alle goede dingen komen tegelijk

Dit is een week van goed nieuws voor ons huishouden.

"De sterren staan goed" vertelt iemand mij. "Degene die altijd over je schouder met je meekijkt vindt dat je het verdient hebt", zegt iemand anders.
Dat zijn dingen die moeilijk te geloven zijn voor iemand als ik, die gelooft in het toeval, de natuur, hard werken en een grote dosis geluk hebben.

Deze week hebben we geluk.

De huisbaas belt dat hij niet gaat bouwen en dat we dus niet in december het huis uit hoeven. De kinderen springen een gat in de lucht. Er worden plannen gemaakt om de dozen uit te pakken die nog steeds in de schuur staan. Isis wil andere shutters, Simon wil gordijnen, Tom wil de muur witverven. Ik heb afgesproken dat we als we terug zijn van vakantie, we met de huisbaas zullen overleggen wat we doen. We willen wel dat er wat onderhoud aan het huis gepleegd wordt voor we beslissen dat we ook willen blijven.

Isis is het niet geworden afgelopen vrijdag. Dat lijkt geen goed nieuws. Maar dat is het wel. Ze is stralend dat haar speech zo goed ging. Ze vond het heel leuk om mee te doen. We zijn heel trots dat ze het zo goed en positief opvat.

En dan het allergrootste nieuws. Net nu ik alles op de rails heb. Heerlijk cursussen aan het schrijven ben voor apothekersassistenten, mijn boek bijna af is, de milieucommissie op school groeit en bloeit. Net nu komt er een baan voorbij waarvan ik al jaren alleen maar heb kunnen dromen. Zeven weken zweten heeft het gekost. Vier interviews en een presentatie voor een groep belangrijke mensen. Vrijdag heb ik gehoord dat ik de baan gekregen heb. Vanochtend hebben we contractbesprekingen gehad. Acht oktober mag ik beginnen.
Het is een baan in een groot ziekenhuis in Melbourne op een afdeling die zich bezighoudt met het opnieuw opzetten van zorgprocessen, continue zorgverbetering en kwaliteit van zorg in het ziekenhuis. Mijn hart maakt een sprong van blijdschap. Het is bijna te mooi om waar te zijn. En weet je wat? Het is gegaan via mijn netwerk. Ik val nu officieel binnen de 90% van de mensen die een baan vinden via hun netwerk. Zou het echt waar zijn dat 4 jaar solliciteren onsuccesvol is geweest vanwege het ontbreken van een netwerk?
Ik moet nog een beetje bekomen van de schrik. De kinderen weten niet of ze het leuk moeten vinden of dat ze heel hard moeten huilen. Maar ik weet zeker dat het gaat lukken om het nog steeds fijn te hebben met het gezin, en daarnaast te kunnen werken. Ookal zal ik heel veel dingen missen.

Ik heb al een nieuwe broek gekocht, en een nieuw shirt. Nu nog een paar nieuwe schoenen want die hakken die ik heb, die kunnen echt niet. Ik toren als een gigantische reus boven iedereen uit. Daar moet wat aan gedaan worden. Ik voel mij plotseling een ander mens.
Ik ga weer werken.
Oh wat fijn.

Er zal heel veel zijn om over te schrijven binnenkort :-).