binnendag

Port Philip Bay vanmiddag, het is 5 graden en al 10 minuten droog.

Eigenlijk gebeurt het nooit. Dat we een hele dag binnen zitten. Ik ben er niet goed in. De kinderen ook niet. Maar Tom wil niet naar de bioscoop. Dus kunnen we niet naar de bioscoop. En het regent pijpenstelen dus met de trein naar het museum wil Simon niet, dan moeten we namelijk 15 minuten buiten lopen. Bud heeft de auto mee naar kantoor vandaag. Het strand is bitterkoud met een Zuidpoolwind die ons om de oren raast. We houden het aan het eind van de middag niet meer uit onder de warme luchtblazer in huis, en in een droog moment barsten we de voordeur uit. De rest van de dag knutselen we.

Het is lachwekkend want we zijn allemaal weliswaar enthousiaste knutselaars, maar geen perfectionisten. Binnen de kortste keren zitten de verfspatten tegen het plafond, drinkt Tom per ongeluk uit het kwastenglas in plaats van uit zijn limonadeglas. De klodders glitterlijm glinsteren op tafel. Bijna alle verfpotjes gaan leeg. Na het verven zijn ze toe aan iets anders, ze willen met draad en naald aan de slag. Dus ik zoek oude sokken op om beesten van te maken. Zoals te verwachten valt de eerste vingerprik binnen een minuut. De twee kartonnetjes waar Isis net met wol een beeldig pruikje mee aan het maken is, scheurt. Tom valt van zijn stoel. Ondertussen probeer ik wanhopig wat te werken en als dat niet lukt, wat te naaien aan een babydekentje. Mijn eerste en waarschijnlijk ook laatste poging van dit jaar........ Ik en borduren, dat is ook geen combinatie...... Eigenlijk is het wel lollig als je het van buitenaf zou bekijken, nu kan ik er ook weer om lachen.

Omdat er ruzie ontstaat als we vanuit de speeltuin nog even langs de Coles willen, twee willen wel, twee willen niet, stel ik voor om dan voor toetje griesmeelpudding met bessensaus te koken. In twee tellen zijn we thuis en verliest Tom bijna twee vingers omdat hij de keukenmachine vast aanzet, en laat Simon de eieren naast de mixbak, in plaats van erin, vallen. Ondanks dat maken we heerlijke griesmeelpudding die de wat moeizame dag toch naar tevredenheid afsluit. Behalve dat er toch nog even gevochten moet worden om het laatste stukje......

Zo'n dagje vakantie thuis en in de winter doen we maar niet meer. Morgen gaan we erop uit, weer of geen weer.

Resultaat van wat knutselpogingen....;-)

Isis heeft het nooit koud en geniet van het even buitenzijn.

voorbereiden

Spanning voor de wedstrijd.

Bud is er al ingedoken. Even voorslapen zodat hij vannacht naar het voetbal kan kijken. Geen oranje tompoezen hier in huis, maar wel voortdurend achter internet om de laatste opstellingen te bekijken en het laatste voetbalnieuws mee te krijgen. Het begint om 12uur vanavond. Aan tafel hebben we uitslagen voorspeld. De spanning is van het gezicht van Bud af te lezen terwijl hij staat af te wassen. De mentale voorbereiding is begonnen. De computer staat klaar met de koptelefoon en de website van radio 1 http://www.radio1.nl/noslangsdelijnwkvoetbal om ook het commentaar, weliswaar met wat vertraging, in het Nederlands te kunnen volgen.

De kaart van Sinterklaas die in de foto te zien is komt uit een bakboek dat we in December kregen en waar de kinderen vanmiddag verlangend in hebben gekeken. Op de verlanglijst staat "taart bakken" en ze zijn uren bezig geweest de geschikte taart te vinden. De kaart moet neergezet worden en mag niet in het boek blijven want het is hartje winter en voor onze begrippen ijskoud. We zitten tussen de citrusvruchten en warme chocolademelk. De Safeway verkoopt Taai Taai. Dus de kaart wordt neergezet, het voelt alsof we ons in de donkere dagen voor Sinterklaas bevinden........ Alleen de kadootjes ontbreken. Of toch niet helemaal. Vandaag kregen we de brief met de uitslag van de nieronderzoeken van Simon en we hoeven ons voorlopig geen zorgen te maken. Het gaat hem nu goed. Welk mooier kado kunnen we ons wensen.

De foto van zijn stralende gezicht spreekt boekdelen. Zoals goed te zien is heeft hij net een groot bord spaghetti verorberd. Maar dat iedereen dat kan zien kan hem niet schelen. Hij is in feeststemming. En wij ook.

Ik ben blij!

een toast maken

Zo zag een fabriek eruit die in 1911 werd gebouwd..... Melbourne pumping station.

Toast is hier de meest gegeten vorm van brood. Zelfs wij merken dat we steeds meer toast eten voor bijvoorbeeld het otbijt, in plaats van een gewone boterham. Het was dus interessant om te leren hoeveel electriciteit het kost om een toast te bakken. We leerden dit, en minstens honderd andere interessante wetenswaardigheden, in Scienceworks, een museum in Melbourne dat de normale en bijzondere dingen in het leven op een kindvriendelijke manier probeert uit te leggen. Eigenlijk zouden we helemaal niet naar Scienceworks gaan, maar naar Hanging Rock, een bijzondere rotsformatie 1,5uur rijden uit de stad. Maar het regent regent regent. Zeker geen weer om naar de geheimzinnige en mysterieuze rotsen te gaan. Helemaal niet omdat we een dag hebben gepland met Stijn, Kristine en de kindjes. Nu het nog kan.

De vraag was waar naar toe te gaan waar volwassenen en kinderen plezier kunnen hebben. Een museum dus. Een groot succes.

We snowboarden op een bewegend snowboard een heuvel af, doen rolstoelwedstrijden, leren welke beesten er in een bed huizen en hoe hoog een vlo springt. Maar ook hoe frequenties omgezet worden in geluid, waarom er seizoenen bestaan, hoe je moet navigeren op de sterren als je je op het zuidelijk halfrond bevindt. Hoe het doortrekken van een wc werkt. En alles over de machines van de oorspronkelijke rioolpompen die hier in 1911 zijn gebouwd. Stiller dan de motor van een Rolls Roys. De pompen werden ontworpen door een Engelsman in in 1911 in Melbourne gebouwd om het grote rioleringsprobleem op te lossen. Door 11 stoommachines werden de gigantische pompen aangedreven die al het afvalwater 4 km heuvelopwaards pompte naar een rioolbewerkings fabriek. Een van de pompen funtioneert nog. Dat hij al 100 jaar geruisloos loopt is te zien aan de 6 munten die op hun zijkant op de machines staan. Er is geen trilling te zien. We zijn onder de indruk.

