koffers

De koffers zijn gepakt, de laatste was draait in de machine. Ik moet nog even boeken terugbrengen naar de bibliotheek en dan halen we de kindjes op van creche en school en gaan we onderweg naar het vliegveld. De drie koffertjes handbagage van de kindjes zijn zwaarder dan de grote koffer. Ze zijn heel wat van plan.

We zijn er klaar voor. En hebben er zin in. Gelukkig waait het niet vandaag, het vliegtuig staat gepland te vertrekken op de afgesproken tijd. Iets vertraging geeft niet, we hebben 3 uur de tijd om van vliegtuig te wisselen tussendoor. We hebben ingechecked en zitten goed. We hebben twee raamplekken. Dat is een voordeel. We zitten achter elkaar, 2 aan 2, in plaats van naast elkaar. We zullen ons niet vervelen ;-)

Tot snel!

kan je het vliegtuig vergelijken met de bus?

De voorbereidingen zijn begonnen

Niet alleen de Footy, ook het boek moet mee. Maar Simon heeft de grootste zorgen de kleinste koffer, hoe moet het allemaal passen?

Het uitgangspunt voor ons van op reis gaan is dat het leuk is, ontspannen en dat ieder onderdeel ervan deel uitmaakt van de vakantie. Dus ook de reis. Wij vinden vliegen vergelijkbaar met reizen met de bus, of de trein. Je gaat lekker zitten en je wordt naar de plek van bestemming gebracht. Hoeveel beter wil je het hebben? In alles wat we voorbereiden voor de trip "overseas" doen we dan ook makkelijk en zonder stress. Echter, er is een groot verschil. En dat verschil zit hem in de voorbereiding van de papierwinkel. Een aantal dingen die voor ons vanzelfsprekend lijken zijn helemaal niet vanzelfspreken. Bijvoorbeeld, ik moet een goedkeuringsbrief maken die Bud tekent om aan te geven dat hij het goedvindt dat ik met de kinderen Australie verlaat. Daarnaast heeft het een halve dag gekost om een goede reisverzekering te vinden. Omdat wij een tijdelijk visum hebben, hebben we maar heel weinig rechten. Een daarvan is dat we ons niet zomaar mogen verzekeren. Dat betekent onder andere dat we in het dagelijks leven een speciale, peperdure, aparte medische verzekering hebben moeten afsluiten. Voor een reisverzekering geldt hetzelfde principe, alleen bij specifieke verzekeraars kunnen we een reisverzekering afsluiten. Wij zijn het uitschot van de bevolking en komen er steeds vaker achter dat Australie je liever kwijt dan rijk is als je maar een tijdelijk visum hebt.

Vandaag zijn we echt begonnen met voorbereiden van de vakantie. De kinderen hebben hun handbagagekoffertjes zelf gepakt. Simon is nog in twijfel of hij wel of niet zijn Footy meeneemt. Die is zo groot dat hij playmobiel thuis moet laten. De keuze is moeilijk, maar ik laat het aan hemzelf over. De grote koffer staat klaar in de gang, je breekt er voortdurend je nek over. We reizen lichtgewicht maar hij weegt al 10 kilo en er zit nog niets in aan kleding........

Voor de kindjes heb ik nametags geaakt die ze om hun nek kunnen doen, stel je voor dat ik ze bij het wisselen van vliegtuig in Kuala Lumpur kwijtraak..... Ze vinden het prachtig en vergelijken zichzelf met Winnie de Poeh. Vanmiddag gaan we aan de slag met het maken van een tijdsmeter. We gaan 24 doosjes op een karton plakken en nummeren. Ieder uur dat voorbij is gaat een doosje open en mogen de kindjes een paar smarties opeten en een stikker plakken. Dit om de tijd te visualiseren en om de kinderen een idee te geven van de tijd die al voorbij is, en de tijd die we nog moeten gaan. Ze zijn enthousiast over het idee, maar iedereen die mij kent weet dat een idee nog niet betekent dat de uitvoer perfect wordt ;-)

Bud is op dit moment zijn weekboodschappen aan het inslaan en, heel belangrijk, zijn bril aan het ophalen die inmiddels klaar is.

En verder rommelen we een beetje aan. i-pods opladen, computer reisklaar maken, dvd's uitzoeken en een reisstekker klaarleggen naast de telefoonoplader. Wat verzamelt een mens toch een hoop spullen om zich heen om te kunnen reizen.......

Het is een bijzonder gevoel om voor te bereiden en te weten dat we over een paar dagen weer aan de andere kant van de wereldbol zijn. Rationeel zijn we nog helemaal in Melbourne, emotioneel zijn we al in transitie en onderweg. We kijken er enorm naar uit.

De gewone dingen?

De intensieve zwemcursus op school heeft ervoor gezorgd dat Isis goed kan zwemmen. Er wordt hier niet diploma gezwommen dus het is aan ons om te bepalen of ze zonder zwemvest of bandjes mag.

Simon en Isis moesten allebei een hele les veiligheidszwemmen doen, waarbij het belangrijkste is dat je jezelf kan redden als je in de problemen bent. Dus met t-shirten aan en shorts gingen ze, zeer tegen hun zin (dat hoort toch niet!) te water vandaag.

Isis heeft gisteren een groots verjaardagsfeest gehad waarbij de hele klas was uitgenodigd en nog vele anderen en het huis van de jarige was omgetoverd tot een prinsessenkasteel. De moeder heeft een schitterende fluwelen 17e eeuwse koninginnenjurk aan, vader is Zorro. Alle meisjes zijn verkleed als prinses, alle jongens, wat anders, als batman of superman. 2 uur lang worden de kinderen volledig in de watten gelegd tijdens een koninklijk feest. Isis komt thuis met bergen snoep, een enorme prinsessenring en twee stralende ogen.

De kachel is aan.

Het regent zachtjes.

De wasmachine draait.

Gewoon, lekker weekend.

Simon wacht nog even met het te water gaan, hij vindt het maar niets om met kleren aan te zwemmen.

