de geur van zon

Jullie zullen wel denken. Na de Sinterklaasviering van afgelopen zondag is het niet meer goedgekomen met de familie. Dat valt wel mee hoor. We denken nog iedere dag aan de goede Sint als Isis, Simon en Tom keurig in de rij op elkaar staan te wachten, of met elkaar spelen op de Wii. Een pak uit de zak van de Sint. We werken met tijdsbeperking anders zijn ze de hele middag na school aan het tafeltenissen, zwaardvechten of golfen.
Het is wel goedgekomen. We hebben een heel gezellig feest gehad, ik heb op het schooltje bij Tom nog pepernoten gebakken (Isis had een paar uurtjes vrij van haar juf gekregen om te komen helpen) en toen was het Sint gebeuren echt voorbij.

In plaats van bloggen te schrijven zat ik achter mijn laptop (toen die het nog deed) en probeerde adreswijzigingen te maken voor de instanties waarvoor wij in Nederland een correspondentieadres hebben. Dat adres gaat veranderen, dus moest ik aan de slag. Tegenwoordig is het allemaal online, maar voor je bij iedere instantie bent ingelogd, je password weer hebt gevonden of opnieuw hebt aangevraagd, de websites hebt doorzocht waar het wijzigingsformulier zich bevindt om er dan vervolgens achter te komen dat het op een Mac niet werkt.......dat kost uren! Echt waar. En zoveel enrgie van mijn laptop dat hij nu toch eindelijk de geest heeft gegeven en ik armoedig op de pc zit te werken. Die misschien niet de nieuwste software heeft, maar wel uitstekend voldoet om te mailen, te zoeken, een document voor werk op te stellen etc. Dat terzijde.

Wat wilde ik ookal weer vertellen. O ja, de zon. Vandaag was het erg warm. Heel erg warm. Je merkt dat de zomer eraan komt. In 5 minuten verbrand je huid van zachtbruin naar pijnlijk rood. We blijven een groot deel van de dag binnen, tegen de zon, maar ook om de hitte een beetje te ontvluchten. Omdat het een van de eerste hete dagen is dit seizoen ruikt het heel lekker op straat. Het is de geur van de zon op de eucalyptusbomen, op de grote paarse bloemen, op zand en asfalt. De eerste twee geuren brengen mij in het heden, het is de geur van Australie. Maar de laatste twee brengen mij terug in het verleden. Helemaal onverwacht denk ik aan Curacao, ik ben 11. Het hete asfalt op de weg waar je niet met blote voeten op kon lopen. Het stoffige zand langs de kant van de weg. In plaats van naar huis hier in Sandringham, loop ik plotseling samen met mijn broer Tom van ons huis op de Angloweg naar het groentenboertje op de Cas Cora weg om oud fruit te halen voor onze schildpad. Het rook exact hetzelfde. Het duurt een paar seconden, misschien nog niet eens, en dan ben ik weer terug in Australië, op weg naar huis in Sandringham. Ik mijmer nog wat verder over alle leuke herinneringen van die tijd.
Wat geur met een mens kan doen is ongelooflijk. Zo'n heldere herinnering, op zo'n onverwacht moment.
Op een gewone drukke doordeweekse donderdag. Ik word nieuwsgierig naar welke plaatjes er allemaal in mijn hersenen liggen verstopt en wachten op een geurtje om opgeroepen te worden.......