nieuwe puzzel

Sinds deze week heb ik een groot nieuw project op mijn werk. Een puzzel waar ik mijn hoofd op mag breken. Samen met de cardiologie afdeling in het ziekenhuis. Het doel? Alle procedures moeten binnen 24 uur zijn afgerond, vanaf het moment dat een procedure is aangevraagd, tot het moment dat de procedure is afgerond. En daarbij wordt iedereen in volgorde van aanvraag behandeld.
Er zijn ongeveer 15 verschillende procedures die op de cardiologie afdeling worden uitgevoerd. Bij die verschillende procedures heb je soms meer of minder medisch personeel nodig voor het uitvoeren ervan. Er zijn verschillende locaties die niet continu beschikbaar zijn. Er zijn artsen die alleen bepaalde dagen werken. Er zijn apparaten die niet verplaatst kunnen worden. En de patiënten die zijn opgenomen worden parallel gepland met de poliklinische patiënten.  Dat moet allemaal op elkaar afgestemd zijn en optimaal en efficiënt verlopen. En dan heb ik het nog niet eens over de financiën gehad. Kunnen jullie het nog volgen? Ik nauwelijks.
Dit is wat ik leuk vind. Puzzelen. Analyseren. Data zoeken, gegevens opvragen, planningen bekijken. Praten, processen in kaart brengen en bespreken. Veranderen. Iedereen kijkt mee. Al een jaar lang is het niet gelukt om dit van de grond te krijgen. De verwachtingen zijn hooggespannen. Gaat het mij lukken? Misschien. De start is in ieder geval positief. Mensen willen meewerken. Dat is het eerste begin. Het is een nieuwe puzzel en deze week zijn de eerste stukjes gelegd. Leuk!

Mijn werk is leuk. Ik heb het naar mijn zin. Ben expert geworden op het gebied van patiënt tevredenheid, zowel in het onderzoeken ervan als het verbeteren. Kan patiënt verhalen schrijven en patiënt focusgroepen leiden en uitkomsten analyseren. Je kan tegenwoordig bij mij terecht als het gaat over lineaire regressie en de voorspellende waarde van bepaalde verleend zorg en de algemene klant tevredenheid. Weet inmiddels alles over hoe we zorggebruikers (of patiënten) direct kunnen betrekken in het verbeteren van de zorg. We hebben zelfs een publicatie die we binnenkort gaan presenteren op een conferentie. En daarnaast lopen er kleine projecten die ik heb gedaan. Inmiddels hebben we een interne communicatie strategie. Een mentorprogramma. Een verbeterde projectstructuur. Een literatuurclub. Een ziekenhuisbreed patiënt evaluatie programma. En een lijst van aanvragen voor advies van andere afdelingen uit het ziekenhuis.

Ik doe mee aan het gezondheidsprogramma van het ziekenhuis (een keer in de week sporten in de lunchpauze), heb gisteren bloed gegeven en heb de jaarlijkse healthcheck gedaan. Alleen een echt goed koffie apparaat ontbreekt nog. Maar ik moet ook iets overhouden om over te klagen, anders is het niet geloofwaardig ;-).

En iedere dag kan ik om 7u beginnen en ergens tussen 16u en 16.30u naar huis. Mijn vrije middag noemen wij het grappend. Maar voor mij is het de ideale wereld. Tijd voor mijzelf, leuke collega's, puzzelen, met intrigerende en slimme mensen werken, dingen voor elkaar krijgen en ook nog veel tijd overhouden om naar huis te kunnen fietsen en er te zijn voor de kinderen en Bud.

