groen gras

We zijn er. Na een supersnelle en makkelijke reis van 21 uur. Een heerlijk weerzien. Stralende koppen. Ik loop met mijn blote voeten door het natte gras na een regenbui. Een groep ganzen gaat voorbij in de lucht. We hoeven niet op te passen voor enge spinnen.
Oh wat fijn allemaal. We zijn blij.
Beneden hoor ik het gepruttel van het koffieapparaat. Boven slapen de kindjes als een roos. De stemmen van Karin en Inne keuvelen zacht op de achtergrond.
Het wordt een heerlijke tijd :-)

afsluiten

Vandaag wordt er van alles afgesloten. Simon heeft zijn laatste voetbal training van het seizoen, Bink gaat voor het laatst naar zijn crèche, Isis maakt de laatste aanpassing voor haar project in Nederland, Bud heeft zijn laatste werkdag voor de vakantie. Tom heeft voor het laatst een lunchbox mee voor de vakantie. Het brood is op en morgen mag hij een lunch order op school. En ik schrijf voor het laatst een blog vanuit Australië, de eerstvolgende is vanuit Europa :-)
Tot snel!

 Bink trakteert op zijn crèche. Al weken vraagt hij om "birthday cake". Vanochtend hebben we snel cakejes gebakken voor zijn laatste dag, en ook alvast een beetje voor zijn verjaardag. Hij is heel blij. 

 Simon en voetbaltraining. Dat gaat goed samen. 

Tom vindt het ook leuk bij voetballen. Hier is hij op weg naar de speeltuin. 

ongebruikelijk

Ongebruikelijke dingen gebeuren er deze week eigenlijk nauwelijks. Er is een enorme onweersbui en de bliksem slaat in in het prachtige gerenoveerde huis tegenover ons. Met een klap zo hard als een explosie. Hoe het komt? Bij het renoveren van de kerk hier vlakbij is de bliksemafleider van het kruis op de toren gehaald, en niet weer teruggezet. Bij het renoveren van het huis tegenover ons is een elegante ijzeren schoorsteen op het dak gezet met een leuke puntige vlag aan het uiteinde. Ideaal voor een enorme bliksemschicht die recht naar beneden komt. Gelukkig valt de schade mee. Een modem en een televisiekastje zijn kapot. En de vlag is zwart. Komende week zal er een bliksemafleider geplaatst worden bij de overburen. Een veilig idee.......

En verder?

We zijn aan het pakken. En dat is pas echt ongebruikelijk. Dat doen we altijd op de dag van vertrek. Of de avond van tevoren. Nu doen we het anders. Het moet vandaag, anders weet ik noet waar ik nog tijd moet vinden. Het resultaat. Heerlijk! De koffers staan klaar, de was is gedaan, het huis is opgeruimd. We zouden nu kunnen vertrekken als het moet. De hele dag zijn we bezig geweest. Tuin netjes, ballen in de bak, steps naar de schuur. Kamers opgeruimd, bedden schoon en fris. Rugzakjes gepakt, knuffels klaar, tandpasta in doorzichtige zakjes. Bink is onrustig, die komt steeds met meer dingen aanlopen waarvan hij graag wil dat het meegaat. Een voorleesboek. Zijn baby. Een auto. Een puzzel. Zijn pyjama.
Nog drie nachtje slapen!  We zijn er klaar voor en we hebben er zin in.

Deze week is er ook nog even tijd voor een uurtje buitenlucht met Bink 

 Water drinken

Bijen kijken, het wordt weer voorjaar!

naar het werk, en terug

Vandaag was het weer een werkdag. Een korte weliswaar, maar dat maakt voor de tocht naar het ziekenhuis niet uit. Gisteren bleek dat de werktijden toch niet zo flexibel zijn als in eerste instantie leek. Om uiterlijk 9 uur op kantoor. Tien minuten te laat is nog net acceptabel, maar bij meer dan dat moet er gebeld worden met de baas. Dat geeft een probleem voor vandaag. Op dinsdag moet ik de kinderen naar crèche en school brengen. Gelukkig wil onze babysit Charlie wel een uurtje op komen passen voor school begint.

