muziekinstrument pakken om mee te doen. Tom staat met zijn rug naar het publiek wild met twee sambaballen te rammelen terwijl er opgewekte liedjes over roo's (kangaroes), billies (theeketeltjes) en walkabouts (lange looptochten) worden gezongen. Hoe Australisch wil je het hebben.......
Aan het eind van de middag is iedereen moe, warm en blij. We halen nog een zak fairy floss (suikerspin) waar ik een uur voor in de rij moet staan "no worries mate, its a beautiful day, aren't we having fun" omdat dit populaire kraampje door een dame alleen wordt gerund, en ze doet dat uiteraard op haar gemak. De mensen die met mij in de rij staan lijkt het niet uit te maken. Ik hoor verhalen over mensen uit de bosbrand gebieden die voor de veiligheid in Drouin logeren. Mensen die praten over vrienden die ze hebben verloren. Of mensen die gewoon een praatje maken, over het festival, de muziek, het weer. Het is niet in woorden te beschrijven hoe leuk dit kleine festival is. Het is net of we even mogen meekijken in de keuken van het Australische buitenleven. Laagdrempelig, goedmoedig, groots.
Maar, we zien er nog steeds uit als vreemde eenden in de bijt en het wordt ook steeds weer duidelijk dat we de taal nog niet spreken. Ik: "Hi, how're todai?" Kraam: "Good, and yourself?" Ik: "Not too bad at all. Thanks. I'd like 4 hotdogs please, one without sauce, and 4 sprites?" Kraam: "Could you repeat that please?" Ik: "Four hotdogs (terwijl ik mijn hand opsteek en vier vingers laat zien)" Kraam: iets wat lijkt op "the lot?" Ik: "???" Kraam: "And four what?" Ik (begin een beetje onzeker te worden): "Sprite?" Kraam: "onverstaanbaar woord" en dan "Do you mean lemonade?" Ik: "Yes, I think so. Sorry for my English". Kraam: "no worries mate, you've got what you want don't you. Have a great day!" En ik ga weg met 4 in een witte boterham gewikkelde hotdogs, met saus (= the lot) en 4 blikjes lemonade. De kinderen smullen maar aan mijn accent moet duidelijk nog gewerkt worden. ;-)
Als we Drouin uitrijden zien we weer grote rookwolken. We zoeken het thuis nog op op internet. De rook die we gezien hebben is van een "contained fire". Een brand die onder controle is. Gelukkig maar. We hopen dat de wind nog wegblijft zodat er nog meer branden "contained" kunnen worden. En we houden ons hart vast voor komende week, de wind draait en de temperatuur gaat weer stijgen. Het laatste nieuws is dat er nog 12 grote branden zijn. Er zijn inmiddels 7000 mensen dakloos, er zijn 181 mensen omgekomen, er liggen nog heel veel mensen in de zieknhuizen. 2000 huizen zijn verbrand. Om niet te spreken over alle dieren die verbrand en gewond zijn. En de honderdduizenden hectaren land die weggevaagd zijn of nu nog steeds branden. Er zijn vandaag mensen teruggekeerd naar hun verwoeste huizen. Metgevaar voor omvallende bomen of vrijkomend asbest. Er is een brandstichter (=arsonist) opgepakt die in een steng beveiligde omgeving is ondergebracht omdat er anders gevreesd wordt voor zijn leven. Niemand iemand mag weten wie het is.
Ondanks de leuke dingen die we doen blijven de branden op de voorgrond aanwezig.
