de tovenaar

Zoals dat hoort als je 1 jaar bent worden iedere dag mijlpalen bereikt. Sinds het weekend kruipt Bink vrolijk op handen en knieen in het rond en is hij het enige trapje dat wij in ons huis hebben, met vijf terden meester geworden.  Luid roepend staat hij bij iedere stoel om te laten zien wat hij kan. Luid moet je zijn in dit huishouden om gehoord te worden, dat heeft hij goed opgepikt ;-).

Vandaag echter zijn we oprecht verbaasd. Niet over wat hij doet, maar over wat hij begrijpt. Het is Halloween en dat wordt hier gevierd. Of je wil of niet. Onder druk van de kinderen hebben we lekkers in huis gehaald, een spinnenweb met spin gemaakt. Een lampion bij de deur gezet en griezelige snoepverzamelmandjes geknutseld. De kinderen zijn zenuwachtig  en willen zich verkleden en schminken. Bink is voortdurend in de buurt, trekt potten met schmink van tafel en laat ons niet met rust. Al twee keer heeft hij de verkleeddoos door de kamer geduwd die we steeds weer opruimen.  Ik weet niet wat hij heeft. Tot het moment dat Bud met Tom, Isis en Simon in hun pakken de deur uitloopt. Hij begint te huilen en te schreeuwen.
Plotseling valt het kwartje. Hij wil ook mee!
Hij lacht breed als ik het aan hem vraag. Hij krijgt een tovernaarshoed op en een tovenaarsmantel aan. Hij zit doodstil. Twee minuten later gaat hij  stralend op de arm van Bud mee snoep ophalen.
Als Bud hem na een half uur thuis komt brengen heeft Bink krampachtig een chocoladekoek in een wikkel in zijn hand Hij bewaakt hem als een pitbul terrier. Pas als ik hem zeg dat hij hem nu vast mag opeten laat hij los. Vergenoegd zitten we samen aan de tafel. Ik ben trots op onze kleine tovenaar.

Voor: Je ziet aan alles dat Bink ontevreden is. Dit in tegenstelling tot de Boze Heks, De Griezelige Olifant en de Woeste Piraat. 

Na: Bink krijgt de lach niet meer van zijn gezicht. Hij mag mee dus is hij blij. 

Wat wordt hij al groot.

nat en niets gemerkt

Volgend weekend ga ik met Simon en Tom kamperen. We besteden de afgelopen dagen aan de tent inspecteren, twee nachten in de tuin kamperen en vandaag een lange wandeling maken. De tocht die we voor vandaag hadden geplanned moeten we herzien. Het stroomt en regent, de wandeling langs de kliffen van de surf coast (Jan Juc - ANgelsea) is te gevaarlijk. Dus we gaan iets aan Australische recente geschiedenis doen en een stuk wandelen. In Steiglitz.
Steiglitz is een oud quartz plaatsje waar nog 9 mensen wonen. Honderd jaar geleden waren dat er nog 1000. Het is 1,5 uur rijden vanaf huis, we zijn er zo.
Het giet van de regen. Het plaatsje ligt er stil en verlaten bij tussen de druppende eucalyptus bomen en mimosa. Het oude court house dat 1 keer per week opengaat op zondag, is nog gesloten. We parkeren er onze auto en gaan wandelen, de deadman track. Klinkt enger dan het is. Het is er prachtig. In het voorjaar bloeien in het Steiglitz National Park kleine orchideeen. We moeten door kreken, stappen over stenen en we klimmen door een ravijn. Bink veilig in de rugzak op mijn rug, de kindjes vooruit rennend, Bud en ik erachteraan om te controleren of we goed lopen. Het regent en regent. De vogels en kikkers maken een oorverdovende herrie en op de achtergrond stroomt het water van het riviertje waar we langslopen. We zijn doornat maar door het plezier dat we hebben merken we er nauwelijks iets van. Aleen Bink heeft blauwe voeten van de kou en heeft even nodig om op te warmen als we vier uur later weer terug zijn bij de auto. Thuis staan de drijfnatte schoenen, jassen en rugzakken te drogen. Ik ben blij dat we lekker in huis slapen en niet in een tent.....;-)
Het is ongelooflijk dat we zo vlak bij huis zulke ongerepte en verlaten natuur hebben. We hebben hier nog zoveel te ontdekken! En de kustwandeling, die doe ik waarschijnlijk volgend weekend met de jongens, als we met z'n drieeen gaan kamperen.

