een nichtje!

We zijn er vol van. We willen steeds naar de foto kijken die we kregen. We hebben er een nichtje bij!
Wendy en Jorrit hebben vanochtend (onze tijd) een heel lief mooi meisje gekregen, Enna heet ze. Oh wat zou ik graag even willen gaan kijken en dikke kussen en knuffels geven.
In plaats daarvan bakken we taart, eten hem bijna helemaal op en drinken we champagne. We zijn in opperbeste feeststemming :-).  Helemaal omdat de familie het uitstekend maakt. Welkom Enna!

bakken

Met alle kinderen bak ik wel eens cakejes of koekjes. Al vanaf heel jong. Vandaag is een regenachtige dag. Maandagochtend is voor mij een vrije ochtend omdat ook Bink uit huis is. Dus ik doe de hele ochtend "nuttige" dingen. Administratie, al het babyspeelgoed opruimen en uitzoeken, banen zoeken, opleidingen bekijken, opruimen en een beetje werken. De ochtend vliegt. Buiten giet het van de regen.
Als ik Bink ga ophalen blijkt dat hij de hele ochtend heeft geslapen. Hij is dus de hele middag wakker en ik besluit cakejes met hem te gaan maken. We gaan gezellige dingen doen. Hij zit met een schort aan op het aanrecht en roept voortdurend "mooi mooi mooi".  Blijkbaar vindt hij zijn schort prachtig ;-). Dan gaan we aan de slag. Boter in de kom. Dat gaat nog wel. Er vliegen maar een paar klonten door de keuken. Dan gaan we suiker wegen. Lekkere dikke bruine zoete suiker. Bink vindt die verrukkelijk. En in plaats van in de kom gat de grote lepel rechtstreeks naar zijn mond "mmm mmmm lekker" smikkelt hij vergenoegd.  Ik zeg wanhopig nee, en niet doen en afblijven. Ik help hem met het scheppen. Even gaat het goed. Dan draai ik mij om om de mixer te pakken en Bink grijpt direkt in de kom. Een hand vol suiker probeert hij te stelen en hij lacht keihard. Hij is razendsnel. Alles zit onder. Vooral hijzelf, en lol dat hij heeft.
Met zachte doch doortastende hand heb ik Bink weer op de grond gezet. Met een grote vrachtauto en een graafmachine. Lekker spelen. Zonder schort. Zonder suiker. Hij laat zich makkelijk overhalen.
Bink is meer van de cakejes eten dan van de cakejes bakken. Dat is duidelijk :-).  We hebben toch nog een hele gezellige middag.

slapen

Het is heet. Veertig graden vandaag. Buiten in de schaduw goed uit te houden, maar binnen is het erg warm. Dus ik stel voor dat de kinderen in de tuin gaan slapen en dan brengen we ze later op de avond naar bed.
Het begint leuk :-). Zie foto. Maar ik ben even vergeten dat waar Tom het kriebelgen heeft, Simon het keetgen bezit. Dus van slapen komt niets. Hij moet uiteindelijk naar zijn eigen bed want hij houdt de anderen op een niet gezellige manier wakker. En de lol is er snel af.
Nu ligt iedereen te ronken in zijn eigen bed. En moet ik concluderen dat Bud gelijk heeft. Gewoon zoals altijd iedereen in zijn eigen bed. Dat werkt het beste.

vergelijken

Lijken ze op elkaar?

Isis in Keispelt (LUX), januari 2005

 Simon in Zeist (NL),  januari 2007

 Tom in Breda (NL), juni 2008

Bink in Sandringham (AU), februari 2012

Ik heb even een onderzoekje gedaan. 

Allevier op een leeftijd van ongeveer 16 maanden. 

Het valt wel mee dat lijken op elkaar. Ze lijken vooral op zichzelf :-).

Heerlijk om door alle foto's te gaan. 

Iedereen in huis geniet mee. 

Ze zijn niet bij de computer weg te slaan waar inmiddels 39000 foto's op de diapresentatie stand staan. Zodra ik er mee klaar ben gaat alles naar een nieuwe harde schijf die staat te popelen van verlangen om aan het werk te gaan. 

Tot dan moet mijn laptop het zware werk doen. Ik ben trots op mijn laptop die deze datavolumes aankan en kijk uit naar de prestaties als de foto's verdwenen zijn van de harde schijf.

Mijn tweede grote project van mijn lijst voor dit jaar is hiermee bijna afgerond :-). 

