Natuurlijk ga ik er niet iedere blog aan wijden. Maar nu kan ik de verleiding niet weerstaan. Bink loopt. Sinds vrijdag heeft hij door wat hij moet doen om meer dan 5 stappen te zetten zonder om te vallen. Hij straalt, is blij en vooral trots. En wij ook natuurlijk, allemaal. Hij heeft 5 coachen in dit huishouden die hem voortdurend aanmoedigen en toeklappen als het goed gaat. Vandaag gaan we wandelen om hem de mogelijkheid te geven eens echt de benen te strekken. En dat doet hij vol overgave. We gaan naar vogels kijken in de wetlands hier vlakbij. Een moerasgebied dat overbleef na de laatste ijstijd en het enige gebied dat niet is drooggelegd voor de bouw. We kunnen er alleen aan de buitenkant wandelen. En terecht, binnenin zit het vol met vogels uit het Noordelijk halfrond die juist op deze plek overwinteren. Waarom snappen wij niet helemaal, het is een relatief klein gebied. Ingeklemd tussen huizen en een snelweg. Wij genieten van de wandeling die we doen. We nemen niet alleen een kijkje in de wetlands, maar zien ook een stukje Australie dat we niet zo vaak gezien hebben. De achtertuinen en veelal verwaarloosde schuttingen van de huizen en tuinen waar we langslopen terwijl aan de andere kant van het pad het riet en het moerasland zich uitstrekt. In de verte horen we het geronk van cross motoren en in de lucht vliegt iedere 5 minuten een ander sportvliegtuigje. Een echt stads nationaal park. We ontmoeten verrassend op het pad twee Nederlandse mensen die in Seaford wonen en maken een praatje terwijl de kinderen boterhammen met pindakaas verorberen.
De kinderen willen niet te lang wandelen, ze willen thuis nog voetballen in de tuin en Isis wil "krummelen". We doen dus niet de hele wandeling maar kuieren rustig terug. Tom is helemaal tevreden als we speciaal voor richting het gebrom van de crossmotoren rijden en er even bij het hek stoppen om te kijken.
"Dat lijkt mij ook wel wat" verzucht hij tegen Simon die tot de grote teleurstelling van Tom zegt dat het hem helemaal niets lijkt.....
Voetballend (Bink ook), zagend in een dode boom in de tuin, en krummelend brengen we de rest van de middag thuis door.
Bink loopt een groot deel zelf. Hij gilt en schreeuwt als hij weer in de kar moet, maar valt dan binnen 5 minuten een diepe slaap.
De Seaford Wetlands.
Het oorspronkelijk wandelpad is overwoekerd.
Zagen. Zo moet dat.
En de kleine Bink, die geniet het meest want hij heeft voor het eerst een zelfstandige wandeling(etje ;-)) gemaakt en zijn eerste goal gescoord (filmpje volgt).