Het ziekenhuis

Ik laat jullie weten hoe het gaat met het leggen van de stukjes van de nieuwe puzzel. Of ik over een paar weken ook nog blij ben? Wordt vervolgd.

variatie

Er zijn een heleboel theorieën over hoe belangrijk variatie is in je dagelijkse activiteiten, in je werk, in je leven. Variatie geeft energie en maakt vrolijk.
Aan variatie geen gebrek in Melbourne. Mijn dagelijkse fietstochten bijvoorbeeld.
Gisterochtend fiets ik in heerlijk rustig weer naar mijn werk. Op een enkele possum na, en groepen mensen die aan het strand hun bootcamps aan het doen zijn, is er niets opvallend anders dan anders. Als ik bij Albert Park kom moet ik opletten, ik fiets een heel stuk over de Grand Prix baan die daar op dit moment gebouwd wordt en iedere dag ziet het er anders uit en moet ik mijn weg zoeken langs de betonnen randen en flitsende borden. Een rustige tocht, niets bijzonders.
De terugweg is niet te vergelijken. Het stormt. Ik heb enorme tegenwind. De vlokken zeeschuim vliegen om mijn oren. Ik zie nauwelijks wat door het zout op mijn bril. Uitgeteld kom ik na een uur (!) thuis aan om van fiets te ruilen zodat ik de kinderen kan gaan halen. Ik ben zout, zweterig en moe.
Vanochtend. Het giet van de regen. Grote dikke warme druppels vallen met bakken uit de lucht. Een regenpak bezit ik niet. Maar zeggen dat ik het weer te vies vind vind ik een beetje slap. Dus in het pikkedonker, met mijn waterdichte rugzak met werkkleding spring ik weer op de fiets. Omdat het zo lang droog is geweest kan het water niet weg en staan er enorme plassen overal. Ik fiets er dwars doorheen, zonder spatbord want dat kennen ze hier niet. Er komen fonteinen water uit mijn schoenen, mijn helm zit op mijn hoofd geplakt, ik ben blij dat niemand mij ziet (of herkent) als ik om 6.45u mijn fiets bij het ziekenhuis parkeer. Ik laat een plas water achter bij de klapdeur waar ik even stil moet staan om mijn medewerkerskaart te zoeken in mijn tas......
Terug in de middag. De zon schijnt weer, het is heet. Ik hijs mij in de doorweekte kleren van de ochtend en laat mij droogfohnen door de hete wind en warme zon.
Het fietsen brengt een boel variatie in mijn leven. Het is een onvoorspelbare bezigheid. Iedere dag is anders. En het geeft energie en maakt vrolijk. Echt waar. Achteraf ;-).

daad bij woord

We hebben daad bij woord gevoegd.
We zijn weer in de "eropuit" modus.
Drie keer raden waar we de spits afbijten voor dit nieuwe jaar........

markt

Ondanks het feit dat ik onlangs de markt heb afgezworen vanwege drukte en hoge prijzen kon ik het niet weerstaan. Isis en ik gaan lekkere dingen halen op Prahran Market. We hebben precies een uur waarbinnen de boodschappen gedaan moeten worden. Dat heeft te maken met de logistieke zaken die thuis geregeld moeten worden.
Opgetogen gaan we onderweg. Het is 32 graden, de zon schijnt, we hebben grote boodschappen tassen bij ons, en een goed humeur.
De markt is een groot feest van kleuren, aardige mensen en lekkere dingen. Isis kijkt haar ogen uit. Keurt mango's als een expert, draagt tassen, staat te snuffelen aan de bosjes mint en kiest de bloemen uit. Ondertussen maakt ze foto's van paddenstoelen zo groot als haar hoofd en regelt ze gratis geitenkaas in ruil voor een foto met de eigenaren van een kaaskraam.
Isis is in de wolken. En als 's middags haar vriendin Anna komt spelen vertelt ze honderduit. Zoveel en zo enthousiast dat we over twee weken weer gaan. Dan met z'n drieën want Anna wil de markt ook wel eens meemaken.

vrijdag

Op vrijdag hebben Bink en ik het altijd zo gezellig!
Dansles, koffiedrinken, samen tekenen en schrijven, taart bakken.
Geen praktisch ding komt uit mijn handen.
Alleen maar leuke dingen.
En nu? Weekend!

muziek

Sinds Tom een iPod met bluetooth voor zijn verjaardag heeft gekregen is ons huis nooit meer zonder muziek. De draadloze box staat overal in huis, de i-pod draait overuren.
Vandaag  hebben de jongens de box in de badkamer neergezet en terwijl Simon op de maat van de muziek zijn tanden poetst, zingt Tom uit volle borst met met One Direction, de meest populaire band voor kinderen van hun leeftijd. Wat zijn de kinderen van tegenwoordig toch bij de tijd! Daar verbaas ik mij echt over.

morgen zien we wel weer

We maken optimaal gebruik van het huis. Bij 37 graden hebben we een zomers diner met onze vrienden. Kleurig, vrolijk, gezellig. De kinderen genieten, wij ook. 

