jokken

Vandaag was Bink een uurtje in de creche van het grote zwembad hier in de buurt. Samen met Tom. We gaan met een grote tas met een picnick en de kar onderweg met de bus.

De afspraak met de jongens is dat ik een uur ga banen trekken terwijl zij in de creche zijn, daarna mogen zij ook een uur zwemmen. Tom is het er mee eens, maar alleen als ik na 11 banen al terugkom naar de creche. Ik beloof dat maar heb later spijt dat ik dat heb gezegd. Hij weet precies hoe lang een uur duurt en is dus boos dat ik niet na 11 baantjes ben teruggekomen. Bink daarentegen zwaait mij vrolijk uit en roept hard daaaaag, terijl hij zch al omdraait naar het walhallah aan speelgoed dat ligt uitgespreid op de grond. Hij is ook weer heel blij dat ik terugben, maar ik geloof niet dat hij in het uur ertussen mij heeft gemist.

Voor de volgende keer heeft Tom gezegd dat hij niet naar de creche gaat. Na even overleggen en zijn inzicht dat het toch wel een hele leuke dag was, hebben we afgesproken dat ik eerst een uur ga zwemmen,  en daarna hij en Bink met mij. En dat ik dan niet meer zal jokken over het aantal baantjes.
We hebben het met een vrolijke high five beklonken.

mensgericht

Een netwerkgesprek is altijd een hele belevenis.
Ik trekt mijn werkpak aan.
Ik moet de kinderen onderbrengen. Niet eenvoudig voor 4, vandaag zijn Simon en Isis een dag vrij vanwege een school studiedag.
De auto "reserveren", en Bud een dagje laten treinen en trammen.
Voorbereiden. Wat ga ik vragen. Wat ga ik vertellen. Wat wil ik er mee bereiken. Heeft de ander er ook nog wat aan? Wat doet het bedrijf precies.......

Ik ben altijd zenuwachtig.
Maar gisteren las ik voor uit een boek voor de kinderen en daarin staat dat je alles kan laten lukken met de drie magische regels " Ik wil het", "Ik kan het" en "ik doe het". Met die mantra in mijn hoofd ga ik onderweg.

Het is een fantastisch gesprek. Met veel informatie en feedback. Ik moet mijn CV aanpassen bijvoorbeeld. Naar een meer mensgericht CV, niet zo technisch...... Ik moet geen hoge hakken meer dragen naar zo'n gesprek, veel te intimiderend. Ik moet niet zeggen dat ik iets al kan, maar ik moet laten zien dat ik alles kan leren.

In dit gesprek leer ik vooral veel over de geschiedenis en het verhaal van de persoon die tegenover mij zit. Een intrigerend verhaal van een vrouw die met haar man en twee kinderen, en hun hele bezit in twee koffers vanuit voormalig Joegoeslavie naar Australie verhuisden, 23 jaar geleden. Een verhaal over moed en durf. Passie en focus. Gedrevenheid en geluk hebben. Vandaag sprak ik met een vrouw die door keihard werken is waar ze nu is. Een belangrijke persoon binnen een groot internationaal bedrijf. Een gelukkig mens. Een leider.

Het beste nieuws is dat we klikken. En dat ze mij terug wil zien om verder over mijn CV te praten en om mij in contact te brengen met nog wat andere mensen. Ze vertelt mij dat je maar een iemand nodig hebt die je ziet zitten en je een baan geeft, daarna gaat het vanzelf.
Als ik die ene persoon nu kan vinden..........
Ik ben in ieder geval vrolijk, er is hoop! Ik geef een feestje als ik ergens wordt aangenomen. Komen jullie allemaal?

stap 1 - aan de slag

Stap 1 is gezet vandaag. Aangezien ik twee netwerk gesprekken heb binnenkort, 1bij een reisburo en 1 bij een voedingsgigant in de bevroren voedsle categorie heb ik bekeken hoe mijn inetersses passen bij deze twee bedrijven. Dus ik heb meteen twee nieuwe blogs gecreeerd. Een gaat over reizen met kinderen. Een gaat over koken voor kinderen. Uiteindelijk wordt daar het grootste deel van mijn tijd mee gevuld op dit moment. Bovendien heb ik een heel boek vol makkelijke recepten hier in de kast staan. Zelfgeschreven iedere keer als er iets op tafel kwam dat in goede aarde viel. Of het om de presentatie ging of om de inhoud, beide heb ik.

Voor het reizen heb ik meer dan 100 pagina's content met foto's in de afgelopen 3 jaar bij elkaar verzameld.

Voor illustraties heb ik meer dan 30000 foto's om uit te kiezen. Dat lijkt mij een goede basis.

