Het begint allemaal zo vrolijk. We zijn al om 9.00u binnen en beginnen met het aanschaffen van een paar slippers want Simon blijkt zonder schoenen in de auto gestapt te zijn vanochtend. Op zijn opmerking "we zijn toch in Australie dan mag je atijd op blote voeten lopen" ben ik niet ingegaan. Dus strompelend op een paar te kleine crocks van Tom die ik meehad omdat Tom zijn regenlaarzen aan had gedaan (?????) lopen we een kinderwinkel binnen. Hij kiest slippers met afbeeldingen van giftige spinnen, dat krijg je als ze zelf mogen kiezen. De volgende missie is twee zonnebrillen voor de jongens met UV factor 400, omdat we de zon tegemoet gaan in de outback. Er is veel keuze maar de jongens stoppen niet met passen en meten totdat Simon er een heeft gevonden die goed bovenop zijn hoofd blijft zitten, en Tom exact dezelfde heeft als Simon. Ze zien eruit als twee boeven, de brillen zijn zo mogelijk nog groter dan hun gezicht.
Zo ver zo goed. We slaan nog wat spullen in om de chaos in ons huis wat te ordenen en weg te werken onder diverse bedden en gaan dan, 1,5 uur later, naar de RACV winkel (vergelijkbaar met de ANWB winkel) om lid te worden bij de RACV en om een autoverzekering af te sluiten. Op dat moment besluiten de jongens dat het genoeg is met het brave gedoe. Tom wringt zich uit de boodschappenkar die volgeladen is met opbergdozen en bungelt ergens tussen het stoeltje en de grond. Simon trekt zo hard aan zijn voet dat ik nog maar net kan voorkomen dat kar en al omgaan in de mooi uitgestalde kerstdekoraties.
Tegenover de winkel waar wij zijn zit een dierenwinkel met een puppy in de etalage. Die pup heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de jongens. Simon is rustig en gaat lief kijken, maar Tom, onze button pusher, heeft in een mum van tijd door hoe hij het ingewikkelde sluitmechanisme open kan krijgen. Een zeer boze dierenwinkeldame staat rond te kijken bij welke moeder dit tuig hoort, dus ik ren de RACV winkel uit en spreek de jongens toe. Opdracht: "Alleen zitten, niet gillen en ZEKER niet de deur van de kooi openmaken." Ik probeer ze mee terug te nemen naar de bali bij RACV waar al mijn papieren liggen, klaar om getekend en betaald te worden. Uiteraard heb ik geen schijn van kans. Binnen vijf minuten zie ik ze heerlijk peuzelen aan een bos druiven die ze van de plank bij de groentenboer hebben gepakt. Ten einde raad geeft de RACV mevrouw de jongens een bal zodat ze rustig kunnen spelen. Dat maakt het alleen nog erger. Ze rennen nu buiten de winkel heen en weer en vragen aan iedereen die wil luisteren of ze footy met ze willen spelen. Met klotsende oksels en rode vlekken verlaat ik de RACVwinkel, pak Tom onder luid protest onder mijn arm, duw de hoog opgeladen kar met mijn andere arm en ga naar de groentenwinkel om de druiven te betalen en ter compensatie een paar nectarines te kopen. En ook dat had ik niet moeten doen. Tom presteert het om in een elektronica winkel een nectarinepit in de prachtige demo geluidsinstallatie te proppen terwijl ik op at moment probeer een electriciteitsconverter voor in de auto te kopen. En een lol dat de jongens hebben, helemaal als ze gierend van het lachen en rennend over de winkelpaden "wie komt er in mijn hokje" spelen. Ik word gek.......
Het is duidelijk dat het genoeg geweest is voor vandaag. Ik heb een ONTZETTENDE hekel aan winkelen, maar lach ondanks alles toch om de jongens. Het zijn draken maar ze hebben net zo'n hekel aan dat gewinkel als ik, dus geef ze eens ongelijk.
Karin vraagt net aan mij of er nog iets mis is gegaan vandaag. Volgens mij niet, tenminste als je niet meetelt dat
- ik de deadline voor het bestellen van schoolboeken op het nippertje heb gehaald,
- Tom een halve fles shampoo over een bijna slapende Simon heeft leeggegoten,
- ik al om 14.00u op een afspraak was die om 15.00u zou zijn en die om 14.55u werd afgebeld,
- de hele dag de zon scheen totdat ik op de fiets naar mijn afspraak ging en binnen 5 minuten de temperatuur 10 graden daalde en het goot van de regen,
- de pannekoeken zwart in de pan zaten omdat Bud thuiskwam met een net gewonnen enorme "Christmas hamper" die we natuurlijk alemaal moesten bewonderen,
- blijkt dat morgen al de laatste dag van de creche is voor de vakantie terwijl ik volgende week nog moet werken,
- ik vanavond niet helemaal opgedoft naar een moedersdiner ging ("het is in dat restaurant zoooo informeel, niemand gaat netjes gekleed") en de enige was in spijkerbroek.........
Maar eigenlijk valt dat wel mee. Behalve het eerste (van de puppy en het bevrijden daarvan) en dat laatste (van die spijkerbroek) heeft niemand wat gemerkt. Denk ik. En lijken we net een normaal gezin. Hoop ik.
;-)
