het uitstapje van de week

Vrijdag! Voor mij en Bink is het weekend begonnen. We brengen de kinderen naar school en maken kennis met de nieuwe juffen. Dat werd tijd.... Bink en ik doen gezellig samen weekboodschappen. We hebben het reuze naar ons zin in de grote supermarkt. We spelen wat en ruimen op en lunchen samen aan de tafel.

In de middag haal ik iedereen op. Simon moet voor zijn regelmatige gezondheidstest naar het ziekenhuis voor een echo en een bloed test. Ik heb besloten dat we er een familie uitje van maken. Zo gezegd zo gedaan. ER wordt geluncht met tijgerbollen en watermeloen in de auto. De sfeer zit er goed in, Dirk Schele met het nummer "Op vakantie" staat hard aan en iedereen zingt uitbundig mee.

In het ziekenhuis wordt Simon stil, hij heeft een grote hekel aan bloedprikken. Wij hebben er ook een hekel aan en gunnen hem stil respect. Allemaal. Daar fleurt Simon een beetje van op.

Bij de bloedprikbalie hoef ik niets te doen. Simon overhandigt zelf zijn formulier, moet zelf zijn naam spellen, adres doorgeven en geboortedatum. Dan moeten we even wachten op zijn beurt. Hij fluistert in mijn oor dat hij niet op schoot hoeft te zitten, maar of ik wel mee naar binnen ga.
Hij is plotseling zo groot geworden. De bloedprikdames kijken mij vragend aan. Kan hij dat wel? EN ik knik vol vertrouwen en overtuiging, natuurlijk kan hij dat. Als ze hem maar precies vertellen wat er gebeurt en hem niet voor de gek houden of afleiden met flauwe grapjes. Daar is Simon niet van.
Er moet twee keer geprikt worden, en ookal worden zijn wangen warm, en zijn rug zweterig, hij geeft geen kik en zit doodstil. Wij groeien van trots.

Bij de echo balie wordt Simon behandelt als een volwassen mens. Ze vragen alles aan hem, ik zie hem voor mijn ogen groeien en zelfverzekerd worden.  Bij de echo die vervolgens wordt gedaan staren we allemaal mee op het scherm. Linker nier, rechter nier. Voor, achter, dwarsdoorsnede. Zwart wit en kleur. Flikkerende kerstlampjes om de deur van de kamer. Dertig minuten lang gaat alle aandacht naar Simon en het wonder van het kijken in Simon's buik. Als Simon opmerkt dat zijn blaas net een smiley face is wordt er hard gelachen. De spanning is weg. En Simon is de held.

Tot slot allemaal een snoep uitzoeken in de kiosk van het ziekenhuis. Om de beurt op de knop van de lift duwen. Met elkaar de parkeerkaart betalen. Bespreken waar de auto stond in de parkeergarage. Samen zoeken. Elkaar helpen met instappen. Alles met Simon delen.

De zwemles loopt gesmeerd, daarna nog even thuis zwemmen terwijl ik eten maak. Aan tafel is het gezellig. Pas bij het tandenpoetsen valt het eerste onvertogen woord. Dat is 6 uur nadat ik de kinderen op school heb opgehaald. Een teken dat het een goede middag was. Voor Simon, voor mij, voor allemaal.

Het uitstapje van de week. Het was een groot succes.