De eerste kookblog is verschenen. Maar ik houd nog even stil wat het is en hoe het heet tot ik hem verder heb uitgewerkt. De e-mail-, twitter- and facebook accounts zijn gecreeerd. Ik heb nog niet actoef op zoek naar volgers, dat komt nog wel. Nu eerst content gaan verzamelen en publiceren. Anders is er niets te volgen......

De opzet van de reisblog heb ik gemaakt. Dit weekend maak ik de opzet verder af. En creeer ik de bijbehorende accounts.

Ik heb op godaddy gezocht naar domeinnamen. En voor een habbekrats kan ik de namen registren die ik heb bedacht. Met het opensource programma Joomla kan ik zelf websites bouwen. Blogger heeft grote beperkingen als het gaat om aantallen mensen die het kunnen lezen. Maar wat precies webhosting is en hoe ik dat moet regelen moet ik uitvinden. Daar snap ik nog helemaal niets van.

De volgende stap is het vinden van geinteresseerden.

Als die er zijn kan het gaan groeien.

En kan ik het gebruiken voor mijn CV.

Of om boekjes mee te verkopen.

Of om te adverteren en per click op een advertentie betaald te worden. Dit heeft echter niet mijn voorkeur.

En vooral, om gewoon plezier te hebben.

Ik zie het als een leerproces. Ik moet wat doen. En bij de tijd blijven.
Ik kan niet wachten tot het zover klaar is dat ik de links op deze blog ga zetten. 

voorjaar in de lucht

Een stralende dag. Het weer maakt mijn onrust goed. Ik heb last van de lentekriebels en ben ongedurig en onrustig. Maar als de zon schijnt en de lucht felblauw en fris is knap ik helemaal op.

We beginnen de dag vrolijk omdat het boekenweek is op school en de kinderen verkleed als een boekfiguur naar school mogen gaan. Isis kiest haar favoriete Nederlandse outfit en neemt onder haar arm het boekje van Hans Brinker mee. Simon gaat uiteraard als een Nederlandse voetballer. "Uit een voetbaltijdschrift mam", dat mag ook.

Tom, ik en Bink gaan de tuin onderhanden nemen. We knippen, trekken, plukken snijden tot onze handen en ruggen er moe van zijn. Tom sjouwt de tuinvuilnisbak door de tuin en vult hem langzaamm maar zeker met de oogst van de dag. Per ongeluk valt er hier en daar wel eens een bloemenslachtoffer, maar daar zijn de vaasjes goed voor.
Tom is in een goed humeur, in de middag heeft Bud vrij omdat ik naar een presentatie ga in de stad. De kinderen vinden dat helemaal het einde.
Tegen 13u heeft Tom als 7 keer gevraagd wanneer ik nu eindelijk vertrek. Ik neem twee treinen eerder dan gepland, ik ben duidelijk niet meer nodig. Heerlijk, ik kan zelfs een kop koffie drinken bij een hip cafe op Federation Square in hartje Melbourne. Zoals altijd geniet ik van dit soort uitjes en kijk ik mijn ogen uit naar het leven dat zich in de stad afspeelt. Ik bekijk het van een afstand, maar op zulke moment zou ik er het liefst ook een onderdeel van uitmaken. Niet als een toeschouwer die naar een presentatie gaat luisteren van een topbedrijf uit NY, maar als iemand die hier dagelijks rondloopt met belangrijke zaken. Aan de andere kant, ik zit er midden in en heb zelfs een doel. Dit is leuk!

De presentatie is inspirerend. Degene die hem houdt, Scott Belskey is een motiverende spreker en vertelt hoe je creatieve ideeen tot uitvoer kan brengen. Ik knap er helemaal van op en heb zin om meteen in gang te zetten wat ik heb geleerd vandaag.

 Isis als meisje uit het dorp dat Hans Brink redde door een vinger in de dijk te steken en daarmee het water tegen te houden.

 Simon als Nederlandse voetballer

 Tom als Nederlandse voetballer, hij had eigenlijk wel mee naar school gewild. 

 Voorjaar op het terras. In de pot snoeiwerk dat we niet weg wilden gooien. 

 De voorjaarsbloemen in de tuin zijn vandaag opengegaan.

Bink is ook druk. 

Nu is de dag om en zit ik weer thuis achter de computer. Naast mij ligt een lijst van dingen die ik meteen wil aan gaan pakken. Ik weet dat als ik er aan begin, ik niet meer kan stoppen. Dus ik ben verstandig en ga morgenvroeg van start. De ongedurigheid is weg. Ik heb een doel voor ogen. Voorjaar in de lucht is hetzelfde als "aan de slag" :-).

extra sport?