 Kamperen in de tuin, het ontbijt op vrijdagochtend

 Steiglitz, vanochtend

Eerste keer dat we de rivier over moeten 

 Ja! Een orchidee gevonden!

 We klimmen naarboven.

Tom heeft sterke benen!

Aan het einde van de wandeling. Stralend. 

geen stap

Isis wordt vandaag opgehaald voor school  en weer thuisgebracht na school. Simon blijft een dagje thuis want hij is snipverkouden en benauwd. Tom en Bink hebben op woensdag altijd vrij. Bud vertrekt vroeg naar kantoor.

Ik zet geen stap buiten de deur behalve van de voordeur naar de stoep om wat grof vuil buiten te zetten.
Dat is het wel. We vinden het heerlijk. Samen met Tom en Simon bereid ik de kampeerspullen voor zodat we binnenkort een weekend op pad kunnen. We bakken een bananenbrood, echt kampeereten. En we zetten de meubels van ons opknapproject in de lichtgrijze grondverf. Ik ben aangenaam verrast door de  ernst en gedreven van de kindjes om er iets oois van te maken. Geen geklieder, er wordt geschilderd bij het leven en het wordt prachtig.

Ik vergeet even dat er buiten ons hek zich een leven afspeelt. We nemen er vandaag nauwelijks aan deel. Even een pauze.

zelf

Met geen mogelijkheid kunnen we Bink nog voeren. Hij hongert liever 3 dagen dan dat hij van ons een lepeltje eten accepteerd. TELF!!!!! Roept hij te pas en te onpas.
Zie hier een van de resultaten......

grof vuil

Twee keer per jaar is het feest langs de weg. Iedereen ruimt zijn huis op en zet de rotzooi langs de straat, liefst zo lang mogelijk voor de grof vuil wagen langskomt zodat iedereen tijd heeft om te kijken of er wat bij zit dat hergebruikt kan worden.
Wij hebben nog niet vaak iets weggehaald want we willen zo weinig mogelijk spullen hebben. Maar vandaag kunnen we er niet omheen. Een allerliefst houten nachtkastje heeft ons hart gestolen en we nemen het zonder schroom onder onze arm mee. Het is voor Tom, die wil het dolgraag hebben en hij heeft nog nooit eerder nachtkastje gehad.
Omdat we bij onze emigratie alle verfspullen thuis moesten laten moeten we er meteen op uit om kwasten te halen, schuurpapier en een busje verf. Er wordt een uur lang met bezwete hoofden gesopt en geschuurd. Simon heeft zijn tafeltje dat naast zijn bed staat er ook bijgezet om opnieuw geschilderd te worden.
Tom schroeft als een volleerd timmerman het oude handvat van zijn toekomstige laatje. We moeten nog een nieuw handvat vinden, maar met de Bunnings (de Gamma in Nederland maar dan 6 keer zo groot) op een steenworp afstand moet dat geen probleem zijn.
We hebben ons als doel gesteld het project in vijf dagen af te ronden. We lopen op schema, het schuren is klaar morgen gaat het in de grondverf.
Min grootste zorg? Dat we nog meer leuke spullen bij het grof vuil tegenkomen.

40km

Met Mark, een goede vriend van ons, spreek ik af om de Lilydale - Warburton Railtrail te wandelen vandaag. Het is 40km over een weg waar tot 1967 een oude spoorlijn was. Bud blijft een dagje bij de kindjes. Om 6u vanochtend zitten we de in auto. Om 18.30u zijn we weer thuis. Daartussen lopen we een prachtige wandeling langs goed onderhouden pad, door weilanden, bossen en langs kreken. We zien paarden, koeien, vogels. Overal is het geluis van vogels en kikkers. Er is veel regen. Er zijn 8 stempelposten, het is een speciale wandeldag vandaag en we hebben een wandelpaspoort bij ons. We zien alleen maar aardige mensen. Een  donker restaurant met vloerbedekking op de grond en de plaatselijke bevolking aan de bar waar we lunchen.  Een museum vol met hele oude mensen die koffie zitten te drinken (de dames) en oude dieselmotoren laten draaien (de heren). Alle stations waar vroeger de trein stopte. Een oude wagon waar we koffie kunnen drinken.
Voor ons gevoel zijn we zo in Waburton, de 9 uur die tussen ons vertrek uit Lilydale en de aankomst in Warbuton liggen zijn voorbij gevlogen, zoveel was er te zien.
En een bonus is de shuttlebus die ons in grote snelheid de 40km terugrijdt naar het vetrekpunt waar de auto staat. Het kan niet beter! Thanks Mark for joining me on this walk, it was great fun!