Het eerste project van de lijst heb ik gisteren afgemaakt. Het indienen van twee kilo papier voor onze permanente verblijfsvergunning. Pan (uit China) van het postkantoor heeft speciaal voor ons een geluksnummer in zijn lijst met poststickers voor aangetekende post opgezocht. Hij koos een getal dat begint met een 12. Twaalf staat voor een cirkel, volgens hem is dat voor ons in deze situatie het beste geluksgetal dat je kan hebben. Nu moet het goedkomen. De ontvangstbevestiging van de immigratiedienst is vandaag binnengekomen. We zijn "in behandeling" en kunnen tot we "uitbehandeld" zijn op een overbruggingsvisum blijven....... Het resultaat laten we jullie natuurlijk weten zodra we het hebben. Mogen we blijven?

Tot zover het nieuws uit ons huis.

 Het nieuws op de televisie hier wordt beheersd door de strijd om het Australisch leiderschap. De ruzie die Kevin Rudd en Julia Gillard hebben wordt in alle kranten "Open Warfare" genoemd en a "Test of Strenght". Ik zou liever willen dat ze hun energie gebruiken om het land te besturen..... 

groot worden

Isis zit nu in middle school, zo wordt dat genoemd als je in year 3 zit.
Dat betekent dat je niet meer klein bent. Ze krijgt iedere twee weken huiswerk mee voor de komende twee weken. Ze moet zelf plannen hoe en wanneer ze het huiswerk doet, zodat ze alles op tijd af heeft. In de klas hangen leerplannen en opdrachten. De kinderen moeten zelf zorgen dat alles uitgevoerd wordt, doelen gehaald worden en presentaties of werkstukken op tijd af zijn. Het is hard werken op school als je in middle school zit.

Vandaag komt Isis heel verdrietig thuis.
Vanaf year 3 heeft iedere klas twee klassenvertegenwoordigers. Een jongen en een meisje. Deze moeten verkozen worden. Vandaag was de verkiezing. Isis heeft het er al dagen over en vertelt wat ze allemaal wil doen, hoe goed ze met iedereen kan opschieten en dat ze houdt van organiseren. Vandaag moeten de mensen die verkozen willen worden een speech houden en daarin vertellen waarom ze het zouden kunnen en wat ze willen gaan doen. Isis doet dat uit haar hoofd.
Ze heeft maar heeft maar 1 wens en dat is gekozen worden.
Het blijkt dat een aantal andere kinderen een speech hebben voorbereid en op een papiertje kijken tijdens hun verhaal. Het is in Isis nooit opgekomen dat je dat kan doen. Ze heeft ons ook niet verteld dat ze een verhaal ging houden.
Het zijn twee van de goed voorbereidde kinderen die vandaag gekozen worden.
Isis haar hart breekt.
Ze realiseert zich vandaag dat in year 3 zitten betekent dat je groot bent. Dat je moet voorbereiden, vooruit moet denken en dat het vanaf nu serieus is.
Ze is ontdaan en heel verdrietig. Ook mijn hart breekt, voor haar.
Plotseling is ze groot. Wij kunnen haar niet meer voor alles beschermen. Ze moet zelf dingen gaan regelen.

Na een poosje veert Isis op. Ze vertelt dat er in de tweede helft van het jaar nog een keer gekozen gaat worden, en er twee nieuwe mensen klassenvertegenwoordiger kunnen zijn. Ze realiseert zich dat er nog een kans is, en ze is vastberaden om een goede kans te maken. 
Ik bewonder haar veerkrachtigheid.
Dan vraagt ze mij of ik haar wil helpen. Ik glim van trots. Want geholpen worden is voor een grote dochter niet meer zo vanzelfsprekend. Zelfstandigheid hoort bij groot zijn. En groot is ze.
Ze wil hulp bij het voorbereiden en vooruitdenken. Ik beloof haar dat ik ontzettend goed mijn best ga doen.
Allebei onze harten zijn weer heel. We kijken vooruit. Isis weet zeker dat ze in de eerste helft van dit jaar precies gaat leren hoe zij het in de tweede helft van het jaar wil gaan aanpakken.
Onze kleine meid heeft plaatsgemaakt voor een groot zelfstandig mens. Wow.

