Wat fijn!
We hebben geboekt.
We komen over een paar maanden naar Europa om vakantie te houden.
Ik ben helemaal vrolijk. Wij allemaal. De kinderen stonden naast mij hun stoelen uit te zoeken. En hun maaltijden aan te klikken.
Het lijkt wel een computerspel. Maar dan leuker (en duurder ha ha ha......).
We kijken er enorm naar uit!
donderdag 29 maart 2012
woensdag 28 maart 2012
engels en engels
Terwijl ik aan het zoeken was naar een huisje of een camping waar we eventueel met Pasen naartoe zouden kunnen kwam ik dit tegen.
"Languages spoken: Australian(Conversation) English(Conversation)"
Alleen al om te weten hoe deze mensen kunnen wisselen tussen Australisch en Engels wil ik naar dat huisje toe. Ik kan natuurlijk ook proberen iemand aan de telefoon te krijgen om het te horen. Maar wat als ze dan toch geen Engels spreken, dan kan ik er geen touw aan vastknopen. In dat geval moet ik een van onze kinderen het gesprek laten voeren, want die spreken alleen Australisch en geen Engels :-)
"Languages spoken: Australian(Conversation) English(Conversation)"
Alleen al om te weten hoe deze mensen kunnen wisselen tussen Australisch en Engels wil ik naar dat huisje toe. Ik kan natuurlijk ook proberen iemand aan de telefoon te krijgen om het te horen. Maar wat als ze dan toch geen Engels spreken, dan kan ik er geen touw aan vastknopen. In dat geval moet ik een van onze kinderen het gesprek laten voeren, want die spreken alleen Australisch en geen Engels :-)
maandag 26 maart 2012
lammetjes
Het is echt herfst, dus lammetjes kunnen we hier eigenlijk niet verwachten. Toch hebben we er twee in huis. Simon en Tom.
Tot gistermiddag wild als twee ongetemde leeuwen. Vandaag zijn ze lief en zacht als lammetjes. De truc? Een potje worstelen met Bud. Even de grenzen stellen op een vriendschappelijke manier. Laten zien wie echt de baas is. De jongens vinden het helemaal geweldig en brullen als beren en vechten als leeuwen. Alleen bij het verlossende woord "genade" wordt de strijd gestopt, dat is de regel.
Tom is het eerste aan de beurt. Hij geeft zich na een vrolijke stoeipartij lachend en buiten adem over.
Dan staat Simon te springen van ongeduld. De strijd met Simon is fel. Bud en Simon stoeien zo energiek dat ik mij ongerust maak over Bud. Tom is inmiddels ook weer op Bud zijn nek gesprongen en doet vrolijk mee. Maar Bud houdt stand, en neemt Simon in de houtgreep. Simon is gehaaid en zegt tegen Bud dat hij zich niet overgeeft. Bud zal heel lang moeten wachten. Dan geeft Bud Simon een kus om de strijd te beëindigen. En Simon geeft een dikke kus terug. En een warme knuffel. Ik heb er tranen van in mijn ogen.
De jongens zingen de rest van de dag. Gaan samen met mij, Isis en Bink nog even zwemmen terwijl Bud bij een vriend gaat tafeltennissen.
Zoals we gisteren aan tafel zaten met het avondeten is het lang niet geweest. Rust, vrede en plezier. Vandaag zet het zich voort. Ik heb nog geen onaardig woord gehoord. Tom die de laatste tijd iedere avond een woedebui heeft is vrolijk en gaat rustig slapen, zonder boosheid.
Ik kan het alle vaders met wilde zonen aanraden. Een stevige worstelpartij doet wonderen!
Tot gistermiddag wild als twee ongetemde leeuwen. Vandaag zijn ze lief en zacht als lammetjes. De truc? Een potje worstelen met Bud. Even de grenzen stellen op een vriendschappelijke manier. Laten zien wie echt de baas is. De jongens vinden het helemaal geweldig en brullen als beren en vechten als leeuwen. Alleen bij het verlossende woord "genade" wordt de strijd gestopt, dat is de regel.
Tom is het eerste aan de beurt. Hij geeft zich na een vrolijke stoeipartij lachend en buiten adem over.
Dan staat Simon te springen van ongeduld. De strijd met Simon is fel. Bud en Simon stoeien zo energiek dat ik mij ongerust maak over Bud. Tom is inmiddels ook weer op Bud zijn nek gesprongen en doet vrolijk mee. Maar Bud houdt stand, en neemt Simon in de houtgreep. Simon is gehaaid en zegt tegen Bud dat hij zich niet overgeeft. Bud zal heel lang moeten wachten. Dan geeft Bud Simon een kus om de strijd te beëindigen. En Simon geeft een dikke kus terug. En een warme knuffel. Ik heb er tranen van in mijn ogen.
De jongens zingen de rest van de dag. Gaan samen met mij, Isis en Bink nog even zwemmen terwijl Bud bij een vriend gaat tafeltennissen.
Zoals we gisteren aan tafel zaten met het avondeten is het lang niet geweest. Rust, vrede en plezier. Vandaag zet het zich voort. Ik heb nog geen onaardig woord gehoord. Tom die de laatste tijd iedere avond een woedebui heeft is vrolijk en gaat rustig slapen, zonder boosheid.
