De televisie staat aan. En ik zit er met mijn rug naartoe terwijl ik dit schrijf. Bud is naar vriend Dave, een Schot, om voetbal te kijken. Hij heeft zijn oranje t-shirt aangedaan en is zenuwachtig. Ik ben het ook en ik wil graag dat Nederland het goed doet. Helemaal natuurlijk na het grote verlies van Australie gisteren. Dus bij iedere juich kijk ik even achterom wat er gebeurt....Het is prachtig om de Nederlandse en Deense namen in het Australisch uitgesproken te horen worden. Morgen gaan de kinderen allemaal in hun oranje shirt naar school. Ik weet eigenlijk niet of dat wel kan, maar ze willen het zo graag......Nu iets anders. De koningin van Groot Brittanie is vandaag jarig. En als kadootje krijgen we vandaag een vrije dag. Wij aarzelen geen moment en zaterdagochtend verlaten we zodra de zwemverplichtingen zijn voldaan, Melbourne. We gaan naar Yanakie, in de buurt van een van onze lievelings National Parks, Wilsons Promontory. Omdat het winter is en nu echt fris begint te worden nemen we de tent niet mee maar hebben we een huisje gehuurd in het midden van de bossen, zee en weilanden. In Leonghata doen we boodschappen en Isis is helemaal in haar sas omdat ze op een plank in de lokale supermarkt een pak chocoladevlokken van de Ruyter vindt. Wat een aangename verrassing.
Het huisje dat we hebben gehuurd is sinds het is gebouwd niets veranderd, alleen wat opgeknapt. Het wordt voorzien van electriciteit door zonne-energie, water komt uit de grote regentank naast het huis en er staan twee gaskacheltjes in voor de broodnodige warmte. We kunnen het huis ook verlichten op gas, in iedere kamer hangt een gaslamp. Maar dat proberen we liever niet uit.
We genieten enorm. Met dikke vesten lopen we door het huis maar dat vinden de kinderen helemaal niet raar en merken er niets van dat het wat frisser is. WIj ook niet want we zitten de eerste avond bijna in de gaskachel. Ik kook zelfs niet maar maak een grote schaal met hapjes, knabbeltjes en dipjes die na de spannende strandwandeling direkt soldaat worden gemaakt. We doen spelletjes op het kleed voor de gaskachel, lezen er voor en zodra de kruiken van de kinderen in bed liggen schuiven ze er uitgeteld in. De strandwandeling is waarschijnlijk het grootste avontuur van het eerste halve jaar van 2010 geworden. We moeten namelijk een kreek over om bij het strand te komen. En dat is niet zo eenvoudig omdat dat betekent dat we door diepe modder moeten lopen en springen. Ze vinden het doodeng. Het gaat goed en ze zijn stralend van geluk als ze de overkant zonder kleerscheuren halen. Het strand is prachtig, het uitzicht over de baai ook. Het regent, de zon schijnt, het wordt avond, en dat allemaal tegelijk. Het is er stil op het geschreeuw van de kikkers en de vogels na, die zich allemaal verschuilen in een groot mangrovebos. Enorme kwallen met lange tentakels liggen op de vloedlijn van het strand en we moeten er allemaal een beetje van rillen. Lopen met z'n vijven, in de stille avond, regenboog in de verte geeft ons een bijzonder gevoel en er is geen detail dat niet opgemerkt wordt.
En zo blijft het het hele weekend. We wandelen, bewonderen de bijzondere natuur. Kijken meelevend naar de kampeerders in Tidal River die er koud en een beetje verregend uitzien. Wij drinken er een kop koffie en eten een ijsje in het cafe daar. De camping staat stampvol en wij zijn blij dat we weer naar de eenzaamheid en de warmte van ons huisje terug kunnen rijden.
Het weekend vliegt voorbij. Het is eigenlijk veel te kort en sjagerijnig pakken we de boel weer in vanochtend, onder een stralende zon. Na alle bossen die we hebben gezien besluiten we een stukje oceaan op te zoeken waar we niet eerder zijn geweest. Sandy Point. Het blijkt een enorm strand te zijn met veel surfers, en meer mensen die van een lang weekend aan het genieten zijn. De kindjes spelen eindeloos in het zand, hebben ijskoude voeten maar dat merken ze nauwelijks. Ze voetballen, graven en rollen van de duinen. Bud en ik drinken samen een koffie op het strand en kijken tevreden om ons heen. Dat moment gaat natuurlijk snel voorbij als de eerste zand in zijn ogen heeft, de tweede honger heeft en de derde boos is dat de tweede over het zorgvuldig gebouwde zandkasteel is gestruikeld. Tijd om te gaan dus. Een slaapje in de auto doet wonderen en terwijl het stil is achterin bekijken Bud en ik de landerijen van Gippsland. Het is er groen en landelijk. Eigenlijk zelfs een beetje saai.....
In Inverloch gaan we nog even naar de speeltuin. Eigenlijk zouden we er ook lunchen maar aangezien er 1 cafe is dat iets anders aanbiedt dan friet, gebakken vis en gebakken kip, en de wachttijd daar dus een uur is, eten we een paar oude boterhammen uit het vuistje. Ze zullen wel gedacht hebben "die armoedige Nederlanders..... wat zielig". Vooral omdat uiteraard overal de barbies weer stonden te loeien of mensen bergen met in papier gewikkelde frieten vor zich hadden liggen. Gelukkig komt het ons en de kindjes niet slecht uit. Nu is er meer tijd om te spelen. En terwijl de kindjes op de nepsurfplank in de speeltuin in verbeelding terugsurfen naar het heerlijke vakantiehuisje bedenken Bud en ik op een bankje snel een volgend plan. Want het is zo heerlijk om onderweg te zijn, we willen graag snel naar iets uit kunnen kijken. Er zijn nog zoveel dingen die op onze verlangijst staan, dat we er niet zijn uitgekomen. Maar dat we binnenkort er weer een keer op uitgaan staat vast.
Ik ga nog even naar de wedstrijd kijken, op het moment dat ik afsluit is het 1-0 voor NL. Spannend!