weekend thuis

Afgelopen vrijdag ging ik een stukje hardlopen en zwikte mijn enkel. Wat was ik ongelooflijk sacherijnig. Nog twee uur heb ik rondgehinkeld voor ik de kinderen van school kon halen. Zitten wilde ik niet want ik dacht nooit meer op gang te kunnen komen. Natuurlijk valt het allemaal reuze mee en ben ik vandaag weer op de been en heb vanmiddag gewoon weer gezwommen met de kindjes.
Verder hebben we het rustig aan gedaan. Ik in ieder geval.
Isis had een feest met logeren. Bud, Tom en Simon hebben eindeloos gepingpongd bij onze vrienden Paul en Alison. We hebben kunstwerken geboetseerd met klei. Bud heeft vandaag met Isis spaghetti gekookt, Als huiswerk moest een een zelfgemaakt recept in haar werkboek noteren.
Bud heeft het vreselijk druk gehad. Hij heeft gevoetbald en gecricket en eindeloos spellletjes gedaan. Simon zei dan ook uit de grond van zijn hart dat hij Bud een hele lieve en goede vader vindt. "...want verdient geld voor ons en je doet heel veel spellen met ons". Bud glimt. Ik ook.
Nu is het zondagavond en zit het weekend er weer op. Het leek een heel lang weekend. Grappig is dat als je het rustig aan doet. Dan is er plotseling veel meer tijd. Zo lijkt het.

 Tom leert lezen. 

 Bink leert fietsen. 

 Taartjes om te vieren dat we onze Engelse examens hebben gehaald. 

Isis lakt haar nagels voor het verjaardagsfeest. Ze geniet. 

geslaagd

Met bonkend hart en trillende vingers ga ik vanochtend op de IELTS website om te kijken of de examenresultaten al online bekend zijn.
Ik kan mijn ogen nauwelijks geloven. Ik heb het gehaald!
Ik bel Bud en vraag of ik ook voor hem zal kijken. Natuurlijk wil hij dat. En terwijl hij aan de telefoon hangt voer ik zijn gegevens in.
En ook hij is geslaagd! We scoren allebei in de "Very Good User of English" (score 8-8,5/9). Dat is boven het gemiddelde dat we minimaal hadden moeten halen om onze visumaanvraag in te kunnen dienen.
Verrassend genoeg scoor ik relatief laag op het schrijven (6/9) terwijl ik dacht dat dat het beste onderdeel van de 4 onderdelen was. Aangezien ik tijdens de schrijftest een migraine aanval kreeg vermoed ik dat ik niet leesbaar heb geschreven..... Bud dacht dat hij dat onderdeel als slechtste had gedaan maar scoorde op schrijven een 8/9. Eigenlijk kan ik dat niet uitstaan ;-).
Dat Bud het heel goed zou doen (gemiddeld 8,5/9), daar was ik van overtuigd. Maar dat ook ik het goed heb gedaan (gemiddeld 8/9), daar ben ik aangenaam verrast over.

Wij zijn heel heel blij. Maandag dienen we alle papieren in voor de verblijfsvergunning. Yes!

foto's

Langzaam maar zeker begint het dan toch op orde te komen. Bijna alle foto's van de pc zijn gemigreerd. Ik spendeer veel te veel tijd aan het naar de foto's kijken. Geboorten van kinderen, huwelijken, vakanties, wandelingen. Eenzaam Finland, tropisch Bonaire, ons kleurige huis in Zeist. Vrienden, familie, oude buren.
Nu alle foto's bij elkaar zijn begint plan B. Fotoboeken. Ik ben begonnen met sorteren. Mooie foto's, vakantiefoto's, foto's uit een bepaalde periode. Het is moeilijk kiezen, wat komt er wel in, wat niet. Het is een langzaam proces want het gebeurt tussen de bedrijven door. Maar het gebeurt, en dat is het belangrijkste. Er komen zoveel mooie herinneringen boven. En ik word ook met mijn neus op het feit gedrukt dat het leven hier toch wel heel anders is. Het is mooi, het is ruim, het is heerlijk. Maar ik mis de feestelijkheid die er uit de foto's van voor we weggingen straalt. Ik kom er niet goed achter hoe dat komt. Misschien het gevoel dat we nog steeds onze plek niet hebben gevonden? Het voortdurend verhuisklaar zijn voor het geval de huisbaas belt dat we uit het huis moeten? Gemis van dierbare mensen?