Ik leef mij voor een keer uit in de keuken en gebruik de helft van de bakjes die in de kast staan. Dat zijn er veel, in alle kleuren en maten. In ieder bakje een andere smaak. Marokkaanse keuken vandaag. 

Maar wat een afwas! Kinderen veel te laat in bed. En dat terwijl Isis morgen op schoolkamp gaat (misschien is ze morgenavond te moe om heimwee te hebben), Simon met het intensieve school zwemprogramma start (gedurende twee weken iedere dag zwemtraining), Tom heel moe is door de muggen die hem verkiezen boven alle anderen in dit huishouden, en Bink die van moeheid van zijn fietsje valt....... Ik heb de voorbereiding van een workshop die ik moet geven niet af, de schone was zit nog in de manden om gevouwen te worden, en mij werktas voor morgen moet nog klaargezet worden, de lunches voorbereid worden. 

Nou ja. 

Een mens kan niet alles. En we moeten ook eens stoppen met alleen praktische dingen voor laten gaan.  

Dit was zo leuk! En de rest wordt ook wel opgelost. Morgen zien we wel weer. 

hanging rock

Een bezoek aan Hanging Rock vandaag is het verjaardagskado voor iemand van werk. Bud blijft met de kindjes thuis, en ik ga er een dagje op uit. Beladen met picnic, kado, muziek en een goed humeur.

Het is een leuke dag. Hanging Rock, de locatie uit de film van 1975 (Peter Weir), ligt er zonnig en mooi bij.

Ik merk dat ik er aan toe ben om weer eens wat vaker de stad uit te gaan. We zijn zo huislijk geworden tegenwoordig!

blote voeten

Isis en Simon komen uit school vanmiddag.
Meteen gaan de schoenen uit.
Drie kwartier later zitten ze in de auto, op weg naar zwemles.
Ik realiseer het pas laat.
Ze hebben geen schoenen aan.
Bink ook niet overigens.
Alleen Tom, keurig en precies als hij is, heeft iets aan zijn voeten.
Ik loop op slippers.
We hebben de blote voeten cultuur overgenomen.
Als vanzelf.

Op blote voeten lopen Isis en Simon over het gloeiend hete asfalt van de parkeerplaats naar het zwembad. Ze merken het niet eens. Zo dik is het eelt al onder hun voetzolen.

Het zijn net Aussies........

Ter herkennen aan de bruine onderarmen, bruine onderbenen en witte randen van de wetsuits of rashies  (zwemshirt) en blote voeten. Een ontspannen gang. No worries.

stralend

Op 8 februari was het de verjaardag van mijn broer Tom. Ieder jaar denk ik er aan en wil ik een taartje eten om te vieren dat hij 29 jaar lang mijn broer was. Maar geen enkel jaar sinds hij is overleden heb ik er zin in. Mijn hart voelt op die dag extra zwaar, en ookal is er aan de buitenkant niet veel te zien, van binnen voelt het donker en verdrietig dat zijn leven niet zo gelopen is als hij had gehoopt. Dat hij er niet meer is. 

Inmiddels is de zware bui is overgedreven, ookal blijft er altijd een bedroefd stukje in mijn hart, dat zal nooit veranderen.

