Ondanks dat doen wij thuis onze normale dingen. We hebben plezier om Tom die midden in het ontwikkelen van zijn spraak zit. Gisteren bijvoorbeeld speelden de drie "restaurantje" in de speelkamer. Ze hadden het over hoe je netjes moet eten. Ze hadden placemats geknipt en zaten "deftig" te eten. Heerlijk om te zien wat zij deftig vinden.
Later aan de grote tafel bij het avondeten zet ik nietsvermoedend mijn elleboog op tafel. Waarop Tom ontzet uitroept "Maritje magge niet elleboog op tafel! Is helemaaaaal niet netjes"Bud en ik moeten ons uiterste best doen om het niet uit te proesten. Uiteraard worden gedurende de hele maaltijd ellebogen op tafel gezet waarop Tom steeds moet roepen dat dat niet mag. En natuurlijk moet er dan ook worden gesmakt, met volle mond gepraat worden en veel geknoeid....jullie snappen wel hoe het eruit zag aan het eind van de maaltijd.
Vanochtend. We hebben onze ogen nog geen 10 minuten open. Tom en Simon (die sinds gisteren bij elkaar op de kamer slapen) lopen een beetje rond. Ik loop naar hun slaapkamer om de kleren te pakken voor vandaag, en doe daarbij het licht aan. Nog geen minuut later komt Tom de kamer ingelopen. "Wat is hier aan hand? Waarom is licht aan? Buiten toch licht? Tom magge boos kijken!" En met een boos gezicht loopt hij naar het gordijn en probeert dat open te doen. Dat lukt niet, dan loopt hij toch naar de lichtknop om hem uit te doen. En tevreden zegt hij "zo, en niet meer doen maritje, isse niet nodig"!
Vanmiddag. Ik haal de jongens op bij de creche hier vlakbij. Hoor van een van de leidsters dat Tom Simon heeft getroost toen die verdrietig was. Hij had de knuffelzeehond van Simon uit zijn tas gehaald en aan Simon gegeven daabij zeggend "Maritje komt zo terug" En dat terwijl ik hem bij het wegbrengen precies had verteld wat er ging gebeuren en hij bij iedere zin met een snik in zijn hoge huilstem met "ja" had geantwoord. Hij probeerde bij Simon hetzelfde te doen om hem gerust te stellen. De leidster vond het een aandoenlijk tafreel.
Vanavond na het eten. Bij de rijst hadden we mango. De absolute favoriet van de kinderen. Inmiddels hangt er een lijst op een keukenkastje wie de beurt heeft om de pit af te kluiven. Tom had tot zijn grote verdriet vandaag niet de pitbeurt, maar dat maakte niet uit voor het effect op zijn (nieuwe) shirt. Hij zat binnen de korste keren helemaal onder het oranje sap van de mango, rijstkorrels en nog meer..... dus ik deed hem bij tafel zijn shirt uit met de woorden, dat kan boven blijven, dat gooi ik zo meteen in de wasmachine. Waarom Tom heel ongelukkig zegt "Tom wil niet in borst lopen, vind ik niet leuk!" Waarmee hij bedoelt dat hij niet in zijn over "blote bast" wil lopen :-)
Waar Tom zijn spraak enorm oefent, is Simon bezig met trainen voor "zijn sport". Dus nadat Isis vandaag uit school kwam zijn we naar Black Rock gefietst om nog even naar de "blauwe" speeltuin te gaan. Isis en Simon op hun eigen fietsen. Vier kilometer heen over stijgend en dalend fietspad, een uur spelen en dan weer vier kilometer terug. Isis ver vooruit natuurlijk, gespeeld verveeld achterom kijkend waar wij blijven. Simon op zijn kleine crossfiets, woest trappend om de kleine wielen snel genoeg rond te krijgen om de heuvel op te kunnen komen. Hij is vol adrenaline in de speeltuin van de spanning en de trots dat het is gelukt! Hij stuitert van geluk.
En waar Simon traint met sporten schrijft Isis zich eeltbulten op haar vingers. Deze week is het echte schoolwerk begonnen en moet er lezen en schrijven geleerd worden. Uiteraard oefent Isis thuis. Net zoals ze 1,5 jaar geleden leerde fietsen doet ze dat helemaal alleen. Samen met het telraam met letters dat ze voor haar verjaardag kreeg toen ze 4 werd sluit ze zich op in haar (nieuw) kamer en schrijft brieven en kaarten. Allemaal voor ons en voor zichzelf. Ze vindt dat ze het nog niet goed genoeg kan om weg te sturen. Ze schrijft de prachtigste dingen, allemaal in fonetische taal. Zo schreef ze vandaag: Liefemaritdit is un jongeenunmesje livssisis. En daarbij had ze een tekening gemaakt van een jongen en een meisje die elkaar een hand geven. Ze heeft een foto van zichzelf in haar uniform op haar nachtkastje gezet. Ze is er ontzettend trots op. Ze voelt zich groot en daar past haar eigen kamer heel goed bij.
Dat was het weer voor nu. Terwijl de kinderen al deze wonderen verrichten doen Bud en ik onze normale dingen. We realiseren ons wat een belangrijke rol wij hebben in het geven van het goede voorbeeld. Wat dat dan ook mag zijn........
Isis en Simon op de fiets in de "blauwe" speeltuin
