kerst in huis

Bloedheet was het vandaag. Zo hoort het met kerst te zijn hier. Zo warm dat de slagroom al van de taart smelt tussen de koelkast en de tafel. Ons deert het niet meer. Alledrie de snoeren met de kerstlichtjes staan wild te knipperen in het felle zonlicht. De kaarsjes bij het avondeten geven nog wat extra warmte.We hebben een gezellige dag vandaag met uitgebreid ontbijt, een StarWars film (hm, past dat wel bij de kerstgedachte....), ik met Isis en Tom even zwemmen in de zee, rode moesserende kerstwijn drinken bij de buren, verhalen voorlezen uit de kinderbijbel omdat de kindjes zoveel vragen hebben over wie Jesus nu eigenlijk is en wat kerst daar mee te maken heeft. Chaotisch avondeten en veel te veel grand desert vergezeld door de luide tuut van het brandalarm. Iets te veel sterretjes aangestoken..... De klapper van de avond is met recht een klapper, een enorme blikseminslag 5 meter bij ons huis vandaan. Iedereen is meteen weer bij zinnen.Vanuit kerst komen we weer op beide benen op de grond. De dag is omgevlogen. En ondanks alle leuke dingen en de zomerse sfeer hadden we allemaal een beetje heimwee.

ps De blog neemt deze laatste week van 2011 een korte pauze. Tot 1 januari! 

 Simon opent met een knal de eerste Christmas Cracker

 Isis heeft de hele dag haar kerstmuts op, dat het 35 graden is en we naar het strand gaan maakt haar niets uit.

 Tom is blij even uit de kerstzenuwen te zijn en gaat direkt kwallen onderzoeken.

En Bink is ontdeugend. Kruipt razendsnel door de onweersbui naar de vijver van de vissen en kijkt mij vervolgens uitdagend aan. Hij weet dat hij dat niet mag.....

kerst

Zoals jullie zien hebben wij niet stil gezeten. Een tafel vol glazuurbolletjes en zilveren suikerstukjes, een keuken vol beslag, in de oven een omgevallen cakeje aan de bodem geplakt en verkoold. Het ultieme geluk? Jazeker. Lieve mensen, we wensen jullie alle goeds toe en een vrolijk en gezond 2012. Dikke kus van Marit, Bud, Isis, Simon, Tom en Bink

vakantie!

Vandaag is het zover. Om 13u gaat de schoolbel voor het laatst dit jaar. Het is zomervakantie. Ah, wat heerlijk! Buiten schijnt een stralende zon, binnen pinken er mensen een traantje weg. Weer een jaar voorbij. De kinderen zijn allemaal weer wijzer, weer groter. Het roddelcircuit is tot rust gekomen. Iedereen weet welke juffen of meesters er volgend jaar voor de nieuwe klassen staan. En wie bij wie in de klas komt. Ik ben altijd buiten het roddelcircuit dus had niets meegekregen van de onrust. Mijn filosofie met dit soort dingen is altijd dat we het wel zullen horen als het het juiste moment is. Ik en de kinderen hebben dus ook totaal geen stress over dat soort dingen.

Isis gaat naar Grade 3. Simon naar Grade 1. Tom begint in februari in Prep. Ze doen het alledrie heel goed en wij zijn blij voor ze en trots.

De kinderen mogen kiezen wat ze willen doen. Stiekem hoop ik op een middag strand, dat hebben we al zo lang niet gedaan. Niets daarvan. Ze willen naar de binnenspeeltuin, Kids Space. Het is hun dag dus dat is wat we gaan doen. Terwijl bijna alle andere mensen naar een park gaan of op het strand zitten gaan wij onderweg naar KidsSpace. Waar het door de kerststress en het mooie weer uitgestorven is. Dat komt mooi uit roepen Isis, Simon en Tom in koor. Bink is ook blij, hij speelt twee uur in de kinderspeeltuin, eet een megaijs en valt dan met een bezweet rood hoofd in slaap in de buggy.

De vakantie is goed begonnen. De vraag is of er nog iets kan tippen aan deze middag........misschien hadden we het hoogtepunt van de vakantie tot het laatst moeten bewaren? Wordt vervolgd :-).

als je vier kinderen hebt....