Isis, Simon en Tom doen een hardloopwedstrijd met oa klasgenootje Harry (uit de klas van Isis)

Hoe meer sporten je hier doet, hoe beter het is. Dat geldt voor volwassenen en ook voor kinderen. Het heeft als gevolg dat we mensen kennen waarvan hun kinderen 3 of 4 sporten per week beoefenen. Die kinderen zijn dan 7 jaar oud of zelfs jonger. Natuurlijk is dat fantastisch als je kind de passie heeft, en de ouder de tijd en de centen om het allemaal mogelijk te maken.
Wij laten onze kinderen een ding kiezen en ze gaan standaard naar zwemles.
Simon heeft footy gedaan en dat is nu afgelopen. Nu wil hij gaan tenissen. Isis heeft heel lang circusschool gedaan maar had daar geen zin meer in. Ze heeft nog geen keuze gemaakt voor iets anders. Misschien gaat ze op muziekles, maar ze weet nog niet zeker welk instrument. Tom weet het zeker, hij wil al heel lang op tennisles. Als het goed is gaat dat eindelijk binnenkort gebeuren.

Bud en ik hadden het er vandaag over. Al dat gesport, de trainingen en de clubs. Wij vinden het stiekum wel lekker dat we op dit moment alleen zwemles hebben in het weekend. En dat ik in het weekend twee uur kan vrijmaken om naar de sportschool te gaan. Veel meer hebben we op dit moment eigenlijk niet nodig. Vandaag bijvoorbeeld was een dag vol beweging en plezier.

Het is schitterend weer en we besluiten naar Rickets Point te fietsen met z'n allen. In karavaan gaan we over het fietspad, we hebben de grootste lol. Bij Rickets Point gaan we op het strand zitten waar binnen de kortste keren de kinderen bekenden tegenkomen. Er worden hardloopwedstrijden gehouden en inktvisspellen gespeeld tot ze er bij neervallen. We fietsen terug en kunnen met moeite tijd vinden om thuis te lunchen want de tennisbal aan de paal lonkt, net als de voetbal in de tuin. Bovendien is sinds het zwemsucces van vorige week zondag, zwemdag en moet ik er weer op uit. Dit keer met Isis en Tom die een uur lang met mij baantjes trekken in het zwembad. Thuisgekomen moet ik even koken en sluiten Isis en Tom zich moeiteloos aan bij het footytoernooi dat Bud, Simon en Bink in de tuin aan het spelen zijn. Als we eindelijk allemaal aan tafel zitten zeg ik meteen waarschuwend dat het na het eten tijd is voor rust, pijama's en lezen. Ik zie de teleurgestelde gezichten, ze hadden bedacht nog even een paar keer de basketbal door het net te gooien voor het naar bed gaan. Maar ik ben onverbiddelijk. De kleine lijven zijn moe. Morgen begint er weer een drukke schoolweek. Het is klaar voor vandaag.
Hoe andere mensen en hun kinderen het volhouden om er ook nog echte teamsporten en trainingen bij te doen is mij echt een raadsel. Onze kinderen vallen zonder extra's om 19u uitgeteld in bed.

we treden buiten de wet

Het is hier verboden om je kind alleen over straat te laten gaan als het nog geen 10 jaar is. De kinderen vinden dat jammer. Af en toe mogen ze van mij een brief gaan posten in de straat parallel aan waar wij wonen, bij het postkantoor. Dat is 75 meter lopen en ze hoeven niet over te steken. Er is natuurlijk altijd een risico dat ik een boete krijg.......

Vandaag is het prachtig weer en we besluiten met de overgebleven Mexicaanse hapjes van gisteren, een paar worstjes en een reuzenpompoen een barbie te doen. Net als alles klaar staat zegt Simon dat het pas echt helemaal heerlijk zou zijn als er ook frietjes bij waren. Daar ben ik niet tegen bestand en ik geef Simon geld en zeg dat hij voor 5 dollar frietjes mag gaan halen. Hij groeit 10 centimer. Mag ik dat doen? Hij roept naar Isis, "Isis ga je mee, we mogen frietjes gaan halen!!!". Ze vertrekken meteen.  Bud en ik hebben een onrustige 10 minuten, het zal toch wel goed gaan?
We hoeven ons geen zorgen te maken. Ze komen weer keurig terug, met frieten en zelfgeplukte bloemen (uit een tuin) om de tafel gezellig te maken........
Dat we buiten de wet treden, daar maak ik mij wel een beetje zorgen over. Aan de andere kant gun ik de kindjes ook dat ze zelfstandig kunnen zijn, daar treed breek ik graag een keer de regels voor. Niet te vaak natuurlijk ;-)

Over het eten hoef ik niets meer te vertellen. Het was een feest.