We made it!!

plezier 2

Voorjaarsbloemen langs het strand. 

Het gaat goed! Het weer zit mee.
De dag verloopt als een zonnetje.
Werken, Tom een feestje, iemand let even op Bink zodat ik kan gaan sporten. Inmiddels is het 32 graden, felblauwe lucht, zon.
Met Tom terug naar huis, bezweet en vrolijk na het sportfeest. Hij fietst, ik loop met Bink. We hebben 5 minuten om een strandpicnic te maken. Het wordt wortels en tomaten in een bak, een fles water, een zak tacochips en boterhammen met gebakken ei. We grissen de zwemtas van de kapstok, de strandtas van het terras. Het eten in de tuckerbag en we racen naar school. Isis en Simon ophalen.
We gaan naar het strand. Het strand is hemelsbreed slechts 150m van onze voordeur verwijderd. Reden genoeg om wat vaker te gaan. Af en toe een boterham met ei is eigenlijk prima. En zwemtas en strandtas staan altijd paraat.

Zonnig, zanderig en zout komen we om 18.15u weer thuis. Nog een ijsje uit de vriezer en dan zo het bed in. Veel plezieriger kan niet.....

 Bink en zijn grote passie. Water. 

Vrienden maken op het strand. 

Heerlijk onbezorgd. 

over plezier gesproken :-)

De zon schijnt. Het is warm. We moeten alweer behoorlijk smeren met zonnebrandcreme. We hebben warme hoofden en rode wangen. We doen wat water in een ton. En na school gaan we helemaal los.  Een beetje water in een bak. Een spuitje van de dokter. Een fris bed voor Isis om zo in te stappen. Een kopje thee in de avondzon. Nog even lezen met Bud. We hebben plezier!

foto's kijken

Vanavond ben ik bezig met het organiseren van foto's. Om einedelijk binnen afzienbare tijd een aantal fotoboeken te printen.
Dat betekent dat ik door 3,5 jaar Australie aan het bekijken ben. Nog geen foto heb ik geselecteerd voor een fotoboek. Gefascineerd kijk ik naar alle beelden die langskomen. Het landschap, de kinderen, de uitjes, de logees, de familie, de reizen, onze dagelijkse huis-, tuin- en keuken dingen. Wat is er alweer veel veranderd in de tijd.

We zijn met z'n zessen.

We zijn ouder geworden.
Het is rommeliger in huis.
We hebben een drukker sociaal leven.
Ik heb werk erbij dat tijd tussendoor vraagt.
Ik heb plannen waar ik niet aantoe kom.
Het is een stuk drukker geworden.
Ik zet bijna nooit meer de leuke kopjes en de zilveren koffiepot op tafel. Waarom eigenlijk niet?
We gingen vaker naar het strand.
We deden meer gekke dingen.
Zijn we serieuzer geworden?
Als ik zie wat we kochten aan fruit en groenten zie ik dat dat veranderd is. De boodschappen zijn duurder geworden. Het budget een stuk krapper.
We zijn moe.

Dit weekend waren we thuis en deden we bijna niets. Op vrijdag met de bus en de trein naar de St Kilda Botanische tuinen voor een avondpicknick.
In het weekend lego sorteren voor Simon, zwemmen bij de fitness, zwemmen op zwemles. Spelen in de tuin en om het huis. Bink in een ander bed want hij klimt uit zijn ijzeren ledikant. Spelletjes doen. Schelpen rijgen.

Het is heerlijk om foto's te kijken. Vrolijke gezichten, blijde gebeurtenissen. Emoties. Lang haar, kort haar. Mensen, dieren, planten, natuur, huizen, wegen, spullen op tafel, de zee.  Bij iedere foto weet ik precies hoe het was en wat we deden. Ik word er helemaal vrolijk van.

