Steiglitz is een oud quartz plaatsje waar nog 9 mensen wonen. Honderd jaar geleden waren dat er nog 1000. Het is 1,5 uur rijden vanaf huis, we zijn er zo.
Het giet van de regen. Het plaatsje ligt er stil en verlaten bij tussen de druppende eucalyptus bomen en mimosa. Het oude court house dat 1 keer per week opengaat op zondag, is nog gesloten. We parkeren er onze auto en gaan wandelen, de deadman track. Klinkt enger dan het is. Het is er prachtig. In het voorjaar bloeien in het Steiglitz National Park kleine orchideeen. We moeten door kreken, stappen over stenen en we klimmen door een ravijn. Bink veilig in de rugzak op mijn rug, de kindjes vooruit rennend, Bud en ik erachteraan om te controleren of we goed lopen. Het regent en regent. De vogels en kikkers maken een oorverdovende herrie en op de achtergrond stroomt het water van het riviertje waar we langslopen. We zijn doornat maar door het plezier dat we hebben merken we er nauwelijks iets van. Aleen Bink heeft blauwe voeten van de kou en heeft even nodig om op te warmen als we vier uur later weer terug zijn bij de auto. Thuis staan de drijfnatte schoenen, jassen en rugzakken te drogen. Ik ben blij dat we lekker in huis slapen en niet in een tent.....;-)
Het is ongelooflijk dat we zo vlak bij huis zulke ongerepte en verlaten natuur hebben. We hebben hier nog zoveel te ontdekken! En de kustwandeling, die doe ik waarschijnlijk volgend weekend met de jongens, als we met z'n drieeen gaan kamperen.
Kamperen in de tuin, het ontbijt op vrijdagochtend
Steiglitz, vanochtend
Eerste keer dat we de rivier over moeten
Ja! Een orchidee gevonden!
We klimmen naarboven.
Tom heeft sterke benen!
Aan het einde van de wandeling. Stralend.