Ik plak intussen pleisters op de blaren van mijn tenen en trek mijn laarzen aan. Weliswaar met te hoge hakken, maar op mijn andere schoenen kan ik echt niet meer lopen. Snel mijn fototoestel in mijn tas en weg ben ik. De ketting heen en weer zwiepend om mijn nek. Ik ben toch nog niet zo elegant als ik zou willen zijn.....
Ik loop een stukje onze straat door en sla af richting het station. Het is eindelijk een keer mooi weer!

De trein staat al te wachten. Ons station is een beginstation dus er is altijd plek. Ik moet nog een artikel lezen over patiëntbetrokkenheid in het opnieuw opzetten van zorgprojecten in ziekenhuizen, en geniet van de 20 minuten rust die ik heb. Zo lang duurt het voor ik eruit moet.

Nu wandel ik naar het ziekenhuis, een tochtje van ongeveer 10 minuten. Geen straf.

 Dit is Punt Road, ik werk in het zwarte gebouw aan de linkerkant. 

Ik begin de binnendoor gangetjes al te kennen. Met mijn pas die alle deuren doet openen ga ik door de stafingang naar binnen. Ik merk dat ik nog steeds nieuw ben in de baan, en trots. Ik kan het niet laten om af en toe met de kaart voor een deur te wapperen. Het kind in mij is een beetje wakkergeschud.....

Van het kantoor mag ik geen foto's nemen. Ik zit in een ruimte aan het raam, waar ik een computer deel met iemand die dat geloof ik niet zo leuk vindt. Tenminste, niet op de dagen dat we er allebei zijn. Er is en team van 5 mensen en we zitten aan lange tafels langs de muur en het raam. De manager zit in een eigen kantoor in dezelfde ruimte, de grote baas die leider is van het project waar ik aan meewerk, ook.

Het leven wordt beheerst door vergaderingen. Vooral nu voor mij. Ik moet heel veel mensen, commissies, afdelingen en werkgroepen leren kennen. Het duizelt mij voor mijn ogen. Bovendien moet ik alle losse projectonderdelen aan elkaar zien te breien en een gevalideerde patiëntvragenlijst afhebben, maandag...... Ik leer snel. Die vragenlijst had ik al af, op basis van de criteria die ze hadden gesteld. Maar zo makkelijk gaat het niet, de universiteit houdt zich er mee bezig, een vragenlijst validator en nog tientallen andere mensen die alles weten van vragenlijsten. Behalve ik, en ik moet opleveren.  Maandag....

Het is precies zoals ik het wil. Ik zit er middenin. Leer het ziekenhuisjargon, kijk ademloos naar de processen, de ambulance helicopters die af en toe landen. Probeer kpi's te begrijpen en af en toe wat zinnigs te zeggen. Mijn Engels wordt in een noodtempo bijgespijkerd, evenals de manier van communiceren. Iedere mail die je krijgt begint met "Hi", maakt niet uit naar wie je hem stuurt. Mensen die mij niet kennen maar wel al een mail hebben gehad zeggen meteen dat ze wisten dat ik uit Europa kom. Vanwege mijn formele schrijfstijl..... Ok. Ook weer geleerd.

Ik heb inmiddels een mooi café ontdekt, op de bovenste verdieping van een onderzoeksinstituut. Buren van het ziekenhuis waar wij ook mogen komen (weer die pas!). Samen met een onderzoeker bespreken we de vragenlijst. Ik kijk stiekem af en toe naar buiten. Daar ligt de stad. Iedereen raadt het park aan. Maar of er ooit tijd zal zijn om te gaan om een rondje te lopen?

Vijf uur nadat ik uit de trein ben gestapt zit ik weer op het station. De trein rijdt voor mijn neus weg. O ja, de centrale klok van het ziekenhuis staat 5 minuten achter. Dat weet iedereen, behalve ik. Ongeschreven regels en wetenswaardigheden, daar kom je het moeilijkste achter. Aan de andere kant, ik wist dat de trein voor 7 uur 's ochtends gratis is, daar had nog nooit iemand van gehoord. Had ik dan toch nog wat toe te voegen vandaag?

Mijn oog valt op de muur tegenover de bank waarop ik op de volgende trein zit te wachten. Biscuits. Mijn lunch. Ik heb honger. Dat was ik even vergeten in de hectiek van de dag.

En zo, knabbelend op mijn boterham met kaas, zwiepende ketting in mijn tas, laarzen omgewisseld voor zachte gympen (ja, ik leer snel!) zit ik in de trein terug naar huis. Om op tijd te zijn voor het middagprogramma van de kinderen. Voetballen, zwemmen, huiswerk, eten, badderen, lezen, bed.