De huisbaas belde overigens wel. Vandaag. De schrik sloeg mij om het hart. Het is weliswaar een oud en beetje afthans huis, de lokatie is fantastisch en het heeft de vijf slaapkamers die we nodig hebben.
De huisbaas belt om te zeggen dat hij dit jaar zeker niet gaat bouwen. Er gaat een zucht van verlichting door ons allemaal. We kunnen nog even op deze plek blijven en hebben tijd voor de beslissingen over de volgende stap. Willen we in Melbourne blijven of gaan we ergens anders in Australie op avontuur?

Nu kunnen we heel even wachten met beslissen. Ik wil eerst het visum rond hebben, dan kan ik weer vooruit denken. 

Met al die mooie foto's die ik de afgelopen dagen voorbij heb zien komen kijk ik nu vooral terug.....

Finland, zomer 2006. Een van mijn favoriete foto's. 

lopen (2)

Zoals beloofd :-)

lopen

Natuurlijk ga ik er niet iedere blog aan wijden. Maar nu kan ik de verleiding niet weerstaan. Bink loopt. Sinds vrijdag heeft hij door wat hij moet doen om meer dan 5 stappen te zetten zonder om te vallen. Hij straalt, is blij en vooral trots. En wij ook natuurlijk, allemaal. Hij heeft 5 coachen in dit huishouden die hem voortdurend aanmoedigen en toeklappen als het goed gaat. Vandaag gaan we wandelen om hem de mogelijkheid te geven eens echt de benen te strekken. En dat doet hij vol overgave. We gaan naar vogels kijken in de wetlands hier vlakbij. Een moerasgebied dat overbleef na de laatste ijstijd en het enige gebied dat niet is drooggelegd voor de bouw. We kunnen er alleen aan de buitenkant wandelen. En terecht, binnenin zit het vol met vogels uit het Noordelijk halfrond die juist op deze plek overwinteren. Waarom snappen wij niet helemaal, het is een relatief klein gebied. Ingeklemd tussen huizen en een snelweg. Wij genieten van de wandeling die we doen. We nemen niet alleen een kijkje in de wetlands, maar zien ook een stukje Australie dat we niet zo vaak gezien hebben. De achtertuinen en veelal verwaarloosde schuttingen van de huizen en tuinen waar we langslopen terwijl aan de andere kant van het pad het riet en het moerasland zich uitstrekt. In de verte horen we het geronk van cross motoren en in de lucht vliegt iedere 5 minuten een ander sportvliegtuigje. Een echt stads nationaal park. We ontmoeten verrassend op het pad twee Nederlandse mensen die in Seaford wonen en maken een praatje terwijl de kinderen boterhammen met pindakaas verorberen.
De kinderen willen niet te lang wandelen, ze willen thuis nog voetballen in de tuin en Isis wil "krummelen".  We doen dus niet de hele wandeling maar kuieren rustig terug. Tom is helemaal tevreden als we speciaal voor richting het gebrom van de crossmotoren rijden en er even bij het hek stoppen om te kijken. "Dat lijkt mij ook wel wat" verzucht hij tegen Simon die tot de grote teleurstelling van Tom zegt dat het hem helemaal niets lijkt.....
Voetballend (Bink ook), zagend in een dode boom in de tuin, en krummelend brengen we de rest van de middag thuis door.

Bink loopt een groot deel zelf. Hij gilt en schreeuwt als hij weer in de kar moet, maar valt dan binnen 5 minuten een diepe slaap. 

De Seaford Wetlands.

Het oorspronkelijk wandelpad is overwoekerd.

Zagen. Zo moet dat.

En de kleine Bink, die geniet het meest want hij heeft voor het eerst een zelfstandige wandeling(etje ;-)) gemaakt en zijn eerste goal gescoord (filmpje volgt).

de eerste dag samen

Vandaag zijn Bink en ik voor het eerst een schooldag samen. Ik stel mij er veel van voor.
Het begint heel gezellig. Even bouwen bij Tom in de klas, dan door de zonnige straat naar de winkel om melk te halen en brood. En een banaan want daar komt hij niet omheen.
Thuis lezen we boekjes, Bink maakt een puzzel en gaat dan helpen de witte was aan de lijn hangen. " Nog Nog Nog" roept hij tevreden terwijl hij een voor een de spullen uit de mand haalt en ze in het stof op de grond gooit. Hij vindt zichzelf heel geweldig. Ik vind hem ook geweldig ;-).
Tussendoor zingt hij zijn mantra "Isis, Sisi, To". Het gaat maar door
Dan gaat hij even slapen en ben ik een beetje onthand. Wat nu, waar zal ik beginnen? Er staan talloze dingen op de verlanglijst in mijn hoofd, maar nu het zo ver is weet ik niet waar ik zal beginnen. Dus ik ga zitten met een kop koffie en maak een heus lijstje. Ik denk aan mijn vader, die voortdurend met lijstjes werkt en vraag mij af of ik op hem begin te lijken.
Het lijstje is af en ik besluit volgende week aan de uitvoer te beginnen, deze week ga ik groot opruimen en schoonmaken.
Na het slapen helpt Bink mij om een bananenbrood te bakken en haalt vast de kom met meel van het aanrecht. Alles zit onder en hij schept met zijn allerliefste gezicht meel terug in de bak. Zo houd ik echt tijd over denk ik bij mijzelf.
Al met al is het een fijne eerste dag samen, maar nog niet zo productief. Ik moet nog in het ritme komen.....