We zijn ons bewust van het plezier dat we kunnen hebben. Ookal zijn we soms moe. En zijn er dingen veranderd.

Vandaag lachen we.
Om Bink die bij iedere vogel "vogel" roept en wijst. Die een vinger in de lucht steekt als er een helicopter voorbij vliegt en "copter" zegt met een stralend gezicht. Absoluut niet gevoerd wil worden behalve als het vanille ijs is dat hij direkt op wil eten. Om zijn vier nieuwe tanden die bijna doorkomen.
Om Simon die zijn lego keurig sorteert in een visdoos. Bijna door het plafond gaat als Australie tegen Nieuw Zeeland speelt in de halve finale van het rugby kampioenschap. Zijn grote boosheid als er in de Botanische tuinen van St Kilda het reuzenschaakspel voortdurend bezet is en hij geen beurt krijgt.
Om Tom die stiekum zijn Nintendo onder de dekens heeft vanochtend vroeg. En wij maar denken dat hij voor het eerst in zijn leven uitslaapt. Die er als de kippen bij is als de blender aangezet moet worden om een fruitshake te maken, maar nergens te vinden was toen het fruit gesneden moest worden. Die zijn haar zo geweldig fohnt na het zwemmen in de sportschool dat hij 10cm langer lijkt dan hij werkelijk is.
Om Isis die mij blij haar zelfgemaakte staart laat zien, maar dat stiekum om te verbergen dat ze haar haar nog niet helemaal heeft gekamt. Die samen met Bud boodschappen doet en haar eigen spullen haalt om een iets lekkers voor iedereen te maken. Die uren staat te koken in de tuinen met gras en bloemen, samen met broer Tom. Die mij iedere ochtend heel lief vraagt of ik lekker heb geslapen.
Om Bud die riep dat hij met de nieuwe spullen van Bink in de douche aan het spelen was en daarom nog niet  aan het ontbijt kon verschijnen vanochtend. Die Tom complimenteert met zijn mooi gefohnde coupe terwijl hij eigenlijk drie keer moest kijken wat dat harige ding was wat aan kwam lopen. Die uit de grond van zijn hart zegt dat het heerlijke biologische organische brood dat ik had gekocht inderdaad niet te eten is om Tom, Simon en Isis bij te vallen.......

We hebben plezier. Maar het kan meer. Het is zo makkelijk om opgeslokt te worden in de waan van de dag. Daar ligt voor ons de uitdaging. De waan van de dag binnen de perken houden, en meer stil te staan bij het plezier. Voor ons allemaal.

En dat allemaal door het kijken van foto's. Ik kan het iedereen aanraden.

radiostilte

Natuurlijk waren we stil toen Cees en Mientje weer moesten vertrekken. Pakken met zakdoekjes zijn verbruikt om tranen te drogen. Simon heeft weer een nachtje met Heimwee Beer geslapen. Tom wilde niet in de auto stappen op het vliegveld. Cees en Mientje waren vreselijk bedroefd. Iedereen is aangeslagen.
Een kleine radiostilte voelt dus op zijn plaats.

Echter, de radiostilte had nog een reden. Mijn e-mail account was gehacked. Wat een drama. Iedereen die ooit wel eens een mail van ons heeft gehad heeft spam gekregen. Gelukkig had de e-mail provider het snel door en heeft de account geblokkeerd. Ik heb mij verdiept in open source anti virus software voor de mac en heb zelfs wat gevonden. En het werkt.
Er konden twee oorzaken zijn van het probleem. 1) "Malware" dat op de mac was geinstalleerd of 2) Een gehacked password. De scanner heeft de hele laptop gescanned en gelukkig zijn er geen "threats" vinden dat er niet thuishoort. Dus met wat kleine aanpassingen in de e-mail account en wat hulp van Microsoft kunnen we weer communiceren. Wat een gedoe!
Terwijl vandaag de hele dag de software staat te werken ga ik met Isis op schoolreis naar een doolhof op het Mornington Peninsula. Bink en Tom mogen ook mee. Het is een heerlijke zonnige dag, ik heb een hele leuke groep om te begeleiden en we hebben veel plezier in het vinden van de weg door doolhoven, en het speuren naar elven en kabouters. Ik geniet vooral van het verschil tusssen kinderen in hun benadering van dingen. Het varieert van een voortdurend wegrennen tot een intense gedrevenheid om de opdrachten uit te voeren. Maar ook in individualisme of teamgevoel. Optimisme of pessimisme.  Opgeven of doorzetten. Ongelooflijk dat die kenmerken zich al zo uiten. Het zijn net kleine volwassen mensen.......