En dan aan het werk. Want het patiënt tevredenheidsonderzoek laat mij niet los.

zwembad

Niet zover bij ons vandaan is een aantal maanden geleden een nieuw zwembad ge-opend. Sinds het open is vragen de kinderen al of we er een keer naartoe kunnen gaan. De kinderen zwemmen heel vaak, maar meestal in een les of om te trainen. In dit zwembad kan dat ok, maar het is vooral leuk omdat er een enorme glijbaan is en een waterspeeltuin.  Tenminste, dat denken de kindjes.
Vandaag is het zover. We hebben het zo druk gehad de laatste tijd dat we het gevoel hebben niet echt veel leuke dingen gedaan te hebben als gezin. Een uitstekende gelegenheid voor het uitproberen van het nieuwe zwembad dus.
We parkeren de auto buiten het ultra moderne gebouw. Het is er helemaal vol. Bud en ik kijken elkaar aan en denken er het onze van. De kinderen merken het niet, ze zijn uitgelaten. Wij denken nog hoopvol dat het allemaal sporters zijn die gebruik maken van het gigantische sportcomplex waar het zwembad onderdeel van is. Bij het binnenkomen blijkt het tegendeel. Het hele sportcomplex is verlaten op 1 ruimte na. Het zwembad. Een oorverdovend lawaai komt ons tegemoet. Het is tjokvol met mensen. We kunnen elkaar nauwelijks verstaan. Bink klimt angstig in mijn benen.
De volgende 1,5 uur zijn voor de kinderen ontzettend leuk. Bud en ik doorstaan het. Bud gaat met de kindjes om de beurt op de grote tunnelglijbaan. Het hoogtepunt van de middag. Simon en Isis stralen en hebben knalrode wangen van de spanning, het hoge chloorgehalte van het water en de warmte.
Na 1,5 uur is het goed geweest. Bink is moe en voldaan. Hij is niet meer bang. Tom is uitgeput van het onderwatertikkertje spelen.
In de inmiddels overbevolkte en smerige kleedkamers kleden we ons weer aan. Smekend kijken de kinderen ons aan of we patatjes kunnen blijven eten. Maar bij de treurige aanblik van een laatste bakje slappe frieten onder een warmhoudlamp en de vieze plastic tafeltjes, zijn ze het er helemaal mee eens dat we thuis gaan eten. Tevreden, een lollie in hun mond, een geurspoor van chloor achterlatend stapt iedereen weer in de auto.  Thuis is de pan tomatensoep binnen 20 minuten tot de bodem leeggelikt. Na het eten schuiven we de bank opzij en dansen we nog wat op Cubaanse muziek. Heerlijk.
Een goed einde van het weekend. Wij zijn weer klaar voor de week.
En misschien gaan we zelfs nog wel een keertje terug naar het zwembad :-).

date

Voor het eerst in een lange tijd hebben Bud en ik een afspraak. Samen. Thuis. Op de bank. Ik heb een film gehuurd, The Lincoln Lawyer. Ik heb Thai's eten besteld dat we om 20u op kunnen halen.
Ik vertel aan de kinderen dat Bud en ik een date hebben. Tom "jij kan geen date hebben met Bud, want je bent al met hem getrouwd". Simon "het kan geen date zijn want een date heb je alleen maar buiten de deur". Isis "Het is geen date want je hebt je niet omgekleed." Bink "ook visie kijke mama?". Waar ze de wijsheid hebben opgedaan weet ik niet. Maar ze weten er blijkbaar alles vanaf :-).

Moe van de week slapen de kleine mensen al om 19.15u. Ik kan nog snel even het eten van tafel opruimen, de berg pasta van onder de tafel verwijderen en een wijntje inschenken. De avond is begonnen. Want hoewel het thuis is, we allang getrouwd zijn, en ik nog gewoon mijn spijkerbroek en shirt van de dag aanheb, een date is het.
Fijn!

