even zitten

Deze blog schrijf ik omdat ik even wil zitten voor ik verga met de dingen die er nog te doen zijn. De laatste vakantiedag vandaag verloopt een beetje chaotisch. Isis heeft plotseling een fikse keelontsteking en is ziek, dus we zeggen alles af. Om de 5 minuten gaat de telefoon. Isis ga je mee rollerskate op de skatebaan? Isis ga je mee naar het strand. Isis kom je spelen? Niets van dat alles. Isis is in bed en blijft thuis.
De ochtend vliegt voorbij. We zijn druk met de kamers opruimen van de kinderen. Alles moet weer schoolklaar gemaakt worden. Dan gaan we Bink even "trainen" bij de crèche. Iedere dag gaan we 10 minuten om daar met hem te spelen zodat hij een beetje ontdooit. Voor het eerst doet hij een high five met een van de juffen, een doorbraak.
De rest van de middag staat uiteraard in het teken van de verjaardag van Tom. Als ik dacht dat ik nog even een test kon oefenen voor morgen had ik het mis. Ik ben niet in vorm. Met Bink aan mijn broek, de jongens wild en Isis ziek kom ik armen en ogen tekort. Isis maakt een kleine rekenfout en we kunnen de glutenvrije taart voor Emma door de gootsteen spoelen. Dan bakt de karamelkoek iets te stevig. Het is maar goed dat ik zulke dikke spieren heb van Bink sjouwen, want zelfs met een zaag kan er ik nauwelijks stukken van maken. "Hij is vast wel lekker mam" zegt Isis met een serieus gezicht. En dus doe ik de brokken in plaats van stukjes in een doos en zeg, morgen is het heerlijk.

Tom heeft een rakettaart besteld, van binnen brom ik. Hoe moet ik dat voor elkaar krijgen.
We maken fondant, de keuken zit onder de poedersuiker. We maken een biscuittaart waarvan bleek dat die direct van het bakpapier gehaald moest worden als die uit de oven komt......Hoe doe je dat als Bink op dat moment in de vijver hangt, Tom en Simon zelf de Wii aan het installeren zijn die ik afgelopen week week had verbannen en Isis kreunend om een glas ijswater vraagt? Hoe doen moeders dat die vier kinderen thuis hebben? Gelukkig hebben we fondant om enkele scheurtjes te bedekken.....  
Onder aanmoedigende geluiden van de kinderen "Het maakt niet uit als het niet perfect is, het gaat erom dat het smaakt" knutselen we de taart in elkaar. De abrikozenjam die we als lijm gebruiken zit op de vloer, we plakken allemaal vast.

Tom staat er met zijn neus bovenop en roept hoopvol dat het steeds meer op een raket begint te lijken. Als hij uiteindelijk zelf wat zilveren bolletjes mag plakken is hij intens tevreden. Nu is het een echte raket.
Morgen gaat de taart mee naar Emma. Als Bud en ik aan het eind van de dag terugkomen gaan we zingen en hem daar opeten. Emma moet een taart ontberen, die van haar komt niet meer goed ben ik bang en ik red het niet meer er nog een te bakken vanavond.

Nu heb ik heerlijk even gezeten met het schrijven van deze blog. Mijn benen hebben weer energie.
Wat ben ik toch een gelukkig mens dat dit zo allemaal kan. Want dankzij  de lagen poedersuiker in de keuken, de mieren die inmiddels de pasta van het avondeten naar buiten dragen en mijn vastgeplakte voeten op de keukenvloer voel mij blij. Wat een chaos, maar wat een plezier.
Met zo'n gevoel durf ik het serieuze deel van het weekend wel aan. Morgen de Grote Engelse Test. O wat spannend.

En daarna het Grote Feest. Tom wordt vijf!