Isis is ontdeugend bij het wachten op haar beurt. Ze doet "kunsten onder water"

En Tom heeft plezier voor 10.

wind?

Hadden we het afgelopen vrijdag nog over wind, inmiddels praten we al dagen over storm. Het is extreem weer, de ene storm wordt direkt afgewisseld met de volgende storm. De BBQ staat nog steeds binnen, we waaien door de straten. Gisteren zaten 50.000 huishoudens zonder stroom, vanmiddag wordt iets vergelijkbaars verwacht. Het goede nieuws is dat het voorjaar dus in aantocht is. Warmte in het noorden, de opwarmende zon en de koude wind uit het zuiden zorgen voor harde wind en veel regen. Maar intussen ploeteren de vogels om hun nesten in de bomen te houden, staat bijna alles in bloei en moeten we vanaf 1 september weer met een hoed op lopen. De winter is bijna voorbij.

Terwijl het er buiten turbulent aan toe gaat, gaat bij ons in huis alles zijn gangetje. Simon is weer helemaal beter. Isis is gisteren verkleed als Angelina Ballerina naar school geweest in het kader van de boekenweek. Tom heeft een standje gehad bij de circusschool omdat hij ook een koprol probeerde te maken op de speciale driehoekmat op een onbewaakt moment. Het deerde hem niet, ik zal hem voortaan vast moeten binden want hij laat zich niets vertellen. Bud heeft het naar zijn zin en begint lijsten te maken van wat hij kan koken in de weken dat ik met de kindjes op vakantie ben. Hij kijkt er niet naar uit om 2,5e week op zichzelf te zijn. Maar het zal ook wel eens heerlijk rustig zijn om 2,5e week alleen voor jezelf te hoeven zorgen.

En ik ben nog steeds bezig met mijn opdracht. Heb inmidddels mijn bedrijf geregistreerd. Dat gaat heel makkelijk, en het is leuk om als "small business" gezien te worden.

Het werken is echt een verbetering en aangename afwisseling op de dagelijkse dingen. Het plezier dat het werk oplevert is de late uurtjes meer dan waard. De site van het product waar ik aan meewerk is afgelopen vrijdag life gegaan www.321-water.com. Waar we aan werken is zo populair dat de eigenaar van het bedrijf vrijdag wordt gefilmd en geinterviewd voor een populair televisie programma in Australie.

En intussen worden de plannen voor een bedrijf samen met Emma ook steeds concreter. We zijn bezig met een haalbaarheidsonderzoek. We moeten nog wel bedenken hoe we er behalve veel plezier uit gaan halen, ook nog wat centen mee kunnen verdienen, maar daar komen we wel uit....... Alleen al het maken van ideeen, brainstormen, onderzoek doen, erover praten geeft al heel veel lol. En plezier in het werk hebben is wat we allebei het belangrijkste vinden. Als het allemaal wat concreter is ga ik er natuurlijk meer over vertellen.

Wat het werk de afgelopen weken vooral heeft opgeleverd is om veel efficienter met tijd om te gaan. Gelukkig maar want anders lukt het niet om alle ballen in de lucht te houden. Langzaam maar zeker komt de snelheid er weer in. Het denken gaat makkelijker, het schrijven gaat sneller, de creativiteit komt terug. En daarmee neemt de productiviteit toe. Het lukt om meer in de dag te doen. Om te blijven netwerken, een bedrijfje te starten, advies werk te doen terwijl de andere dingen doorgaan. Komt het door de energie die het oplevert dat de rest makkelijker gaat? Of laat ik meer dingen liggen die ik normaal wel doe? Zoals de dinsdagavond sportavond die ik gisteren heb moeten laten vallen. En de blog die al vier dagen niet is bijgewerkt. Zo efficient ben ik dus ook weer niet..........

Als de storm weer spectaculair wordt schiet ik even een fotootje van het uitzicht over de baai en publiceer die nog even bij dit bericht.

wind

Damaging winds hit Victoria

August 21, 2009 - 6:34PM

Strong winds gusting up to 110 km/h across Victoria have caused widespread damage, pulled down powerlines, damaged buildings and left thousands without power.

The State Emergency Service (SES) issued a wind warning on Friday to Melbourne's bayside suburbs and elevated areas, and received more than 700 calls for assistance.

Het Waait.

En als het hier waait dan kraken de huizen in hun voegen. Helaas moesten wij er ons vandaag in wagen, op de fiets. En niet alleen naar school, maar ook naar het zwembad 3 km verderop. Dat is niet ver, maar lijkt een eindeloze afstand met 3 kinderen op de fiets en ijskoude zuidpoolwind van 110km per uur recht in je gezicht. Wij zingen hard dat we niet bang zijn voor een beetje wind en als dat alles is, dat we rustig nog wel 10km kunnen fietsen. Maar ondertussen omzeilen we takken op de weg, vegen we stof uit onze ogen. Gelukkig zijn we topzwaar met z'n allen op de fiets en waaien we niet om. Veilig, opgefrist en vrolijk komen we ook weer thuis. Vooral voor Simon is een beetje wind goed. Hij is vanmiddag voor het eerst weer langer dan 10 minuten buiten en de fietstocht zorgt ervoor dat hij het minder benauwd heeft en dat hij vanavond zonder een puf ventolin kon gaan slapen. De wind is trouwens weer gaan liggen, geen vuiltje meer in de lucht. Four seasons in one day.....

ziekenboeg

Was vorige week Isis geveld door een klein buikgriepje, dinsdag kreeg Simon het te pakken. Geen buikgriep, maar gewoon, griep. Koorts, verkouden, benauwd, hangen. Gisteren toch maar even naar de dokter, om 7.30pm is er nog een gaatje vrij. Simon moet een mondkapje voor. Je ziet mensen verschrikt achteruit deinzen. Maar dat is hier beleid, iedereen die ziek is en hoest moet een kapje voor. In iedere openbare ruimte. Je ziet inderdaad af en toe mensen met zo'n kapje lopen. Simon doet het netjes en geeft geen draad.