o ja

O ja. Zo gaat het als iedereen werkt in huis. Ik was het bijna vergeten. Ik heb de laatste vier jaar op tijden gewerkt dat iedereen de deur al uit was, of 's avonds. En dat blijf ik nu ook doen. Maar wat nu anders is, is dat ik de hele dag weg ben.  Heeft iedereen de juiste briefjes bij zich. Is het ontbijt opgeruimd. Zie ik er netjes uit. Rennen naar de trein. En dan... zitten. Rust. Pas op de plaats.
In het ziekenhuis is er op mij gerekend. Ik heb een paswoord voor de computer. Kan meteen bij de veiligheidsdienst een pas gaan halen. Ik kan overal door deuren met een zwaai van mijn pas. Kan koffiezetten in de keuken voor het personeel. Ik hoor erbij. Een gevoel van trots en geluk overvalt mij.
Ik ben ook een beetje onzeker.
Kan het wel?
Zijn de verwachtingen niet te hoog gespannen?
Ik moet meteen al iets slims zeggen in een vergadering vanmiddag. Maar dat lukt natuurlijk helemaal niet. De vraag komt onverwacht. Van mijn nieuwe baas. Ik ben onvoorbereid. Krijg een kleur. En dat op mijn eerste dag.......ze zullen we gedacht hebben.....
Behalve dat gaat het allemaal goed. Ik ben bij presentaties, bij HR, bij IT en krijg een rondleiding op de eerste hulp afdeling. Ik ontwikkel een vragenlijst, werk een workshop uit en ontmoet mijn teamleden. Het ziekenhuis zie ik van boven tot onder, van links naar rechts.
Aan het eind van de middag ga ik naar huis. Ik haal nauwelijks het station op mijn nieuwe schoenen, zo zeer doen mijn voeten. Dat hoort zo op je eerste dag.
Een kleur, moe, zere voeten, en de vraag of ik een goede indruk heb achtergelaten.
Als ik thuiskom is Wendy, onze oppas vandaag, in de pannen aan het roeren. Bud heeft thuis gewerkt en heeft geholpen de boel op orde te krijgen. De kindjes zijn blij en tevreden. Alles is perfect georganiseerd. Het voelt als een feestje.
De eerste dag. Het zit erop. Een nieuwe baan. Wow.

opruimen

Plotseling slaat de opruim- en organiseerwoede toe. Er moet nog zoveel gebeuren, en ik wil natuurlijk supergeorganiseerd zijn als ik weer ga werken. Ik wil geen stress voor de anderen. Dus handen uit de mouwen. Kinderopvangcentra bellen en bezoeken, formulieren invullen, nummers aanvragen voor naschoolse opvang, voorschoolse opvang. Babysitter regelen voor de komende weken voor de paar dagen die ik vast aan het werk ga. Lijsten, dagplanners, boodschappen. Pantykousen, lippenstift en schoenen zonder hakken. Het buro leeg. Was weggewerkt. Eten klaar voor de komende twee dagen. Huiswerk van de kinderen af en in hun schooltas. Treinkaart opgeladen. Fietsbanden opgepompt. Tom moet nog een achterstallige inenting halen. Zwemtassen klaarzetten voor het dagelijkse schoolzwemmen de komende weken.
Het meeste plezier beleef ik aan het leegmaken van mijn map met sollicitatiebrieven, advertenties, netwerkcontacten, gespreksverslagen, 30 verschillende cv's. Weg ermee. Het vervelendste is de administratieve rompslomp rond de hele kinderopvang. Het leukste is het vooruitzicht morgen aan de slag te gaan.
Als het weekend wordt doen we de normale dingen. Om 8 uur zwemmen Tom, Simon en Bink. Ik maak weer eens wat foto's, het is al zo'n tijd geleden. Daarna racen naar het voetbalveld, waar Simon moet voetballen. Ik heb kantinedienst en verkoop bbq worstjes (9u 's ochtends!), koffie, chocoladerepen en van alles en nog wat terwijl de rest van de familie langs de lijn staat.
's Middags gaan de grote jongens naar de Saints kijken, footy in het grote stadion. Ik ga met Isis even langs bij mensen die hier pasgeleden zijn komen wonen. Een bos Australische bloemen mee, en een Australisch appeltaartje. Ik weet hoe het is. Man een weekend weg voor werk, vrouw met de twee kindjes en een kleine baby thuis. Een van de kindjes ziek. Dat is niet altijd makkelijk als je net vier weken geleden bent aangekomen in een wildvreemde stad. Maar ze hebben het prima voor elkaar. Isis speelt lief met de kindjes en ik mag de baby even knuffelen. Erg leuk en gezellig.
En nu is het opruimen gedaan, Tom heeft vandaag voetballen en is met Bud en Simon naar het voetbalveld. Bink ligt even te slapen onder de boom, die is moe. En Isis krummelt op haar kamer met Mozart op de achtergrond.