En dat was precies de bedoeling.  Bud en ik hadden beloofd ook met de kindjes een feestje te vieren voor onze 10 jarige huwelijksdag. Die was op 18 augustus. Bud en ik waren uit eten om het te vieren. Dat was voor het eerst sinds een jaar! Ze hebben niets te klagen, echter ze waren ontzettend jaloers en verbolgen over het feit dat ze niet mee mochten vieren. Zelfs de zelfgebakken appeltaart kon ze niet troosten.

Alleen met de belofte dat we ook met z'n zessen zouden vieren zorgde er donderdag voor dat ze gewone tijd in bed lagen en zich als engeltjes hebben gedragen toen Emma, mijn vriendin, kwam oppassen.

 Efficient in bad zodat ik op tijd klaar ben om uit te gaan, donderdagavond. 

 Appeltaart en champagne. 

 Bink tevreden na het feesteten vanavond. 

Marshmellows als toetje. 

Vandaag hebben we de belofte waargemaakt. Alles is goedgemaakt en nu willen ze alweer weten wanneer Bud en ik weer wat te vieren hebben, zodat we nog een keer een feestje kunnen plannen. :-)

baby eten

Ik ben dol op koken. En bakken. En alles in leuke bakjes of kommetjes doen. Of gekke bordjes maken. Of soep verstoppen onder gebakken parmazaanse kaas uit de oven. Brood bakken met pompoen, Franse appeltaart. Het maakt niet uit wat het is, ik vind het leuk om dingen te maken.Het moet wel makkelijk zijn. Ik ben niet van het uren koken in de keuken en het maken van schitterende kunstwerken in verfijnde sauzen. Het moet te doen zijn met vier kinderen om mij heen.

Ik ben heel precies met baby eten. Wat mag wel en wat mag niet. Ik besteed er tijd en aandacht aan. Ik stop er altijd een dosis liefde in. Tot vandaag.

Vandaag maakte ik minestrone soep met een groot Turks brood en een lekker kaasje. Voor ons. Voor Bink maakte ik gebakken aardappeltjes met een visje, en groenten in knoflook. Heel lekker, zelfs voor de niet babies onder ons.
Maar meneer hoeft het niet. Hij schreeuwt en roept en moppert. Herhaalt steeds "eten" en schudt heel hard zijn hoofd bij zijn heerlijk hapje uit een gezellig bakje met een hond erop. Nee nee nee.
Hij wil minestrone soep. En lekker dippen met brood. Hij wil geen fles maar drinken met een rietje uit een glaasje water. Zijn heerlijke hapje staat eenzaam op tafel. Niemand besteedt er aandacht aan.
Bink eet stukken selderij, tomatenslierten hangen uit zijn mond. De groene boontjes slurpt hij naar binnen. Er zit zout in de soep, en ui en kool. Allemaal dingen die hij helemaal niet mag hebben. Volgens het boek waar dat soort dingen allemaal in staan. Bink heeft daar helemaal geen boodschap aan. Dat boek kan hem gestolen worden.

Dit was de druppel. En de laatste keer dat ik apart heb gekookt voor Bink. Voor de zekerheid heb ik zijn hapje in de vriezer gezet, wie weet komt het nog eens van pas.

Het babyeten is voorbij, nu zal het met de babytijd ook wel snel gaan. Ik kan het maar nauwelijks geloven.....onze baby is hard op weg een peuter te worden.

de huisbaas baalt

Het huurcontract dat we hebben voor ons huis is inmiddels direkt met onze Poolse huisbaas en niet meer via een buro. Het papierwerk is nog maar net geregeld en meteen beginnen de problemen.
De kachel wil niet meer aan. Op de opmerking van de huisbaas dat we dan de waakvlam continu moeten laten branden antwoord ik onwillig dat we dat niet willen. Dat kost veel te veel gas. Het is een waakvlam zo groot dat de kachel de hele dag zachtjes staat te gloeien als hij aan staat. Omdat we nu de hele kachel uit elkaar moeten schroeven om hem met lucifers aan te steken moet het toch opgelost worden.

