Bepakt en bezakt staan we een uur later op de parkeerplaats bij Cape Schank in het Mornington Peninsula National Park. Het is hier ontzettend mooi zeg ik tegen Chantal. We proberen door de storm en gietende regen iets te zien van de parkeerplaats waar we op staan. Natuurlijk zijn we hier niet voor niets gekomen. We gaan naar buiten, want het is hier mooi. En we zijn hier nu toch.....
Chantal, Tom en Bink blijven in de auto terwijl ik vast de kar uit de achterbak haal en regenjassen aanreik. Inmiddels moet ik achter de kar aanhollen die al een eind verder is gewaaid. Tom zegt dat hij niet wil. Chantal vindt alles leuk (zegt ze ;-)) en we gaan onderweg. Of beter, we waaien onderweg. We zien geen hand voor ogen, gelukkig staan er hekken langs de prachtige kliffen. We kunnen de kliffen en de vuurtoren waar Cape Schank bekend om is helaas niet zien door de storm. Doornat, koud maar ontzettend verfrist komen we een kwartier later bij de auto. Hm, de echte wandeling gaan we niet doen. Dus door naar de koffie in Flinders. Ik vertel dat daar het beste cafe ooit zit met de lekkerste taarten van Victoria en een haardvuurtje. Ik parkeer de auto, ren naar de ingang van het cafe door de gietende regen om te zien of het open is. Het ziet er donker uit. Dicht.
We raken nooit ontmoedigd en gaan naar de concurrent aan de overkant. Bink pakt vast een donut van de toonbank zonder dat ik besteld heb. Tom wil choclodataart maar zodra hij erachter komt vdat dat "Mudcake" heet, eet hij er geen hap meer van. Chantal en ik keuvelen rustig verder.
Het Mornington Peninsula wordt niets meer besluiten we rennend door de aanwakkerende storm. We zien nauwelijks een hand voor ogen. De varenbossen in de Dandenongs dan maar? Naarmate we de heuvels naderen wordt het steeds mistiger. Welke heuvels, we zien de heuvels niet eens. Op het laatste moment beslissen we dat we het niet doen. We zijn nat. Het giet. Het wordt niet beter. We gaan naar huis.
Het zou Melbourne niet zijn als de zon niet binnen vijf minuten zou schijnen na thuiskomst. En dat doet hij dus. De picknick eten we snel aan tafel en we rennen meteen de deur uit om de Brighton Beach huisjes te bekijken. Letterlijk rennend want we bewegen ons tussen schooluren en de kinderen moeten op tijd opgehaald worden. Moe, eindelijk warm en tevreden zitten we een paar uur later met z'n allen aan tafel. Het is een heerlijke dag geweest, en we kunnen regen, Cape Schanck, kangoeroes, de strandhuisjes en Mudcake op onze checklist afvinken.
Vandaag doen we een tweede poging. We zagen gisteren wel kangoeroes, maar het bewijs moet vastgelegd worden. We waren wel op Cape Schanck, maar we zagen niets. We hoorden de oceaan wel brullen, maar waar die was konden we niet vinden. Dus opnieuw trekken we eropuit. En met succes. Ons ervan bewust dat het alweer de laatste dag is genieten we van iedere stap die we zetten op onze wandeling naar de Bushrangers Bay.
Vanavond gaan we uit eten. Op de vraag wat het meeste is opgevallen van Australie zoals Chantal het nu gezien heeft is het antwoord
1) Dat het heel rustig is op straat en dat iedereen rustig rijdt
2) Dat het rommelig is
3) Dat je hier net zo makkelijk in een restaurant kan eten als in Nederland
Dat vind ik leuk om te horen. Ik zie dat soort dingen niet meer.
Nu hebben we foto's uitgewisseld. Ik merk dat we er allebei vrolijk en blij op staan. We hebben het naar ons zin, dat is duidelijk. Nog een ochtend, en dan is het weer voorbij. Het bezoek van Chantal.
De checklist is compleet. We zijn bijgepraat, we zijn uit eten geweest, de kangoeroes hebben we gefotografeerd, we hebben met onze blote voeten in de oceaan gelopen, we hebben door Tea Tree tunnels gelopen, Magpies gezien, aan een picknicktafel gezeten, met Australiers gesproken. Check, check, check,