Ik kan het alle vaders met wilde zonen aanraden. Een stevige worstelpartij doet wonderen!
vrijdag 23 maart 2012
na het dagzeggen
Dagzeggen is altijd vreselijk moeilijk. Toch is het weer gelukt vandaag. Chantal is nu onderweg en is over 24uur weer thuis. Een gekke gedachte. Ik kom thuis in een leeg en chaotisch huis. De hele week heb ik niets gedaan. Behalve het noodzakelijke. Ik begin met het een beetje opruimen. Dan is het tijd om de kinderen op te halen. Er komen drie kinderen extra mee naar huis. Het is toch een chaos, dus dat maakt nu ook niet meer uit. We gaan het weekend beginnen met bioscoopmiddag. Toy Story 3 staat op, er is een berg met lekkere hapjes. Iedereen is tevreden. Ik zet een kop koffie voor mijzelf. Even rust. Even reflectie. Heel kort, want dan moet ik Bink vangen die alle smarties van de kindjes probeert te stelen.......
donderdag 22 maart 2012
checklist
We gaan door met de checklist. Als je Beyblades kan rippen blijft er natuurlijk niet heel veel spannends over om nog te leren over hoe het er hier aan toe gaat. Toch doen we een poging, al gaat het niet zonder slag of stoot. Bepakt en bezakt staan we woensdagochtend klaar om op pad te gaan, wandelen op het Mornington Peninsula. Het regent een beetje.
Bepakt en bezakt staan we een uur later op de parkeerplaats bij Cape Schank in het Mornington Peninsula National Park. Het is hier ontzettend mooi zeg ik tegen Chantal. We proberen door de storm en gietende regen iets te zien van de parkeerplaats waar we op staan. Natuurlijk zijn we hier niet voor niets gekomen. We gaan naar buiten, want het is hier mooi. En we zijn hier nu toch.....
Chantal, Tom en Bink blijven in de auto terwijl ik vast de kar uit de achterbak haal en regenjassen aanreik. Inmiddels moet ik achter de kar aanhollen die al een eind verder is gewaaid. Tom zegt dat hij niet wil. Chantal vindt alles leuk (zegt ze ;-)) en we gaan onderweg. Of beter, we waaien onderweg. We zien geen hand voor ogen, gelukkig staan er hekken langs de prachtige kliffen. We kunnen de kliffen en de vuurtoren waar Cape Schank bekend om is helaas niet zien door de storm. Doornat, koud maar ontzettend verfrist komen we een kwartier later bij de auto. Hm, de echte wandeling gaan we niet doen. Dus door naar de koffie in Flinders. Ik vertel dat daar het beste cafe ooit zit met de lekkerste taarten van Victoria en een haardvuurtje. Ik parkeer de auto, ren naar de ingang van het cafe door de gietende regen om te zien of het open is. Het ziet er donker uit. Dicht.
We raken nooit ontmoedigd en gaan naar de concurrent aan de overkant. Bink pakt vast een donut van de toonbank zonder dat ik besteld heb. Tom wil choclodataart maar zodra hij erachter komt vdat dat "Mudcake" heet, eet hij er geen hap meer van. Chantal en ik keuvelen rustig verder.
Het Mornington Peninsula wordt niets meer besluiten we rennend door de aanwakkerende storm. We zien nauwelijks een hand voor ogen. De varenbossen in de Dandenongs dan maar? Naarmate we de heuvels naderen wordt het steeds mistiger. Welke heuvels, we zien de heuvels niet eens. Op het laatste moment beslissen we dat we het niet doen. We zijn nat. Het giet. Het wordt niet beter. We gaan naar huis.
Het zou Melbourne niet zijn als de zon niet binnen vijf minuten zou schijnen na thuiskomst. En dat doet hij dus. De picknick eten we snel aan tafel en we rennen meteen de deur uit om de Brighton Beach huisjes te bekijken. Letterlijk rennend want we bewegen ons tussen schooluren en de kinderen moeten op tijd opgehaald worden. Moe, eindelijk warm en tevreden zitten we een paar uur later met z'n allen aan tafel. Het is een heerlijke dag geweest, en we kunnen regen, Cape Schanck, kangoeroes, de strandhuisjes en Mudcake op onze checklist afvinken.
Vandaag doen we een tweede poging. We zagen gisteren wel kangoeroes, maar het bewijs moet vastgelegd worden. We waren wel op Cape Schanck, maar we zagen niets. We hoorden de oceaan wel brullen, maar waar die was konden we niet vinden. Dus opnieuw trekken we eropuit. En met succes. Ons ervan bewust dat het alweer de laatste dag is genieten we van iedere stap die we zetten op onze wandeling naar de Bushrangers Bay.
Vanavond gaan we uit eten. Op de vraag wat het meeste is opgevallen van Australie zoals Chantal het nu gezien heeft is het antwoord
1) Dat het heel rustig is op straat en dat iedereen rustig rijdt
2) Dat het rommelig is
3) Dat je hier net zo makkelijk in een restaurant kan eten als in Nederland
Dat vind ik leuk om te horen. Ik zie dat soort dingen niet meer.
Nu hebben we foto's uitgewisseld. Ik merk dat we er allebei vrolijk en blij op staan. We hebben het naar ons zin, dat is duidelijk. Nog een ochtend, en dan is het weer voorbij. Het bezoek van Chantal.
De checklist is compleet. We zijn bijgepraat, we zijn uit eten geweest, de kangoeroes hebben we gefotografeerd, we hebben met onze blote voeten in de oceaan gelopen, we hebben door Tea Tree tunnels gelopen, Magpies gezien, aan een picknicktafel gezeten, met Australiers gesproken. Check, check, check,
We hebben nog een wens openstaan. Dat is Ricket's Point waar we een echt Australisch ontbijt gaan nuttigen morgenochtend. En wat inmiddels onze ge-eikte afscheidslokatie is.
Bepakt en bezakt staan we een uur later op de parkeerplaats bij Cape Schank in het Mornington Peninsula National Park. Het is hier ontzettend mooi zeg ik tegen Chantal. We proberen door de storm en gietende regen iets te zien van de parkeerplaats waar we op staan. Natuurlijk zijn we hier niet voor niets gekomen. We gaan naar buiten, want het is hier mooi. En we zijn hier nu toch.....