's Avonds eten we bij Stijn en Kristine thuis de picnick die we eigenlijk voor de rotsen hadden bedacht. We hebben het over het naderende afscheid, of de vloerbedekking nu wel of niet gestoomd moet worden en over paprikachips (die hier niet te koop zijn maar in Belgie wel....).

Als afloop steken de kinderen in de stromende regen sterretjes aan. Een mooie afsluiting!

Simon en Isis bekijken wat er gebeurt als je een wc doortrekt.

Valt de munt om? Een van de rioolpompen.

Kristine en Stijn

Met een dag als deze is het duidelijk dat de vakantie begonnen is. Isis heeft al twee verhalen in haar Holiday Journal geschreven. Een over de Kidspace waar we vrijdag de vakantie mee hebben ingeleid. Een over het toastbakken bij Scienceworks. En toen was ze moe van het schrijven, waarschijnlijk door het zwemmen vanochtend in het grote golfslagbad samen met Bud en Simon. De vakantieverlanglijst is inmiddels gemaakt. Geen onoverkomelijke wensen dit keer. Twee weken leuke dingen doen. Als we met het tempo doorgaan waar we de vakantie mee begonnen zijn, zijn we over twee weken allemaal aan vakantie toe....... Dus morgen blijven eerst maar eens een dagje thuis, en gaan we niet verder dan de speeltuin of het strand aan de overkant als het weer een beetje meezit....

Sterretjes

een historische dag

Totaal onverwacht is vandaag de positie van Prime Minister Kevin Rudd overgenomen door een vrouwlijke leider, Julia Gillard. De kranten staan er vol van, internet ook. Hoe is het mogelijk dat iemand die een jaar geleden nog ongelooflijk populair was, nu nauwelijks nog aanhang heeft bij het publiek en binnen zijn partij. Wij zijn geintigreerd door wat er gebeurt en proberen het nieuws te doorgronden. Het land staat in het teken van deze grote verandering in aanloop naar de federale verkiezingen later dit jaar.

Vanavond was het working bee bij Simon op school. Bij het soppen van de ramen en het schoonmaken van de boekenplanken zou het een uitgelezen mogelijkheid zijn om over politiek te praten. En vooral over de ingrijpende veranderingen van vandaag. Maar blijkbaar was het of de verkeerde groep mensen om dit te doen, of het is iets dat je niet met elkaar in het openbaar bespreekt. Ik weet het niet en was er verrast over dat het vooral over renoveren van huizen ging, en de laatste footy uitslagen......

Als buitenlander moet ik mij er natuurlijk niet al te veel mee bemoeien, maar ik had wel graag wat meer willen horen over hoe mensen er persoonlijk over denken. Vooralsnog zal ik het met het nieuws uit de kranten en op televisie moeten doen.

huizen kijken

Nu de komst van nummer 4 in zicht komt, en het einde van ons huidige huurcontract bijna gelijktijdig, moeten we gaan beslissen wat we doen met ons huis. Gaan we nog een jaar ons townhouse huren tegen een redelijke prijs, maar zonder tuin en met slaapkamers die wij een beetje lacherig "de kelders" noemen? Vooral nu in de winter lijkt het beneden, waar de slaapkamers zijn, kouder dan buiten. Dus de kinderen gaan 's avonds met een kruik naar bed. Heel knus, maar niet echt ideaal. Ookal lijken zij er geen enkel probleem mee te hebben. Behalve dat willen we eigenlijk graag naar een huis met een tuin, aan een minder drukke weg. Dus we zijn op jacht. Dat is wel en niet eenvoudig. Wel eenvoudig omdat de huizen hier allemaal op de korte termijn verhuurd worden. Dat wil zeggen dat je nu kan huren om 1 juli een huis te betrekken. We hebben wat op het oog, en daar hebben we ook een "application" voor ingediend. We maken kans, maar.....we willen er per 1 augustus pas in. "Highly unusual, and not acceptable" volgens de makelaar. Volgens ons valt het wel mee, het huis staat al maanden leeg maar we zullen kijken of we eerder uit os huidige huis kunnen. En als ze het niet accepteren, dan doen we het maar niet. Dan komt er vast wel weer iets anders op ons pad.

Niet eenvoudig omdat de buurt waar we wonen een dure buurt is. Je betaalt niet alleen voor een huis maar ook voor de lokatie. Gisteren zijn we naar een splinternieuw door de verhuurders zelfgebouwd huis gaan kijken, helemaal prachtig met isolatie, zeeen van bergruimte, prachtige keuken en een tuin. Maar ver boven budget, zelfs als we het niet via een makelaar huren. Misschien kan ik nog verder over de prijs onderhandelen, als dat niet kan dan wordt het niets.

Morgen gaan we kijken naar nog een ander huis dat beter binnen het budget past, maar waarvan de eigenaar vandaag meteen al meldde "It's an excellent family home, because it still needs to be renovated......" Of we met die woorden blij moeten zijn is de vraag. We gaan in ieder geval kijken.

We willen in ieder geval voorlopig in deze suburb blijven wonen. We voelen ons hier thuis, kennen de weg en mensen. De kinderen zijn gewend aan school, creche en kleuterschool. Om dat weer te veranderen, terwijl we niet zeker weten wat de langere termijn plannen zijn, vinden we geen goed idee.

We maken ons er niet druk over, we zitten op zich goed in ons huis en er past makkelijk een baby bij. Maar we willen leuker. En een tuin. En een muur waar je ook wat aan op kan hangen, dat kan nu niet.

Een mooie uitgangspositie om rond te kijken naar mogelijkheden. En lukt het niet, dan huren we rustig nog even door, maar dan niet op jaarbasis maar op maandbasis. No worries :-)

angst overwinnen

Zwemles is een serieus gebeuren en de kinderen zemmen iedere week een half uur in de les. Isis gaat heel goed en leert sinds twee weken de schoolslag. Die vindt ze heel moeilijk, ze zwemt liever "freestyle", dat is borstcrawl, de slag die ze hier als eerste leren. Tom leert ook de basis freestyle en mag bijna naar een groep waarin hij zelf mag zwemmen, zonder ouder begeleiding. Dat mag vanaf 3,5 en hij kijkt er naar uit.