Dan kan dat betekenen dat je rustig vier nachten niet slaapt. Sinds afgelopen weekend krijgen ze om de beurt een buikvirus dat in de avond toeslaat en de kinderen spugend de nacht in laat gaan. Voor de kindjes het allervervelendst natuurlijk, maar wij beginnen ook wat moe te worden. Ik kon maar nauwelijks uit bed komen vanochtend, wat ongebruikelijk is, van nature ben ik een vroege vogel en houd ik van opstaan. Vanochtend niet, ik sleep mij uit bed en alleen een kop sterke zwarte koffie doet mij een beetje bij mijn positieven komen.

We lopen hopeloos achter met alles wat het hadden moeten doen. We zijn aan huis gekluisterd. Het schoonmaken van de klassen is van mijn lijst gestreept, de afscheidsfeestjes in de klassen moeten de kinderen zelf doen, ik ben er niet bij. Bud is mee met Isis voor de Christmas Carols op school, alle ouders zijn dan aanwezig, maar ik loop met de spuugbak en een dweil rond in huis. Geen kerstkaart is geschreven. De koelkast is leeg.

Vier kinderen is heerlijk. Alleen als ze om de beurt ziek worden kunnen jullie mij horen brommen. Niet op de kindjes natuurlijk, die krijgen een kopje kamillethee en een bedje op de bank. Ik brom op niets in het bijzonder. Ik brom omdat ik moe ben.  Ik ben toe aan een hele nacht slaap. Bij gebrek daaraan neem ik nog maar een kop koffie en draai ik nog een wasmachine met beddengoed en dweilen. Geen tijd om moe te zijn. Dat is nu eenmaal zo als je vier kinderen hebt.

aussie christmas

"An Aussie Christmas"

Christmas in Australia is different to what you know,
We don't see any reindeer and for sure there is no snow,
No steaming Christmas pudding, or eggnog by the fire,
Too much of that hot stuff, makes us all perspire.

The sun is brightly shining. The sky is blue and bright,
The waves are breaking on the beach, the tide is just in right ,
I've got my great new surfboard, the barbie's on the beach,
The chops are cooking nicely, the snags are lined up neat,

The temp is in the 40s, the sand is fine and white,
There's coldies in the esky, all has turned out right
Who needs the snow and iced up roads, Santa and his sleigh,
We'll have a red hot Christmas that's the Aussie way

bij de tijd blijven

Nog steeds heb ik geen nieuwe lap top. Die komt wel, maar het duurt even. Dat heeft consequenties. Al mijn gegevens staan op de laptop en op twee back-up harde schijven. Makkelijk zou je zeggen, dan heb ik alles bij de hand wat ik nodig heb. Dat zou inderdaad waar zijn als die harde schijven comaptible zouden zijn met de pc. En dat zijn ze niet. Ik kan ze alleen op een mac gebruiken. Tegenwoordig heb je software die ervoor zorgt dat je zonder dataverlies de harde schijven voor beide soorten computers kan gebruiken. Maar ja, dat wist ik niet en daar heb ik nu niets aan.

Er zijn mensen die dat soort dingen allemaal gewoon weten. En uren zitten te googelen om de laatste trucks te kennen. Bijvoorbeeld. Ik ben net gewend aan het gebruiken van "drop box", nu blijkt "send it" je van het te zijn. Ik heb een Twitter account maar geen smartphone, dus dan heb je er niet zoveel aan omdat je er niet voortdurend mee bezig bent.

Ik was net gewend aan het feit dat het er niet om gaat wie je bent, maar wie je kent. Dat is ook alweer achterhaald. Het gaat erom hoeveel volgers je hebt. Op Twitter. Dan ben je iemand en dan ken je heel veel mensen. Of die mensen kennen jou. Of zoiets.

Ik heb drie jaar geleden Facebook in gebruik genomen, in de volksmond FB genoemd. Ik schijf nu niet meer berichtjes "aan" iemand, maar "@" iemand. Ik doe mijn best mee te gaan in de tijd, maar ik merk dat ik langzaam maar zeker een beetje achterblijf. Misschien niet in het snappen hoe het allemaal moet, maar vooral in het inzien van het nut van een heleboel dingen. 