Stilte voor de storm als morgen het nieuwe schema van kracht wordt......

 Tom met Flossy, zijn juf. 

 Bink doet de "mat run".

 De beste positie langs de lijn zoeken. Tom, Isis, Bink en Bud. 

Simon gaat op in het spel. 

grap

Dit moet ik even vertellen.
We hebben een grappenmaker in ons midden.
Bink.
Vandaag lopen we naar huis. We komen langs het huis van de buren op weg naar huis. Bink slaat af. Hij gaat bij de buren oprit op en roept "dag mamma, doei". Hij kijkt mij ondeugend aan en stapt vol vertrouwen weg. Ik vraag wat hij gaat doen, wil hij niet naar huis? "Nee, mij huis hier, doei". Ik vraag nog of hij het zeker weet. Ja hij weet het zeker. Langzaam loop ik door en kijk een paar keer achterom. Ik zie dat hij naar een muurtje sluipt. Dan stapt hij plotseling naar voren en lacht zo hard dat hij omvalt. "Daar ben Bink weer eigen thuis!" roept hij stralend. Hij vind het zo'n goede grap dat hij een half uur later nog steeds hikt van het lachen.
Ik lach ook. Het is heel komisch.

alle goede dingen komen tegelijk

Dit is een week van goed nieuws voor ons huishouden.

"De sterren staan goed" vertelt iemand mij. "Degene die altijd over je schouder met je meekijkt vindt dat je het verdient hebt", zegt iemand anders.
Dat zijn dingen die moeilijk te geloven zijn voor iemand als ik, die gelooft in het toeval, de natuur, hard werken en een grote dosis geluk hebben.

Deze week hebben we geluk.

De huisbaas belt dat hij niet gaat bouwen en dat we dus niet in december het huis uit hoeven. De kinderen springen een gat in de lucht. Er worden plannen gemaakt om de dozen uit te pakken die nog steeds in de schuur staan. Isis wil andere shutters, Simon wil gordijnen, Tom wil de muur witverven. Ik heb afgesproken dat we als we terug zijn van vakantie, we met de huisbaas zullen overleggen wat we doen. We willen wel dat er wat onderhoud aan het huis gepleegd wordt voor we beslissen dat we ook willen blijven.

Isis is het niet geworden afgelopen vrijdag. Dat lijkt geen goed nieuws. Maar dat is het wel. Ze is stralend dat haar speech zo goed ging. Ze vond het heel leuk om mee te doen. We zijn heel trots dat ze het zo goed en positief opvat.

En dan het allergrootste nieuws. Net nu ik alles op de rails heb. Heerlijk cursussen aan het schrijven ben voor apothekersassistenten, mijn boek bijna af is, de milieucommissie op school groeit en bloeit. Net nu komt er een baan voorbij waarvan ik al jaren alleen maar heb kunnen dromen. Zeven weken zweten heeft het gekost. Vier interviews en een presentatie voor een groep belangrijke mensen. Vrijdag heb ik gehoord dat ik de baan gekregen heb. Vanochtend hebben we contractbesprekingen gehad. Acht oktober mag ik beginnen.
Het is een baan in een groot ziekenhuis in Melbourne op een afdeling die zich bezighoudt met het opnieuw opzetten van zorgprocessen, continue zorgverbetering en kwaliteit van zorg in het ziekenhuis. Mijn hart maakt een sprong van blijdschap. Het is bijna te mooi om waar te zijn. En weet je wat? Het is gegaan via mijn netwerk. Ik val nu officieel binnen de 90% van de mensen die een baan vinden via hun netwerk. Zou het echt waar zijn dat 4 jaar solliciteren onsuccesvol is geweest vanwege het ontbreken van een netwerk?
Ik moet nog een beetje bekomen van de schrik. De kinderen weten niet of ze het leuk moeten vinden of dat ze heel hard moeten huilen. Maar ik weet zeker dat het gaat lukken om het nog steeds fijn te hebben met het gezin, en daarnaast te kunnen werken. Ookal zal ik heel veel dingen missen.