Simon zwemt ook goed maar is sinds een paar weken bang om op zijn rug te zwemmen zonder kurk of dat iemand hem vasthoudt. Hij moet zijn buik naarboven duwen en het blijkt dat hij dan denkt dat hij tegelijkertijd zijn adem in moet houden. Geen wonder dat hij bang is, ik zou zelf ook de overkant niet halen als ik niet mocht ademen. Omdat wij vinden dat zwemmen vooral ook leuk moet zijn, hebben we in overleg met Simon een priveles afgesproken om hem te helpen beter op in rug te kunnen zwemmen.

Vandaag was het zover. Lee, zijn zwemleraar, pakt het geweldig aan en na een half uur zwemt Simon vrolijk op zijn rug. Dan mag hij nog even op het opblaaskussen spelen dat klaarligt voor de schoolkinderen die zo komen zwemmen. Dat kussen komt alleen in de week voor de vakantie begint, en dat is nu. Hij straalt dat het gelukt is en dat hij op het kussen mag. Als het halve uur voorbij is komt hij uit het water en zegt met grote grijns dat hij zo'n privelesje wel heel fijn vindt en wanneer hij weer mag. Mooie boel! Zaterdag gaat hij gewoon weer naar de normale les en daarna kijken we weer verder. Ja zegt hij "misschien kan ik het uurtje beter gebruiken om een andere sport te leren, skateboarden bijvoorbeeld, of steppen. Dat rugzwemmen kan ik nu wel".

Op de opblaasglijbaan

Inzwemmen

dag

De straat van Stijn en Kristine, staat onze auto daar voor de laatste keer voor de deur?

In het winterse weer is het goed toeven in huis. Nou ja, goed...... Redelijk als je de verwarming meerekent. Goed als je hem gewoon uizet en een dikke trui aandoet. We hebben een "reversable airconditioner". Dat wil zeggen dat als je in de winter wat warmte in je huis wil, blaast het ding warme in plaats van koude lucht. Met als gevolg dat er, zolang hij aanstaat, een warme luchtstroom door een deel van het huis waait, je vel volledig uitdroogt en er een lokale sauna ontstaat. Door het ontbreken van iedere vorm van isolatie in huis is de warmte binnen 10 minuten weer vervlogen zoda je hem uitzet. Je kan hem maar beter uit laten staan is mijn motto. Maar niet iedereen is het daar mee eens dus er zijn regelmatig discussies over wanneer die aan moet en wanneer uit ;-).

Het was dus extra lekker om gistermiddag naar Kristine te gaan die een huis met vloerverwarming en open haard hebben. We gaan voor ons laatste diner, ze zijn aan het aftellen voor hun laatste Australische vakantie en het vertrek terug naar Belgie. Bah.

We hebben een ontzettend gezellige middag en avond en worden volledig in de watten gelegd. Japanse hapjes (om de spanning voor Nederland- Japan wat op te voeren :-)) en Belgische wafels. Stijn maakt een verrukkelijke fles champagne open onder het motto "alles moet op". Kristine heeft de dinertafel prachtig voorbereid, maar wij zitten in de keuken en de uren vliegen voorbij onder het genot van hapjes en drankjes, terwijl het jonge spul zich uitleeft achter de Wii. Als dat geen vriendschap is.....

In vrolijke stemming gaat Bud door naar Dave om Nederland te zien winnen van Japan. Hij is blij want nu hoeft hij vrijdag aanstaande niet om 4.30u am op te staan om ze te zien spelen, ze gaan zowiezo door. Natuurlijk zijn we ook voor de Socceroos, die nog steeds een kansje maken, maar we redden het niet om de wedstrijd van afgelopen nacht helemaal te zien. Het is te laat in de avond en we slapen voor de televisie.

Vandaag wat kleine oogjes dus. Bij ons en bij de kindjes, die er ook veel te laat inlagen gisteren. Maar kleine ogen of niet, het is working bee op school dus er moet geveegd en gepoetst worden op het schoolplein bij de school van Isis. Ik vind het wel best en doe een working bee thuis, terwijl Bud met het jonge volk in de stromende regen naar school rijdt. De kinderen gaan graag mee, niet zozeer vanwege het harde werken, als wel de snags die altijd na afloop door de leraren worden gebakken. Ze herinneren zich het nog goed van vorig jaar en staan al om 10.30u vooraan in de rij op een gebakken worst in een kleffe boterham gerold, te wachten. Om 11u is het afgelopen en hebben zij in ieder geval de sociale schoolverplichting van het jaar weer volbracht.

Tom aan een snag bij de school van Isis

Tegen die tijd zet ik de koffiepot aan omdat Marco en Brenda hebben gebeld en een "bakkie" komen doen op doorreis naar Zuid- en West Australie. Het is een dolle boel. Niet alleen omdat het zo leuk is om alle verhalen te horen en bij te praten, maar ook omdat de kinderen niet te houden zijn en het huis en elkaar met intervallen afbreken. Als we behang zouden hebben zou ik ze vandaag er even achter geplakt hebben.....

In de loop van de middag zwaaien we Brenda en Marco met hun campertje weer uit. Wie weet hoe lang het duurt tot we ze weer zien. Het was echt leuk dat ze nog even langs zijn gekomen.

Maar al dat afscheid, daar is niets aan.........

Dag Marco en Brenda, goede reis!

De rest van de middag zijn we thuis. De kinderen een uurtje knock-out in bed. Tom bijna letterlijk omdat hij verschrikkelijk hard van de driewieler is gevallen en tegen een lichte hersenschudding aanzit. Hij ziet er gehavend uit met een enorme buil op zijn hoofd en een schaafplek op zijn kin en hij klaagt over hoofdpijn. Het ironische is dat we hier ALTIJD een helm op hebben. De kinderen zijn heel plichtsgetrouw en wij hoeven het nooit te vragen. Op step, loopfiets en fiets, altijd hebben ze een helm op. Maar hij had geen helm opgezet omdat het, adus Tom: "zo'n babyfietsje is, daar kan ik helemaal niet vanaf vallen al zou ik het willen mam". Wat er gebeurd is weten we niet precies, maar dat het pijn deed was duidelijk.