Een paar dagen later kwam hij met zijn mooie Audi TT voorrijden en keurig aankloppen (de bel doet het allang niet meer) om te vragen of hij een hek in de tuin mocht zetten. Ik kijk hem wat verbaasd aan maar zeg dat ik het geen probleem vindt als de kinderen geen gevaar lopen. Bied nog behulpzaam aan dat hij het wel in het (lekkende) schuurtje mag zetten. Als ik 5 minuten later kijk wat hij in de tuin zet zie ik twee hele sterke werkmannen enorme bouwhekken bij ons de tuin indragen en tegen de schutting zetten. Dat is niet de bedoeling. Ik loop naar de huisbaas en zie dan dat er een vrachtwagen voor de deur staat met wel 20 van die hekken. Hij lijkt mij blij aan en zegt dat ze de hekken achter een boom zetten, dan kunnen ze niet op de kinderen vallen........
Ik kan twee dingen doen, heel boos worden of heel hard lachen en zeggen dat dat natuurlijk een grap moet zijn. Ik kies voor de tweede optie. De huisbaas lacht schaapachtig mee en begrijpt dat het niet doorgaat. Van mij mag hij ze wel in de garage onder het huis zetten. Die kunnen we toch niet gebruiken vanwege de ondergrondse rivier........ Hij blij, ik blij. En hij zegt zelfs nog sorrie.

Vandaag baalt hij echt. Er komt water uit de grond omhoog en het is dit keer niet de rivier die opspeelt. We denken dat het een gesprongen waterleiding is. Echter, bij nadere inspectie door een gecertificeerde loodgieter (dat is hier altijd afwachten) blijkt dat er een rioolpijp verstopt zit.......
Oeps.
Het riool moet open en nu blijkt dat het niet alleen verstopt zit, maar dat ook de pijp kapot is. En er is een extra complicatie, de gasleiding is ooit recht over de rioolpijp gelegd, dat was lekker makkelijk en goedkoop. Nu niet meer. De gasleiding kan niet weggehaald worden dus zal de rioolpijp vervangen moeten worden met kleine handscheppen in plaats van gemotoriseerde draaischijven. Want aan die gasleiding mag en kan niets verplaatst worden.

Inmiddels is de pijp weer open. Een vrolijke man van SewerJet had de klus snel geklaard. Wat een baan......De verstopping kwam niet door ons maar door het zand en de modder die door de breuk de pijp in is gelopen. Gelukkig maar. Morgen komen ze de boel vervangen en moeten wij het huis ontvluchten. Geen straf. De kinderen zijn allemaal naar school en ik neem een ochtend vrij en ga wandelen met Bink naar Ricket's Point. In de middag heeft Tom een speelafspraak in een speeltuin. We komen de dag wel door. Tegen de tijd dat de kinderen weer van school gehaald moeten worden zal het probleem wel opgelost zijn. Hoop ik.

Wat ben ik blij dat ik geen huisbaas van dit pand ben. Het huis is oud en begint af te takelen, de huisbaas wil pas gaan bouwen als de rente omlaag gaat. Wij kunnen er tot dan in blijven wonen, maar of we dat willen...... De huisbaas wil wel graag dat we blijven wonen, maar dan wel zonder kleine en grote rampen. Of vooral, zonder dure rampen. Of dat gaat lukken.....

naar de gym

Sinds twee weken mogen leden van de sportschool, de gym,  waar ik lid van ben hun kinderen meenemen. In het weekend, vanaf 14u en alleen naar het zwembad. Sinds ik dat bekend heb gemaakt thuis wordt er voortdurend gevraag wanneer het zover is dat ze meemogen. Vanmiddag heeft Tom een feestje en Bud en ik delen de taken. Bud gaat met Tom en Bink naar het feestje, en ik ga met Simon en Isis baantjes trekken in het zwembad.
De sportschool waar ik al bijna drie jaar naartoe ga is van het formaat groot. Heel groot. Ontzettend groot. Er staan zeker 20 cross trainers, net zoveel loopbanden en net zoveel fietsen. Om over de roeiapparaten en traplopers maar te  zwijgen. En dan alle werktuigen waarop je hele sterke spieren krijgt als het ze maar vaak genoeg gebruikt. Langs de kanten liggen de ballen, rollen, matjes, rekstangen en gewichten. Er zijn veel spiegels en twee grote zalen waar groepslessen worden gegeven. En het allerbelngrijkste, er is een zwembad. Voor kinderen is het normaalgesproken streng verboden gebied. Geen wonder dat ze staan te springen om in dit heiligdom een kijkje te nemen en er zelfs aan deel te nemen.
Niet spelen maar trainen, dat hebben we vantevoren afgesproken.
Het is prachtig weer dus de kindjes gaan op de fiets en ik hol ernaast. Vast even opwarmen mam, zegt Simon met een serieus gezicht. Bij de sportschool worden ze stil en verlegen. Ze kleden zich keurig om en willen allebei met het pasje uitproberen hoe je een locker kan openen en weer op slot kan doen. Met een jaloerse blik lopen ze langs de stoomkamer waar je niet in mag als je jonger bent dan 13 jaar. Met heimwee denken ze plotseling aan de heerlijke sauna in Luxemburg bij Karin en Rene.
En dan het zwembad. Het is een 25 meter bad en we hebben vrij toegang to plankjes, "noodles" en vele andere zwemattributen.  We trainen totdat zelfs mijn benen moe zijn. Laat staan hoe de kinderen zich moeten voelen. Als het gaat om benen trappelen met een plank blijven ze mij ver voor. Ik weet echt niet hoe ze het doen, zo snel als waterratten gaan ze door het water. Gelukkig kan ik ze met schoolslag nog de baas maar Isis overtreft mij met gemak in borstcrawl. Onvoorstelbaar. We blijven een uur in het bijna lege bad.
Als we geen van drieeen nog puf hebben stoppen we ermee en gaan we douchen in de douchehal. Opnieuw kijken de kindjes hun ogen uit. Isis wil in eerste instantie niet douchen omdat ze denkt dat iedereen haar kan zien, maar dan ontdekt ze dat de glazen deuren van de douchehokjes ondoorzichtig zijn. Wow mam, wat mooi, het lijkt wel een paleis!
Het is helemaal perfect, we hebben een heerlijke middag. Met als toppunt een handje m&m's uit een automaat omdat ik niets te eten bij mij heb en Isis en Simon bijna flauwvallen van de honger.
Isis eet 's avonds drie borden lasagne leeg. Simon een en dat is voor hem een hele prestatie.
Beide willen vanaf nu in training, volgende week weer ;-).

