Zo vader zo zoon.
Toch kon Simon vandaag een lach niet onderdrukken. Stiekum heeft hij een leuke dag. Hij trakteert zelfs op school, terwijl hij tot gistermiddag dat absoluut niet wilde.
Hij wil niet dat we komen zingen op zijn kamer met het traditionele taartje met kaars, een kopje thee en een bosje bloemen. Hij wil het allemaal toch wel, maar dat aan de ontbijtafel, op zijn versierde stoel. Hij straalt bij de kado's en wil met alles tegelijk spelen. Hij glundert bij de verjaardagstaart, ookal maakt hij een puzzel terwijl wij lang zal hij leven zingen. Als hij wat later op het antwoordapparaat lang zal hij leven hoort is hij doodstil en staat ademloos en trots te luisteren.
Zes.
Het voelt niet anders als vijf vertelt hij heel praktisch.
En we gaan gauw weer over op de orde van de dag.
Maar dat pas nadat hij een enorme berg frietjes heeft weggewerkt, en chocolademousse toe. Zijn eigen keuze. Het ultieme feesteten.
Hij vond zijn verjaardag toch leuk.
Heel leuk.
Proosten.
Zingen op school......