En daarna gaat de rest van de zondag gemoedelijk voorbij. Ik doe nog wat ziektekosten declaratie administratie zodat ik morgen weer fijn bij Medicare een nummer kan trekken en in de rij kan gaan staan om bonnen in te leveren en cash terug te krijgen Wel zo handig want mijn creditcard is geblokkeerd omdat iemand heeft geprobeerd er grote sommen geld mee uit te geven in het buitenland. Lang leve de automatische beveiliging van credit cards. Hoe mijn gegevens gestolen zijn is mij echter een raadsel...

De kindjes willen nog schmincken dus moet al het artistisch talent uit de kast gehaald worden om raketten, wereldbollen en vallende sterren te dekoreren op gezichten en buiken.

Bij het eten brainstormen we over namen voor baby in mijn gestaag groeiende buik. Waarbij Tom en Simon weer enorme ruzie krijgen omdat ze allebei willen dat de baby hun eigen naam, Tom of Simon, krijgt. En Isis voortdurend meisjesnamen roept terwijl ze toch weet dat het echt weer een jongen gaat worden. Haar uitleg, misschien kunnen we de meisjesnamen die ik leuk vind iets veranderen zodat het jongensnamen worden?

Kortom, wij vervelen ons niet. Of moet ik zeggen, wij vervelen ons nooit......

een artikel

Gisteren is er een artikel op de expatica website gepubliceerd dat ik een tijdje geleden heb geschreven over onze emigratie naar Australie. Het is in het Engels, en wie het wil lezen kan het hier vinden:

http://www.expatica.com/nl/lifestyle_leisure/blogs_photos/Emigrating-to-Australia-Contrasting-dreams-with-reality_16137.html

Thanks to Natasha for a great editing job.

vertrouwen

Het is een enorm gevoel van verantwoordelijkheid als je ouders bent. Je wil het allerbeste voor je kind. En soms is het allerbeste niet het allerleukste. In een blog twee weken geleden schreef ik dat Simon geen vervolgonderzoek hoefde, maar dat we wel nog wat gegevens in Nederland op moesten vragen. Dat heb ik gedaan. Uit die gegevens bleek, in combinatie met de onderzoeksresultaten hier, dat er toch aanvullend onderzoek gedaan moest worden in de vorm van een nierscan en bloedtesten. Zonder op alle details in te gaan wil ik jullie vertellen hoe bijzonder deze dag was.

Vandaag was het zo ver. Isis en Tom worden al vroeg gedropt bij de oppas. Bud en ik gaan samen met Simon naar het ziekenhuis. Ik kan niet alleen met hem gaan omdat hij een licht radio-actieve contrastvloeistof krijg toegediend. Omdat ik zwanger ben moet ik de 24 uur na de toediening op minimaal een meter afstand van hem blijven. Uiteraard neemt Bud een vrije dag om Simon vast te kunnen houden en te knuffelen wanneer dat nodig is.

Het is een ontroerende dag. Behalve het onderzoek, waar we de uitslag nog niet van hebben, zijn er twee dingen heel duidelijk geworden.

Het eerste is het ongelooflijke vertrouwen van Simon, in ons. Het geeft ons de grote verantwoordelijkheid om het vertrouwen dat hij heeft niet te schaden. Hoe doe je dat? Door te zeggen dat hij mag huilen als het zeer doet? Dat we de hele tijd bij hem blijven, wat er ook gebeurt? Door hem vast te houden, te herhalen wat de arts zegt? Te vragen of het gaat, of we wat voor hem kunnen doen? Onze beloften na te komen?

We doen ons allerbeste best om het zo voorspelbaar mogelijk te maken. En om angst weg te nemen.

We zijn ontzettend trots op hem. Hij laat zich gewillig vastsnoeren op een lange tafel. Hij ligt muisstil bij het prikken in zijn arm. De eerste keer lukt het niet. Simon schreeuw niet, moppert niet, maar huilt met stille tranen. Wij hebben hem beloofd dat er maar een keer geprikt zou worden, door het zenuwachtige gepruts van degene die het doet, wordt het twee keer. Maar Simon houdt vol. Orka, die hij van Isis heeft meegekregen om hem te troosten, ligt strak omarmt in zijn ene arm, waarmee hij ook mijn hand fijnknijpt. Hij vindt het niet leuk, maar hij laat het toch toe, en hij blijft vertrouwen.

Simon heeft mij uitdrukkelijk verteld dat ik foto's op de blog mag zetten van hem in het ziekenhuis. Hij is er trots op en door de foto's te laten zien is voor hem deze dag afgerond en klaar.

Toedieningsmoment. Het verdriet is omgeslagen in afwachting wanneer het klaar is.

Dat maakt dat het uiteindelijk een hele gezellige dag wordt. We gaan tussen de prikken en de scan naar een groot indoor speelparadijs voor kinderen, dat is zijn grootste wens Hij krijgt liters appelsap omdat hij veel moet drinken. Hij wil bij terugkomst in het ziekenhuis frietjes eten. We doen het allemaal. En als een mak schap laat hij zich voor de tweede keer vastbinden op een tafel zodat de scan gemaakt kan worden. Hij moet 25 minuten doodstil liggen terwijl er zoemende apparaten om hem heen draaien. Alleen met zijn ogen mag hij knipperen terwijl hij naar Nemo kijkt op de televisie. Onze harten zijn vol bewondering over hoe hij het zonder mopperen, en zelfs met een lach volbrengt. Simon: "ik doe het gewoon omdat het nu eenmaal moet".

Ontspanning en plezier tussendoor.

Mmmm. Zo'n dag wil ik vaker!

Doodstil liggen onder de scanner.

Een foto opname.

Als hij mij een knuffel wil geven kan dat niet. Hij lost het meteen op door Orka een knuffel te geven en vervolgens Orka aan mij te geven zodat ik ook even kan knuffelen. De tranen staan in mijn ogen, maar die probeer ik te verbergen.

Als aan het eind van de middag iedereen weer thuis is popelt hij om de foto's die ik heb gemaakt in het ziekenhuis aan Isis en Tom te laten zien en erover te vertellen. Ze zijn zeer onder de indruk dus we gaan drie keer door alle plaatjes heen terwijl Simon vertelt wat er allemaal gebeurt. De scan foto's die we hebben meegekregen vindt hij helemaal niet bijzonder. Hij verwondert zich over het feit dat er zoveel drukte wordt gemaakt, en dat het resultaat zo teleurstellend is. In zijn ogen dan. Want ookal hebben we nog niet de uitslag van alle testen, het lijkt erop dat zijn nieren toch niet zo klein zijn als op een eerdere echo was te zien.