Bijvoorbeeld een Wii. De kinderen kunnen toch gewoon buiten spelen, die hoeven toch niet te tafeltennissen voor de televisie met een "console" in hun hand?
Geintrigeerd kijk ik naar welke Apps ik allemaal kan downloaden voor de iPad, de iPod, de iPhone. Bijvoorbeeld om de weg te vinden ergens. Wij hebben nog niet eens een Tom Tom in de auto en lezen gewoon kaart. Hoe ouderwets is dat?
Ik ben een sukkel omdat ik twee weken geleden ons heb geregistreerd bij Ezyvideo, de lokale DVD verhuurder, om af en toe een dvd te kunnen lenen voor de kinderen. DVD verhuurbedrijven zijn een uitstervend ras, net zoals de reguliere televisiekijker. Tegenwoordig doet iedereen aan On Demand TV en Films. Toch? En wie belt er tegenwoordig nog met een gewone huistelefoon? Iedereen belt toch gratis of goedkoop via VOIP, zoals Skype?

Ik weet het,de generatiekloof begint toe te slaan. Ik moet eraan werken om mee te gaan in de tijd en alle nieuwe technologieen te omarmen. Ik wil het wel graag, maar ik moet mijn best doen om bij te blijven. Het gaat niet meer vanzelf.

Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik mij niet ga afvragen wat het nut van sommige ontwikkelingen is. In principe is vooruitgang positief. Dus de Wii is leuk, voor erbij. En Twitter is goed, om op de hoogte te blijven (als je de juiste informatie bronnen weet te vinden). On Demand TV is reuze handig, als je tijd hebt om TV te kijken. Een smartphone is fantastisch voor directe informatie inwinning en uitwisseling.

Toch houd ik ook nog vast aan een aantal hopeloos ouderwetse dingen. Ik leen nog gewoon een papieren boek uit de bibliotheek. Ook luisteren wij nog gewoon cd's naast de muziek op de iPod. Er ligt hier op mijn buro nog een ouderwets papieren blok en een pen om af en toe een aantekening te maken. Mijn boodschappenlijstjes zitten in mijn hoofd.

We proberen bij de tijd te blijven. En ik vind dat nog leuk ook. Maar dat er soms wat gaten vallen tussen proberen en het ook echt te doen, daar herken ik de generatiekloof. Toch ben ik niet bang voor de nabije toekomst. We hebben de kinderen. Die zijn mijn grote hoop om ons helemaal bij de tijd houden in de zich steeds sneller ontwikkelende informatie- en communicatietechnologie. Dus misschien lopen we nu  hopeloos achter, wacht maar. Over twee jaar herken je ons niet meer terug! Dan zit ik achter mijn draadloze virtuele 3D media centrum met geprojecteerd toetsenbord bij de tijd te blijven dat het een lieve lust is. Ik houd jullie op de hoogte!

van feest naar feest

Ternauwerdood ben ik bekomen van een avond uit met de boekclub of ik zit alweer klaar voor het volgende feest. Het kerstoptreden van Tom met zijn klas. Bud is ook mee voor een keertje en jullie kunnen je dus voorstellen hoe Tom uitkijkt naar dit moment. Moeders en vaders huilen tranen met tuiten van ontroering. Wij niet. Wij moeten een kleine glimlach onderdrukken van trots.
Tom vindt het namelijk vreselijk. Het optreden in de klas. Hij is er al dagen ziek en ellendig van. Heeft buikpijn en is verschrikkelijk chagrijnig. Wat een toestand. Bij het feest staat hij ongelukkig in de groep, schouders hoog opgetrokken van de spanning. Hij doet keurig mee maar we zien hem denken, "wanneer is het voorbij". Als na een uur iedereen eindelijk zijn kadootje naar de ouders mag brengen en er lekkers en limonade is valt de wereld van zijn schouders. Opluchting en bevrijding. Dit is doorstaan. Bud en ik apentrots dat hij het zonder morren heeft volbracht en zichzelf heeft overwonnen. Dat alleen al is een feestje waard! Hij is nog steeds aan het bijkomen. Vanmiddag heeft hij zelfs twee uur op de bank liggen slapen.

Het volgende feest speelt zich vandaag af. Simon heeft "Prep Graduation". Hij heeft het eerste schooljaar met vlag en wimpel gehaald en gaat, samen met de meeste andere kinderen naar Year One in het nieuwe schooljaar. Vandaag mochten ze zelf kiezen wat ze aan zouden trekken voor de feestelijke gebeurtenis. Met geen mogelijkheid krijg ik Simon in een overhemd. Hij wil zelf kiezen en kiest zijn lievelings t-shirt. Hij vraag mij wel of ik het nog even netjes wil strijken.

 Spanning bij het wachten op het diploma. 