Chantal, Tom en Bink blijven in de auto terwijl ik vast de kar uit de achterbak haal en regenjassen aanreik. Inmiddels moet ik achter de kar aanhollen die al een eind verder is gewaaid. Tom zegt dat hij niet wil. Chantal vindt alles leuk (zegt ze ;-)) en we gaan onderweg. Of beter, we waaien onderweg. We zien geen hand voor ogen, gelukkig staan er hekken langs de prachtige kliffen. We kunnen de kliffen en de vuurtoren waar Cape Schank bekend om is helaas niet zien door de storm. Doornat, koud maar ontzettend verfrist komen we een kwartier later bij de auto. Hm, de echte wandeling gaan we niet doen. Dus door naar de koffie in Flinders. Ik vertel dat daar het beste cafe ooit zit met de lekkerste taarten van Victoria en een haardvuurtje. Ik parkeer de auto, ren naar de ingang van het cafe door de gietende regen om te zien of het open is. Het ziet er donker uit. Dicht.
We raken nooit ontmoedigd en gaan naar de concurrent aan de overkant. Bink pakt vast een donut van de toonbank zonder dat ik besteld heb. Tom wil choclodataart maar zodra hij erachter komt vdat dat "Mudcake" heet, eet hij er geen hap meer van. Chantal en ik keuvelen rustig verder.
Het Mornington Peninsula wordt niets meer besluiten we rennend door de aanwakkerende storm. We zien nauwelijks een hand voor ogen. De varenbossen in de Dandenongs dan maar? Naarmate we de heuvels naderen wordt het steeds mistiger. Welke heuvels, we zien de heuvels niet eens. Op het laatste moment beslissen we dat we het niet doen. We zijn nat. Het giet. Het wordt niet beter. We gaan naar huis.
Het zou Melbourne niet zijn als de zon niet binnen vijf minuten zou schijnen na thuiskomst. En dat doet hij dus. De picknick eten we snel aan tafel en we rennen meteen de deur uit om de Brighton Beach huisjes te bekijken. Letterlijk rennend want we bewegen ons tussen schooluren en de kinderen moeten op tijd opgehaald worden. Moe, eindelijk warm en tevreden zitten we een paar uur later met z'n allen aan tafel. Het is een heerlijke dag geweest, en we kunnen regen, Cape Schanck, kangoeroes, de strandhuisjes en Mudcake op onze checklist afvinken.
Vandaag doen we een tweede poging. We zagen gisteren wel kangoeroes, maar het bewijs moet vastgelegd worden. We waren wel op Cape Schanck, maar we zagen niets. We hoorden de oceaan wel brullen, maar waar die was konden we niet vinden. Dus opnieuw trekken we eropuit. En met succes. Ons ervan bewust dat het alweer de laatste dag is genieten we van iedere stap die we zetten op onze wandeling naar de Bushrangers Bay.
Vanavond gaan we uit eten. Op de vraag wat het meeste is opgevallen van Australie zoals Chantal het nu gezien heeft is het antwoord
1) Dat het heel rustig is op straat en dat iedereen rustig rijdt
2) Dat het rommelig is
3) Dat je hier net zo makkelijk in een restaurant kan eten als in Nederland
Dat vind ik leuk om te horen. Ik zie dat soort dingen niet meer.
Nu hebben we foto's uitgewisseld. Ik merk dat we er allebei vrolijk en blij op staan. We hebben het naar ons zin, dat is duidelijk. Nog een ochtend, en dan is het weer voorbij. Het bezoek van Chantal.
De checklist is compleet. We zijn bijgepraat, we zijn uit eten geweest, de kangoeroes hebben we gefotografeerd, we hebben met onze blote voeten in de oceaan gelopen, we hebben door Tea Tree tunnels gelopen, Magpies gezien, aan een picknicktafel gezeten, met Australiers gesproken. Check, check, check,
dinsdag 20 maart 2012
rip a beyblade
Chantal en ik hangen de toerist uit. Natuurlijk binnen de tijden die het gezin toelaten. Ik zal jullie een lijst geven van toeristische activiteiten tot nu toe. Mocht je ook nog eens langs willen komen dan weet je tenminste wat je te wachten staat.
Chantal heeft:
een Beyblade ge-ripped
over Abbott Street gelopen
een koffiebelevenis meegemaakt
in de trein gezeten
geleerd hoe je hier een ketchupfles openmaakt
Australische Fish en Chips gehaald (en gegeten)
de tocht met vier kinderen en mij naar het zwembad gemaakt, op de fiets
drie schooltassen op haar rug gedragen
afgewassen
met haar blote voeten op het strand gelopen
boodschappen bij Coles (de supermarkt) gedaan
een Ripcurl winkel bezocht
verse passievruchten gegeten
Prahran market bezocht
......
Veel toeristische en Australischer dan dit kan bijna niet ;-). En we hebben nog twee en een halve dag!
Chantal heeft:
een Beyblade ge-ripped
over Abbott Street gelopen
een koffiebelevenis meegemaakt
in de trein gezeten
geleerd hoe je hier een ketchupfles openmaakt
Australische Fish en Chips gehaald (en gegeten)
de tocht met vier kinderen en mij naar het zwembad gemaakt, op de fiets
drie schooltassen op haar rug gedragen
afgewassen
met haar blote voeten op het strand gelopen
boodschappen bij Coles (de supermarkt) gedaan
een Ripcurl winkel bezocht
verse passievruchten gegeten
Prahran market bezocht
......
Veel toeristische en Australischer dan dit kan bijna niet ;-). En we hebben nog twee en een halve dag!