De arts is vriendelijk. Klopt en luistert en geeft mij instructies hoe benauwdheid te beoordelen. Er is verder niets aan te doen, hij moet gewoon uitzieken, netjes puffen met ventolin en als hij zieker wordt moet hij aan de antibiotica. Maar dat is niet nodig. Gisteren kwam hij de trap van het strand naar boven niet op, vandaag lukt het alweer om een klein stukje te fietsen. Morgen nog een dagje thuis en dan is het leed geleden.

Intussen heeft Tom het concept "beste vriend" ontdekt en als hij heel boos is roept hij "ik ben nooit meer je beste vriend", de ergste verwensing die hij zich voor kan stellen ;-). Isis herstelt nog steeds van haar avond uit. Bud zoekt op internet naar tenten, het kampeerseizoen begint bijna. Het concept tent is hier ver ontwikkeld. Kamperen met alles erop en eraan is erg populair en we moeten ons best doen om iets te vinden dat niet in de 4-wheel drive range valt. Zo'n tent past nl met geen mogelijkheid in onze auto, laat staan dat wij er dan nog bij kunnen.

En ik ben vandaag weer eens afgewezen voor een baan. Het is even slikken, afgewezen worden is niet leuk. Maar het is nu weer over en vol goede moed ga ik vooruit naar volgende mogelijkheden. En de tijdelijk opdracht waar ik nu mee bezig ben is erg leuk, dus ik ben van de straat en dat bevalt prima.

concert

Isis is klaar om te gaan

18 augustus is onze trouwdag. We vieren het met een voorstelling in de Hamer Hall van het Arts Center, in het midden van de stad. De school van Isis geeft daar een school optreden voor een zaal met 2000 mensen. Al weken hebben ze gestudeerd voor het stuk dat "Sandy's ticket to travel" heet. Alle leerlingen, dat zijn er ca. 500, doen mee. Het is een voorstelling die gaat over reizen, de wereld, kinderen. Gisterochtend gingen ze met bussen naar het theater om de generale repetitie te doen. Gistermiddag mochten we de kinderen ophalen zodat ze even kunnen rusten voor de avondvoorstelling.

Isis is opgewonden. De kinderen uit prep moeten zich allemaal verkleden in specifieke kleding van een land naar keuze. Isis heeft weken geleden al gekozen voor Nederland en Mientje heeft een schortje met delftsblauwe tulpjes en klompjes genaaid, met een rood rokje. Er is een grte diversiteit aan kleding. Veel landen worden vertegenwoordigd, maar de nadruk ligt op de Aziatische landen. India, Japan, China, Sri-Lanka, Indonesie. De kinderen hebben keurige pakken aan.

Ik heb voor de jongens oppas geregeld en tegen zessen verlaten Isis en ik het huis om met de trein naar de stad te gaan. We gaan uit, dus we hebben ons best gedaan om in stijl te gaan. In de trein zit het vol met mensen in avondkleding en hun kinderen in kostuums.

We hebben afgesproken om Bud te zien bij de schouwburg, hij komt direct uit zijn werk. Helaas zien we hem niet bij de ingang, hij haalt het niet om in de spits op tijd bij de schouwburg te komen. De arme jongen kan net 10 minuten voor het begin van de voorstelling een sandwich en een flesje coca cola wegwerken. Maar hij is op tijd en dat is het belangrijkste, we lachen erom.

De Hamer Hall is een grote schouwburg die plaats biedt aan ca. 3000 mensen. Het is professioneel aangepakt. Wat een organisatie. De kinderen zijn de sterren en dat straalt overal vanaf. In de openingstoespraak spreekt de directrice van de school over de talenten van de kinderen, ieder op zijn eigen manier. En dat door de talenten te combineren deze voorstelling waargemaakt kan worden. Ze wenst ons een ontspannen avond. Vraagt ons de dag even van ons af te zetten en te genieten van een avond uit.

En ze heeft gelijk. We genieten. De kinderen doen alles zelf. Om de beurt komen de klassen op om hun voorstelling te geven. Het concert wordt geopend door de preps. Het is kleurrijk, vrolijk. De kinderen stralen stuk voor stuk tijdens het optreden. We lachen als ze na het applaus niet het podium willen verlaten. Zo ingespannen staan ze te turen of ze hun ouders in het publiek zien. Isis ook, maar ze ziet ons niet. En vraagt aan het eind van de avond of we haar wel echt gezien hebben.

We zijn natuurlijk trots. Isis ook. We zijn om 22.15u weer thuis, moe en voldaan. Isis slaapt binnen 5 minuten als een roosje. En staat vanochtend stralend weer op.

"Ik heb zin om naar school te gaan mam. Dan kunnen we praten over de voorstelling en misschien mogen we weer oefenen voor een nieuwe voorstelling. Misschien ga ik wel in een theater werken....."

De voorstelling, ik moet stiekum de foto's maken, uiteraard mag dat niet

De stad in de avond, 10 meter van de ingang van de schouwburg

contemporary aboriginal art

De bbqs vliegen ons nog net niet om de oren (die van ons stond tenslotte al binnen), maar buiten is het hondenweer.

Vanochtend hebben we bezoek van Australische mensen die we nog niet goed kennen. Dat is altijd een beetje spannend. Dus we poetsen het huis snel een beetje op, ik bak een oerhollandse appeltaart (daar zijn de Melburnians dol op) en dan praten we de rest van de ochtend weg. Als het bezoek weg is gaan de kindjes rusten, ik ga even naar de sportschool, Bud rommelt wat in huis en speelt een spelletje triviant met de kindjes om de zenuwen voor de footy wedstrijd die om 16.40u gespeeld gaat worden wat af te leiden. De eerste vraag is voor Simon, wat is het grootste vleesetende dier dat ooit......... "EEN TYRANNOSAURUS REX EEN TYRANNOSAURUS REX!!!!" Simon die op het ogenblik in een dinosaurussen fase zit weet meteen het antwoord en loopt naast zijn schoenen van trots dat het goed is.