Het tweede dat ik heb geleerd vandaag gaat over de ontelbare keren dat ik de kinderen aanraak op een dag, en zij mij. Ik mag Simon 24 uur niet aanraken of vasthouden. En dat is moeilijk. Het is zo natuurlijk om dicht bij elkaar te zijn. Hij komt even bij je staan, even een aai, even een hand vastpakken. Een kus. Helpen met een taakje of een bouwwerk. Simon en ik vinden het allebei moeilijk om afstand te houden. En Tom vraagt voortduren, “ik mag het toch wel? Mag ik op schoot? Kom je even bij me zitten......” Isis probeert mijn plaats in te nemen en zorgt als een klein moedertje voor Simon. Maar of hij dat waardeert.....

Het is een bijzondere en een fijne dag waarin we zien dat we samen sterk staan, dat we als gezin ontzettend veel van elkaar houden en vooral dat Simon een held is. Wat kunnen we anders zijn dan vol vertrouwen dat de uitslagen van de onderzoeken goed zijn.

lang weekend want de koningin is jarig

De televisie staat aan. En ik zit er met mijn rug naartoe terwijl ik dit schrijf. Bud is naar vriend Dave, een Schot, om voetbal te kijken. Hij heeft zijn oranje t-shirt aangedaan en is zenuwachtig. Ik ben het ook en ik wil graag dat Nederland het goed doet. Helemaal natuurlijk na het grote verlies van Australie gisteren. Dus bij iedere juich kijk ik even achterom wat er gebeurt....Het is prachtig om de Nederlandse en Deense namen in het Australisch uitgesproken te horen worden. Morgen gaan de kinderen allemaal in hun oranje shirt naar school. Ik weet eigenlijk niet of dat wel kan, maar ze willen het zo graag......

Nu iets anders. De koningin van Groot Brittanie is vandaag jarig. En als kadootje krijgen we vandaag een vrije dag. Wij aarzelen geen moment en zaterdagochtend verlaten we zodra de zwemverplichtingen zijn voldaan, Melbourne. We gaan naar Yanakie, in de buurt van een van onze lievelings National Parks, Wilsons Promontory. Omdat het winter is en nu echt fris begint te worden nemen we de tent niet mee maar hebben we een huisje gehuurd in het midden van de bossen, zee en weilanden. In Leonghata doen we boodschappen en Isis is helemaal in haar sas omdat ze op een plank in de lokale supermarkt een pak chocoladevlokken van de Ruyter vindt. Wat een aangename verrassing.

Het huisje dat we hebben gehuurd is sinds het is gebouwd niets veranderd, alleen wat opgeknapt. Het wordt voorzien van electriciteit door zonne-energie, water komt uit de grote regentank naast het huis en er staan twee gaskacheltjes in voor de broodnodige warmte. We kunnen het huis ook verlichten op gas, in iedere kamer hangt een gaslamp. Maar dat proberen we liever niet uit.

We genieten enorm. Met dikke vesten lopen we door het huis maar dat vinden de kinderen helemaal niet raar en merken er niets van dat het wat frisser is. WIj ook niet want we zitten de eerste avond bijna in de gaskachel. Ik kook zelfs niet maar maak een grote schaal met hapjes, knabbeltjes en dipjes die na de spannende strandwandeling direkt soldaat worden gemaakt. We doen spelletjes op het kleed voor de gaskachel, lezen er voor en zodra de kruiken van de kinderen in bed liggen schuiven ze er uitgeteld in. De strandwandeling is waarschijnlijk het grootste avontuur van het eerste halve jaar van 2010 geworden. We moeten namelijk een kreek over om bij het strand te komen. En dat is niet zo eenvoudig omdat dat betekent dat we door diepe modder moeten lopen en springen. Ze vinden het doodeng. Het gaat goed en ze zijn stralend van geluk als ze de overkant zonder kleerscheuren halen. Het strand is prachtig, het uitzicht over de baai ook. Het regent, de zon schijnt, het wordt avond, en dat allemaal tegelijk. Het is er stil op het geschreeuw van de kikkers en de vogels na, die zich allemaal verschuilen in een groot mangrovebos. Enorme kwallen met lange tentakels liggen op de vloedlijn van het strand en we moeten er allemaal een beetje van rillen. Lopen met z'n vijven, in de stille avond, regenboog in de verte geeft ons een bijzonder gevoel en er is geen detail dat niet opgemerkt wordt.

En zo blijft het het hele weekend. We wandelen, bewonderen de bijzondere natuur. Kijken meelevend naar de kampeerders in Tidal River die er koud en een beetje verregend uitzien. Wij drinken er een kop koffie en eten een ijsje in het cafe daar. De camping staat stampvol en wij zijn blij dat we weer naar de eenzaamheid en de warmte van ons huisje terug kunnen rijden.

Het weekend vliegt voorbij. Het is eigenlijk veel te kort en sjagerijnig pakken we de boel weer in vanochtend, onder een stralende zon. Na alle bossen die we hebben gezien besluiten we een stukje oceaan op te zoeken waar we niet eerder zijn geweest. Sandy Point. Het blijkt een enorm strand te zijn met veel surfers, en meer mensen die van een lang weekend aan het genieten zijn. De kindjes spelen eindeloos in het zand, hebben ijskoude voeten maar dat merken ze nauwelijks. Ze voetballen, graven en rollen van de duinen. Bud en ik drinken samen een koffie op het strand en kijken tevreden om ons heen. Dat moment gaat natuurlijk snel voorbij als de eerste zand in zijn ogen heeft, de tweede honger heeft en de derde boos is dat de tweede over het zorgvuldig gebouwde zandkasteel is gestruikeld. Tijd om te gaan dus. Een slaapje in de auto doet wonderen en terwijl het stil is achterin bekijken Bud en ik de landerijen van Gippsland. Het is er groen en landelijk. Eigenlijk zelfs een beetje saai.....