Hieronder staat een filmpje waarin Bink een uurtje voor we naar school gaan aan Isis, Simon en Tom denkt. Hij heeft een boekenlegger gevonden die Tom ooit heeft gemaakt en er staat een foto van Tom op.

naar school

Het nieuwe schooljaar is begonnen.
Drie op school.
Een naar de crèche.

Ik kan een glimlach niet onderdrukken :-).

een test en een verjaardag

Om tien voor 7 staan we bij Mark en Emma op de stoep met 2 vrolijke Fransen, een jarige Jop en een verdrietige Bink. Bink is niet zo goed in afscheid nemen van ons, dus we houden het kort.
Wij rijden snel door naar de testlokatie in Burwood, 20km bij ons vandaan. De Engelse test vindt plaats bij een van de Universiteiten van Melbourne in een prachtig modern gebouw. Overal staan in ruimtes de grote schermen van Mac's te glimmen. Het gaat deze universiteit goed.

Bij registratie zien we vooral veel Indiers en Aziaten. Er zijn ongeveer 350 mensen van een groot aantal verschillende nationaliteiten, helaas mogen we nergens praten. Ik ben zo nieuwsgierig naar de achtergrond van deze mensen.

We moeten ons om 8u registreren. Daarna moeten we tot 9u duimen draaien aan ons examentafeltje in een grote zaal. Je mag niet praten, je mag niets meenemen. Je hebt alleen een potlood en een levensgrote klok geprojecteerd op de muur die langzaam de tijd wegtikt. We zijn allebei een beetje nerveus. Hoe moeilijk wordt het?

We beginnen met een luistertest en 40 vragen, dan een leestest en veertig vragen en vervolgens moeten we een brief en een opstel schrijven. We zijn er meer dan drie uur mee bezig, het is behoorlijk pittig. Ik ga volledig de mist in als we een kaart krijgen en je de juiste lokatie moet aangeven van vier gebouwen. De aanwijzingen en richting worden verteld. Ik kan er niets van, en dat terwijl ik in ons huishouden over het algemeen de spoorzoeker en kaartlezer ben. Bud vond dat deel van de test ook moeilijk. De rest ging wel denken we.
's Middags is de spraaktest waarbij Bud van alles over dansen en koken moest vertellen (ha ha ha) en ik werd uitgehoord over wat ik vind van de toekomst van de krant en hoe ik tegenover vrijwilligerswerk sta. Met bonkende hoofden staan we om 14.30u weer buiten. Het is voorbij. Nu 13 dagen wachten op de uitslag. Eigenlijk was het best gezellig om dit samen te doen. Het lijkt wel een dagje uit!

 Tom 5. Hij is warm en heel gelukkig. 

Uitpakken van de kadootjes aan het eind van de middag.  

Vandaag spelen met de kado's. Bink mag ook een keertje gooien tot zijn grote plezier.  

Bij Mark en Emma is het goed gegaan. De kindjes zijn blij en vrolijk en met geen stok mee naar huis te krijgen. We eten daar de rakettaart en zijn ontzettend blij dat het allemaal zo kon.
We laden het hele spul in om thuis nog een klein verjaardagsfeestje voor Tom te vieren en de kado's uit te pakken. Van een feestje is geen sprake meer, er moet met de kado's gespeeld worden. Tom glundert en straalt, hij voelt zich verschrikkelijk jarig. Als avondeten eet hij chips en druiven en valt dan in een halve coma in zijn bed.
Vandaag is het ontzettend warm en vieren we nog dunnetjes verder. Tussendoor maken we de schooltassen klaar en checken we de schooluniformen. Alles is in orde, morgen begint het gewone leven weer. De kinderen zijn een beetje gespannen. Simon heeft een leuke tekening van zijn juf gemaakt. Isis heeft een brief geschreven als huiswerk om zichzelf voor te stellen aan haar nieuwe juf. Gelukkig is ze vandaag weer opgeknapt en kan ze morgen naar school. Tom heeft nog niets hoeven doen, hij heeft vandaag voor het eerst zijn schooltas een blik waardig gekeurd.
Na kinderchampagne en het verjaardagsmaal ligt iedereen er vroeg in. Een test gedaan (en hopelijk gehaald), een verjaardag gevierd en met nieuwe spullen gespeeld op de laatste dag van de zomervakantie. Het was een fijn weekend.
Morgen beginnen er weer nieuwe avonturen.