Ik ben zo blij met de kansen en mogelijkheden die wij hebben. Als ik dit weekend de stralende koppen van de kinderen zie, vier ik het leven en het geluk, dat zomaar op ons pad gekomen is.

het uitstapje van de week

Vrijdag! Voor mij en Bink is het weekend begonnen. We brengen de kinderen naar school en maken kennis met de nieuwe juffen. Dat werd tijd.... Bink en ik doen gezellig samen weekboodschappen. We hebben het reuze naar ons zin in de grote supermarkt. We spelen wat en ruimen op en lunchen samen aan de tafel.

In de middag haal ik iedereen op. Simon moet voor zijn regelmatige gezondheidstest naar het ziekenhuis voor een echo en een bloed test. Ik heb besloten dat we er een familie uitje van maken. Zo gezegd zo gedaan. ER wordt geluncht met tijgerbollen en watermeloen in de auto. De sfeer zit er goed in, Dirk Schele met het nummer "Op vakantie" staat hard aan en iedereen zingt uitbundig mee.

In het ziekenhuis wordt Simon stil, hij heeft een grote hekel aan bloedprikken. Wij hebben er ook een hekel aan en gunnen hem stil respect. Allemaal. Daar fleurt Simon een beetje van op.

Bij de bloedprikbalie hoef ik niets te doen. Simon overhandigt zelf zijn formulier, moet zelf zijn naam spellen, adres doorgeven en geboortedatum. Dan moeten we even wachten op zijn beurt. Hij fluistert in mijn oor dat hij niet op schoot hoeft te zitten, maar of ik wel mee naar binnen ga.
Hij is plotseling zo groot geworden. De bloedprikdames kijken mij vragend aan. Kan hij dat wel? EN ik knik vol vertrouwen en overtuiging, natuurlijk kan hij dat. Als ze hem maar precies vertellen wat er gebeurt en hem niet voor de gek houden of afleiden met flauwe grapjes. Daar is Simon niet van.
Er moet twee keer geprikt worden, en ookal worden zijn wangen warm, en zijn rug zweterig, hij geeft geen kik en zit doodstil. Wij groeien van trots.

Bij de echo balie wordt Simon behandelt als een volwassen mens. Ze vragen alles aan hem, ik zie hem voor mijn ogen groeien en zelfverzekerd worden.  Bij de echo die vervolgens wordt gedaan staren we allemaal mee op het scherm. Linker nier, rechter nier. Voor, achter, dwarsdoorsnede. Zwart wit en kleur. Flikkerende kerstlampjes om de deur van de kamer. Dertig minuten lang gaat alle aandacht naar Simon en het wonder van het kijken in Simon's buik. Als Simon opmerkt dat zijn blaas net een smiley face is wordt er hard gelachen. De spanning is weg. En Simon is de held.

Tot slot allemaal een snoep uitzoeken in de kiosk van het ziekenhuis. Om de beurt op de knop van de lift duwen. Met elkaar de parkeerkaart betalen. Bespreken waar de auto stond in de parkeergarage. Samen zoeken. Elkaar helpen met instappen. Alles met Simon delen.

De zwemles loopt gesmeerd, daarna nog even thuis zwemmen terwijl ik eten maak. Aan tafel is het gezellig. Pas bij het tandenpoetsen valt het eerste onvertogen woord. Dat is 6 uur nadat ik de kinderen op school heb opgehaald. Een teken dat het een goede middag was. Voor Simon, voor mij, voor allemaal.

Het uitstapje van de week. Het was een groot succes.

fietsen

Nu kan ik eindelijk een keer de blog de schuld geven dat ik niet heb geschreven. Ik kon geen tekst toevoegen op de blog de laatste twee dagen. Nu weer wel :-).

De verjaardagvan Tom was heel gezellig en precies zoals hij het wilde. De taart was veruukelijk en met wat geprinte planeten op stokjes erin geprikt zag het er nog best redelijk uit. We zijn naar de film geweest, naar de St Kilda Botanical Gardens en naar het Sandy hotel om te eten. Het was exact wat hij zich had voorgesteld en bijzonder zelfingenomen en tevreden rolde hij zijn bed in.