Als wat later de mannen met hun Saints sjaals om zijn vertrokken zet ik schilderdoekjes klaar, pak een aboriginal art tijdschrift erbij, de pot met kwasten, acrylverf. We gaan contemporary aboriginal art schilderen vanmiddag. Want met fietsen wordt het helemaal niets in de wind en de regen.

Ik heb alles in drievoud klaargezet maar daar kom ik niet mee weg. Isis "Waarom heb jij geen doek? Waar zijn jouw kwasten?" Tom: "allerliefste mamma, kom maar naast mij zitten, hier is nog plek zodat jij ook kan schilderen". Ik kom er niet onderuit en moet aan het werk. Vooruit dan maar. Ingespannen zitten we 1,5uur te verven. Tom met 9 kwasten. Simon begint goed met de stippels maar zoals altijd verwordt zijn schilderij tot een volledig gelijkmatig gekleurd vlak. Isis schildert alsof haar leven er vanaf hangt, en ze geeft ons instructies over hoe je "waterholes" maakt, "billabongs" en "zomaar rondjes". Ondertussen vertelt ze ons wat ze op school heeft geleerd.

Deze vorm van schilderen spreekt haar aan. Je mag doen wat je wil en het hoeft niet echt iets voor te stellen. Helemaal in haar straatje. Ze moedigt mij aan om vooral door te gaan: "Wat een mooie kleuren gebruik je mam. Wat is dat? Ik zie dat je je best doet....."

Het worden topkunstwerkjes ;-)

Als de kindjes allang in bed liggen komt Bud thuis. Helemaal hees. De Saints hebben voor het eerst dit seizoen verloren in een ongelooflijk spannende wedstrijd. En ondanks het verlies heeft hij genoten.

toch maar geen barbie

De wind wakkert aan, het stormt ontzettend hard, de schuifdeuren waaien bijna de pui uit. Dus in plaats van lekker bbqen buiten, sleep ik de Weber naar binnen zodat hij niet straks over het terras 2 verdiepingen naar beneden waait, Beach Road op.......

vreemde eend

Het was weer zo ver. Een sociale bijeenkomst, nu een keer niet om fondsen te werven, maar om met de moeders van de klas van Isis uit eten te gaan. We gaan naar een Italiaan. Inmiddels door de wol geverfd doe ik grote glimoorbellen in en een net pak aan. Ik denk als een Australische uit te gaan.

Op precies de afgesproken tijd word ik opgehaald, we gaan carpoolen naar Brighton, waar het restaurant zich bevindt. De keuze is gevallen op een Italiaans restaurant, in Churchstreet, de straat op stand van Bayside. Dus de verwachtingen zijn hooggespannen.

Ik maak al meteen de eerste fout als we binnenlopen. Te laat herinner ik mij dat het BYO wine is, 5 dollar corkage. Ik ben vergeten een fles wijn mee te nemen.

Het restaurant ziet er gezellig uit. Er zitten veel oudere mensen te dineren. We zijn met 15 moeders, een goede opkomst voor een klas met 24 kinderen. De flessen wijn die zijn meegenomen gaan meteen allemaal open. Witte zoete wijn is de favoriet. Ik drink twee slokjes Shiraz Pepperjack 2008 mee, een rode Australische wijn uit de Borossa valley. Maar aangezien alcohol mij altijd zeer snel naar het hoofd stijgt laat ik het bij een paar slokjes.

De avond vordert. Het eten is Australisch Italiaans. Vet, veel, een beetje onverzorgd. Maar iedereen vindt het heerlijk dus ik houd wijselijk mijn mond. Iemand vraagt mij of er in Nederland ook Italiaans eten bestaat. Ondertussen wordt er enorm veel gebabbeld. Het zijn stuk voor stuk geinteresseerde, aardige en slimme vrouwen. Maar van wat er wordt besproken versta ik de helft niet omdat het platte Australisch snel gaat en moeilijk te volgen is in een druk restaurant. Het gaat over winkels, over boodschappen. Maar ik winkel niet zoveel, dus ik kan geen tips geven over leuke boetiekjes die ik ken.

De nieuwe sandwichspread van smeerkaas vermengd met vegemite, heb ik die ook al geproefd? Het gaat over privescholen en of we onze kinderen al hebben ingeschreven en zo ja, waar. De temperatuur van het badwater wordt getoetst. Tenminste, zo interpreteer ik het. Ik voel mij een buitenbeentje en buitengesloten in een discussie die ik niet mee kan voeren. Het is voor het eerst dat dit mij overkomt. Ik ben de Nederlandse die altijd fietst, geen liters wijn achterover slaat en vegetarisch eet. Ik heb geen man die aanstaande zondag de 10km hardloopt, of de halve marathon die hier in de suburb wordt gehouden. Mijn man gaat naar footy zondag. En nee, de kinderen staan nog niet ingeschreven bij een priveschool. Ik drink een long black, en geen weak latte zoals de rest. Nee, ik zit in geen commissies van school of bij de gemeente. Vrijwilligerswerk vraag je? Nee, sorrie, ik ben nog aan het kijken wat ik kan bijdragen voor de gemeenschap. Welke Thai ons favoriete afhaalrestaurant is? Uuuhhhh..... Of we dit weekend een barbie hebben met dit lekkere weer? Uuuuuhhhhhh....... Ik probeer nog zwakjes iets te vragen over wat ze vinden van het feit dat gisteren de Liberals en de Nationals tegen het plan van Kevin Rudd over maatregelen tegen klimaatveranderingen gestemd hebben. De dames kijken mij verbijsterd aan........