Op weg naar de markt
Koffie belevenis bij Market Lane Cafe
Chantal doet boodschappen. Dutch carrots, verse vijgen, grote paddestoelen, minipompoentjes, wilde spinazie. Morgen hebben we hier in huis een Australisch eetfeest :-).
maandag 19 maart 2012
beyblades
Tussen de rondvliegende Beyblades drinken Chantal en ik een kop koffie. Wij laten ons nergens door van de wijs brengen. De eerste dag van Chantals' bezoek is alweer voorbij, en we hebben elkaar nog zoveel te vertellen. We hebben het heel fijn.
zaterdag 17 maart 2012
tour operator
Soms vraag ik mij af wat dingen zijn die ik echt heel leuk vind. Heel erg leuk. Dat zijn er een heleboel. Een van de dingen is om erop uit te gaan. Op ontdekkingstocht, of naar een plek waar ik al 10 keer ben geweest maar die nooit verveelt. Deze week kon ik mijn hart ophalen. Ik was touroperator.
Voor Rob en Mieke die we afgelopen weekend zagen. Maar ook voor nieuw gearriveerden die met name met hun bezoek wat van de omgeving willen laten zien en niet weten moeten waar ze beginnen. Ik heb de layout van mijn boekje getest en de aanvragen stromen binnen. Marit, heb je nog ideeën voor mij en mijn ouders, voor ons en de kinderen, voor mij en mijn partner. Weet je ergens nog een leuk huisje dat we kunnen huren, kan je een wandeling aanraden, ben je pas nog ergens geweest wat nog niet zoveel mensen kennen? Vraag na vraag na vraag. Ik ben gemotiveerd om het af te maken. Ik wil niets liever dan andere mensen deelgenoot maken van het plezier dat de natuur hier kan opleveren.
Deze week was ik met mijn boekje bezig maar kon ik er vooral ook zelf op uit. Dinsdag waren we met Rob Mieke en Bink naar de oerbossen van de Dandenongs, de Sherbrooke Falls. Prachtig bos, kleine watervallen, zwarte kaketoes en een mooie rit door de varenbossen.
Vandaag was het weer zover. Nu mag Tom mee. We spreken af met Mieke en Rob bij een tankstation op de route naar Phillip Island. De dag begint in regen, en de wandeling ook. Daarna wordt het prachtig weer. Daardoor smaakt het taartje in het cafe op Churchill Island nog beter en klinkt het gezang van de vogels nog vrolijker. Nobbies op het puntje van Phillip Island is prachtig en het water diep blauw en turkoois. Ik krijg hier nooit genoeg van. Uiteraard maken we een stop bij Woolamai Beach voor we weer naar huis gaan. Zo mooi.
En er komt meer. Want maandag komt mijn vriendin Chantal aan. Zij komt een paar nachten logeren. Ze was toch in HongKong, dus ze komt even langs: "ik ben dan al zo dichtbij". De glimlach kan niet meer van mijn gezicht.
Ik voel mij bevoorrecht. En blij. Zoveel leuke dingen. Wow!
Voor Rob en Mieke die we afgelopen weekend zagen. Maar ook voor nieuw gearriveerden die met name met hun bezoek wat van de omgeving willen laten zien en niet weten moeten waar ze beginnen. Ik heb de layout van mijn boekje getest en de aanvragen stromen binnen. Marit, heb je nog ideeën voor mij en mijn ouders, voor ons en de kinderen, voor mij en mijn partner. Weet je ergens nog een leuk huisje dat we kunnen huren, kan je een wandeling aanraden, ben je pas nog ergens geweest wat nog niet zoveel mensen kennen? Vraag na vraag na vraag. Ik ben gemotiveerd om het af te maken. Ik wil niets liever dan andere mensen deelgenoot maken van het plezier dat de natuur hier kan opleveren.
Deze week was ik met mijn boekje bezig maar kon ik er vooral ook zelf op uit. Dinsdag waren we met Rob Mieke en Bink naar de oerbossen van de Dandenongs, de Sherbrooke Falls. Prachtig bos, kleine watervallen, zwarte kaketoes en een mooie rit door de varenbossen.
Vandaag was het weer zover. Nu mag Tom mee. We spreken af met Mieke en Rob bij een tankstation op de route naar Phillip Island. De dag begint in regen, en de wandeling ook. Daarna wordt het prachtig weer. Daardoor smaakt het taartje in het cafe op Churchill Island nog beter en klinkt het gezang van de vogels nog vrolijker. Nobbies op het puntje van Phillip Island is prachtig en het water diep blauw en turkoois. Ik krijg hier nooit genoeg van. Uiteraard maken we een stop bij Woolamai Beach voor we weer naar huis gaan. Zo mooi.
En er komt meer. Want maandag komt mijn vriendin Chantal aan. Zij komt een paar nachten logeren. Ze was toch in HongKong, dus ze komt even langs: "ik ben dan al zo dichtbij". De glimlach kan niet meer van mijn gezicht.
Ik voel mij bevoorrecht. En blij. Zoveel leuke dingen. Wow!
De varenbossen bij Sherbrooke Falls.
Uitzicht over de oceaankust van Phillip Island. In de verte de punt van Cape Woolamai.
Vetplantjes en bushspinazie.
Tom is ook dol op fotograferen en maakt vandaag deze foto van mij.
Picknick op Woolamai Beach. Mieke, Tom en Rob.
Het strand is leeg. Er zijn meer life savers dan zwemmers.
woensdag 14 maart 2012
spierpijn
Regelmatig zit ik op de fiets, loop een aantal kilometer of ben ik in de sportschool te vinden. De eerste twee activiteiten zijn vooral praktisch en functioneel. De sportschool is pure luxe en ik ga er heen om wat energie kwijt te raken en fit te blijven. Gisteren ben ik iets heel anders gaan doen. Er is een nieuwe yogaschool geopend, hier niet ver vandaan. Een vriendin van mij heeft mij meegesleurd naar een van de lessen, om eens te proberen. Het is een rek en strek les, "voor alle nivo's geschikt" staat er op het vrolijke gele papiertje. Dat geeft moed.