bloggen

Sinds we terug zijn van vakantie laat ik het afweten met de blog. Ik ben niet meer zo trouw. Iedere dag denk ik aan wat ik zou kunnen schrijven en vervolgens blijft mijn hoofd verrassend leeg. Wat is er nog interessant? Jullie hebben via de blog bijna de hele stad gezien en een groot deel van het land. Jullie weten wat we doen.
Het zoeken naar een leuke baan blijft doorgaan, ik ben net weer begonnen met netwerken. De kindjes maken het goed, en ik kan toch niet blijven schrijven over doorgekomen tanden, ongelukjes op school, verkoudheden, sport, feestjes en "fundraising". De footy tipping gaat door, Bud en Simon zijn nog steeds voor de Saints en Isis voor de Magpies. Ik ben druk met van alles en nog wat en hol van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Dat zal ook niet veranderen. In ieder geval niet op de korte termijn.
Het is winter, bij jullie zomer.
De vissen maken het goed.

Zal ik schrijven over de markten waar ik deze week was omdat ik steeds toevallig in de buurt moest zijn. De Chinese markt met tientallen soorten paddestoelen, noedels en geneeskundige kruiden. De Joodse winkels met Kosher eten en de meest prachtige broden. De Italiaanse buurt met alle soorten kazen en ingemaakte groenten. De plaatselijke supermarkt waar deze week donkerpaarse wortelen worden verkocht en langzaam maar zeker het kersenseizoen begint door te dringen.

Wat is er nog wat jullie niet weten? Wat is er wat ik van jullie niet weet?
Als er bij jullie een nieuwe Apple store opengaat staan er dan ook een paar honderd mensen buiten de winkel te wachten, zoals hier vandaar bij de Southlands Shoppingmall waar wij onze boodschappen doen? Zitten er maar 30 mensen in de ochtendvoorstelling van Cars 2 zoals vanochtend bij Bud, Isis, Simon en Tom in de bioscoop?
Wisten jullie dat een kilo grijze pompoen (heerlijk!) hier 1.69AUD kost (ca 1.20 EURO), en dat goedkope filterkoffie 20AUD /500gr kost (14.50EU)? Dat we op zaterdag proberen alle weekboodschappen te doen om zo de boodschappenkosten te beheersen?

Wat kan ik vertellen dat jullie niet weten. Overal waar ik loop kijk ik door de bril van de blog. Maar het valt mij op dat er veel dingen zijn die ik al een keer verteld heb. Opvallende dingen zijn niet meer zo opvallend.

Kan dit betekenen dat we gesetteled zijn? Dat we gewend zijn aan het leven hier? Dat ik toen in vanochtend in een nieuwe Europese winkel stond dacht, ach de Australische produkten zijn zo gek nog niet en zonder iets te kopen naar buiten liep? Dat ik er niet gek van op kijk om naar een Russische winkel driehoog achter te moeten rijden om een pak kwark te kunnen kopen.
Grappig inzicht: we zijn gewend. Na drie jaar zijn we eindelijk gewend aan het leven hier.

Met de gewenning komt het gebrek aan inspiratie. Een vervelende bijwerking. Ik wil niet in herhaling vallen. Dat lijkt mij heel saai voor julie en dan ben ik bang jullie als lezers te verliezen. Maar ik wil eigenlijk ook niet stoppen met schrijven, het is mij te dierbaar geworden om mijn praatjes te houden met jullie aan de andere kant van de wereld. Misschien moet ik een andere draai aan de blog geven. Een andere inhoud.