De dagen vliegen voorbij en ik ben blij met het zwembad. De kinderen komen meteen aanrennen als ik ze kom halen, hoe eerder we thuis zijn, hoe eerder ze nog even een duik kunnen nemen. Het wordt optimaal benut. Ik heb geprobeerd er baantjes in te zwemmen en ben tot 500 meter gekomen. In een zwembad dat slechts een paar meter lang is, is dat best een prestatie ;-). Je bent drukker met omdraaien dan met zwemmen. Toch vind ook ik het heerlijk. Zelfs Bud is er al een keer in geweest.

Het meest sportieve evenement van de week is echter dat ik ben begonnen naar mijn werk te fietsen. Gisteren ben ik een met vriend van ons meegefietst om een veilige route te leren kennen. Hij had niet eerder durven bellen omdat hij bang was dat ik te snel zou fietsen en was al een maand in training. Onbegrijpelijk. Ik kan helemaal niet hard fietsen. Fietsen is voor mij nog steeds iets praktisch en wij hebben geen van allen fietsen ooit als sport beoefend. Tot gisteren.

In mijn rugzak zitten de kleren voor mijn werk, en platte schoenen, iets met hakken past er niet meer in. Een handdoek, toilettas. Er gaat hard gefietst worden dus ik heb mijn sportkleren aan.
Ik heb het geweten. Het is een stukje van 15 kilometer waarvan de laatste 2 door de stad. In 35 minuten staan we voor het fietsenhok "the bike cage" bij het ziekenhuis. Zwetend en moe. Heerlijk.

De route gaat langs de baai. Het is druk met hardlopers en fietsers terwijl er bij de stranden vroege zwemmers het water ingaan. De zon komt op en kleurt de skyline van Melbourne goud, de Eureka Tower straalt je in de verte tegemoet. De geur van Ti Tree en Eucalyptus hangt over het fietspad.
Ik probeer er iets van te merken terwijl ik kreunend het tempo opvoer. Sneller, sneller. Dat is toch niet te doen......
Het valt mij tegen. Om fit te worden ga ik sinds 3 maanden gemiddeld 5 keer in de week naar de sportschool. Roeien, hardlopen en op de cross trainer. Spierversterkende oefeningen. Ik ben dan ook echt teleurgesteld in de sportprestatie. Met gemak roei ik 8km op de roeimachine, 15km heel hard fietsen is echt een stuk moeilijker....... Maar wel veel leuker moet ik eerlijk toegeven. Er gaat niets boven buiten sporten, helemaal in zo'n mooie omgeving.

Na het grote succes van gisteren heb ik besloten om iedere dag op de fiets naar werk te gaan "hail or shine" (=weer of geen weer) zoals ze hier zeggen. Ookal moest ik vandaag wel even slikken toen er op de terugweg een keiharde tegenwind waaide.... En als ik dan moe thuis ben, ben ik nog niet klaar. Dan moet de sportfiets geruild worden met de moederfiets om Bink op te halen. Dan nog naar school fietsen en naar huis lopen met de kindjes....

Conclusie. We zijn weer wat meer geintegreerd. Fietsen als sport, inclusief sportkleren, stond nog op de lijst van dingen die er hier nu eenmaal gewoon bijhoren en en die we nog moesten doen. Het vinkje is gezet, we gaan gestaag door met integreren. Zoveel zelfs dat ik inmiddels berichtjes voor de lunch op werk "Japanese in the Park today?" niet eens meer bijzonder vind maar heel normaal. Of spreek je dan niet van "geintegreerd", maar veel meer over "verschrikkelijk verwend....".

zwoegen

Tom wordt 6. Hij wil geen feest geven voor zijn vrienden, want school is pas net weer begonnen en hij weet niet wie hij uit wil nodigen. Dus we vieren het morgen. Thuis. Een belangrijk onderdeel van het feest is de taart. Wie kan zich de rakettaart van Simon herinneren toen hij 5 werd? Tom wel in ieder geval en nu wil hij ook zo'n taart. Ik bied nog aan dat ik misschien wel een rakettaart kan bestellen, maar hij is duidelijk. Die kan nooit zo lekker en mooi zijn als een zelfgemaakte......