Ik heb al een nieuwe broek gekocht, en een nieuw shirt. Nu nog een paar nieuwe schoenen want die hakken die ik heb, die kunnen echt niet. Ik toren als een gigantische reus boven iedereen uit. Daar moet wat aan gedaan worden. Ik voel mij plotseling een ander mens.
Ik ga weer werken.
Oh wat fijn.

Er zal heel veel zijn om over te schrijven binnenkort :-).

nog net

Op de valreep, voor het weekend voorbij is schrijf ik nog even een korte blog.
Buiten stormt het.
We hadden het fijn vandaag.
Voetbal voor Tom vanochtend, schone lakens aan de lijn wapperend voor Marit, Olympische spelen samenvattingen op de televisie voor Simon, een gezellige kamer voor Isis, nieuwe schoenen voor Bud en voor Tom, en grote golven in de vissenvijver voor Bink. Als afsluiting "hamburger the lot" diner met de overburen. Een fijne rustige zondag. We kunnen weer opgefrist een nieuwe week aan.

een half jaar later

Voor wie het nog weten is dit een vervolg van het verhaal over de junior school council. De teleurstelling van een half jaar geleden waarin Isis graag gekozen wilde worden en geen speech had voorbereid over waarom zij de ideale kandidaat was..... Ze werd niet gekozen.

We zijn een half jaar verder.

Gisteren kwam ze thuis met het verhaal dat er weer een nieuwe council gekozen gaat worden. En dat ze zich kandidaat wil stellen.
In haar hoofd vormt zich een verhaal voor een speech. Vandaag zet ze het op papier. Helemaal zelf. Ik doe niets. Terwijl ik sta te koken komt ze het voordragen. In het begin verlegen en op haar briefje starend. Na 10 minuten vol zelfvertrouwen en uit haar hoofd.

Ze gaat ervoor. Haar eerste formele speech. We zijn zo trots dat ze dit heeft verzonnen en dat ze voor de groep durft te gaan staan. Wij duimen dat ze morgen gekozen wordt! We gunnen het haar zo.

school

Het is ongelooflijk hoeveel er gebeurt op school. En hoeveel er aan interactie van ouders verwacht wordt. Drie jaar geleden vond ik het vreselijk. Nu ben ik er aan gewend en zie ik ook wel de voordelen. De school wordt gezien als een gemeenschap en dat wordt gepromoot. Iedereen denkt mee, doet mee, organiseert koffie-ochtenden, diners, feesten en barbecues. En nu gaat het hoofd van de school ook nog in gesprek met de ouders van ieder jaar om beter op de hoogte zijn van wat er allemaal speelt. Dat is een extra aanvulling aan het drukke programma dat er al is.
Met drie kinderen op school zou je er makkelijk een voltijds baan aan kunnen hebben. Er zijn mensen voor de bussen nodig die naar het zwembad gaan voor schoolzwemmen (Isis en Tom). Er is weer een verkleeddag geweest om geld in te zamelen voor gehandicapte kinderen. Dat naast de wekelijkse lees-, schrijf- en rekenlessen waar altijd hulp bij nodig is in het jaar van Tom. Bij Isis is het wat minder geworden, maar ook bij haar wordt er af en toe hulp verwacht. Zoals vandaag bij het maken van kleurenwielen. We leren over primaire, secundaire en tertiaire kleuren. Over tinten, schaduwen en tegenovergestelde kleuren. Mijn hoofd suist ervan, maar de kinderen draaien hun hand niet om voor dit soort theoretische weetjes.
Het is leuk, en Isis is trots dat ik er ben. Ik mag een groep van drie kinderen begeleiden. Ze vinden het leuk dus het is een makkelijke taak vandaag. Bink vindt het ook prachtig, steekt zijn hand op als er vragen beantwoord moeten worden, en zingt keihard "hup Holland hup" op een moment dat iedereen stil moet luisteren. Ik krijg wat geïrriteerde blikken van andere ouders, maar trek mij daar inmiddels niets meer van aan. Bink gaat of mee, of ik kom niet helpen.......

Ik heb mijn bijdrage weer geleverd....en langzaam maar zeker merk ik dat ook wij een onderdeel van de schoolgemeenschap worden. Onverwacht, maar toch ook wel leuk.

 Isis de Indiaan

 Simon de Soccerspeler

Tom Tomaat

Kleurenwiel maken op school door koekjes te verven met gekleurd glazuur. 

Bink doet ook goed mee ;-)