Soms is het zoeken om aansluiting te vinden. En meestal vind ik die aansluiting ook. Maar het is vanavond heel duidelijk, ik ben een vreemde eend in de bijt.

een dagje vrij

Vroege avond bij Half Moon Bay

Omdat Isis gisteren opgehaald moest worden van school omdat ze niet lekker was heb ik haar vandaag een dagje thuisgehouden. We hebben er een vrije dag van gemaakt. Het voorjaar is aangebroken, het is een schitterende dag, strak blauwe lucht, vogels die nesten bouwen, overal bloesem. En dat terwijl het eigenlijk nog midden in de winter is.

Het scheelt zeeen van tijd als je niet naar school hoeft om te halen of te brengen. Dus vanaf vroeg zijn de kindjes uren zoet met het bouwen van een trein door de kamer waarbij ze alle stoelen uit het huis gebruiken. Koffers worden gepakt, foto's en favoriete boeken gaan allemaal mee. Even is er ruzie als niet duidelijk is of je nu wel of niet in een rijdende trein mag lopen. Maar dat is snel gesust als ik een restauratiewagen maak met lekkere dingen.

Ik doe ondertussen als een haas mijn mail en wat werk. Dan fietsen we met elkaar naar het zwembad omdat de jongens een inhaalles hebben. De zon zorgt ervoor dat we bijna vliegen over het asfalt, we zingen op de maat van de ronddraaiende trappers gekke liedjes. De kinderen zijn een beetje ongerust want als we halverwege zijn blijkt dat ik mijn fietshelm vergeten ben. En dat is hier absoluut "not done". We moeten dus nog harder harder harder. We racen de berg op. We komen geen politie tegen ;-)

Tussen de middag, na het zwemmen, eten de kindjes brood in de thuistrein. En dan gaan ze allemaal slapen. Isis is echt nog niet 100%, Simon is moe want hij heeft de hele zwemles zonder kurk moeten zwemmen en Tom is snipverkouden.

We krijgen bezoek in de loop van de middag van een Nederlandse vriendin Gretha, en haar twee kindjes, en we fietsen met z'n allen naar het strand van Half Moon Bay. Hier vlakbij. Het is er doodstil. De kinderen zijn razendsnel uit de kleren en liggen binnen 5 minuten in het koude zeewater. Het maakt ze niets uit, winter of geen winter. Het is heerlijk. Blauw van de kou kleden we ze weer aan en halen frietjes en verse barramundi bij de kiosk in het haventje. De kindjes eten op het strand. De zon gaat bijna onder. Het is een idyllisch plaatje.

Thuis moeten de kinderen meteen in een warm bad om bij te komen. Nog even voorlezen en dan is het helaas voorbij. Zomaar een vrije dag in een drukke week. Wat heerlijk!

Tevreden samen in Simon's bed

Ook heel tevreden maar niet helemaal lekker, Tom

isis kan niet slapen

Nu zit ik met Isis op schoot aan de grote tafel in de woonkamer. Ze kan niet slapen maar is doodmoe. We hebben het erover wat zij op de blog zou willen vertellen.

Isis vertelt.

Het was vandaag een drukke dag. We moesten ons op school verkleden om te oefenen voor het grote concert (= uitvoering) op dinsdag de 18e in een grote theaterzaal in de stad. We moesten ons midden in de klas omkleden, dat was heel gek. Ik heb een rood rokje en een schortje in een stofje van blauwe klompjes en tulpjes om aan te doen. We mogen verkleed komen in de kleren van ons eigen land. En mijn land is Nederland. Hier zeggen ze geen Nederland maar Holland. Zelfs als je "the Netherlands" zegt weten ze niet welk land het is. Ik moet met mijn klas en alle andere preppies (=kinderen uit de eerste klas) zingen en een dans doen in het concert. We gaan allemaal in grote bussen naar het concert.

Vandaag hadden we verven en de klas was heel druk. Mamma ging vandaag helpen.We gingen draken maken want het is Chinese week. Een meisje had een muisdraak gemaakt. Het meisje heet Kathleen, die kan dat heel goed.

We hebben altijd vier pauzes. Fruit, playlunch, fruit en lunch. Maar ik had al mijn fruit al opgegeten bij de eerste fruitpauze en toen had ik niks bij de tweede fruitpauze. Dat vond ik helemaal niet leuk.

O ja, en sommige dagen na het weekend is er gymnastics. Dat wordt ook Kelly sport genoemd. Ik moet strekken en op een trampoline springen. Ik kan al bijna de split en een spagaat. Een jongen uit mijn klas kan al springen op de trampoline en dan een koprol maken, maar dat mag helemaal niet. De juf die de les geeft is heel streng en ze ziet altijd alles. Het is net alsof ze haar ogen overal heeft. De juf is de moeder van een buddy. Een buddy is een speciale vriendin of vriend op school die in een hogere klas zit en die voor je zorgt of met je speelt. Ik heb ook een buddy.

Als we spelen moeten wij altijd in de kleine speeltuin en de grote kinderen in de grote speeltuin. Maar wij hebben een speciale dag dat we in de grote speeltuin mogen en dan moeten de grote kinderen in de kleine speeltuin. Als ze toch komen in de grote speeltuin dan mogen wij ze wegsturen. Ha ha ha. Buddies mogen alleen in de kleine speeltuin als ze buddy pass hebben. Dat is een groen kaartje met een nummertje erop, en dan mag je overal komen. Voor buddies is dat een heel speciaal kaartje. Mijn buddy heet Hannah en ze is heel aardig.

Aan het eind van de dag was ik naar circusschool geweest. Eigenlijk was ik heel moe maar het was heel leuk. Aan het eind doen we altijd een spel. En we moeten oefeningen doen, ook een bear walk, dan moet je op handen en voeten door de zaal lopen. WIj moesten vandaag met een enorme bal spelen, met gekleurde zakdoeken gooien en vangen. En we moesten een moeilijke circustruc doen met je partner, op twee plankjes op wielen lopen. We moesten koprollen, aan een touw slingeren, op een evenwichtsbalk lopen, door hoepels springen. En we moesten een starjump doen op de trampoline, en over een stok springen.

