De straat van Stijn en Kristine, staat onze auto daar voor de laatste keer voor de deur?
In het winterse weer is het goed toeven in huis. Nou ja, goed...... Redelijk als je de verwarming meerekent. Goed als je hem gewoon uizet en een dikke trui aandoet. We hebben een "reversable airconditioner". Dat wil zeggen dat als je in de winter wat warmte in je huis wil, blaast het ding warme in plaats van koude lucht. Met als gevolg dat er, zolang hij aanstaat, een warme luchtstroom door een deel van het huis waait, je vel volledig uitdroogt en er een lokale sauna ontstaat. Door het ontbreken van iedere vorm van isolatie in huis is de warmte binnen 10 minuten weer vervlogen zoda je hem uitzet. Je kan hem maar beter uit laten staan is mijn motto. Maar niet iedereen is het daar mee eens dus er zijn regelmatig discussies over wanneer die aan moet en wanneer uit ;-).
Het was dus extra lekker om gistermiddag naar Kristine te gaan die een huis met vloerverwarming en open haard hebben. We gaan voor ons laatste diner, ze zijn aan het aftellen voor hun laatste Australische vakantie en het vertrek terug naar Belgie. Bah.
We hebben een ontzettend gezellige middag en avond en worden volledig in de watten gelegd. Japanse hapjes (om de spanning voor Nederland- Japan wat op te voeren :-)) en Belgische wafels. Stijn maakt een verrukkelijke fles champagne open onder het motto "alles moet op". Kristine heeft de dinertafel prachtig voorbereid, maar wij zitten in de keuken en de uren vliegen voorbij onder het genot van hapjes en drankjes, terwijl het jonge spul zich uitleeft achter de Wii. Als dat geen vriendschap is.....
In vrolijke stemming gaat Bud door naar Dave om Nederland te zien winnen van Japan. Hij is blij want nu hoeft hij vrijdag aanstaande niet om 4.30u am op te staan om ze te zien spelen, ze gaan zowiezo door. Natuurlijk zijn we ook voor de Socceroos, die nog steeds een kansje maken, maar we redden het niet om de wedstrijd van afgelopen nacht helemaal te zien. Het is te laat in de avond en we slapen voor de televisie.
Vandaag wat kleine oogjes dus. Bij ons en bij de kindjes, die er ook veel te laat inlagen gisteren. Maar kleine ogen of niet, het is working bee op school dus er moet geveegd en gepoetst worden op het schoolplein bij de school van Isis. Ik vind het wel best en doe een working bee thuis, terwijl Bud met het jonge volk in de stromende regen naar school rijdt. De kinderen gaan graag mee, niet zozeer vanwege het harde werken, als wel de snags die altijd na afloop door de leraren worden gebakken. Ze herinneren zich het nog goed van vorig jaar en staan al om 10.30u vooraan in de rij op een gebakken worst in een kleffe boterham gerold, te wachten. Om 11u is het afgelopen en hebben zij in ieder geval de sociale schoolverplichting van het jaar weer volbracht.
Tom aan een snag bij de school van Isis
Tegen die tijd zet ik de koffiepot aan omdat Marco en Brenda hebben gebeld en een "bakkie" komen doen op doorreis naar Zuid- en West Australie. Het is een dolle boel. Niet alleen omdat het zo leuk is om alle verhalen te horen en bij te praten, maar ook omdat de kinderen niet te houden zijn en het huis en elkaar met intervallen afbreken. Als we behang zouden hebben zou ik ze vandaag er even achter geplakt hebben.....
In de loop van de middag zwaaien we Brenda en Marco met hun campertje weer uit. Wie weet hoe lang het duurt tot we ze weer zien. Het was echt leuk dat ze nog even langs zijn gekomen.
Maar al dat afscheid, daar is niets aan.........
Dag Marco en Brenda, goede reis!
De rest van de middag zijn we thuis. De kinderen een uurtje knock-out in bed. Tom bijna letterlijk omdat hij verschrikkelijk hard van de driewieler is gevallen en tegen een lichte hersenschudding aanzit. Hij ziet er gehavend uit met een enorme buil op zijn hoofd en een schaafplek op zijn kin en hij klaagt over hoofdpijn. Het ironische is dat we hier ALTIJD een helm op hebben. De kinderen zijn heel plichtsgetrouw en wij hoeven het nooit te vragen. Op step, loopfiets en fiets, altijd hebben ze een helm op. Maar hij had geen helm opgezet omdat het, adus Tom: "zo'n babyfietsje is, daar kan ik helemaal niet vanaf vallen al zou ik het willen mam". Wat er gebeurd is weten we niet precies, maar dat het pijn deed was duidelijk.
En daarna gaat de rest van de zondag gemoedelijk voorbij. Ik doe nog wat ziektekosten declaratie administratie zodat ik morgen weer fijn bij Medicare een nummer kan trekken en in de rij kan gaan staan om bonnen in te leveren en cash terug te krijgen Wel zo handig want mijn creditcard is geblokkeerd omdat iemand heeft geprobeerd er grote sommen geld mee uit te geven in het buitenland. Lang leve de automatische beveiliging van credit cards. Hoe mijn gegevens gestolen zijn is mij echter een raadsel...
De kindjes willen nog schmincken dus moet al het artistisch talent uit de kast gehaald worden om raketten, wereldbollen en vallende sterren te dekoreren op gezichten en buiken.
Bij het eten brainstormen we over namen voor baby in mijn gestaag groeiende buik. Waarbij Tom en Simon weer enorme ruzie krijgen omdat ze allebei willen dat de baby hun eigen naam, Tom of Simon, krijgt. En Isis voortdurend meisjesnamen roept terwijl ze toch weet dat het echt weer een jongen gaat worden. Haar uitleg, misschien kunnen we de meisjesnamen die ik leuk vind iets veranderen zodat het jongensnamen worden?
Kortom, wij vervelen ons niet. Of moet ik zeggen, wij vervelen ons nooit......
