Op precies de afgesproken tijd word ik opgehaald, we gaan carpoolen naar Brighton, waar het restaurant zich bevindt. De keuze is gevallen op een Italiaans restaurant, in Churchstreet, de straat op stand van Bayside. Dus de verwachtingen zijn hooggespannen.
Ik maak al meteen de eerste fout als we binnenlopen. Te laat herinner ik mij dat het BYO wine is, 5 dollar corkage. Ik ben vergeten een fles wijn mee te nemen.
Het restaurant ziet er gezellig uit. Er zitten veel oudere mensen te dineren. We zijn met 15 moeders, een goede opkomst voor een klas met 24 kinderen. De flessen wijn die zijn meegenomen gaan meteen allemaal open. Witte zoete wijn is de favoriet. Ik drink twee slokjes Shiraz Pepperjack 2008 mee, een rode Australische wijn uit de Borossa valley. Maar aangezien alcohol mij altijd zeer snel naar het hoofd stijgt laat ik het bij een paar slokjes.
De avond vordert. Het eten is Australisch Italiaans. Vet, veel, een beetje onverzorgd. Maar iedereen vindt het heerlijk dus ik houd wijselijk mijn mond. Iemand vraagt mij of er in Nederland ook Italiaans eten bestaat. Ondertussen wordt er enorm veel gebabbeld. Het zijn stuk voor stuk geinteresseerde, aardige en slimme vrouwen. Maar van wat er wordt besproken versta ik de helft niet omdat het platte Australisch snel gaat en moeilijk te volgen is in een druk restaurant. Het gaat over winkels, over boodschappen. Maar ik winkel niet zoveel, dus ik kan geen tips geven over leuke boetiekjes die ik ken.
De nieuwe sandwichspread van smeerkaas vermengd met vegemite, heb ik die ook al geproefd? Het gaat over privescholen en of we onze kinderen al hebben ingeschreven en zo ja, waar. De temperatuur van het badwater wordt getoetst. Tenminste, zo interpreteer ik het. Ik voel mij een buitenbeentje en buitengesloten in een discussie die ik niet mee kan voeren. Het is voor het eerst dat dit mij overkomt. Ik ben de Nederlandse die altijd fietst, geen liters wijn achterover slaat en vegetarisch eet. Ik heb geen man die aanstaande zondag de 10km hardloopt, of de halve marathon die hier in de suburb wordt gehouden. Mijn man gaat naar footy zondag. En nee, de kinderen staan nog niet ingeschreven bij een priveschool. Ik drink een long black, en geen weak latte zoals de rest. Nee, ik zit in geen commissies van school of bij de gemeente. Vrijwilligerswerk vraag je? Nee, sorrie, ik ben nog aan het kijken wat ik kan bijdragen voor de gemeenschap. Welke Thai ons favoriete afhaalrestaurant is? Uuuhhhh..... Of we dit weekend een barbie hebben met dit lekkere weer? Uuuuuhhhhhh....... Ik probeer nog zwakjes iets te vragen over wat ze vinden van het feit dat gisteren de Liberals en de Nationals tegen het plan van Kevin Rudd over maatregelen tegen klimaatveranderingen gestemd hebben. De dames kijken mij verbijsterd aan........
Soms is het zoeken om aansluiting te vinden. En meestal vind ik die aansluiting ook. Maar het is vanavond heel duidelijk, ik ben een vreemde eend in de bijt.