Hij is Prep af. Hij is ontzettend blij en trots, maar ook hij moet niets hebben van de aandacht en het publiek dat ademloos en luid applaudiserend de ceremonie aanschouwt. Hij speelt liever aan het eind van de schooldag met zijn vrienden in het park. "Dat is pas echt feest" fluistert hij in mijn oor......
Ik vind het allemaal een feest en ben blij dat het allemaal zo goed gaat.

Ontspanning. Simon met zijn twee beste vrienden Matthew (links) en Rasmus (rechts) nadat ze gevierd hebben in het park. 

 

 Tom doet keurig mee met zijn schoolconcert, maar het enige dat hij zich afvraagt is wanneer het afgelopen is....

Morgen heeft Bud het kerstfeest van zijn werk. Ook krijgt hij een prijs omdat hij gekozen is tot werknemer van het jaar in het AsianPacific gebied. Ook hij zal even aandacht krijgen en in de belangstelling staan. En ook hij vindt dat altijd lastig. De verlegenheid zit bij ons allemaal in de genen.

Zaterdag heeft Simon een disco verjaardagsfeest. 

Maandag gaan we Christmas Carols zingen op school. Dinsdag zijn de klassenfeesten op school.

Woensdag heeft mijn hoofd een feestoverstroming en kan ik geen feest meer zien.

Feest feest feest. Terwijl het echte feest nog moet beginnen :-).Welk feest? Het kerstfeest natuurlijk!

dank jullie wel

Het is in Melbourne een komen en gaan van mensen. Er blijven maar weinig mensen over die we wat beter kennen. In augustus vertrok een vriendin met haar gezin terug naar Schotland omdat ze borstkanker heeft. Geen keuze. Vanavond hees ik mij in een jurk om naar boekclub te gaan en om dag te zeggen tegen de oprichtster van onze boekclub, inmiddels een goede vriendin. Ze gaat naar Sydney en vetrekt vrijdag met haar familie en hele hebben en houden. In januari vetrekken Franse mensen die we nog niet zo lang geleden hebben leren kennen maar met wie het goed klikt. Zij gaan een jaar de weg naar hun hart zoeken in Azie met hun drie jonge kinderen. Ze hebben alles verkocht of weggegeven. Onze Engelse vrienden die we al sinds we hier zijn goed kennen gaan volgend jaar terug naar Engeland. Daar is het leven toch beter. Bovendien kan zij daar werk vinden, iets dat hier niet lukt......

Al met al is het een komen en gaan van mensen. Voor hen in de plaats komen er vast weer nieuwe mensen. Als Tom in Februari naar school gaat leren we weer mensen kennen. Als Bink naar de creche gaat ook. Maar je weet nooit voor hoe lang. Het aantal echte vrienden dat we hier hebben wordt dungezaaid. We zullen hard moeten werken om weer nieuwe mensen te leren kennen. Durven we ons daar aan te binden? Of houden we een beetje afstand? Dat laatste liever niet, maar door de grote omloop is afscheid nemen toch steeds weer lastig. Dat merk ik vanavond ook.

Daarom ben ik zo blij met iedereen die in ons leven blijft. De vrienden die nog steeds vrienden zijn. Ook op afstand, ook de nieuwe vrienden die we hier hebben gemaakt en die weer op andere avonturen zijn gegaan. De familieband die hecht is. Dat is zo fijn!
Nog steeds geldt, misschien zijn we niet naast de deur, maar nog steeds voelt het alsof jullie dichtbij zijn. Dank jullie wel dat jullie er zijn.

de kerst heeft toegeslagen

Onder zware druk van de kinderen hebben we vandaag het huis in kerstsfeer gebracht. Ze vinden het al erg genoeg dat we geen echte boom hebben, of niet eens een nep echte boom. Dus om ook nog langer te wachten met versieren, dat is uit den boze. De hele dag hebben we "genoten" van de kerstliedjes van Dirk Schele, iedereen kent ze nog uit het hoofd. De boom is volgehangen en ziedereen vindt hem mooi. Een opluchting ;-). Overal flikkeren lampjes. Boven de oprit hangt een zilveren ketting met gekleurde balletjes. Isis heeft een kerstmuziekschrift gemaakt om te kunnen oefenen voor Christmas Carols op school volgende week maandag. We merken dat de Australische invloed groot wordt. En natuurlijk doen we mee. Zelfs ik heb net zitten zingen met Isis, Simon en Tom voor ze naar bed gingen. Bink had zijn stem al eerder laten horen vandaag. De kindjes zijn intens tevreden. En het koortje voor het slapen gaan was het mooiste moment van de dag volgens de drie grote rakkers. Jullie horen het, we zitten er midden in :-)

