o ja

O ja. Zo gaat het als iedereen werkt in huis. Ik was het bijna vergeten. Ik heb de laatste vier jaar op tijden gewerkt dat iedereen de deur al uit was, of 's avonds. En dat blijf ik nu ook doen. Maar wat nu anders is, is dat ik de hele dag weg ben.  Heeft iedereen de juiste briefjes bij zich. Is het ontbijt opgeruimd. Zie ik er netjes uit. Rennen naar de trein. En dan... zitten. Rust. Pas op de plaats.
In het ziekenhuis is er op mij gerekend. Ik heb een paswoord voor de computer. Kan meteen bij de veiligheidsdienst een pas gaan halen. Ik kan overal door deuren met een zwaai van mijn pas. Kan koffiezetten in de keuken voor het personeel. Ik hoor erbij. Een gevoel van trots en geluk overvalt mij.
Ik ben ook een beetje onzeker.
Kan het wel?
Zijn de verwachtingen niet te hoog gespannen?
Ik moet meteen al iets slims zeggen in een vergadering vanmiddag. Maar dat lukt natuurlijk helemaal niet. De vraag komt onverwacht. Van mijn nieuwe baas. Ik ben onvoorbereid. Krijg een kleur. En dat op mijn eerste dag.......ze zullen we gedacht hebben.....
Behalve dat gaat het allemaal goed. Ik ben bij presentaties, bij HR, bij IT en krijg een rondleiding op de eerste hulp afdeling. Ik ontwikkel een vragenlijst, werk een workshop uit en ontmoet mijn teamleden. Het ziekenhuis zie ik van boven tot onder, van links naar rechts.
Aan het eind van de middag ga ik naar huis. Ik haal nauwelijks het station op mijn nieuwe schoenen, zo zeer doen mijn voeten. Dat hoort zo op je eerste dag.
Een kleur, moe, zere voeten, en de vraag of ik een goede indruk heb achtergelaten.
Als ik thuiskom is Wendy, onze oppas vandaag, in de pannen aan het roeren. Bud heeft thuis gewerkt en heeft geholpen de boel op orde te krijgen. De kindjes zijn blij en tevreden. Alles is perfect georganiseerd. Het voelt als een feestje.
De eerste dag. Het zit erop. Een nieuwe baan. Wow.