Toen gingen we met de auto naar huis en daar gingen we pasta eten maar het smaakte me niet vandaag. Ik weet niet waarom want normaal vind ik het altijd lekker. Misschien komt het omdat ik een stuk zelfgebakken koek had gegeten toen ik thuis kwam, ik had zo'n hongen. Nou ja, ik weet het niet.

Nu ga ik weer verder slapen, want het is al heel erg laat en morgen is het weer een drukke dag.

happy birthday to you

Zaterdag. De huisbaas geweest. Op Australische tijd, dus dat wil zeggen een kwartier voor de afgesproken tijd. We zijn pas net binnen van zwemles, ontbijtbordjes nog op tafel, boterhamkorsten onder tafel. Ik haast me te zeggen dat we een nogal drukke week achter de rug hebben en dat het er normaal altijd keurig uitziet. Ja ja, zie je hem denken......

Nu die test doorstaan is en de kraan het weer doet gaan Isis en ik boodschappen doen. Op de lijst staan nieuwe sportschoenen voor Isis (roze...), een fruitpers en boodschappen voor het eetfeest vanavond met Kaat en Lies en Sien.

De fruitpers is een succes. De kinderen staan om mij heen gedromd met handen vol fruit om hun favoriete mixen te maken. Een kilo aardbeien is in 10 minuten verdwenen, net zoals de appels, sinaasappels, kiwi's en ananas. Wat een geweldig ding! Ik heb beloofd dat we volgende keer spruitjessap maken, je had de gezichten moeten zien.

Aan het eind van de middag komen de gasten en maken we alles klaar voor gourmet. Een nieuw fenomeen voor onze kindjes die zenuwachtig in het rond drentelen. Zelf koken lijkt ze het toppunt van plezier. Het is een waar slagveld aan tafel. Tom bakt een worstje in een pannetje en roept iedere 30 seconden, "Is die al klaar!" Isis vraagt iedere minuut, "wat kan ik nu nog meer in mijn pannetje doen", Simon is druk met een pannetje met een pannekoek en tuurt voortdurend waar de suiker is, Kaat brandt helaas na 2 minuten al haar wijsvinger aan de gril, Sien die de naam heeft niet van kaas te houden kan racletten als de beste en Lies maakt als een volleerd chef de beste Mexicaanse burrito's van Melbourne. Bud en ik haasten ons ertussen door om ongelukken te voorkomen, omeletjes te keuren op gaarheid en Tom te behoeden voor voedselvergiftiging door het eten van rauwe worstjes. We hebben een hele leuke avond, maar in mijn hart ben ik blij dat we het gourmetstel geleend hebben dus dat we het niet dagelijks tevoorschijn hoeven te halen....

Vandaag rustig aan. Het is de verjaardag van Wendy dus we halen voor dag en dauw al taartjes bij de bakker. In de loop van de ochtend fietsen we naar het strand van Brighton, een echt stadstrand. Links de jachthaven, rechtdoor de zeilschepen, rechts de skyline van de stad, achter ons de weg, de palmbomen in de wind en de toeter van de trein. We vinden de mooiste schelpen, en Isis plukt een bosje bloemen voor Wendy om door de computer te geven straks, als we haar bellen. Bloemen mag je hier helemaal niet plukken dus met rode wangen van schrik verdonkeremaan ik ze in de rits van het rugzakje, stiekem rondkijkend of niemand het ziet. OP de terugweg houden Simon en Isis een levensgevaarlijke race op hun fietsen. Wat moet een moederhart toch sterk zijn om al die stress te doorstaan! Maar zij hebben nergens last van en gelukkig kan Bud op zijn blauwe racemonster op tijd ingrijpen. Tom zit te dommelen achterop en valt bijna uit zijn stoel........ De familie Flodder weer op zijn best.

Het spul in bed, Bud achter de computer voor de belastingen, ik wied te tuin. Dan komt Emma mij ophalen. We gaan een wandeling maken en brainstormen over een business die ons mogelijkheden biedt om flexibel te kunnen werken, maar ons toch ook van straat houdt en liefst ook nog wat oplevert. Het geeft veel energie om wild te brainstormen en alle gaten in de markt in Australie te bespreken. We hebben heel veel ideen en realistisch als we zijn hebben we in ieder geval de "koffieplantage in Queensland" en de "roomijs van vers fruit business" laten varen ;-). Wat het wel wordt, dat volgt.

Thuis het Grote moment van de dag. Wendy bellen voor haar verjaardag!!! GEFELICITEERD!!

Zoals altijd gaat het bellen weer niet volgens plan, met zijn vijven achter de computer zitten valt soms niet mee. Iedereen wil evenveel aandacht, de bloemen passen niet door de webcam, het huis vult zich met rook van het ondertussen verbrandende eten in de oven......

Maar het gesprek is niet minder gemeend.

Lieve Wen, geniet van je feestelijke dag!

Isis plukt bloemen voor Wendy
De ogen van de kinderen schitteren, hier hebben ze zich de hele dag op verheugd. Bud en ik durven niet te luisteren......."Happy Birthday to you, You live in the zoo, You look like a monkey, And you smell like one too....."

special persons day

Simon en zijn "special person" op het schooltje

Thank God it's Friday. Uitgeteld staan we de afwas te doen en kijken een beetje hopeloos rond in het huis. Morgen komt de huisbaas een paar klusjes doen en het huis is niet echt, of moet ik zeggen "echt niet" huisbaas proof. Maar we zijn te moe. Te korte nachten, onrustige kinderen, werk en een enorme storm die het huis op zijn grondvesten doet schudden in de nacht zorgen ervoor dat we moe zijn.

De kinderen hebben er ook last van. Maar dat heeft meer te maken met de activiteiten van de week.