de geur van zon

Jullie zullen wel denken. Na de Sinterklaasviering van afgelopen zondag is het niet meer goedgekomen met de familie. Dat valt wel mee hoor. We denken nog iedere dag aan de goede Sint als Isis, Simon en Tom keurig in de rij op elkaar staan te wachten, of met elkaar spelen op de Wii. Een pak uit de zak van de Sint. We werken met tijdsbeperking anders zijn ze de hele middag na school aan het tafeltenissen, zwaardvechten of golfen.
Het is wel goedgekomen. We hebben een heel gezellig feest gehad, ik heb op het schooltje bij Tom nog pepernoten gebakken (Isis had een paar uurtjes vrij van haar juf gekregen om te komen helpen) en toen was het Sint gebeuren echt voorbij.

In plaats van bloggen te schrijven zat ik achter mijn laptop (toen die het nog deed) en probeerde adreswijzigingen te maken voor de instanties waarvoor wij in Nederland een correspondentieadres hebben. Dat adres gaat veranderen, dus moest ik aan de slag. Tegenwoordig is het allemaal online, maar voor je bij iedere instantie bent ingelogd, je password weer hebt gevonden of opnieuw hebt aangevraagd, de websites hebt doorzocht waar het wijzigingsformulier zich bevindt om er dan vervolgens achter te komen dat het op een Mac niet werkt.......dat kost uren! Echt waar. En zoveel enrgie van mijn laptop dat hij nu toch eindelijk de geest heeft gegeven en ik armoedig op de pc zit te werken. Die misschien niet de nieuwste software heeft, maar wel uitstekend voldoet om te mailen, te zoeken, een document voor werk op te stellen etc. Dat terzijde.

Wat wilde ik ookal weer vertellen. O ja, de zon. Vandaag was het erg warm. Heel erg warm. Je merkt dat de zomer eraan komt. In 5 minuten verbrand je huid van zachtbruin naar pijnlijk rood. We blijven een groot deel van de dag binnen, tegen de zon, maar ook om de hitte een beetje te ontvluchten. Omdat het een van de eerste hete dagen is dit seizoen ruikt het heel lekker op straat. Het is de geur van de zon op de eucalyptusbomen, op de grote paarse bloemen, op zand en asfalt. De eerste twee geuren brengen mij in het heden, het is de geur van Australie. Maar de laatste twee brengen mij terug in het verleden. Helemaal onverwacht denk ik aan Curacao, ik ben 11. Het hete asfalt op de weg waar je niet met blote voeten op kon lopen. Het stoffige zand langs de kant van de weg. In plaats van naar huis hier in Sandringham, loop ik plotseling samen met mijn broer Tom van ons huis op de Angloweg naar het groentenboertje op de Cas Cora weg om oud fruit te halen voor onze schildpad. Het rook exact hetzelfde. Het duurt een paar seconden, misschien nog niet eens, en dan ben ik weer terug in Australië, op weg naar huis in Sandringham. Ik mijmer nog wat verder over alle leuke herinneringen van die tijd.
Wat geur met een mens kan doen is ongelooflijk. Zo'n heldere herinnering, op zo'n onverwacht moment.
Op een gewone drukke doordeweekse donderdag. Ik word nieuwsgierig naar welke plaatjes er allemaal in mijn hersenen liggen verstopt en wachten op een geurtje om opgeroepen te worden.......

sint

De Sint is al geweest
En we zijn zenuwachtig voor het grote feest
Hij zette de kado's bij de schoorsteen
En reed snel op zijn paardje heen
Want het is een drukte van belang
Voor die lieve goede oude man.....

Wij vieren morgen rond koffietijd
Met kinderchampagne, na het ontbijt
Dan kunnen we echt niet langer wachten
En gaan we de zenuwen wat verzachten
Wie vanavond viert met taai en snoep in de hand
Vrees niet, Sint is allang weer terug in Nederland

tand

De foto spreekt voor zich.
De zelfverzekerdheid slaat toe.
Samen met de opluchting.
Als laatste van zijn klas.
Verliest Simon vandaag zijn eerste tand.
Hij is blij. Meer dan dat.