In Inverloch gaan we nog even naar de speeltuin. Eigenlijk zouden we er ook lunchen maar aangezien er 1 cafe is dat iets anders aanbiedt dan friet, gebakken vis en gebakken kip, en de wachttijd daar dus een uur is, eten we een paar oude boterhammen uit het vuistje. Ze zullen wel gedacht hebben "die armoedige Nederlanders..... wat zielig". Vooral omdat uiteraard overal de barbies weer stonden te loeien of mensen bergen met in papier gewikkelde frieten vor zich hadden liggen. Gelukkig komt het ons en de kindjes niet slecht uit. Nu is er meer tijd om te spelen. En terwijl de kindjes op de nepsurfplank in de speeltuin in verbeelding terugsurfen naar het heerlijke vakantiehuisje bedenken Bud en ik op een bankje snel een volgend plan. Want het is zo heerlijk om onderweg te zijn, we willen graag snel naar iets uit kunnen kijken. Er zijn nog zoveel dingen die op onze verlangijst staan, dat we er niet zijn uitgekomen. Maar dat we binnenkort er weer een keer op uitgaan staat vast.

Ik ga nog even naar de wedstrijd kijken, op het moment dat ik afsluit is het 1-0 voor NL. Spannend!

water

Al de hele week is het koud en regent het regelmatig. Ne, het hoost regelmatig. Dit is nieuw voor ons. Voor meer mensen trouwens. Voor het eerst sinds jaren valt er weer eens een redelijk normale hoeveelheid water uit de lucht. De waterresevoirs zijn gemiddeld 10% meer gevuld dan een jaar geleden. Nog steeds slechts 34%, maar het is een enorme vooruitgang. We zijn zelfs teruggegaan naar waterrestrictiefase 3a, wat wil zeggen dat een aantal sportvelden water mogen hebben en dat even en oneven huisnummers IEDERE dag water mogen geven aan hun plantjes :-).

Wij hebben het in twee jaar nog niet zo koud gehad. De kinderen lopen met dikke winterjassen terwijl een genadeloze zuidpoolwind ons om de oren waait. En dat terwijl het eigenlijk niet eens zo heel koud is, 10 tot 13 graden overdag, dat valt reuze mee. Maar wij rillen en bibberen rustig mee met de Australiers, die zich bij deze temperaturen zo weinig mogelijk buiten vertonen. Winkels zijn leeg, de straten ook. De uitnodigingen voor "Christmas in July" borrels komen langzaam binnen. En dat is te begrijpen in deze koude donkere omstandigheden.

Dit weekend is het "queensday weekend". Een lang weekend, maandag is iedereen vrij. Het is de opening van het sneeuwseizoen in de bergen. Maar daar gaan we dit jaar niet naar toe.

Wij gaan naar een piepklein huisje dat alleen voorzien wordt door electriciteit via zonnepanelen, aan een strand, in het midden van niets. Dikke kleding mee, heerlijk uitwaaien, spelletjes doen (er is geen muziek, internet, telefoon of televisie), cocoonen. Ik ga nu de batterij van de fotocamera opladen, de tas pakken. Het weekend is begonnen.

opvoeden van jongens

Ik ben net terug van een avond waarin ik in 1,5 uur heb geleerd hoe ik jongens moet opvoeden. Er gaat een wereld voor mij open. Er wordt gepraat over jongens alsof men er net achtergekomen is dat het ook mensen zijn. Met gevoel. Dat het normaal is dat niet alle jongens van footy houden. En als je een keer met je jongen wil praten het een goed idee is om een keer met z'n allen aan tafel te eten. Dat jongens niet altijd flink hoeven te zijn en ook mogen huilen, net als meisjes. Dat dat niet raar is. Dat jongens niet houden van praten, maar dat ze het wel kunnen als je reflectief luistert als ze een enkele keer wat zeggen.

En ga zo maar door.

Samen met Emma reflecteer ik na afloop in een cafe. We hadden geen idee van de opvoedcultuur voor jongens hier. We vinden het verrassend dat statements die hierboven staan zo nieuw zijn voor veel mensen. In de zaal wordt instemmend geknikt en er worden veel aantekeningen gemaakt.

We oefenen "reflectief luisteren" bij een thee en een capuccino. En beginnen als vanzelf te praten.

Betekent "goed opvoeden van jongens" dat er in de nabije toekomst nog meer gekwetterd gaat worden hier in huis ;-)......

stemmen

Na een langdurende en diepgaande discussie hebben Bud en ik twee maanden geleden besloten dat we mee willen stemmen vandaag. Dus in Den Haag hebben we formulieren aangevraagd en die hebben we afgelopen vrijdag opgestuurd naar de Nederlandse ambassade in Canberra. In twee enveloppen, formulieren met brandschone handen vasthoudend omdat ieder smet het formulier ongeldig maakt.

Reden van discussie was of wij, wonend in het buitenland, mee moeten stemmen. Aangezien we ons niet losgekoppeld voelen van Nederland, ons wel betrokken voelen met wat er gebeurt, en wij in Australie op tijdelijk visum zitten vonden we dat ook wij een stem uit moeten brengen. We zullen proberen op internet zo goed mogelijk te volgen wat er vandaag gaat gebeuren.

op de fiets

Omdat de kinderen groter worden en steeds de heuvel opfietsen steeds zwaarder wordt met twee kinderen op de fiets, heb ik onder druk van Isis en Simon vandaag besloten dat ze vanaf nu allebei zelf op de fiets naar school mogen. Dat wil zeggen, zij gaan op hun eigen fiets en ik fiets er naast, met Tom bij mij op de fiets. Tom moppert in een stroom aan protestwoorden dat hij niet zelf mag fietsen. Natuurlijk mag hij ook fietsen, maar niet op de weg. Daar moet hij echt wat groter voor zijn.

Simon is minstens vijf centimeter gegroeid van trots. Als hij onderweg vriendjes van school ziet trapt hij nog wat harder en probeert een brede lach te onderdrukken. Isis gaat voor, dan volgt hij en erachter kom ik, waarschuwingen en aanmoedigingen roepend. In Nederland hadden we dit waarscijnlijk al veel eerder gedaan, maar met het gebrek aan fietspaden hier ben ik toch wat voorzichtiger. Er is uiterste concentratie gevergd om niet links tegen een geparkeerde auto te fietsen, of teveel naar rechts te gaan, waar net een auto ons inhaalt.