Simon heeft woensdag special persons day op school en hij kiest, wie anders, Bud om te komen. Er is cake, snoep, chips, alles wat bij ons kort gehouden wordt, in overvloed en dan nog meer. Ik ga weg als zodat zij samen kunnen spelen. Ze hebben het enorm naar hun zin en komen vrolijk en blij thuis. Maar dat is maar voor even, bij het eten is iedereen moe, uiteraard lust weer niemand wat ik heb gekookt en als Simon voor de zoveelste keer van tafel opstaat, Isis alweer verdwenen is naar de wc en Tom met zijn hand in zijn glas water zit te dabben, ontplof ik. En dat terwijl Bud een keer thuis is en met ons mee-eet.

Niet echt gezellig dus. Het was en opstapeling van gebeurtenissen. Eerst moest Isis naar school en vergat haar lunchbox. Gelukkig waren we voor een keer met de auto dus konden we weer makkelijk terug naar huis om hem alsnog op te halen. Toen door naar de Southlands om in de rij te gaan staan bij Medicare. Voor de zoveelste keer vraag ik of dit nu echt de enige manier is om ziektekosten claims in te dienen. "Ja mevrouw..." Tom is helemaal gelukkig want voor het eerst in 6 maanden halen we de buggy weer tevoorschijn waar hij in mag zitten. Niet omdat hij niet mag lopen, maar omdat Simon en ik als een stel wilde paarden door de shopping mall galopperen om naar Medicare te gaan. Een race tegen de klok want het is een behoorlijke afstand die we moeten overbruggen en binnen de gestelde tijd. Na Medicare moeten we namelijk zwemlessen inhalen die we gaan missen tijdens onze vakantie in Nederland. Het is nogal krap gepland (zoals gewoonlijk ;-) Tussen de shopping mall en het zwembad stop ik de jongens snel een fruit pole toe zodat ze na al het geren en gehaast weer energie hebben voor het zwemmen. Zwemspullen aan en aan de slag. Simon zwemt de helft van de tijd onder water en doet al aardig borstcrawl. Hij draagt steeds minder vaak de kurk om zijn middel en is een enorme waterrat. Tom lacht iedereen uit als hij door het water scheurt met een plank in zijn armen, wild trappelend om als eerste aan de ooverkant te kunnen zijn. Onderwaterzwemmen doet hij nu met gemak en legt een paar meter onder water, alleen, zonder kurk. De kleintjes beheersen dat op een natuurlijke manier en bewegen zich voort onder water als otters. Ze leren niet om onder water te zwemmen, maar ze leren om niet bang te zijn. En dan gaat het onder water zwemmen vanzelf.

Na het zwemmen snel snel snel nog even naar het postkantoor waar een pakket op ons staat te wachten (dank jullie wel Cees en Mientje, het is een hit!!!) en dan haar huis want er moet vroeg gerust worden vanwege Simon zijn schoolfeest. Bud werkt thuis dus terwij de jongens liggen te slapen doe ik de rest van de ziektekosten claims, boodschappen, reserveer van een tafel voor een verrassingsfeestje van een vriendin, bestel bloemen en dan moeten de jongens wakker gemaakt worden. Naar school! Feest op school, Simon straalt. Als Bud is gearriveerd haal ik Isis van school. En dan dus koken, en dan drama. Eigen schuld, ik moet ook niet zoveel plannen op een dag, daar worden de jongens heel kriegelig van......

Natuurlijk hebben we het weer goed gemaakt.

En er was ook een resultaat. Iedereen eet donderdag zijn bord leeg! Op een paar boontjes na maar dat mag geen naam hebben in vergelijking met hoe het de afgelopen weken hier aan tafel is gegaan. Tot Simons' geruststelling lust Joel, het vriendje dat hier' middags speelt, ook geen boontjes.

Vrijdag werkdag. Ik sta om 5.45u lunchboxjes te maken en neem dan de trein naar de stad. Bud worstelt de kinderen de deur uit naar creche en school. Ik ben dan al aan het werk. Bud begint later vandaag. Gelukkig kan Kristine op de jogens passen want na het werk heb ik een netwerkafspraak. Met een CEO in de health care industry die later een van de adviseur van de "health minister" blijkt te zijn. Ze stelt mij gerust en zegt dat er op het ogenblik gemiddeld 250 brieven binnenkomen op een advertentie voor leuke posities in healthcare. Ik moet de moed niet verliezen volgens haar. Ik krijg weer advies over mijn CV maar er hoeft maar weinig aan gewijzigd te worden. We hebben een erg leuk gesprek met weer een aantal potentiele netwerkcontacten.

Vanavond is het de beurt van Isis om een inhaal zwemles te doen. Ze mag een aantal keer zonder kurk zwemmen en is in de zevende hemel van geluk. Morgenochtend in haar normale zwemles wil ze geen kurk meer dragen.

En nu komt er geen zinnig woord meer uit mijn vingers.

Simon bereidt zich voor

Vanmiddag ga ik even bij Simon kijken die aan het rusten is in de speelkamer. Hij ligt opgekruld te slapen op het rustbedje. Omringd door koffers en een scala aan andere spullen. Als hij wakker wordt vertelt hij mij dat het best zal lukken om 24 uur in een vliegtuig te zitten. Hij heeft vast geoefend en het rustbedje omgebouwd tot "drie stoelen in het vliegtuig en ik lag er op 1. Isis en Tom kunnen er ook naast en kijk, Muis van Tom heb ik ook vast ingepakt. Hoeveel nachtjes is het ookal weer voor we gaan?"