Dus zodra iedereen in bed ligt haal ik de baksullen tevoorschijn. Binnen de kortste keren is de keuken een ravage. Rond dwarrelende wolken poedersuiker, zilveren suikerbolletjes en een gevallen lepe met boter op de grond. Het begint echt goed.

Biscuitdeeg. Hoe moet dat ook al weer. Ik haal het boek tevoorschijn "Backen macht freude" van Dr Oetker. Een beetje vrolijkheid kan ik wel gebruiken in deze chaos.

Het zet er simpel uit. En de cake luck. Alleen had ik niet gelezen dat je hem DIREKT uit het blik moet halen, anders plakt het. En dat klopt. Alles wat in dat boekt staat klopt, het is met Duitse grundlichkeit geschreven, dus hoe haal ik het in mijn hoofd die regel te missen.

Voorzicht probeer ik de vastgeplakte cake los te wurmen met een scherp mes. Er blijven wat stukken achter, maar een kniesoor die daar op let. Ik moet hem straks gaan oprollen, zodat het een raket kan worden, dus niemand ziet de gaten. Hoop ik.

Vulling maken. Gaat goed. Ik heb de moed er weer in. Slagroom iets te stijf want ik stond ondertussen een pot vloeibare glucose op te bikken en dat duurde langer dan gedacht.

Vulling op cake en rollen maar. Hij breekt maar een keer, geen slecht resultaat. Ik kijk in het kookboek wat de volgende stap is en zie dat ik de cake in de lengte op had moeten rollen, in plaats van in de breedte, zoals ik het had gedaan. Ik vroeg mij ook al af waarom de rol zo dik werd. Een raket met een dikke buik dus, want ik kan hem niet meer anders rollen.

Nu rolfondant. Even een ei splitsen. Gaat goed, oeps. Eigeel valt erbij in de kom, maar gelukkig nog niet stuk. Dat los ik wel op. Ik probeer het eigeel voorzichtig terug te gieten in een bakje. Het is verloren tijd. Uiteraard gaat ook het eiwit allemaal mee. Nieuw ei dus.

Rolfondant wordt prachtig, echt waar! Het is nog nooit zo goed gelukt. Ik rol het uit en roep zelfs Bud erbij die net een slinger aan een losse spijker probeert te hangen. Hij begrijpt niet zo goed wat voor een wonder ik hier heb verricht, maar vindt dat het er goed uitziet. Succes zegt hij en klimt weer op de stoel, zacht "Echt Hema" zingend omdat het touwtje van de Hemaslinger breekt.....

Ik ga nu echt helemaal los. De taart versieren. Mijn kerncompetentie ;-).
Eerst de uitgerolde rolfondant over de rol heen draperen. Trots probeer ik de lap van het aanrecht te pakken. Nee! Hij zit vast. Het scherpe mes biedt maar nauwelijks uitkomst. Voorzichtig peuter ik losse lapjes van de grote lap en drapeer alsnog. Het recept zegt "als de cake bedekt is, poedersuiker op je vingers doen en alles mooi gladstrijken". Dat werkt dus niet bij deze lappendeken. Het is een raket die niet ongeschonden door de dampkring heen is gekomen. Zo vertel ik het aan Tom morgen, als hij naar de hobbels en bobbels vraagt aan de buitenkant van de raket.

De neus breekt maar een keer af, en de motor van cakerolletjes blijft goed plakken aan de raket. Lang leve abrikozenjam.

Nu versieren. Het zweet staat op mijn rug. Gelukkig wil Tom veel snoep op de raket, dus de ergste deuken verstop ik onder snoepstaven, dropveters, aardbeienstrips en spuitglazuur. Dit jaar blijven de zilveren bolletjes zitten.

Het is zwoegen. Het is lachwekkend. Het is niet moeders mooiste Maar de cake is klaar.  De kamer is versierd en de mand met schone was die er nog staat verstop ik zo lang. Morgen kunnen we vieren. Tom wordt 6!