Simon heeft zijn spaarpot geleegd want nu wil hij, net als Isis, ook een eigen fietsslot. Ik heb gezegd dat hij dat gewoon krijgt en niet zelf hoeft te kopen. Hij is bang dat ik dat niet meteen doe. Ik heb moeten beloven dat we morgenmiddag naar de fietswinkel te gaan om een slot te kopen (als we en klein slot kunnen vinden, dat is nog niet zo vanzelfsprekend).

Omdat we altijd als curiositeit worden beschouwd hier in het "dorp", vanwege het fietsen met drie kinderen op de fiets, trokken we vandaag in de nieuwe opstelling weer aandacht. En de felicitatiestroom was niet te stelpen. Het begint als we langs de kapper komen die meteen naar buiten rent om te klappen. Dan alle werkmannen van het enorme appartementencomplex dat wordt gebouwd: "Ride for you life mite, well done, go for it" . Simon en Isis worden aangemoedigd en toegejuicht als ze samen de schoolheuvel omhoog fietsen. Een schoolbus stopt en toetert een aanmoediging.

Er is mij inmiddels gevraagd om met fietslessen "rondje om de school" geld in te zamelen voor fundraising voor school. Maar ik ga er niet aan beginnen, met alle verzekeringen hier en de strikte "safety first" richtlijnen ben ik als de dood dat er iets gebeurd met een van de kinderen. En dan ben ik vast verantwoordelijk.... tenzij ik in 10-voud toestemingformulieren en vrijwaringsverklaringen laat tekenen. Niet dus.

Wij fietsen lekker zelf, en af en toe mag er iemand mee (na toestemming van de ouder) op de aanhangfiets. Een felbegeerde plek door veel kinderen, maar niet meer voor Isis en Simon. Weer een mijlpaal bereikt.

circus

Een van de oudste circussen van Australie staat sinds maandag 2 km verderop met een grote tent. Al een aantal keer zijn we er deze week langsgereden en hebben de kinderen hun nekken verdraaid om de twee kamelen en de olifant te kunnen zien die buiten vredig aan balen hooi staan te knabbelen. Isis en Simon kunnen niet wachten om te gaan. Tom gaat voor geen prijs. Ik blijf dus thuis met Tom terwijl Isis, Simon en Bud zich in de kou en de regen richting het circus begeven.

Perry Bros Circus is one of Australia’s oldest circus families, we will entertain the entire family. Parents, grandparents and children of all ages will enjoy Perry Bros Circus.

You will be amazed at the wire walkers, Jugglers, Whip crackers, Rolla Bolla, performing, ponies, camels dogs and not forgetting our very funny clowns and much more.

So if you are thinking of going to a circus this year then Perry Bros Circus is the one. So don’t miss out on this traditional circus!

De 55 jaar oude olifant Saigon van het circus doet niet mee. Hij is al 47 jaar bij het circus en is gepensioneerd. Het is de enige overgebleven circusolifant in Australie. Er woedt een felle strijd over wat er met de olifant moet gebeuren. De beschermers van dieren in Australie vinden dat hij niet meer moet reizen en een rustig leven moet kunnen leiden in een dierenpark. Het circus vindt dat je na 47 jaar een olifant niet plotseling in een ander leven kan plaatsen, bovendien is de olifant nergens anders geweest dan bij hen.

Wij kunnen een petitie tekenen om de olifant te laten blijven, of een petitie om de olifant weg te laten halen. Maar wat is waarheid en wat is wijsheid? We weten het niet. Eerst maar eens verder onderzoeken of er meer informatie is over de beste oplossing voor deze speciale olifant.

• http://www.perrybroscircus.com.au/page7.htm
• http://www.animalsaustralia.org/features/circus-elephant-campaign-continues.php
• http://www.heraldsun.com.au/news/australias-last-living-circus-elephant-cuts-a-hulking-forlorn-figure/story-e6frf7jo-1225824871983

Ze komen thuis met modder tot hun oren. Het circus staat midden op een bouwterrein en dat is duidelijk te zien. De voorstelling wordt gegeven door een familie van 5 personen die voortdurend in een andere rol optreden. De kinderen vinden het prachtig. Simon is het meest onder de indruk van een kleine Shetlander die een een trapje oploopt en een bruggetje gemaakt van een plank oversteekt. Isis vindt de clowns het leukste, vooral als ze ingewikkelde trucs doen op een touw. Verkleumd, modderig en stralend komen ze thuis.

Nu staat de linzensoep op het vuur. Bud is even boodschappen aan het doen voor "brekkie" morgenochtend. Emma, Mark en de kindjes komen dan langs. Isis voelt steeds met haar handen aan haar haar, sinds vanochtend is het gekortwiekt tot boven haar schouders en het voelt nog onwennig. Verder hebben we niets vandaag. We maken er een knusse familieavond van.

week 24

Een zwangerschapscontrole vandaag. Week 24. Het gaat goed met de baby en het gaat goed met mij. Mijn buik buigt alle kanten op als er wordt getrapt en geduwd. Ik geniet van iedere minuut dat baby en ik een onderonsje hebben. Ik duw tegen mijn buik, baby duwt terug. Ik kan handjes voelen kriebelen en voeten voelen duwen. Het is een mooi spel. De kinderen spelen af en toe mee en vinden het een bijzonder fenomeen. Mijn buik is niet meer mijn buik, maar de plek van de baby. Als ik een kus op mijn buik krijg is die niet bedoeld voor mij, maar voor wie erin groeit. We zijn al zo nieuwsgierig naar dit kleine mensje.

Langzaam groeit er een stapel met kleertjes in de kast. Het mandje met spullen dat in de kamer staat te pronken wordt voller. Het wordt steeds tastbaarder. Over 4 weken doen ik en baby een glucosetest. Die zal bepalend zijn of ik in het lokale ziekenhuis mag bevallen of niet. Over 8 weken wordt er nog een echo gemaakt. En de laatste week van september is het zover, dan zijn we met z'n zessen. De zwangerschap vliegt voorbij.

En verrassend genoeg heb ik vandaag besloten in de zogenaamde "shared care" te blijven, de zwangerschap en bevalling begeleid door een arts samen met een verloskundige. Vanaf vandaag had ik een plek kunnen hebben bij "alleen verloskundige begeleiding". Oorspronkelijk ging mijn voorkeur daar naar uit, maar nu ik in een ontzettend leuke praktijk terecht ben gekomen waar ik heel tevreden ben, wil ik niet mijn plek meer inruilen voor het onbekende.....