even zitten

Deze blog schrijf ik omdat ik even wil zitten voor ik verga met de dingen die er nog te doen zijn. De laatste vakantiedag vandaag verloopt een beetje chaotisch. Isis heeft plotseling een fikse keelontsteking en is ziek, dus we zeggen alles af. Om de 5 minuten gaat de telefoon. Isis ga je mee rollerskate op de skatebaan? Isis ga je mee naar het strand. Isis kom je spelen? Niets van dat alles. Isis is in bed en blijft thuis.
De ochtend vliegt voorbij. We zijn druk met de kamers opruimen van de kinderen. Alles moet weer schoolklaar gemaakt worden. Dan gaan we Bink even "trainen" bij de crèche. Iedere dag gaan we 10 minuten om daar met hem te spelen zodat hij een beetje ontdooit. Voor het eerst doet hij een high five met een van de juffen, een doorbraak.
De rest van de middag staat uiteraard in het teken van de verjaardag van Tom. Als ik dacht dat ik nog even een test kon oefenen voor morgen had ik het mis. Ik ben niet in vorm. Met Bink aan mijn broek, de jongens wild en Isis ziek kom ik armen en ogen tekort. Isis maakt een kleine rekenfout en we kunnen de glutenvrije taart voor Emma door de gootsteen spoelen. Dan bakt de karamelkoek iets te stevig. Het is maar goed dat ik zulke dikke spieren heb van Bink sjouwen, want zelfs met een zaag kan er ik nauwelijks stukken van maken. "Hij is vast wel lekker mam" zegt Isis met een serieus gezicht. En dus doe ik de brokken in plaats van stukjes in een doos en zeg, morgen is het heerlijk.

Tom heeft een rakettaart besteld, van binnen brom ik. Hoe moet ik dat voor elkaar krijgen.
We maken fondant, de keuken zit onder de poedersuiker. We maken een biscuittaart waarvan bleek dat die direct van het bakpapier gehaald moest worden als die uit de oven komt......Hoe doe je dat als Bink op dat moment in de vijver hangt, Tom en Simon zelf de Wii aan het installeren zijn die ik afgelopen week week had verbannen en Isis kreunend om een glas ijswater vraagt? Hoe doen moeders dat die vier kinderen thuis hebben? Gelukkig hebben we fondant om enkele scheurtjes te bedekken.....  
Onder aanmoedigende geluiden van de kinderen "Het maakt niet uit als het niet perfect is, het gaat erom dat het smaakt" knutselen we de taart in elkaar. De abrikozenjam die we als lijm gebruiken zit op de vloer, we plakken allemaal vast.

Tom staat er met zijn neus bovenop en roept hoopvol dat het steeds meer op een raket begint te lijken. Als hij uiteindelijk zelf wat zilveren bolletjes mag plakken is hij intens tevreden. Nu is het een echte raket.
Morgen gaat de taart mee naar Emma. Als Bud en ik aan het eind van de dag terugkomen gaan we zingen en hem daar opeten. Emma moet een taart ontberen, die van haar komt niet meer goed ben ik bang en ik red het niet meer er nog een te bakken vanavond.

Nu heb ik heerlijk even gezeten met het schrijven van deze blog. Mijn benen hebben weer energie.
Wat ben ik toch een gelukkig mens dat dit zo allemaal kan. Want dankzij  de lagen poedersuiker in de keuken, de mieren die inmiddels de pasta van het avondeten naar buiten dragen en mijn vastgeplakte voeten op de keukenvloer voel mij blij. Wat een chaos, maar wat een plezier.
Met zo'n gevoel durf ik het serieuze deel van het weekend wel aan. Morgen de Grote Engelse Test. O wat spannend.

En daarna het Grote Feest. Tom wordt vijf!