van bayswater tot boekenclub via mmc

De winter is vandaag begonnen. Het was meteen 18 graden koud, dus de wintervesten hebben we aangehad!

Dat we weer terug zijn naar normaal is duidelijk. Behalve dat het nog niet gelukt is om een hele nacht door te slapen hebben we het normale ritme weer opgepakt. Met als verschil dat de kindjes 's ochtends moeilijk uit bed komen waardoor het gebruikelijke rustige en gezellige ochtenditueel een stressvol: "eet je botherham nu snel op! heb je je schoenen nog niet aan? waar is je schooltas? we zijn al laat, schiet nu op!" is veranderd. Zo erg zelfs dat als ik vanmiddag thuiskom na werk in Bayswater (321 water fabriek), het ontbijt nog op tafel staat en de bedden nog onopgemaakt zijn. Maar ik heb geen tijd om er op te letten want ik moet door door door. De government environmental home assessor staat voor de deur, hij had niet meegekregen dat ik de afspraak had verzet. Sorrie, ik heb echt geen tijd om het alsnog te doen. Hij komt over een paar weken terug.

Ik haal Tom op, haal Simon op en zet Tom weer af bij Emma die zo lief is om een paar uurtjes op Tom te passen. Thanks Emma, it is very much appreciated!!!

Ik rijd met Simon naar de lang afgewachte afspraak in het enorme Monash Medical Center (MMC, 12722 werknemers) bij de kindernefroloog.

Juist vandaag is daar voor het eerst de spiksplinternieuwe parkeergarage ge-opend. En het duurt meer dan een half uur voor ik op een plek sta. Dat komt niet omdat er geen plek is, maar omdat de laantjes tussen de geparkeerde auto's tweerichting zijn en net te smal zijn om langs elkaar te rijden. Bovendien moet de staf langs dezelfde uitgang als de gewone burger. Ik kom op een tijd dat er wisseling van de diensten is, en iedereen wil de garage uit. Daardoor kan er niemand de garage in. Een aantal mensen in oranje jasjes rennen zwetend heen en weer om enige orde in de chaos te brengen, maar het is nauwelijks succesvol. Het staat muurvast. Simon draait zenuwachtig in zijn stoel, halen we het wel mam? Gelukkig zijn we op tijd vetrokken, dus we halen het op de minuut nauwkeurig. Dat is Australische tijd, dus goed genoeg.

Als we een uur later weer buiten staan zijn we blij en opgelucht, Simon moeten we blijven monitoren, maar er is geen reden op dit moment om bij de kindernefroloog in controle te blijven. Wel moeten we nog wat gegevens uit het WKZ naar haar toesturen ter informatie. Simon straalt van blijdschap en we gaan het vieren in het ziekenhuiscafe, waar hij glimmend van blijdschap een enorm juice drinkt en twee (!) taartjes wegwerkt.

Dan vechten we ons weer een weg naar buiten met de auto en rijden we als een haas naar circusschool waar Tom bij Emma naar de les zit te kijken. Ik wissel dienst met een andere moeder die Isis van school had meegenomen, en laadt om 17.00u alle kinderen in, breng een vriendin van Isis naar huis met wat stress want ik heb geen tijd gehad om te tanken en het lichtje van de lege tank brandt al een poosje........

We halen het tot thuis en ik moet dan nog koken voor het oververmoeide stel. Ik probeer voorzichtig of ze misschien een keertje zin hebben in een bruine boterham met kaas en tomaat, maar ze willen er niets van horen. Ze hebben zin in noedelsoep. Dus terwijl zij zich in pyama's hijsen houd ik en race tegen de klok om zo snel mogelijk soep te maken voordat ze te moe zijn om nog te eten. Het leukste van noedelsoep is natuurlijk niet de soep, maar de stokjes, daarmee eten gaat tergend langzaam dus of de keuze handig was? Dat niet, maar we hebben reuzelol tussen de rondvliegende noedelslierten en dat is het belangrijkste

Tegen de tijd dat Bud thuiskomt, ligt het spul erin en zijn we aan het voorlezen. Ik ren meteen naar buiten met mijn boekenclub boek onder mijn arm. Het is boekclub avond. Het is hilarisch om met de dames te eten en een boek te bespreken. Mijn oren klapperen van alle verhalen die tussendoor verteld worden, doorspekt met humor en schunnige details. Zijn dit de keurige dames die je overdag nooit uit de plooi krijgt? Ik heb een hele leuke avond en leer weer een bladzijde vol aan nieuwe woorden en uitsrukkingen. Ik ben aan de beurt om volgende maand een boek te kiezen, als enige die Engels niet als moedertaal heeft vind ik het wel een beetje spannend. Suggesties zijn welkom!

Simon slaapt eindelijk, omringt door zijn speciale knuffels.

Thuisgekomen tref ik een diepbedroefde Simon aan. Hij heeft zo'n vreselijke heimwee naar Luxemburg en Nederland dat het pijn doet. We halen de heimweebeer tevoorschijn en praten over de vakantie en alle dingen die hij gedaan heeft. Omringt door heimweebeer, knuffelbeer, een warme kruik om het nare gevoel weg te halen, zijn knuffelhondjes en favoriete dinosaurus gaat hij nasnikkend slapen. We hopen dat het morgen beter gaat.

Dan moet het WKZ in Utrecht nog even gebeld worden voor wat aanvullende informatie over Simon. Binnen 30 minuten heb ik een kindernefroloog in het ziekenhuis gesproken en alles wat ik nodig heb aan informatie op papier. Plus zelfs het verzoek om direkt nog een keer te bellen als het niet voldoende is. Ik kan het nauwelijks geloven.Wat een fantastische service. En wat heerlijk om in het Nederlands te overleggen met iemand die de gegevens direkt bij de hand heeft en niet alles opnieuw uit hoeft te zoeken.

Jammer dat er maar zo weinig uren in een dag zitten, vandaag is omgevlogen. Welterusten.