De les op zich is prima, leuk en ik zweet mij er doorheen met trillende spieren en klamme handen. De prachtige juf in zo mogelijk nog mooier pak geeft aanwijzingen dat het niet zeer mag doen, maar wel oncomfortabel mag voelen. Zij glimlacht voortdurend bij standen waar bij mij de tranen in mijn ogen springen als ik ze probeer. Ik voel mij voortdurend oncomfortabel, en mijn spieren voelen zich ook zo.
Ik slaak een zucht van verlichting als het voorbij is.
Na de les loop ik met lichte tred naar de auto. Mijn rug voelt recht, mijn hoofd voelt licht.
Dan vandaag. Ik heb spierpijn die ik eerder alleen heb gevoeld na het lopen van de Vierdaagse van Nijmegen. Maar nu niet in mijn benen, maar in mijn armen. Ik kan nauwelijks een sok aan de waslijn hangen. De fiets wankelt gevaarlijk als ik hem probeer in toom te houden met Bink op het stuur en Tom op de aanhangfiets. Mijn spieren doen niet precies wat ik zeg.
Morgenochtend om 6.15u heb ik weer een les, ik heb gekozen voor het introduktiepakket. Voordeel is dat ik alle soorten lessen kan uitproberen binnen een week voor heel weinig geld. Nadeel is dat ik moet gaan, ondanks het feit dat ik vreselijke spierpijn heb. Aan de andere kant, de les waar ik morgen naartoe ga heet "Rise and Sine". Klinkt veelbelovend. Als herboren zal ik de dag kunnen beginnen morgen :-).
De les op zich is prima, leuk en ik zweet mij er doorheen met trillende spieren en klamme handen. De prachtige juf in zo mogelijk nog mooier pak geeft aanwijzingen dat het niet zeer mag doen, maar wel oncomfortabel mag voelen. Zij glimlacht voortdurend bij standen waar bij mij de tranen in mijn ogen springen als ik ze probeer. Ik voel mij voortdurend oncomfortabel, en mijn spieren voelen zich ook zo.
Ik slaak een zucht van verlichting als het voorbij is.
Na de les loop ik met lichte tred naar de auto. Mijn rug voelt recht, mijn hoofd voelt licht.
Dan vandaag. Ik heb spierpijn die ik eerder alleen heb gevoeld na het lopen van de Vierdaagse van Nijmegen. Maar nu niet in mijn benen, maar in mijn armen. Ik kan nauwelijks een sok aan de waslijn hangen. De fiets wankelt gevaarlijk als ik hem probeer in toom te houden met Bink op het stuur en Tom op de aanhangfiets. Mijn spieren doen niet precies wat ik zeg.
Morgenochtend om 6.15u heb ik weer een les, ik heb gekozen voor het introduktiepakket. Voordeel is dat ik alle soorten lessen kan uitproberen binnen een week voor heel weinig geld. Nadeel is dat ik moet gaan, ondanks het feit dat ik vreselijke spierpijn heb. Aan de andere kant, de les waar ik morgen naartoe ga heet "Rise and Sine". Klinkt veelbelovend. Als herboren zal ik de dag kunnen beginnen morgen :-).
zondag 11 maart 2012
verrassingen
Zaterdagochtend zijn wij altijd druk met de standaard dingen. Om 8u 's ochtends hebben de kinderen zwemles, daarna worden de weekboodschappen gedaan, uitgebreid koffiegedronken en vaak een bezoek aan de Mordialloc speeltuin.Het is dus geen wonder dat ik pas op weg naar de sportschool zag dat ik een gemist bericht had. Het blijkt Rob te zijn, een hele goede vriend van mijn vader en de ook de broer van Mieke die wij goed kennen. Mieke was degene die ons met open armen ontving toen wij hier net in Melbourne arriveerden. Rob is twee weken bij zijn zus op bezoek en belt om iets af te spreken.
Ik spring een gat in de lucht. Wat leuk! Meteen slaan we in voor een echte Ozzie barbie, ik geef het op om het huis op te ruimen en om 16u leggen we de laatste hand aan de salade. Het is alsof er familie komt. We hebben een ongelooflijk gezellige middag en avond, ik sleep ze mee op een toeristische avondwandeling bij ondergaande zon in onze suburb. Ook de kindjes vinden het ontzettend leuk en voor Rob goed en wel binnen is staat hij een balletje te trappen op ons knollenveld dat we ook wel tuin noemen ;-). We spreken af dat we elkaar komende week nog zien want ik brand van verlangen om wat van de omgeving te laten zien. Het is een stukje ver weg vlakbij. Een van de beste vrienden van mijn vader, daar wil ik natuurlijk heel erg mijn best voor doen. Dus dinsdag gaan we toeren in de varenbossen van de Dandenongs (als er maar geen leeches zijn....) en zaterdag gaan we, waar anders, naar Phillip Island.
Vandaag zijn we met elkaar en hebben we een wandeling geplande in You Yangs State Park. Een vulkanische rotsformatie in het hele platte landschap ca 50km ten zuidwesten van Melbourne. We hebben rotsen beloofd en klimmen dus de kindjes zitten te stuiteren van energie en enthousiasme in de auto. Er wordt wel dertig keer gevraagd of we er al zijn. De naam You Yangs komt van het Aboriginal woord " Wurdi Youang" of "Ude Youang" wat betekent "Grote berg in het midden van de vlakte".
Het is er verrassend mooi en de wandeling is uitdagend genoeg om de kinderen drie uur lang onvermoeibaar te laten klimmen en klauteren. Het blijkt dat op deze zondag in het lange weekend (morgen is het Labour Day) veel mensen deze plek hebben uitgezocht om te wandelen en te picknicken op een van de vele picknickplaatsen. Voor de verandering is dat wel eens leuk, meestal is het uitgestorven als we gaan wandelen. Als we terugkomen van de wandeling kijken we onze ogen uit naar alle families die met hun kinderen aan het bbqen zijn. Het ziet er gezellig uit.