...........

working bees

Het is wennen. Werken. In uren die je eigenlijk niet hebt. Wel hebt, maar niet kunt gebruiken omdat de kindjes rondlopen. Omdat je ze moet ophalen. Wegbrengen. Er moet gekookt worden, boodschappen gedaan, o ja, een verjaardagskadootje. Maar er moet ook voorbereid worden. En er moet een CV herschreven worden. Op woensdag heeft het CV prioriteit. Ik neem de jongens mee naar Playdays, de grote binnenspeeltuin. Niet de plek waar je normaal gezien zou willen zijn, maar de jongens vinden het helemaal het einde en spelen 3 uur lang aan een stuk, terwijl ik op een plastic tuinstoel zit, aan een plastic tafeltje, tussen alle "mothers groups" en schreeuwende kinderen. Met de laptop op het tafeltje, de stralende jongens af en toe aan mijn zij herschrijf ik mijn CV. Het is een wonder hoe tijdsdruk het tempo kan versnellen. Af en toe heen en weer rennend om de jongens te vertellen dat andere kindjes ook in hun huisje mogen, of dat ze niet de motors van andere kindjes mogen afpakken, of op hoofden van 2 jarige peuters mogen springen als ze aan de slinger door de lucht vliegen en zich met en zwaai in de ballenbak laten vallen. Het lukt, en het CV komt woensdag af. Nu maar hopen dat het de "cake" geworden is waar de CEO die ik heb gesproken op doelde.

Donderdag moet er gewerkt worden want vrijdag worden de eerste analyses, structuurvoorstellen en ideeen verwacht. Het is een race tegen de klok. Het wordt een lange dag, en een korte nacht. En 's ochtends voor dag en dauw op om om 7.15u op kantoor in de stad te zijn. Bud brengt de kinderen weg, ik heb precies 4 uur voor ik weer terug moet om de jongens op te halen. Ik geniet. Voel me de koning te rijk als ik tussen de mensen in de trein zit die ook op weg zijn naar werk. Het kantoor waar ik de opdracht doe zit in South Melbourne. Ik loop een stuk tussen de enorme gebouwen van het business center, steek Kingsway over, de drukste toegangsweg van het centrum en 10 banen breed. En kom in de straat waar ik moet zijn. Allemaal oude panden in verschillende staten van onderhoud. Ik moet bij een donkerbruin pand zijn, drie verdiegingen hoog. Binnen is het mooi en strak, een geweldige werkplek waar een aantal dertigers met eigen bedrijfjes een kantoorpand delen over drie verdiepingen.

In vier uur tijd werken we keihard, met resultaat. Ik ben blij, de opdrachtgever ook. Wat is dit leuk. Zingend ga ik naar het kantoor van Bud dat vlakbij zit om mijn treinkaart in te ruilen voor de autosleutels. Zo winnen we tijd en kan ik op tijd terug zijn om de jongens te halen.

Die zijn zo blij dat het weekend is dat ze bij bakker Bob willen lunchen. Met groene limonade uit een flesje en allebei een bolletje zonder beleg. We moeten de lunch overhaast afbreken want Tom is vergeten thuis te plassen en plast bijna in zijn broek. Hier zijn cafe's en dergelijke niet verplicht om een wc te hebben dus we gieten de groene limonade terug in de fles, pakken de bollen in en rennen naar huis zonder al te grote schade.

In de middag maak ik het werk af, haal Isis op die natuurlijk nog even in de speeltuin wil. Dan moeten we nog boodschappen doen, een kadootje halen voor een feestje. En dan zet ik thuis iedereen voor de televisie, zet Nemo aan en voel me schuldig. Maar het werkt wel want binnen een half uur is het laatste stukje werk af en kan het de deur uit. Pfffff...... Bud komt thuis met goed nieuws, hij heeft een heel positief "mid year review" gesprek gehad. En hij is blij. En ik dus ook! Een week in het teken van werk.

Maar daar zou dit stukje niet over gaan. Wel over werk, maar een ander soort werk. Schoolwerk, "working bees". Vandaag was het de beurt van de ouders van de 4 prep klassen om de schooltuin, de speeltuinen en de sportvelden in twee uur te vegen, te harken, te knippen, en te wieden op school bij Isis. We moeten onze eigen tuinspullen meenemen. We hebben geen tuin, dus spullen hebben we niet. Jawel zegt Simon en haalt zijn kruiwagen en de strandset tevoorschijn. We pakken nog het huisbezempje mee en een stoffer en blik en gaan op pad. We gaan met z'n allen omdat de kinderen er zo'n zin in hebben. Bud en ik merken dat ze een tuin missen. Wij lopen natuurlijk helemaal voor gek om onze werkspulletjes. Iedereen is gewapend met grote werkhandschoenen, enorme kruiwagen, harken zo breed als de mond van een walvis. Veertig soorten bezems, dertig soorten scheppen en zelfs een stoepstofzuiger. Gelukkig wil iedereen graag delen dus harken en vegen we er op los. Simon werkt het hardst van allemaal, die staat 2 uur achter elkaar zijn kruiwagen te vullen, bladeren weg te gooien, te harken. De schooldirecteur en de assistent lopen goedkeurend rond terwijl 3 van de 4 onderwijzers van de prep klassen een sausage sizzle voorbereiden. Om klokslag 11.00u is de school weer spic en span, zijn de twee uur voorbij en staan de kinderen in de rij voor een worstje en en boterham. Isis staat keurig met haar twee broers in de rij en bestelt voor haar en Tom een worstje met saus, voor Simon zonder. Ze zijn apentrots en voldaan. 's Middags slapen ze alledrie terwijl ik de chaos in huis probeer op orde te brengen want om 14.30u komen de overburen op bezoek.

Als iedereen weg is en we aan tafel zitten hebben we het over een bril voor Bud. Tom begint,"Bud moet de bril van Marit op". En dan moet iedereen hem op. De kinderen liggen onder tafel van het lachen, en lachen nog harder als ze zichzelf later op de foto zien.

Nu is het rustig in huis. De was gestreken, iedereen in bed, morgen begint weer een drukke week. Simon telt de dagen tot Nederland. Tom is snipverkouden en loopt met een zachte doek achter zich aan door huis voor zijn zere neus. Isis heeft als huiswerk een Boemerang met traditional and contemporary Aboriginal Art moeten versieren. We zijn er klaar voor. Laat de maandag maar komen.

blog volgt

Sorrie jongens, werken zonder kinderopvang heeft eraan bijgedragen dat ik geen blog updates hebben kunnen doen. Vanavond weer!

Marit