dank jullie wel

Het is in Melbourne een komen en gaan van mensen. Er blijven maar weinig mensen over die we wat beter kennen. In augustus vertrok een vriendin met haar gezin terug naar Schotland omdat ze borstkanker heeft. Geen keuze. Vanavond hees ik mij in een jurk om naar boekclub te gaan en om dag te zeggen tegen de oprichtster van onze boekclub, inmiddels een goede vriendin. Ze gaat naar Sydney en vetrekt vrijdag met haar familie en hele hebben en houden. In januari vetrekken Franse mensen die we nog niet zo lang geleden hebben leren kennen maar met wie het goed klikt. Zij gaan een jaar de weg naar hun hart zoeken in Azie met hun drie jonge kinderen. Ze hebben alles verkocht of weggegeven. Onze Engelse vrienden die we al sinds we hier zijn goed kennen gaan volgend jaar terug naar Engeland. Daar is het leven toch beter. Bovendien kan zij daar werk vinden, iets dat hier niet lukt......

Al met al is het een komen en gaan van mensen. Voor hen in de plaats komen er vast weer nieuwe mensen. Als Tom in Februari naar school gaat leren we weer mensen kennen. Als Bink naar de creche gaat ook. Maar je weet nooit voor hoe lang. Het aantal echte vrienden dat we hier hebben wordt dungezaaid. We zullen hard moeten werken om weer nieuwe mensen te leren kennen. Durven we ons daar aan te binden? Of houden we een beetje afstand? Dat laatste liever niet, maar door de grote omloop is afscheid nemen toch steeds weer lastig. Dat merk ik vanavond ook.

Daarom ben ik zo blij met iedereen die in ons leven blijft. De vrienden die nog steeds vrienden zijn. Ook op afstand, ook de nieuwe vrienden die we hier hebben gemaakt en die weer op andere avonturen zijn gegaan. De familieband die hecht is. Dat is zo fijn!
Nog steeds geldt, misschien zijn we niet naast de deur, maar nog steeds voelt het alsof jullie dichtbij zijn. Dank jullie wel dat jullie er zijn.