Ik spring een gat in de lucht. Wat leuk! Meteen slaan we in voor een echte Ozzie barbie, ik geef het op om het huis op te ruimen en om 16u leggen we de laatste hand aan de salade. Het is alsof er familie komt. We hebben een ongelooflijk gezellige middag en avond, ik sleep ze mee op een toeristische avondwandeling bij ondergaande zon in onze suburb. Ook de kindjes vinden het ontzettend leuk en voor Rob goed en wel binnen is staat hij een balletje te trappen op ons knollenveld dat we ook wel tuin noemen ;-). We spreken af dat we elkaar komende week nog zien want ik brand van verlangen om wat van de omgeving te laten zien. Het is een stukje ver weg vlakbij. Een van de beste vrienden van mijn vader, daar wil ik natuurlijk heel erg mijn best voor doen. Dus dinsdag gaan we toeren in de varenbossen van de Dandenongs (als er maar geen leeches zijn....) en zaterdag gaan we, waar anders, naar Phillip Island.
Meteen aan het voetballen, hoe huislijk is dat!
Foto's maken van Rosella's in een boom tijdens de avondwandeling.
Rennen om net op tijd het laatste stukje zon in Port Phillip Bay te zien zakken.....
Vandaag zijn we met elkaar en hebben we een wandeling geplande in You Yangs State Park. Een vulkanische rotsformatie in het hele platte landschap ca 50km ten zuidwesten van Melbourne. We hebben rotsen beloofd en klimmen dus de kindjes zitten te stuiteren van energie en enthousiasme in de auto. Er wordt wel dertig keer gevraagd of we er al zijn. De naam You Yangs komt van het Aboriginal woord " Wurdi Youang" of "Ude Youang" wat betekent "Grote berg in het midden van de vlakte".
Het is er verrassend mooi en de wandeling is uitdagend genoeg om de kinderen drie uur lang onvermoeibaar te laten klimmen en klauteren. Het blijkt dat op deze zondag in het lange weekend (morgen is het Labour Day) veel mensen deze plek hebben uitgezocht om te wandelen en te picknicken op een van de vele picknickplaatsen. Voor de verandering is dat wel eens leuk, meestal is het uitgestorven als we gaan wandelen. Als we terugkomen van de wandeling kijken we onze ogen uit naar alle families die met hun kinderen aan het bbqen zijn. Het ziet er gezellig uit.
Het park is prachtig. Er zijn weinig vogels of andere dieren vandaag. We zien gelukkig wel twee hagedissen, de rest van de dieren is de wandelaars ontvlucht. We genieten enorm van de prachtige uitzichten en het lopen over de miljoenen jaren oude rotsblokken. In de verte zien we de industriegebieden van Geelong, aan de andere kant heel vaag de skyline van Melbourne en daar tussenin het uitgestrekte water van Port Phillip Bay. Af en toe komt er een vliegtuig langs dat op het vliegveld van Avalon gaat landen. We zien het alleen maar, horen er niets van. Het is apart om te zien hoe dit beschermde gebied zo ongerept ingeklemd ligt tussen stadse activiteit.
Weliswaar een heel ander soort verrassing als het bezoek van zaterdag, maar toch zeker een verrassing om dit hier te vinden.
vrijdag 9 maart 2012
los
Opnieuw een afwijzing deze week. Ik zie het niet meer zitten om te solliciteren. Tijdens onze boekclub bijeenkomst gisteravond lach ik van buiten maar huil ik van binnen. Ik vertel dat ik een bibliotheek met cv's heb, op maat voor iedere mogelijke baan. 1 pagina, 2, of 4. Het hybride formaat, de chronologische vorm, het feitelijke cv, of het meer emotionele? Voor ieder wat wils, maar niemand wil het.
Nu ga ik er over ophouden. Dit is het laatste dat ik erover wil zeggen. Ik wil niet meer dat het mijn leven beheerst. Het werkt verlammend en het bederft mijn plezier. En dat terwijl er zoveel leuke dingen gebeuren.
Bovendien zit ik tussen twee visa, een slechtere tijd om te solliciteren is er niet. Ik neem pauze. Rust. Ik wil er even niet meer aan denken. Ik laat het los.
Vanochtend ging ik naar de schoolvergadering als vertegenwoordiger van de milieucommissie. Tot mijn verbazing heeft de oudervereniging groot beslisrecht in wat er allemaal op school gebeurt. Dat geeft hoop dat er echt wat veranderingen doorgevoerd kunnen gaan worden. In deze commissie hoop ik te leren hoe ik in Australie moet communiceren om iets voor elkaar te krijgen. Vanmiddag werkte ik aan mijn boekje voor mensen die er op uit willen maar niet weten waarheen te gaan of wat te doen. Ik ben al heel ver en de vraag is groot. Dat moet nu maar eens af en gepubliceerd gaan worden. Een vriendin uit Nederland stuurde vandaag een mail met mogelijk een leuke baan die ik vanuit hier kan doen voor een bedrijf in Nederland.
Ik word alweer een beetje enthousiast.
Dus blij bak ik pannenkoeken voor Simon en zijn vriendjes die hier na school komen eten. Ik film een cricketwedstrijdje dat ze in de tuin spelen. Red Bink van de Bayblades die over het terras stuiteren en tollen. Praat bij met Isis op de bank in tuin na haar speelafspraak met een vriendin. Sla een shuttle met Tom die dol is op badminton.
Bud is al om 18.45u thuis. We lezen 5 verhalen voor uit een spannend boek. Dan spreek ik Wendy en zie prachtige baby Enna op Skype.