Ik moet het eigenlijk de lezers vragen. Val ik in herhaling? Wordt het al saai? Hebben jullie een leuk idee voor de blog? Willen jullie een antwoord op een prangende vraag?
Laat het mij weten! Dan komen de verhalen weer als vanzelf.

de koffer

Bud is thuis.
In zijn koffer zitten kadootjes. Als jonge honden snuffelen de kindjes aan de koffer.
Als ze staarten hadden gehad hadden ze gekwispeld. Van blijdschap dat Bud er weer is. Van spanning of er een kadootje in de koffer zit. Van blijdschap dat we weer compleet zijn.

 De koffer

 Soep eten met een nieuwe Chinese lepel

 Bink is helemaal gelukkig

De nieuwe pyama's. Ze zijn er dolblij mee. 

als bud van huis is

Als Bud van huis is is het anders. Het is stiller in huis. Maar gek genoeg ook georganiseerder. De kinderen luisteren extra goed want ze voelen zich mede verantwoordelijk voor elkaar en voor mij. Ze tellen de dagen tot hij weer terugkomt en om de beurt mogen ze een nachtje bij mij logeren. Gisteren was het volle bak en lag ik op een piepklein randje in bed terwijl er vier kleine mensen uitgebreid naast mij liggen te snurken. Ik ben dan zo trots en tevreden dat ik het niet over mijn hart kan krijgen een warm lijfje in een koud bed terug te leggen.
We maken het extra gezellig zodat we hem minder missen zegt Tom met een kleine stem. 

Bij de laatste footy training van dit seizoen nemen ze een broodje met een gebakken ei in plaats van een gebakken worst, want anders is het zo sneu voor Bud, die houdt zo van een bbqworstje. Bij het zwemmen laten ze zich door mij helpen, maar ik doe alles fout. Bud doet het eerst zus, en dan zo. Dat is de enige juiste manier.....

De chips smaken minder lekker dan anders. De tomatensoep is goed, maar Bud maakt hem iets lekkerder. Simon wil Bud bellen om hem de footy uitslagen door te geven, met mij wil hij het niet bespreken. 

Ik win iets in populariteit door vanochtend met het stel naar de favoriete speeltuin te gaan in Mordialloc. We wandelen ook over de pier en ik koop zelfs een lollie voor ze. Maar ik duw het draaiding niet hard genoeg, de schommelband niet hoog genoeg. Bud rent veel harder bij tikkertje, en een footybal hebben ze niet eens meegenomen want footy kan ik toch niet spelen. 

Een echt succes wordt het pas als ik vanmiddag de badmintonrackets tevoorschijn haal en vertel dat ik ooit een derde prijs badmintonnen heb gewonnen. Daar win ik iets respect mee en we badmintonnen de sterren van de hemel. Als ik ook nog samen met de jongens lekkere mueslirepen weet te bakken uit het kookboek van Tom krijg ik zelfs een kus. Lekker mam, dat hebben we goed gedaan. 

Maar na 15.30u vanmiddag heeft iedereen het plotseling gehad. De orde is weg, er wordt geschreeuwd, geklierd en gehuild. Ze hebben er vijf dagen de moed ingehouden maar nu vinden ze het mooi geweest. Morgen komt Bud weer terug. Ze hebben hem echt gemist. Om 18.30u ligt iedereen vrijwillig in bed. Dan is het eerder ochtend.......

 Mordialloc

Simon trots, Tom ondeugend ;-)

vandaag

Heel Australie is in de ban van een 18 jarige meisje in Mosman die een bom om haar nek heeft. Ieder half uur is er een nieuwsuitzending met een update, maar er kan nog niet veel nieuws gemeld worden over de situatie. Het gaat waarschijnlijk om afpersing. Het zal je dochter maar zijn.....

