Simon en zijn "special person" op het schooltje
De kinderen hebben er ook last van. Maar dat heeft meer te maken met de activiteiten van de week.
Simon heeft woensdag special persons day op school en hij kiest, wie anders, Bud om te komen. Er is cake, snoep, chips, alles wat bij ons kort gehouden wordt, in overvloed en dan nog meer. Ik ga weg als zodat zij samen kunnen spelen. Ze hebben het enorm naar hun zin en komen vrolijk en blij thuis. Maar dat is maar voor even, bij het eten is iedereen moe, uiteraard lust weer niemand wat ik heb gekookt en als Simon voor de zoveelste keer van tafel opstaat, Isis alweer verdwenen is naar de wc en Tom met zijn hand in zijn glas water zit te dabben, ontplof ik. En dat terwijl Bud een keer thuis is en met ons mee-eet.
Niet echt gezellig dus. Het was en opstapeling van gebeurtenissen. Eerst moest Isis naar school en vergat haar lunchbox. Gelukkig waren we voor een keer met de auto dus konden we weer makkelijk terug naar huis om hem alsnog op te halen. Toen door naar de Southlands om in de rij te gaan staan bij Medicare. Voor de zoveelste keer vraag ik of dit nu echt de enige manier is om ziektekosten claims in te dienen. "Ja mevrouw..." Tom is helemaal gelukkig want voor het eerst in 6 maanden halen we de buggy weer tevoorschijn waar hij in mag zitten. Niet omdat hij niet mag lopen, maar omdat Simon en ik als een stel wilde paarden door de shopping mall galopperen om naar Medicare te gaan. Een race tegen de klok want het is een behoorlijke afstand die we moeten overbruggen en binnen de gestelde tijd. Na Medicare moeten we namelijk zwemlessen inhalen die we gaan missen tijdens onze vakantie in Nederland. Het is nogal krap gepland (zoals gewoonlijk ;-) Tussen de shopping mall en het zwembad stop ik de jongens snel een fruit pole toe zodat ze na al het geren en gehaast weer energie hebben voor het zwemmen. Zwemspullen aan en aan de slag. Simon zwemt de helft van de tijd onder water en doet al aardig borstcrawl. Hij draagt steeds minder vaak de kurk om zijn middel en is een enorme waterrat. Tom lacht iedereen uit als hij door het water scheurt met een plank in zijn armen, wild trappelend om als eerste aan de ooverkant te kunnen zijn. Onderwaterzwemmen doet hij nu met gemak en legt een paar meter onder water, alleen, zonder kurk. De kleintjes beheersen dat op een natuurlijke manier en bewegen zich voort onder water als otters. Ze leren niet om onder water te zwemmen, maar ze leren om niet bang te zijn. En dan gaat het onder water zwemmen vanzelf.
Na het zwemmen snel snel snel nog even naar het postkantoor waar een pakket op ons staat te wachten (dank jullie wel Cees en Mientje, het is een hit!!!) en dan haar huis want er moet vroeg gerust worden vanwege Simon zijn schoolfeest. Bud werkt thuis dus terwij de jongens liggen te slapen doe ik de rest van de ziektekosten claims, boodschappen, reserveer van een tafel voor een verrassingsfeestje van een vriendin, bestel bloemen en dan moeten de jongens wakker gemaakt worden. Naar school! Feest op school, Simon straalt. Als Bud is gearriveerd haal ik Isis van school. En dan dus koken, en dan drama. Eigen schuld, ik moet ook niet zoveel plannen op een dag, daar worden de jongens heel kriegelig van......
Natuurlijk hebben we het weer goed gemaakt.
En er was ook een resultaat. Iedereen eet donderdag zijn bord leeg! Op een paar boontjes na maar dat mag geen naam hebben in vergelijking met hoe het de afgelopen weken hier aan tafel is gegaan. Tot Simons' geruststelling lust Joel, het vriendje dat hier' middags speelt, ook geen boontjes.
Vrijdag werkdag. Ik sta om 5.45u lunchboxjes te maken en neem dan de trein naar de stad. Bud worstelt de kinderen de deur uit naar creche en school. Ik ben dan al aan het werk. Bud begint later vandaag. Gelukkig kan Kristine op de jogens passen want na het werk heb ik een netwerkafspraak. Met een CEO in de health care industry die later een van de adviseur van de "health minister" blijkt te zijn. Ze stelt mij gerust en zegt dat er op het ogenblik gemiddeld 250 brieven binnenkomen op een advertentie voor leuke posities in healthcare. Ik moet de moed niet verliezen volgens haar. Ik krijg weer advies over mijn CV maar er hoeft maar weinig aan gewijzigd te worden. We hebben een erg leuk gesprek met weer een aantal potentiele netwerkcontacten.
Vanavond is het de beurt van Isis om een inhaal zwemles te doen. Ze mag een aantal keer zonder kurk zwemmen en is in de zevende hemel van geluk. Morgenochtend in haar normale zwemles wil ze geen kurk meer dragen.
En nu komt er geen zinnig woord meer uit mijn vingers.