Zoveel leuke dingen. Ik ben blij. Wat wil een mens nog meer.
Nu ga ik er over ophouden. Dit is het laatste dat ik erover wil zeggen. Ik wil niet meer dat het mijn leven beheerst. Het werkt verlammend en het bederft mijn plezier. En dat terwijl er zoveel leuke dingen gebeuren.
Bovendien zit ik tussen twee visa, een slechtere tijd om te solliciteren is er niet. Ik neem pauze. Rust. Ik wil er even niet meer aan denken. Ik laat het los.
Vanochtend ging ik naar de schoolvergadering als vertegenwoordiger van de milieucommissie. Tot mijn verbazing heeft de oudervereniging groot beslisrecht in wat er allemaal op school gebeurt. Dat geeft hoop dat er echt wat veranderingen doorgevoerd kunnen gaan worden. In deze commissie hoop ik te leren hoe ik in Australie moet communiceren om iets voor elkaar te krijgen. Vanmiddag werkte ik aan mijn boekje voor mensen die er op uit willen maar niet weten waarheen te gaan of wat te doen. Ik ben al heel ver en de vraag is groot. Dat moet nu maar eens af en gepubliceerd gaan worden. Een vriendin uit Nederland stuurde vandaag een mail met mogelijk een leuke baan die ik vanuit hier kan doen voor een bedrijf in Nederland.
Ik word alweer een beetje enthousiast.
Dus blij bak ik pannenkoeken voor Simon en zijn vriendjes die hier na school komen eten. Ik film een cricketwedstrijdje dat ze in de tuin spelen. Red Bink van de Bayblades die over het terras stuiteren en tollen. Praat bij met Isis op de bank in tuin na haar speelafspraak met een vriendin. Sla een shuttle met Tom die dol is op badminton.
Bud is al om 18.45u thuis. We lezen 5 verhalen voor uit een spannend boek. Dan spreek ik Wendy en zie prachtige baby Enna op Skype.
Zoveel leuke dingen. Ik ben blij. Wat wil een mens nog meer.
maandag 5 maart 2012
regen, leeches en dino's
De behoefte om erop uit te gaan is groot. Het giet van de regen dit weekend. Vooral zaterdag. En dus gaan we naar heet science museum. Nu moet je niet denken dat dat een gezamenlijke activiteit wordt. Al bij de ingang van het museum roept iedereen wat hij of zij wil doen en Bud en ik moeten splitsen. Simon wil uiteraard naar de sportafdeling (rolstoelracen), Isis wil aan de toaster draaien om te kijken hoeveel energie het kost om een toast te bakken en Tom wil naar de speelstad waar hij een graafmachine kan besturen. Bink wil dinosaurussen voeren. Drie uur later zijn we klaar. Iedereen heeft gedaan wat hij wilde doen. Gelukkig is iedereen het nu zat, moe en voldaan. We kunnen naar huis. Een prima zaterdag, ik kan nog naar de sportschool en de kinderen huren dvd's met Bud en gaan met chips op de bank. Buiten giet het nog steeds. We eten brood, worstjes en sla. MMMM roept iedereen. Wat kan het leven soms simpel zijn :-).
Zondag mag ik kiezen en ik kies voor een wandeling in de oerbossen van de Dandenongs. Daar waar ik ook met Anouk ben geweest om Lyrebirds te zien. De 7km heuvel op en af is prachtig. Zondag giet het ook af en toe van de regen. Modderstromen lopen over het pad. De varenbomen druppen, de eucalyptus ruikt heerlijk en wij stampen door de bruine modder. De eerste 3km is leuk. Dan blijkt dat we worden aangevallen door leeches. Kleine agressieve bloedzuigers, zwarte wurmpjes die met honderden tegelijk op ons warme bloed afkomen. Het is herfst, het is nat, hoe had ik het kunnen vergeten. Bloedzuigertijd! In noodgang lopen we de rest van de wandeling. Onderweg komen we twee zeldzame landkreeften tegen die hun holen zijn uitgedreven door het vele water. Voor Isis wordt het net teveel als er een met zijn grote tangen richting Isis wappert. Ze heeft er helemaal genoeg van.
Een heerlijk weekend :-)
En vandaag weer een gewone dag. Wij zijn heel tevreden.
Rolstoelwedstrijd.
Newton's Cradle, eindeloos plezier om naar te kijken.
Zondag mag ik kiezen en ik kies voor een wandeling in de oerbossen van de Dandenongs. Daar waar ik ook met Anouk ben geweest om Lyrebirds te zien. De 7km heuvel op en af is prachtig. Zondag giet het ook af en toe van de regen. Modderstromen lopen over het pad. De varenbomen druppen, de eucalyptus ruikt heerlijk en wij stampen door de bruine modder. De eerste 3km is leuk. Dan blijkt dat we worden aangevallen door leeches. Kleine agressieve bloedzuigers, zwarte wurmpjes die met honderden tegelijk op ons warme bloed afkomen. Het is herfst, het is nat, hoe had ik het kunnen vergeten. Bloedzuigertijd! In noodgang lopen we de rest van de wandeling. Onderweg komen we twee zeldzame landkreeften tegen die hun holen zijn uitgedreven door het vele water. Voor Isis wordt het net teveel als er een met zijn grote tangen richting Isis wappert. Ze heeft er helemaal genoeg van.
Later lachen we hard en vrolijk. Eigenlijk was het toch een heerlijke wandeling. Isis en ik gaan nog zwemmen en heel lang douchen zodat vooral Isis er helemaal zeker van is dat er geen enkele bloedzuiger is achtergebleven.....
We zijn er bijna! Doorweekt, maar vrolijk. Hier zijn geen leeches meer!
Een landkreeftje midden op het wandelpad.