Wij zijn weer extra blij met de kleine uitdagingen van de dag.
Isis is voor het eerst in haar leven ontzettend verkouden en ligt op drie kussen bij mij in bed te slapen. Simon was zo moe vandaag dat hij om 18.15u al naar bed wilde. Dat kan ook bijna niet anders met de marathondagen die hij op school draait. Vandaag had hij schoolzwemmen en is hij eindelijk, na eindeloos aandringen door hemzelf, opgenomen in de schaakclub die een keer per week tussen de middag schaakles krijgt. Dat gaat ten koste van zijn pauze, maar dat maakt hem niet uit. Alles wat met nadenken te maken heeft vindt hij leuk en gaat op dit moment boven de schoolspeeltuin. Het enige dat hij wil doen op school is leren zegt hij steevast iedere dag als hij naar school gaat. En dat het liefst samen met zijn vrienden.
Het enige dat Tom iedere dag zou willen doen is televisie kijken en computerspelletjes doen maar tot zijn grote verdriet mag hij dat niet van mij. Vandaag was het zulk lekker weer dat we een ochtend vrij hebben genomen van al onze taken en zijn gaan fietsen naar een speeltuin. Dit vond hij toch nog beter dan televisie kijken vertrouwt hij mij stralend toe. Hij duwt Bink op de schommel en later, op de terugweg drinken we ergens koffie en kiest hij zelf een taartje uit in het cafe terwijl Bink en ik buiten aan een tafeltje in de zon zitten. Geen televisiestrijd vandaag. Wel vanmiddag een eigengebouwd drumstel van bakblikken, een melkschuimer, een pot afwasmachinepoeder en drie soorten lepels. "Mooie muziek he mam" schreeuwt hij uit de kamer terwijl hij zichzelf begeleidt met luid gedrum. "Ja lieverd, wat heb je dat mooi gemaakt en wat klinkt het goed" roep ik terug terwijl ik Bink evacueer nar een ander deel van het huis........
Bink tijgert intussen overal naartoe en is het meest in zijn sas als hij met zijn broers of zus kan spelen, zelfs als die hem af en toe net iets te hard knuffelen. Vandaag zag hij Isis en Simon aan komen lopen op school en hij schreeuwde zo hard van plezier dat andere ouders en kinderen hun hoofden omdraaiden om te kijken wat er aan de hand was. En drummen, daar is hij ook dol op. Ik had hem niet hoeven te evacueren, in een tel is hij weer bij Tom om mee te meppen op het zo zorgvuldig gebouwde drumstel.

Bud is in Bejing geland en is hard aan het werk tussen de hoogbouw en smog. Tot zijn grote plezier. Hij maakt zich het meest druk om de wens van de kinderen te vervullen, een klein kadootje uit China in zijn koffer als hij weer terugkomt.

Wij hebben het hier maar makkelijk met ons huishouden.

Laten we hopen dat het meisje snel bevrijd wordt van haar bom. Want in onze dagelijkse bezigheden moet ik steeds aan haar denken.

foto's

Zo langzaam maar zeker heb ik zoveel foto's dat mijn computer vol begint te lopen. Er staan er nu bijna 30.000 op, en dat is nadat ik er al een heleboel heb weggegooid. Ik durf er geen nieuwe foto's meer van mijn camera te laden omdat ik bang ben dat de computer dan vastloopt.
Daar moet aan gewerkt worden. De komende week zal ik veel tijd besteden aan het opruimen van foto's en het maken van albums. Ik heb een enorme achterstand en het komt altijd onderaan de lijst. Dat gaat nu veranderen. Vanaf volgende week kunnen jullie weer nieuwe foto's verwachten. Bijvoorbeeld van de kleuren van de winter, de dieren van London Bridge National Park, het elfje dat Funny Fiona heet. Verhalen zijn nu eenmaal leuker als er een plaatje bij staat.

Wat ik wel heb gedaan is een samenvatting van de vakantiefoto's gemaakt. En van de Australian Design Awards uitreiking en de mensen uit ons team.

Voor nu? Het weekend is voorbij gevlogen. De kachel is bijgesteld en brandt als een zonnetje. Het is wat warmer in huis. Ik ben naar het schoolgala geweest om mijn bijdrage te leveren aan de fundraising. Op Facebook zag ik dat er in totaal bijna 25000AUD is verdiend. Lukeratieve business die fundraising. Betekent dat dat we dit jaar niets meer hoeven te doen? Wat erg leuk was van de fndraining waren de prachtige kunstwerken die de klassen hebben gemaakt. Ik had er heel graag een willen kopen, zo mooi en professioneel zag het er uit. De kunstwerken werden geveild en voor zoveel geld, dat dat niet in ons budget past op dit moment. Jammer.

En verder? Zwemlessen lopen goed. Het footy seizoen is bijna afgelopen. We hebben een winterse zaterdagmiddag gehad met spelletjes en chips. Vanochtend zijn Bink en ik thuisgebleven terwijl de rest op school de jaarlijkse "working bee" met "snags" hebben gedaan. En vanmiddag hebben we sinds lange tijd bijgepraat met hele goede vrienden.

Bink is ziek, vandaar dat ik nog laat op ben. Er gaat een griepvirus rond......

Komende week? Morgen Christmas in July met boekclub. Werken. Bud gaat een week naar Bejing. We zijn bezig met een aanvraag om ons visum te verlengen. Cees en Mientje komen ons opzoeken in september.

We blijven van de straat....... ;-)