Gisteren zijn Cees en Mientje weer veilig thuisgekomen en zagen we ze alweer even op Skype, vandaag was bij het thuiskomen de laptop opgeschoond en goedwerkend. Bij deze is de radiostilte weer opgeheven. We zijn er weer :-)

de laatste loodjes.....

.....wegen het zwaarst.
Nauwelijks een vrolijk gezicht hebben we gezien in dit huishouden vandaag.
Buiten regent het, binnen worden de koffers gepakt.
Het valt niet mee dit keer, het naderend afscheid.
De vier weken en paar dagen gingen te snel.
Dat is een goed teken.
Time flies when you're having fun.
We must have had lots of fun.

Ons afscheidsdiner doen we in het restaurant van het plaatselijke motel, ook speelhal en bar. We doffen ons op voor de gelegenheid. Overhemden, make-up, zelfs nagellak voor Isis. Er is een lach en een traan. Veel frietjes en rugby op de televisie. Veel Australischer dan dit kan bijna niet. We hebben een heerlijke avond!

Kadootje uitpakken.

Even rugby kijken tussendoor.

1

Bink is 1. Geen baby meer. Tenminste, dat denkt hij zelf. Hij straalt de hele dag en heeft zijn kroon alleen afgezet voor een middagdutje. Hij geniet van de aandacht, de slingers en de kadootjes. Hij zingt, speelt en buit het helemaal uit. Hij speelt aan het eind van de dag met alle kadootjes die hij kreeg en owee wie er in de buurt komt van zijn nieuw verworven spulletjes.
Het is feest.
Een jaar.
Wat een bink!

 Kadootjes om 6.30u 's ochtends. 

Taart smullen 

 Aan iedereen de kaart laten zien

 Intens tevreden

De visite

het blijft leuk

Hoe vaak we al naar Phillip Island zijn geweest is niet op een hand te tellen. Hetzelfde geldt voor de Farm en Woolamai Beach, beide nog altijd favoriet bij ons allemaal. Met het gebruikte ontbijtservies nog op het aanrecht, en de broodkorsten nog op de grond springen wij vanochtend in de auto om op tijd op plaats van bestemming te zijn. Het is een kleine twee uur rijden.
Het is fijn. We zien niets van de voorspelde regen, het Clydesdale paard trekt vandaag de kar, de bloemen bloeien. De farm is als vanouds. Net zoals het strand daarna. Heerlijk, stil, wild. Iedereen geniet. Het blijft ontzettend leuk, ookal zijn we al vaak geweest.

Een jaar geleden op deze dag ging ik vroeg naar bed en stormde het. Vol zenuwen over de aankomende geboorte en de kennismaking met onze nieuwste aanwinst. Vandaag schatert hij van het lachen om een woordspelletje dat hij met Isis doet. Wat is een jaar? Het gaat zo snel. Waar blijft de tijd.

klein en groot

Nog even keten voor het slapen gaan. 

Klein mensje en Groot mens hebben plezier. Bink weet al precies wat "tijd rekken " is voor het slapen gaan. Cees weet dat ook en doet net zo hard mee ;-).

aan de rand van de stad

Aan de rand van de stad is een bos. En in dat bos hebben wij dit weekend een huis gehuurd. Het is vlakbij de stad. We willen niet teveel tijd besteden aan rijden, we willen vooral veel tijd besteden aan gezellige dingen doen. Om het bos te bereiken vanuit de stad moet je wel moeite doen. Een bos als dit is niet makkelijk te vinden, zelfs niet als het aan de rand van de stad is.

Aan de rand van de stad is een bos. In dat bos regent het dat het giet als we er aankomen. Het is een regenwoud, dus op zich is het niet verrassend dat het regent. De Yarra rivier, op 100 meter afstand van het huis, is van een kabbelende stroom veranderd in een bulderende rivier. We horen het op de achtergrond terwijl we de zwarte wolken negeren en de verjaardagstaart aansnijden op een moment dat het even droog is. De planten zingen, de bloemen uit de tuin zijn mooier dan een bruidsboeket.