Bud wijst naar een vogel.
Tom heeft wonderschoenen. Hij vertelt ons trots dat hij de hele weg niet zelf heeft hoeven lopen, zijn schoenen lopen voor hem.
De zonnenstraaltjes weerkaatsen in een plas.
Een heerlijk weekend :-)
En vandaag weer een gewone dag. Wij zijn heel tevreden.
vrijdag 2 maart 2012
de milieucommissie
Geen hond die mij wil hebben om te komen werken. Maar als het om een commissie gaat dan kan ik terecht. Ik mag in de milieucommissie van school. Ik ken de baas van de Parent Association. Zij is de moeder van een van de beste vriendinnen van Isis. Aan haar heb ik mijn naam doorgegeven en gezegd dat ik graag in aanmerking wil komen voor een plek. Gisteren ben ik genomineerd en verkozen. Zo gaat dat dus, met het juiste netwerk kom je overal. Zelfs ik.
Volgende week hebben wij onze eerste vergadering. Ze weten nog niet wat mijn plan is. Ze weten al helemaal niet dat ik er zo genoeg van heb dat ik geen volledige baan kan vinden, dat ik uit pure wanhoop het UNESCO plan voor het goedkoop milieuvriendelijk maken van lagere scholen heb opgezocht en uitgeprint. Als ik mijn ei niet in een baan kwijt kan, dan maar op school. Er hangt verandering in de lucht met mijn komst. En ik ken de president dus ik heb een streepje voor ;-).
Naast het UNESCO plan heb ik een praktische agenda. Snel en makkelijk in te voeren, kleine moeite, groot plezier. Geen verpakkingsmateriaal meer mee naar school in de lunchboxen. Weg met de honderden zakjes en wikkels die over het schoolplein waaien, uit moet het zijn met de verkoop van plastic flesjes water terwijl er heerlijk kraanwater bij 20 drinkfonteinen op het schoolplein beschikbaar is. De oude verf uit het kunstatelier waar de kinderen kunstonderwijs krijgen gaat vanaf nu naar het gescheiden afval in plaats van door de gootsteen. Omlaag gaan de loeiende kachels in de klaslokalen als het buiten 16 graden is. Australie betekent niet automatisch dat je het recht moet hebben altijd in korte broek en met korte mouwen rond te lopen. Toch? De wandelende schoolbussen worden weer ingevoerd zodat er minder mensen met de auto komen en er meer kinderen gaan lopen.
Zo. Het wordt een druk jaar voor de milieucommissie.
En dat terwijl de eerste kennismakingsvergadering pas volgende week vrijdag is.......Hm. Ik loop the hard van stapel. Dat zie ik nu al. Laten we eerst maar eens kennismaken. En dan complimenten uitwisselen over alle "awesome" veranderingen die vorig jaar zijn doorgevoerd. En dan kijken we weer verder. Rustig aan, no worries mate. Het plan houd ik nog even achter de hand. Dat bespreken we over een paar weken bij een koffie in een cafe. Want uiteindelijk worden daar de afspraken gemaakt en de deals gesloten.
Ik ken de regels wel hoor. De regels voor het netwerken en het maken van beslissingen. Alleen ben ik nog niet zo goed in die regels volgen. Dat ga ik dit jaar leren.....in de milieucommissie. En misschien vind ik dan volgend jaar wel een baan. Want daar doe ik alles voor.
Volgende week hebben wij onze eerste vergadering. Ze weten nog niet wat mijn plan is. Ze weten al helemaal niet dat ik er zo genoeg van heb dat ik geen volledige baan kan vinden, dat ik uit pure wanhoop het UNESCO plan voor het goedkoop milieuvriendelijk maken van lagere scholen heb opgezocht en uitgeprint. Als ik mijn ei niet in een baan kwijt kan, dan maar op school. Er hangt verandering in de lucht met mijn komst. En ik ken de president dus ik heb een streepje voor ;-).
Naast het UNESCO plan heb ik een praktische agenda. Snel en makkelijk in te voeren, kleine moeite, groot plezier. Geen verpakkingsmateriaal meer mee naar school in de lunchboxen. Weg met de honderden zakjes en wikkels die over het schoolplein waaien, uit moet het zijn met de verkoop van plastic flesjes water terwijl er heerlijk kraanwater bij 20 drinkfonteinen op het schoolplein beschikbaar is. De oude verf uit het kunstatelier waar de kinderen kunstonderwijs krijgen gaat vanaf nu naar het gescheiden afval in plaats van door de gootsteen. Omlaag gaan de loeiende kachels in de klaslokalen als het buiten 16 graden is. Australie betekent niet automatisch dat je het recht moet hebben altijd in korte broek en met korte mouwen rond te lopen. Toch? De wandelende schoolbussen worden weer ingevoerd zodat er minder mensen met de auto komen en er meer kinderen gaan lopen.
Zo. Het wordt een druk jaar voor de milieucommissie.
En dat terwijl de eerste kennismakingsvergadering pas volgende week vrijdag is.......Hm. Ik loop the hard van stapel. Dat zie ik nu al. Laten we eerst maar eens kennismaken. En dan complimenten uitwisselen over alle "awesome" veranderingen die vorig jaar zijn doorgevoerd. En dan kijken we weer verder. Rustig aan, no worries mate. Het plan houd ik nog even achter de hand. Dat bespreken we over een paar weken bij een koffie in een cafe. Want uiteindelijk worden daar de afspraken gemaakt en de deals gesloten.
Ik ken de regels wel hoor. De regels voor het netwerken en het maken van beslissingen. Alleen ben ik nog niet zo goed in die regels volgen. Dat ga ik dit jaar leren.....in de milieucommissie. En misschien vind ik dan volgend jaar wel een baan. Want daar doe ik alles voor.
Abonneren op:
Posts (Atom)