Voor de bevalling maakt het niet uit, die wordt op exact dezelfde wijze begeleid als wanneer ik onder enkel verloskundige begeleiding zou vallen. En er zijn zoveel verloskundigen die rondlopen, dat je toch niet weet wie je krijgt als het zover is.

Dus ik blijf zitten waar ik zit. En baby voorlopig ook. Wij zitten goed!

van bayswater tot boekenclub via mmc

De winter is vandaag begonnen. Het was meteen 18 graden koud, dus de wintervesten hebben we aangehad!

Dat we weer terug zijn naar normaal is duidelijk. Behalve dat het nog niet gelukt is om een hele nacht door te slapen hebben we het normale ritme weer opgepakt. Met als verschil dat de kindjes 's ochtends moeilijk uit bed komen waardoor het gebruikelijke rustige en gezellige ochtenditueel een stressvol: "eet je botherham nu snel op! heb je je schoenen nog niet aan? waar is je schooltas? we zijn al laat, schiet nu op!" is veranderd. Zo erg zelfs dat als ik vanmiddag thuiskom na werk in Bayswater (321 water fabriek), het ontbijt nog op tafel staat en de bedden nog onopgemaakt zijn. Maar ik heb geen tijd om er op te letten want ik moet door door door. De government environmental home assessor staat voor de deur, hij had niet meegekregen dat ik de afspraak had verzet. Sorrie, ik heb echt geen tijd om het alsnog te doen. Hij komt over een paar weken terug.

Ik haal Tom op, haal Simon op en zet Tom weer af bij Emma die zo lief is om een paar uurtjes op Tom te passen. Thanks Emma, it is very much appreciated!!!

Ik rijd met Simon naar de lang afgewachte afspraak in het enorme Monash Medical Center (MMC, 12722 werknemers) bij de kindernefroloog.

Juist vandaag is daar voor het eerst de spiksplinternieuwe parkeergarage ge-opend. En het duurt meer dan een half uur voor ik op een plek sta. Dat komt niet omdat er geen plek is, maar omdat de laantjes tussen de geparkeerde auto's tweerichting zijn en net te smal zijn om langs elkaar te rijden. Bovendien moet de staf langs dezelfde uitgang als de gewone burger. Ik kom op een tijd dat er wisseling van de diensten is, en iedereen wil de garage uit. Daardoor kan er niemand de garage in. Een aantal mensen in oranje jasjes rennen zwetend heen en weer om enige orde in de chaos te brengen, maar het is nauwelijks succesvol. Het staat muurvast. Simon draait zenuwachtig in zijn stoel, halen we het wel mam? Gelukkig zijn we op tijd vetrokken, dus we halen het op de minuut nauwkeurig. Dat is Australische tijd, dus goed genoeg.

Als we een uur later weer buiten staan zijn we blij en opgelucht, Simon moeten we blijven monitoren, maar er is geen reden op dit moment om bij de kindernefroloog in controle te blijven. Wel moeten we nog wat gegevens uit het WKZ naar haar toesturen ter informatie. Simon straalt van blijdschap en we gaan het vieren in het ziekenhuiscafe, waar hij glimmend van blijdschap een enorm juice drinkt en twee (!) taartjes wegwerkt.

Dan vechten we ons weer een weg naar buiten met de auto en rijden we als een haas naar circusschool waar Tom bij Emma naar de les zit te kijken. Ik wissel dienst met een andere moeder die Isis van school had meegenomen, en laadt om 17.00u alle kinderen in, breng een vriendin van Isis naar huis met wat stress want ik heb geen tijd gehad om te tanken en het lichtje van de lege tank brandt al een poosje........

We halen het tot thuis en ik moet dan nog koken voor het oververmoeide stel. Ik probeer voorzichtig of ze misschien een keertje zin hebben in een bruine boterham met kaas en tomaat, maar ze willen er niets van horen. Ze hebben zin in noedelsoep. Dus terwijl zij zich in pyama's hijsen houd ik en race tegen de klok om zo snel mogelijk soep te maken voordat ze te moe zijn om nog te eten. Het leukste van noedelsoep is natuurlijk niet de soep, maar de stokjes, daarmee eten gaat tergend langzaam dus of de keuze handig was? Dat niet, maar we hebben reuzelol tussen de rondvliegende noedelslierten en dat is het belangrijkste

Tegen de tijd dat Bud thuiskomt, ligt het spul erin en zijn we aan het voorlezen. Ik ren meteen naar buiten met mijn boekenclub boek onder mijn arm. Het is boekclub avond. Het is hilarisch om met de dames te eten en een boek te bespreken. Mijn oren klapperen van alle verhalen die tussendoor verteld worden, doorspekt met humor en schunnige details. Zijn dit de keurige dames die je overdag nooit uit de plooi krijgt? Ik heb een hele leuke avond en leer weer een bladzijde vol aan nieuwe woorden en uitsrukkingen. Ik ben aan de beurt om volgende maand een boek te kiezen, als enige die Engels niet als moedertaal heeft vind ik het wel een beetje spannend. Suggesties zijn welkom!

Simon slaapt eindelijk, omringt door zijn speciale knuffels.

Thuisgekomen tref ik een diepbedroefde Simon aan. Hij heeft zo'n vreselijke heimwee naar Luxemburg en Nederland dat het pijn doet. We halen de heimweebeer tevoorschijn en praten over de vakantie en alle dingen die hij gedaan heeft. Omringt door heimweebeer, knuffelbeer, een warme kruik om het nare gevoel weg te halen, zijn knuffelhondjes en favoriete dinosaurus gaat hij nasnikkend slapen. We hopen dat het morgen beter gaat.

Dan moet het WKZ in Utrecht nog even gebeld worden voor wat aanvullende informatie over Simon. Binnen 30 minuten heb ik een kindernefroloog in het ziekenhuis gesproken en alles wat ik nodig heb aan informatie op papier. Plus zelfs het verzoek om direkt nog een keer te bellen als het niet voldoende is. Ik kan het nauwelijks geloven.Wat een fantastische service. En wat heerlijk om in het Nederlands te overleggen met iemand die de gegevens direkt bij de hand heeft en niet alles opnieuw uit hoeft te zoeken.

Jammer dat er maar zo weinig uren in een dag zitten, vandaag is omgevlogen. Welterusten.