Aan de rand van de stad is een bos. Als we een stuk in dat bos wandelen, langs de gezwollen rivier zijn we getuigen van een klein drama. Moeder eend gaat trots met haar 10 jongen zwemmen. Het is een heel jong eendengezin, dat zie je zo. Misschien gaan ze pas voor de tweede keer het water in. De stroming is sterk. Heel sterk.  Het achterste eendje komt drijft iets af en wordt opgenomen in de sterke stroming. Daar is niemand tegen bestand, helemaal een klein eendje niet. Eenzaam drijft het met grote snelheid weg van de rest. We hollen langs de waterkant om te zien waar het terechtkomt. Maar binnen de kortse keren is het uit zicht verdwenen. Mientje vertelt de kinderen dat het waarschijnlijk is opgenomen in een ander eendengezin. Een klein drama met een vrolijk einde. Dit moet wel een echt sprookjesbos zijn. 

Aan de rand van de stad is een bos. En in dat bos is een dorp. In dat dorp staan huizen. Er zijn ook winkels en cafe. Bij het postkantoor hangt de gevel er bijna af. Er is een bakker en daar werken twee meisjes die zo scheel zijn dat we niet weten hoe we ze aan moeten kijken. De ijswinkel is dicht. In het enige restaurant dat er is zitten zoveel dronken mensen dat we besluiten er niet te gaan eten. Een groot koffiecafe heeft heerlijke dingen op het menu, alleen de keuken is al dicht. We kunnen wel quiches en andere hapjes kopen om mee te nemen. Zo lekker dat we blij zijn dat we niet uit eten gaan zodat we een excuus hebben flink in te slaan.

Aan de rand van de stad is een bos. Er staat een huis en dat huis is net een sprookje. Er is een open haard. Er staan 21 spelletjes in de kast. De bedden hebben elektrische dekens. Als we uigewaaid en nat weer binnenkomen piept er net een zonnenstraaltje door de wolken. Tijd voor champagne, chips en de heerlijke hapjes uit het plaatselijke cafe.  Ieder restaurant valt in het niet bij het plezier en het heerlijke eten dat wij op de terrastafel hebben staan.

Aan de rand van de stad is een bos. Het bos is donkergroen en drupt aan alle kanten. Het is vrolijke muziek die tingelt in onze oren als we naar de La La watervallen wandelen op de tweede dag in het sprookje. Hoe toepasselijk is de naam? Het enige dat we niet zien zijn elven en kabouters, en als we ze hadden gezien zouden we niet  eens verbaasd zijn geweest.

Aan de rand van de stad is een bos. Tot in dat bos zijn de wedstrijden van de footy Grand Finals doorgedrongen. 's Middags installeren we ons voor de televisie maar de jongens zijn zo zenuwachtig dat ik ze meeneem naar het plaatselijke footyveld om zelf een balletje te trappen. Met als gevolg een paar blauwe tenen bij mij en Tom en Simon die krom van het lachen op het natte veld liggen. Mam, je moet het duidelijk nog leren brullen ze.......Tja, daar gaat het sprookje....

Aan de rand van de stad is een bos. Op de derde dag rijden we naar de top van de 1250 meter hoge Donna Buang. Een populaire sleetje rijden plek in de winter, nu een koude verlaten plek waar vogels vrij spel hebben en de Lyre bird op de achtergrond zijn roep laat horen. Maar zich zoals altijd niet laat zien.  We kunnen de skyline zien liggen van het centrum van Melbourne, 80 km verderop.

Door het bos aan de rand van de stad rijden we naar onze favoriete speeltuin in een plaatsje waar ook Puffing Billy langsrijdt. Natuurlijk stoppen we daar voor een speelpauze. Als we aan het eind van de middag wegrijden wordt het bos langzaam aan weer de rand van de stad. Het kangoeroeveld waar we langsrijden om nog even kangoeroes te spotten is vandaag leeg. Het is duidelijk, we hebben het sprookjesbos achter ons gelaten. Voor we het weten zitten we weer in de stad.

Aan de rand van de stad is een bos. Een sprookjesbos. Het was een sprookjesachtig weekend.